บททั้งหมดของ Merry Kiss Mas พรที่ขอมาส่งแล้วครับ: บทที่ 51 - บทที่ 60

วชิรันหันไปส่งยิ้มให้คนข้างๆปากบอกไปอย่างนั้นแต่ในใจวูบโหวงอย่างประหลาดไม่รู้กี่ครั้งที่หลับนอนกันจะมีความหมายกับซานนาห์บ้างหรือเปล่าแต่สำหรับวชิรันมันไม่ใช่เพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบหรือเพียงแค่ปฏิกิริยาทางร่างกายเพียงแค่นั้นหากไม่ใช่เบ้าหน้าฟ้าประทานอย่างยัยคุณหนูอันดารันที่ดูดีไปตั้งแต่หัวจรดเท้าก็ไม่รู้ว่าอัลฟ่าหน้าไหนจะอยากคบค้าสมาคมบ้างด้วยหรือเปล่าอีกทั้งโอเมก้าในโลกนี้มีสิทธิเสรีภาพอะไรได้ไม่เท่าพวกอัลฟ่าอยู่แล้วถึงเบ้าหน้าโลกเดิมจะไม่ได้แย่จนดูไม่ได้แต่ก็อาจไม่ใช่ในแบบคนอย่างซานนาห์จะมาชอบได้หากเวลานั้นมาถึงไม่รู้ว่าตัวเขาเองจะตัดใจกลับไปได้จริงๆอย่างที่ปากพูดไหมแม้ที่นี่ไม่มีครอบครัวคนรู้จักไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเลยสักนิดแต่เขากลับสบายใจได้เป็นตัวของตัวเองโดยไม่ต้องเกรงกลัวสายตาของคนรอบข้างในโลกนี้เขามีสามีแม้ได้ชื่อว่าสามีทางนิตินัยวันหน้าอาจจะต้องเลิกราแยกย้ายแต่อย่างน้อยเขาก็มีช่วงเวลาดีๆกับคนที่รู้สึก ‘รัก’ เหมือนกันไม่รู้ว่าความรู้สึกมันแปรเปลี่ยนไปเมื่อไหร่แต่หัวใจดวงน้อยดวงนี้ก็สั่นไหวทุกครั้งที่ได้แนบชิดกับคนข้างๆมันเต้นแรงเสียจนกลัวว่าคนข้างๆจะได้ยินร่างที่ยืมเขามา

หลังจากกลับเดอะฮิลล์แล้วดูเหมือนว่าวชิรันดูมีชีวิตชีวามากกว่าเมื่อก่อน ‘ก็แหงละสิ’ พอได้ไปเดอะฮิลล์เหมือนได้เจอสมบัติล้ำค่าไหนจะพวกสมุนไพรต่างๆที่วชิรันมองเห็นช่องทางทำเงินนอกจากร้านอาหารแล้วเขายังมีแพลนจะทำสปาและพวกครีมแชมพูออร์แกนิคไหนจะเทียนหอมสำหรับคุณแม่โอเมก้าไม่รู้เพราะเป็นโอเมก้าด้วยหรือเปล่าเขาเองเลยโฟกัสผลิตภัณฑ์สำหรับโอเมก้าไม่ว่าน้ำหัวปลีสำหรับบำรุงน้ำนมเทียนหอมในตอนทำรัง (สำหรับโอเมก้าที่เหม็นหน้าผัวตอนตั้งครรภ์โดยเฉพาะ) โยเกิร์ตพร้อมดื่มบำรุงมดลูกโอเมก้าเรียกได้ว่าครอบคลุมสินค้าอุปโภคบริโภคหลายอย่างแต่สิ่งที่วชิรันตั้งใจและต้องการจะตีตลาดแข่งกับเจ้าเก่าที่ผลิตปลอกคอมาหลายรุ่นอย่างเดโลกรุ๊ปแค้นนี้สิบปีไม่สายเขาต้องการจะแย่งชิงพื้นที่ของสินค้าปลอกคอตัวใหม่ถึง 3 แบบ 3 สไตล์อีกทั้งอยากให้มันเป็นสินค้าที่เข้าถึงง่ายสำหรับพวกรากหญ้าที่ไม่ได้ร่ำรวยอีกทั้งสินค้าอย่างปลอกคอเปรียบเสมือนอวัยวะชิ้นที่ 33 ของโอเมก้าไม่สวมก็ไม่ได้ราคาแพงไปมากก็ไม่ดีไหนจะมีพวกที่แพ้ปลอกคออย่างเขาอีกอีกทั้งอีกไม่กี่สัปดาห์หน้าจะถึงงานเปิดตัวด้วย ช่วงนี้จึงจะเห็นได้ว่าคุณดอร่าเข้าออกคฤหาสน์แทบจะทุกวันวั

