All Chapters of ฉันถูกน้องสามีสับเปลี่ยนรก: Chapter 1 - Chapter 8

"เนื้อปลา?" เมื่อฉันทวนคำๆ นี้ และยังได้เอามือปิดปาก หน้าตาตื่นตกใจเมื่อครู่ฉันได้กินเนื้อปลาจริงๆ แต่เขารู้ได้ยังไง?ยายแก่นี่คงไม่คิดมาหลอกฉันนะ?เมื่อนึกถึงตรงนี้ ฉันก็เริ่มมองเขาอย่างหวาดระแวง พร้อมถอยหลังไปครึ่งก้าวที่ไหนได้เขาไม่ได้มองหน้าฉันเลย กลับเอามือวางลงที่หน้าท้องฉันแทนฉันรีบเอามือป้องไว้ตามสัญชาตญาณ แต่ไม่รู้เพราะอะไร ร่างกายคล้ายต้องมนต์สะกดจนขยับไม่ได้ ปล่อยให้เขาเอามือเหี่ยวย่นลูบหน้าท้องฉันอย่างอิสระ"ตายล่ะ เวรกรรมแท้ๆ เวรกรรม!" ผ่านไปครู่หนึ่ง หญิงแก่รีบหดมือราวกับถูกไฟช็อต สีหน้าเปลี่ยนเป็นหมองคล้ำ "คนๆ นี้ช่างเลวร้ายนัก เด็กอยู่ดีๆ ถูกเปลี่ยนเป็นรกตายยังพอว่า ยังป้อนตัวหนอนกู่ให้รกตายกินอีก""รกตายจะกัดกินและอาศัยอยู่ในร่างคุณ จนกระทั่งแยกออกจากร่างคุณไปแล้ว คุณก็จะตายด้วย แก้ยากนัก แก้ยากมาก!"ถึงฉันจะไม่ค่อยรู้เรื่องคุณไสยนักต่คำพูดของเขาทุกคำ แทบทำให้ฉันรู้สึกขนลุกขนชันรกตาย? ลูกของฉันจะเป็นรกตายได้ยังไง?สองวันก่อนฉันเพิ่งไปตรวจที่โรงพยาบาลมา ผลที่ได้คือทุกอย่างปกติดี!ฉันรีบคว้ามือยายแก่นั่นไว้ พร้อมถามเสียงแหลม "คุณพูดเรื่องอะไร ลูกฉันยังสบาย

"วิญญาณเด็กในรกตายจะบอกเขาว่าเธออยู่ไหน"พูดจบแม่เฒ่าก็เอานิ้วลงไปคนในกระปุกนั้น เพียงไม่นานจึงเห็นหนอนตัวเล็กสีดำเมื่อมตัวหนึ่งเลื้อยจากซอกนิ้วของเธอขึ้นมา ฉันดูแล้วขยะแขยงมากจากนั้นเธอก็บี้ตัวหนอนจนเละ ใส่ลงไปในน้ำเปล่าแก้วหนึ่งแล้วยื่นให้ฉัน "ดื่มซะ"ฉันรู้สึกกลัว แต่แม่เฒ่ากลับบอกว่า "หนอนกู่ก็มีสิ่งที่มันกลัว ดื่มเข้าไปซะ มันจะช่วยควบคุมรกตายในท้องของเธอได้"ฉันดื่มน้ำไปคำหนึ่ง แล้วหลินหว่านก็ส่งข้อความมาอีก [อีกสิบห้านาทีจะถึงแล้วนะ]ฉันกลัวจนรีบดื่มน้ำไปหมดแก้ว "แล้ว..ลูกในท้องจะทำไงดีคะ? ทำยังไงถึงจะเปลี่ยนตัวกลับมาได้"แม่เฒ่ากล่าวตอบ "ตอนนี้รกตายถูกเขาควบคุมไว้แล้ว สับเปลี่ยนไม่ได้ เธอต้องเอาหนอนกู่ในตัวเขาออกมาก่อน แล้วมาให้ฉัน"ข้อนี้..ฉันไม่เข้าใจ.."คุณบอกว่าเขากับฉันต่างกินหนอนกู่เข้าไปพร้อมกัน แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าหนอนกู่ในตัวเขาอยู่ตรงไหน"แม่เฒ่าชี้ที่แผ่นหลังฉัน พลางกล่าว "สิ่งที่เธอกับเขากินไปพร้อมกันคือคุณไสยในการสับเปลี่ยนรก แต่หนอนกู่ที่ออกฤทธิ์จริงๆ ยังอยู่ที่แผ่นหลังของเขา เธอต้องไปจับมันออกมา ให้เขาไม่สามารถควบคุมหนอนกู่อื่นๆ ในท้องเธอได้อีก หลังจา

