All Chapters of พรหมลิขิตจากเดลิเวอรี: Chapter 1 - Chapter 6

ผมชื่อสวีเจี๋ย เป็นนักศึกษาจบใหม่เดิมทีผมได้งานที่มีเงินเดือนพอใช้ได้ แต่ช่วงนี้กลับได้รับข่าวร้ายจากที่บ้านว่าแม่ป่วยหนักและมีเงินไม่พอค่าผ่าตัด ผมจึงเริ่มทำงานในช่วงกลางวัน และรับจ้างส่งเดลิเวอรีในช่วงกลางคืน เพื่อหวังจะช่วยแบ่งเบาภาระครอบครัวในวันนี้ตอนเที่ยงคืน ผมได้รับออเดอร์จากร้านขายอุปกรณ์สำหรับผู้ใหญ่ ลูกค้าฝากข้อความไว้ว่า "ด่วน! หากส่งถึงภายใน 10 นาที จะมีค่าทิปให้"ผมจึงรีบขับรถไปยังที่อยู่ที่รับของ ซึ่งเป็นโรงแรมหรูระดับ 5 ดาวผมกำลังจะเคาะประตู ทันใดนั้นหน้าจอแชทของแอปส่งอาหารก็เด้งข้อความขึ้นมาว่า"ไม่ต้องเคาะประตู ไม่ต้องพูดอะไร ประตูเปิดอยู่แล้ว เข้าไปได้เลย"ผมไม่ได้คิดอะไรมากผลักประตูเข้าไปโดยตรง แต่สิ่งที่ปรากฏขึ้นในสายตากลับทำให้ผมหน้าแดงหูแดงในทันทีบนเตียงรูปหัวใจสีแดง มีหญิงสาวในชุดบางเบานั่งคุกเข่าอยู่เธอสวมถุงน่องสีดำบนเรียวขาขาวเนียนยาวสลวย ผมยาวคลุมหลัง สะโพกอันอวบอิ่มกำลังหันมาทางผม โดยที่ลับมีเพียงกางเกงในจีสตริงปกปิดไว้เท่านั้นริมฝีปากแดงระเรื่อขยับพร้อมส่งเสียงครางแผ่วเบาที่ทำให้คนเลือดกำเดาพุ่งผมไม่เคยเห็นภาพที่เร้าใจเช่นนี้มาก่อน ความร้อ

เสียงหายใจที่หนักหน่วงและเสียงน้ำเบาๆ แทรกเข้ามาในโสตประสาทของผมอย่างต่อเนื่อง ผมทำได้เพียงพยายามควบคุมลมหายใจของตัวเองอย่างสุดความสามารถเกือบจะขาดอากาศหายใจแล้ว ราวกับอยู่ในเตาไฟ ความทรมานกัดกินทุกวินาที ความอดทนที่สะสมมาทั้งชีวิตดูเหมือนจะหมดลงในตอนนี้ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ความอดทนของผมใกล้ถึงขีดสุด ในใจเริ่มคิดว่าชีวิตหลังจากนี้จะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะ ผมอยากจะลงโทษผู้หญิงที่จุดไฟในใจผมคนนี้อย่างสาสม เหมือนกับในคืนนั้นอีกครั้งคืนนั้น ผมเป็นพนักงานส่งอาหาร ส่วนเธอเป็นลูกค้า ผมสามารถกดเธอลงบนเตียงและเล่นสนุกกับเธอได้ตามใจชอบแต่วันนี้ผมเป็นพนักงาน ส่วนเธอคือภรรยาของเจ้านาย ผมทำได้แค่มองเธอที่อยู่บนตัวผมอย่างกำเริบเสิบสาน โดยที่ตัวเองไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลยทำไมล่ะ? ทำไมเธอถึงสามารถเปิดใจให้กับคนแปลกหน้าได้โดยไม่ลังเล? แต่ในฐานะเพื่อนร่วมงานอย่างผมกลับไม่มีสิทธิ์นั้น?ความคิดในหัวพลุ่งพล่าน ใจผมยังคงสับสนระหว่างการตื่นขึ้นหรือแกล้งหลับต่อไป โดยไม่ทันสังเกตว่าเธอได้ลุกขึ้นไปแล้วหยางฉินหันหลังให้ผมแล้วสวมชุดคลุม จากนั้นหันกลับมาจัดการเกลี่ยผ้าห่มของผมให้เรียบ แล้วเดินกลั

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อผมตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหยางฉินนอนอยู่ข้างๆ ตระหนักได้ทันทีว่าสิ่งเลวร้ายที่สุดได้เกิดขึ้นแล้วยิ่งแย่ไปกว่านั้น ในขณะนี้หยางฉินก็เริ่มค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วหัวใจผมเต้นแรงขึ้นมาทันที ผมพยายามอย่างบ้าคลั่งที่จะเรียบเรียงคำพูด คิดว่าจะอธิบายสถานการณ์ตอนนี้ยังไงดีบอกว่าฉินชวนให้คีย์การ์ดผมมา? เขาต้องไม่ยอมรับแน่นอนบอกว่าฉินชวนวางยา? แต่ผมก็ไม่มีหลักฐาน ต่อให้เจอใบเสร็จเดลิเวอรี ในนั้นก็เขียนชื่อของผมเองแล้วอีกอย่าง แค่คำพูดของผม หยางฉินคงไม่มีทางเชื่อว่าสามีที่เธออยู่ด้วยทุกวันจะทำเรื่องสกปรกแบบนี้ได้ผมยังคิดไม่ทันเสร็จ หยางฉินก็ตื่นขึ้นมาแล้ว โดยสบตากับผมแต่ว่าเธอไม่ได้แสดงอารมณ์โกรธใส่ผมเหมือนที่ผมคิดไว้ กลับนั่งนิ่งอยู่บนเตียง เหมือนกำลังนึกย้อนอะไรบางอย่างอยู่ไม่นานน้ำตาก็ไหลรินลงมาบนใบหน้าที่อ่อนหวานของเธอผมทนเห็นเธอในสภาพนี้ไม่ได้ จึงรีบขอโทษ "พี่ฉิน ผมขอโทษจริงๆ ครับ เรื่องเมื่อคืนมันเป็นอุบัติเหตุ ผมไม่ได้ตั้งใจจะรังแกพี่จริงๆ นะครับ"เธอพูดขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า "ไม่ใช่ความผิดคุณหรอก ความผิดฉันเอง ฉันดื่มเยอะไปหน่อย เลยเข้าใจผิดคิดว่าคุณเป็นสามี