All Chapters of คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ: Chapter 321 - Chapter 330

ฉือไห่ผิงเอื้อมมือไปปิดทีวีทันทีขณะนั้นหลี่หลันเดินเข้ามา ฉือไห่ผิงหันไปมองหลี่หลัน “เจียวเจียวหลับหรือยัง?”หลี่หลันพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด “เพิ่งจะหลับไปเมื่อกี้เอง ร้องไห้จนหลับไปเลยค่ะ ที่รัก เจียวเจียวอยากแต่งงานกับประธานฮั่วมากๆ คุณจะช่วยให้เธอสมหวังไม่ได้เลยเหรอ?”แววตาของฉือไห่ผิงแปรเปลี่ยนเป็นหม่นลึก “เธอหมายความว่ายังไง?”“ที่รัก คุณคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่า เจียวเจียวไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของคุณ!”ฉือไห่ผิงเม้มริมฝีปาก ไม่พูดอะไร“เจียวเจียวมีชาติกำเนิดสูงส่ง ถ้าคุณเปิดเผยเรื่องชาติกำเนิดของเธอ อุปสรรคทุกอย่างจะหมดไป เจียวเจียวก็จะได้แต่งงานกับประธานฮั่ว”ฉือไห่ผิงลุกขึ้นยืน “เรื่องแบบนี้ ฉันไม่อยากได้ยินอีก และเธอก็จงเก็บมันไว้กับตัวเองตลอดไป”หลังจากกล่าวเตือนเสร็จ ฉือไห่ผิงก็เดินขึ้นชั้นบนหลี่หลันยังไม่ยอมแพ้ “ทำไมคุณถึงไม่ยอมเปิดเผยชาติกำเนิดของเจียวเจียวล่ะคะ?”ฉือไห่ผิงยืนอยู่บนบันได หลังของเขายังคงดูสุภาพและสงบนิ่ง แต่แฝงไว้ด้วยความลึกซึ้ง หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยว่า “แม่ของเจียวเจียวไม่ต้องการให้เจียวเจียวกลับไปเมืองตี้ตูอีก”ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว!แววตาของหลี่

ทุกคนแยกย้ายกันกลับห้อง ฉือหว่านวางกระเป๋าลง หยิบมือถือออกมา พอเปิดวีแชทขึ้นมา เธอก็เห็นคำขอเป็นเพื่อนจากฮั่วซือหานเขาต้องการจะเพิ่มเธอเป็นเพื่อนเขากับเธอหย่ากันแล้ว ตอนนี้ข้างกายเขามีฉือเจียวอยู่ ฉือหว่านไม่อยากกลับไปวุ่นวายด้วยอีกดังนั้นเธอจึงไม่กดยอมรับฉือหว่านเปิดประตูออกไป เจอเข้ากับโจวจิ่นที่เพิ่งออกมาจากห้องตรงข้ามพอดี โจวจิ่นยิ้มแล้วพูดว่า “น้องฉือ ฉันอยู่ห้องตรงข้ามเธอเองนะ ถ้ามีอะไรก็เรียกฉันได้เลย”ฉือหว่านยิ้มบาง “ได้ค่ะ”ฉือหว่าน โจวจิ่น และบรรดารุ่นพี่รุ่นน้องพากันออกจากโรงแรม ด้านหน้าก็คือเวยไห่อันกว้างใหญ่ไพศาลตอนนั้นเอง โจวจิ่นก็พูดขึ้นว่า “น้องฉือ หิมะตกแล้ว”ฉือหว่านเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นหิมะขาวโพลนก็ร่วงลงมาจากฟ้าเป็นปุยหนา...หิมะตกจริงๆถนนหนทางไร้ผู้คน หิมะโปรยปรายทั่วท้องฟ้า กลบพื้นดินให้กลายเป็นสีขาวในพริบตาเบื้องหน้า คลื่นทะเลซัดกระหน่ำโถมเข้าฝั่งระลอกแล้วระลอกเล่า สีครามของทะเลตัดกับขาวของหิมะ ครึ่งหนึ่งเป็นทะเล อีกครึ่งเป็นหิมะ งดงามอย่างหาที่เปรียบมิได้ฉือหว่านสวมเสื้อโค้ทยาวสีขาว รัดร่างบอบบางของเธอไว้แน่น จมูกเล็กๆ กับขอบตาขาวผ่องของเธอแดง

ฉือหว่านรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกย่างอยู่บนกองไฟ ฮั่วซือหานกำลังทำอะไรเนี่ย? เขาอยากให้เธอเรียกเขาว่า “รุ่นพี่ฮั่ว” มากเลยหรือไง?เขาต้องกำลังแกล้งเธอแน่ๆฉือหว่านจ้องเขาเขม็งอย่างแรงฮั่วซือหานที่โดนจ้องกลับยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเหมือนอารมณ์ดีมากในตอนนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นสายเรียกเข้าของฉือหว่านโทรศัพท์สายนี้เหมือนเป็นผู้ช่วยชีวิต เธอลุกขึ้นทันที “ทุกคนทานกันก่อนนะคะ ฉันขอออกไปรับสายแป๊บนึง”…………ฉือหว่านเดินไปที่โถงบันไดเพื่อรับสาย โทรศัพท์มาจากรุ่นพี่สาม เซียวอี้“หวานหว่าน ฉันมาถึงไห่เฉิงแล้วนะ เธอไปไหนเนี่ย?”“รุ่นพี่ ฉันอยู่ที่เวยไห่ค่ะ อีกไม่กี่วันก็กลับแล้ว”“โอเค ฉันจะรอ”ฉือหว่านวางสายแล้วหมุนตัว แต่จังหวะที่หันกลับมาก็ชนเข้ากับอกอุ่นๆ แข็งแรงของใครบางคนเข้าเต็มแรง“อ๊ะ!”โทรศัพท์ในมือหล่นลงพื้นทันทีมือถือ!ฉือหว่านรีบก้มลงไปจะหยิบแต่มีมือใหญ่เรียวยาวมือหนึ่งเอื้อมมาจากด้านข้าง คว้ามันไว้กลางอากาศได้ก่อนฉือหว่านเงยหน้าขึ้น แล้วใบหน้าหล่อเหลาสง่างามของฮั่วซือหานก็ขยายใหญ่ขึ้นตรงหน้าเธอฮั่วซือหานมาแล้ว!เขามาได้ยังไง?ฉือหว่านพ