ฉันมองดูนาฬิกา ป่านนี้เขาน่าจะไปทำงานแล้ว ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก "ฉันจะกลับไปหาดู"เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันตรงดิ่งไปห้องนอน แล้วเริ่มทำการรื้อค้นทุกแห่ง ทั้งลิ้นชัก ใต้เตียงนอน ตู้เสื้อผ้า..ฉันมองหาแทบจะทุกซอกทุกมุม แต่กลับไม่พบอะไรเลยฉันนั่งลงพื้นอย่างอ่อนแรง ความคิดว้าวุ่น และทันใดนั้นเอง จู่ๆ ก็นึกถึงคำพูดคุณยายขึ้นมาอีก ว่าหนอนกู่แฝดต้องเลี้ยงด้วยเลือดสด"ซี้ด.." ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก มือสั่นขณะหยิบมีดขึ้นมา จากนั้นก็กรีดนิ้วตัวเองจนเป็นแผลเลือดเริ่มซึมออกมา พร้อมหยดลงพื้นทีละหยดฉันแทบกลั้นลมหายใจ ตั้งใจฟังความเคลื่อนไหวจากรอบข้าง"ซ่าซ่า..ซ่าซ่า.."ผนังด้านหนึ่งคล้ายมีเสียงเคลื่อนไหวแผ่วเบา ฉันรีบหันไปดู เสียงนั้นมาจากด้านหลังรูปแต่งงานของฉันกับหลินหวายมือฉันสั่นมากขึ้น ขณะค่อยๆ แง้มกรอบรูปแต่งงาน จึงเห็นด้านหลังมีขวดโหลใบหนึ่งและข้างในก็ใส่ตัวหนอนสีดำหน้าตาแบบเดียวกับตัวเมื่อครู่นี้หลินหวาย ใช่เขาจริงๆ!ฉันเกิดอาการหน้ามืด เหมือนจะเป็นลมหมดสติไปไม่นึกฝันเลยว่า คนใกล้ตัวจะไปร่วมมือกับคนอื่น มาคิดร้ายกับฉันถึงเพียงนี้ลูกในท้องฉันก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ทำไมเขายังท

หลินหว่านคิดจะพูดอะไรอีก แต่ฉันหยิบแซนวิชหนึ่งชิ้นยื่นส่งให้เขา "ฉันเห็นเธอดูอ่อนเพลีย เลยซื้อมาฝาก"เขาไม่ได้รับ แต่กลับมองฉันด้วยความหวาดระแวง "ไม่อยากกิน"ฉันแอบยิ้มหยันในใจ แต่สีหน้ายังคงแสดงความห่วงใยเหมือนเดิม "ไม่หิวก็ฝืนกินหน่อยเถอะ เธอไม่ได้กินข้าวมาทั้งวัน เดี๋ยวจะเสียสุขภาพ"หลินหว่านไม่สนใจฉัน มีแต่เบือนหน้าไปอีกทาง และจ้องมองเพดานต่อ"คุณหมอหลิน กินหน่อยเถอะนะคะ" ทันใดนั้น พยาบาลเวรก็เดินเข้ามา ในมือถือแซนวิชอีกหนึ่งชุด "คุณไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน จะไม่เป็นผลดีต่อลูกด้วย""คุณกินชิ้นนี้ก็ได้"หลินหว่านมีอาการลังเล มองสิ่งที่อยู่ในมือพยาบาล และมองในมือฉันอีก ฉันเห็นเข้าจึงแกล้งพูด "แม่ทนหิวได้แต่ลูกจะทนหิวไม่ไหว อย่ามางอนฉันเลยนะ รีบกินเร็วเข้า"หลินหว่านลูบท้องเบาๆ แล้วจึงรับแซนวิชจากมือพยาบาลไปหลินหว่านยอมเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อสับเปลี่ยนเอาลูกในท้องของฉันไป ถึงฉันจะไม่รู้จุดประสงค์ของเขา แต่ก็มั่นใจได้อย่างหนึ่ง คือเขาจะไม่ยอมให้เด็กมีอันตรายและก่อนฉันจะเดินเข้ามา ได้เอาแซนวิชที่มีตัวหนอนกู่ไปมอบให้นางพยาบาล บอกเธอว่าฉันทะเลาะกับหลินหว่าน แต่ไม่อยากให้เขาท้องว่าง