All Chapters of พ่อเพิ่งจะรักฉันก็ตอนฉันจากไปแล้ว: Chapter 1 - Chapter 10

“ลูกทรพีนั่นเป็นยังไงบ้าง ขอให้ยกโทษให้หรือยัง?”ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ ประโยคนี้ของพ่อราวกับเสียงสายฟ้าฟาดในที่ราบพ่อบ้านตอบอย่างกระอักกระอ่วน “คุณท่านครับ คุณหนูยังไม่ออกมาเลยครับ”นิ้วเรียวยาวที่กำลังคีบซิการ์ของพ่อชะงัก พลันกลับสู่ท่าทางปกติ “ปกติฉันตามใจเธอจนเสียคน ถึงได้ทำให้เธอกำเริบเสิบสาน ไม่คิดเลยว่าจะกล้าขังหรวนหร่วนไว้ในรถ สมควรทำให้เธอลำบากซะบ้าง”พ่อบ้านอดกลั้นไม่ไหวเล็กน้อย เขาพูดขึ้นว่า “แต่ว่าตอนนี้ข้างนอกอุณหภูมิสูงถึงสี่สิบกว่าองศา ในรถร้อนขนาดนั้น คุณหนูจะ...”“หึ ร้อน? ต้องทำให้เธอรู้จักร้อนซะบ้าง ฉันจะดูซิว่าต่อไปเธอยังกล้าทำแบบนี้กับหรวนหร่วนอีกหรือเปล่า มีแค่เธอสัมผัสได้ถึงอุณภูมิในรถเท่านั้น ต่อไปเธอถึงจะไม่ทำเรื่องพรรค์นี้อีก”น้ำเสียงของพ่อเย็นชา ราวกับลืมไปเสียสนิทว่าฉันถูกขังอยู่ในที่เก็บของท้ายรถมาเจ็ดวันแล้วพ่อบ้านยังอยากจะพูดอะไรต่ออีก ทว่าถูกเขาขัดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “เอาละ นายคิดว่าในบ้านจะไม่มีคนแอบส่งข้าวให้เธอเลยหรือไง? เธอเป็นเด็กดีจะตาย ไม่ตายหรอก”เมื่อได้ยินประโยคนี้ ฉันก็อดขำออกมาไม่ได้ แต่ว่าไม่มีใครได้ยินเสียงของฉันเลยเพราะ ฉันตายไ

ตอนค่ำ พ่อบ้านฉวยโอกาสเดินเข้ามาที่โรงจอดรถ ในตอนที่คนทั้งคฤหาสน์หลับกันไปหมดแล้ว ยังไม่ทันได้เข้าใกล้รถคันนั้น เขาก็ได้กลิ่นเหม็นรุนแรงยากจะทนไหวสายหนึ่งยิ่งเข้าใกล้รถคันนั้นกลิ่นก็ยิ่งแรงขึ้น ของเหลวไม่ทราบบนพื้นเริ่มมีหนอนขึ้นในหัวเขาผุดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาอย่างหนึ่ง ฉันขวางอยู่ตรงหน้าเขา แล้วพูดกับเขาว่า “รีบกลับไปเถอะค่ะ อย่าดูเลย มันน่าคลื่นไส้มากจริง ๆ นะคะ ดูแล้วคุณจะกินข้าวไม่ลงไปตลอดชีวิต”พ่อบ้านเป็นคนดี เขาเคยเอ่ยปากช่วยฉันขอร้อง แต่คนชั้นผู้น้อยอย่างเขาพูดไปก็ไม่มีใคร และเพื่องานที่รายได้พอใช้ได้นี้ จึงช่วยอะไรไม่ได้มากนักบางทีการตักเตือนของฉันอาจได้ผล พ่อบ้านถอยหลังไปหลายก้าว และเดินออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันมามองจริง ๆเช้าวันต่อว่า พ่ออารมณ์ดีเป็นอย่างมาก หลังกินข้าว ก็หยิบกล่องของขวัญที่ห่ออย่างสวยงามออกมาจากลิ้นชักกล่องหนึ่งเขาฉวยโอกาสในตอนที่ซูอวี๋หร่วนไม่ได้สนใจ วางกล่องของขวัญกล่องนี้ไว้ตรงหน้าเธอ“หรวนหร่วน สุขสันต์วันเกิดนะ ดูของขวัญของลูกสิ”ใบหน้าของซูอวี๋หร่วนเต็มไปด้วยความเซอร์ไพรส์ “ขอบคุณค่ะคุณพ่อ!”เธอเปิดออกอย่างอดใจไม่ไหว ด้านในเป็นกุญแจรถตัว