ในจังหวะนั้นเอง ปลายคางเล็กๆ ก็เจ็บขึ้นมา ฮั่วซือหานออกแรงบีบแน่นขึ้นฉือหว่านขมวดคิ้วเรียว “คุณทำฉันเจ็บนะ”ฮั่วซือหานมองเธอ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “ไม่นึกว่าเธอจะมีเสน่ห์มากขนาดนี้”เขาเห็นชายหลายคนชอบเธอมาแล้ว โจวจิ่นเองก็ถือว่าเป็นนักศึกษาที่โดดเด่นที่สุดในรุ่นหลังๆ ก็ยังตกหลุมรักเธอ ถึงขั้นไม่สนว่าเธอเคยแต่งงานมาแล้วด้วยซ้ำฉือหว่านฉวยจังหวะนั้นแย่งมือถือกลับมาได้ “ต่อให้ฉันมีเสน่ห์แค่ไหน…ก็ไม่มีวันชนะใจประธานฮั่วได้อยู่ดี ไม่ใช่เหรอ?”เธอพูดจบก็หันหลังจะเดินหนีแต่ยังไม่ทันก้าวขาออกไป เอวคอดที่พอดีมือก็ถูกแขนแกร่งรัดเข้ามา ฮั่วซือหานดึงเธอเข้ามาแนบอกทันทีความนุ่มนวลและความแข็งแกร่งแนบแน่นกันเพียงชั้นผ้าบางๆฉือหว่านรีบดิ้น “ประธานฮั่ว คุณจะทำอะไร! ถ้ายังไม่ปล่อย ฉันจะร้องขอความช่วยเหลือแล้วนะ!”“ฉือหว่าน…เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า?”ฉือหว่านชะงักฮั่วซือหานหยิบรูปภาพใบนั้นออกมา...รูปที่เธอยืนอยู่ข้างตู้โชว์ พร้อมกับรูปเขาอยู่ข้างในนัยน์ตากลมโตของฉือหว่านหดลงทันที รูปนี้มาอยู่ในมือเขาได้ยังไง?ฮั่วซือหานจ้องใบหน้าเล็กของเธอแน่นอีกครั้ง ถามซ้ำ “ฉือ

เขามองเพดานเหนือศีรษะ ที่แท้เขากำลังฝันอยู่เขาฝันถึงฉือหว่านเมื่อคืน ฉือหว่านเข้ามาในความฝันของเขาลำคอของเขาตึงแน่น กล้ามเนื้อทั่วร่างเกร็งไปทีละนิ้ว ความเป็นชายที่เลือดลมพลุ่งพล่านนั้น ในช่วงเช้าย่อมไวต่อความรู้สึกเป็นพิเศษฮั่วซือหานค่อยๆ เอื้อมมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม หลับตาลงอย่างอ่อนแรงและปล่อยตัว……หิมะข้างนอกตกทั้งคืน วันนี้ทุกคนได้นัดกันไปเล่นสกีทุกคนมารวมตัวกันครบแล้ว เหลือเพียงฮั่วซือหานที่ยังไม่ออกมา“รุ่นพี่ฮั่วยังไม่มาอีกเหรอ?”“เดี๋ยวฉันไปเรียกรุ่นพี่ฮั่ว”ทุกคนเตรียมจะไปตามฮั่วซือหาน แต่ในตอนนั้นเอง ฮั่วซือหานก็เดินออกมาจากห้อง“อรุณสวัสดิ์ รุ่นพี่ฮั่ว”บนใบหน้าหล่อเหลาไร้อารมณ์ใดๆ ของฮั่วซือหาน แต่รัศมีรอบตัวกลับเย็นเฉียบเหมือนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ เขาแค่พยักหน้าเล็กน้อย “อรุณสวัสดิ์”“รุ่นพี่ฮั่วมาแล้ว งั้นพวกเราออกเดินทางไปลานสกีกันเถอะ!”ฮั่วซือหานเห็นฉือหว่าน เธอยืนอยู่ข้างโจวจิ่นโจวจิ่นกำลังคุยกับเธอ “น้องฉือ ฉันเพิ่งส่งวีแชทให้เธอเมื่อกี้ เธอเห็นไหม?”ฉือหว่านพยักหน้า “เห็นแล้วค่ะ รุ่นพี่โจว”ฮั่วซือหานหัวเราะเย็น “รุ่นน้องโจว เธอมีวีแชทของฉือหว่าน