เมื่อหันหลังกลับไปมอง พ่อบ้านและเหล่าคนใช้ไม่กล้ากระทั่งดูศพ และยิ่งไม่ต้องพูดถึงจัดการศพเลย“พ่อบ้าน จะทำยังไงดี? ฉันไม่กล้าทำ” แม่บ้านคนหนึ่งถามขึ้นมาพ่อบ้านถอนหายใจ ก่อนจะถอดถุงมือสีขาวที่อยู่ในมือทิ้งไปบนพื้น“ผมไม่ทำแล้ว พวกคุณดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยนะ”เมื่อเขาพูดแบบนี้ คนอื่น ๆ เองต่างก็ตัดสินใจออกเช่นกันถึงยังไงที่นี่ก็มีศพศพหนึ่งอยู่ พวกเขาเป็นแค่คนใช้ ไม่ใช่หมอนิติเวช เก็บศพไม่ได้อยู่ในขอบเขตภาระงานของพวกเขายิ่งไปกว่านั้นเมื่อครู่ในพวกเขามีหลายคนที่เห็นศพของฉันแล้ว สิ่งที่ฝังอยู่ในใจนี้ไม่ใช่สิ่งที่เงินจะชดเชยได้ตอนนี้ต่อให้เพิ่มเงินพวกเขาก็ไม่อยากอยู่ต่ออีกแล้ว“ฉันเองก็ไม่ทำแล้ว ที่บ้านหลังนี้มีศพ น่ากลัวจะตาย”“นั่นน่ะสิ ฆ่าได้กระทั่งลูกสาวของตัวเอง บ้านหลังนี้ฉันไม่กล้าอยู่แล้ว”คนใช้ทั้งหมดที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนเลือกที่จะยอมแพ้ไม่ทำแล้ว พวกเขาถอดถุงมือ ถอดผ้ากันเปื้อนออก แล้วเดินอาด ๆ ออกไปจากตรงนี้พ่อบ้านออกไปเป็นคนสุดท้าย เขาทำงานที่นี่มาหลายปีคนใช้หนุ่มคนหนึ่งกระซิบถามขึ้นว่า “พ่อบ้าน จะแจ้งตำรวจหรือเปล่า ทิ้งศพเอาไว้ตรงนี้มันน่าคลื่นไส้จะตาย”พ่อบ้านมอ

หลังออกไปจากบ้านฉัน เธอก็ส่งข้อความมาหาฉันไม่หยุด โทรศัพท์ฉันที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงซูอวี๋หร่วน ก็สั่นไม่หยุดเช่นกันบางทีอาจเป็นเพราะซูอวี๋หร่วนกลัวว่าเธอจะไปแจ้งตำรวจ จึงตอบกลับเธอไปเงียบ ๆ ประโยคหนึ่ง “ทุกอย่างโอเค ไม่ต้องเป็นห่วง”ทว่านี่ไม่เหมือนวิธีการพูดของฉันเลยแม้แต่นิดเดียว อีกฝ่ายจึงยิ่งส่งข้อความมาอย่างบ้าคลั่งกว่าเดิมซูอวี๋หร่วนกลัวเล็กน้อย จึงปิดโทรศัพท์และซ่อนเอาไว้ในถังน้ำของชักโครก จากนั้นก็ไปใช้เวลาพักผ่อนที่ต่างประเทศกับพ่อฉันเองก็ตามพวกเขาไปเช่นกันในช่วงเวลานี้นอกจากพวกเขาจะไปเที่ยวสี่ที่แล้ว พ่อยังพาซูเชียนไปโรงพยาบาลด้วยซูเชียนตั้งท้องโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ไหน ๆ ก็ตั้งท้องแล้ว งั้นทางที่ดีก็ควรเป็นลูกชายโรงพยาบาลภายในประเทศไม่สามารถตรวจเพศได้ ฉะนั้นจึงฉวยโอกาสไปตรวจเพศที่โรงพยาบาลด้วยเสียเลยขณะที่รู้ว่าเป็นลูกชาย พ่อดีใจจนเหมือนเด็กลงไปสิบปีในทันใด“ดี ๆ ๆ ผมจะตั้งชื่อให้เขาว่าจี้เย่ ต่อไปให้สืบทอดธุรกิจของตระกูลผม”ทั้งสองคนกลับถึงโรงแรมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยสีแดงเลือดฝาด ซูอวี๋หร่วนเองก็เพิ่งกลับมาจากซื้อของ พ่อให้บัตรเธอใบหนึ่ง ให้เธอรูดได้ตามสบา

ขณะที่ตำรวจชั้นผู้น้อยพูดประโยคนี้ออกมา ตนก็เขลาไปเช่นกัน พวกเขาทำคดีมาหลากหลาย สถานการณ์แบบนี้ยังมีอะไรที่ไม่เข้าใจอีกความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียวก็คือ คนคนนี้ตายไปแล้วเมื่อเห็นพวกเขาคิดได้ถึงจุดนี้ ฉันก็โล่งอก รีบไปหาศพฉันสิคะ ฉันกลัวว่าถึงเวลานั้นจะเหลือแค่โครงกระดูก แล้วทำพวกคุณกลัวตำรวจนำเบาะแสที่พบในหลายวันมานี้กลับไปบอกพ่อ“คุณเซี่ยครับ ตอนนี้เรากำลังสงสัยว่า จะเกิดเรื่องอะไรที่ไม่คาดคิดขึ้นกับเซี่ยไป๋ หวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือกับการสืบสวนของเราด้วยนะครับ”เมื่อพ่อได้ยินแบบนี้ เขาไม่เชื่ออยู่แล้ว “เป็นไปไม่ได้ เธอยังขับรถชนคนได้อยู่เลย จะมีอะไรไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้ยังไง”“แต่เหมือนว่าเซี่ยไป๋จะหายไปจากโลกใบนี้ตั้งแต่ก่อนเธอชนคนแล้วนะครับ ไม่มีบันทึกการอุปโภคบริโภค ไม่มีบันทึกการโทร ไม่มีอะไรเลย คุณเซี่ย คุณคิดว่านี่เป็นไปได้เหรอ?”ตำรวจสีหน้าเคร่งขรึม แต่พ่อก็ยังไม่สนใจ “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ผมระงับบัตรของเธอทั้งหมดแล้ว ไม่มีบันทึกการอุปโภคบริโภคก็ปกติจะตายไป เธอมีเพื่อนเยอะขนาดนั้น ให้เธอนิด ๆ หน่อย ๆ ก็พอให้เธอใช้แล้ว”“ทางเราเองก็ตรวจสอบแล้ว เพื่อนเหล่านี้ของเธอไม่ได