“ดาเมียนเธอบ้าไปแล้วหรือไง” วชิรันแหวใส่แม้เขาจะเป็นโอเมก้าน้องใหม่ในโลกนี้แต่เขาก็พอจะรู้ว่าไม่มีโอเมก้าคนไหนอยากจะเกิดสภาวะฮีทกระทันหันแบบนั้นไม่ว่าจะในที่ลับหรือที่แจ้งมันทรมานไม่ว่าจะทางร่างกายหรือจิตใจยิ่งพวกที่ไม่มีคู่ก็ต้องหาทางระบายโลกนี้ไม่อ่อนโยนต่อโอเมก้าเลยสักนิดพระเจ้าก็ช่างคิดฮอร์นนี่ที่ไรต้องจบลงที่เตียงไม่อยากมีผัวก็ต้องมีไม่งั้นก็ต้องซื้อกินเปลืองตัวเปลืองตังค์อีกอยากจะจิกหัวไอ้คนที่สร้างเวิร์สนี้ขึ้นมาว่าเป็นห่าอะไรสร้างเพศรองบ้าบอคนไม่เท่ากันอาการรัทของอัลฟ่าการกัดคอทำพันธะโลกวิวัฒนาการไปไกลแต่ว่าวิถีชีวิตมนุษย์ยุคนี้กลับเดินถอยหลัง…ให้ตายเป็นเพศที่สามในโลกเก่าว่ายากแล้วแต่โลกนี้แม่งแย่กว่าวชิรันกรอกตาอย่างเซ็งๆใจนึงอยากจะจิกหัวนังหัวชมพูนี่เหมือนกันคิดอะไรออกมาแต่ละอย่างอยากจะรู้ในสมองกลวงๆนั่นมีอาหารไปเลี้ยงเพียงพอหรือเปล่า“เล่าหมดแล้วจริงนะ” วชิรันกอดอกเค้นถามอย่างขุ่นเคือง“แล้วเรื่องคุณอาร์ชินล่ะ?”“ก็ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้วล่ะ” ดาเมียนตอบหน้าเศร้า“ไม่น่าเชื่อ…เมื่อก่อนเธอตามเขาต้อยๆหวงก้างซะขนาดนั้น”“คงจะเหนื่อยละมั้ง…อีกอย่างแม้เขาจะเป็นคู่ที่รัฐบาลจับให้แต

กลับกันนอกเหนือจากวงการธุรกิจหากซานนาห์ใช้ความอภิสิทธิ์ความน่าเชื่อถือเอ่ยปัญหาเรื่องปากท้องเพศสภาพรวมไปถึงการถูกกดขี่ของโอเมก้านี่โอ้โหเลยนะพลิกบทบาทมากแน่ๆหลายๆคนคงออกมาเทคเอคชั่นอะไรกันบ้างรัฐสวัสดิการที่ดีคือทุกเพศสภาพมีความเท่าเทียมไม่ใช่ว่าคุณมีร่างกายที่เพียบพร้อมไม่พิการเลยไม่จำเป็นต้องเป็นปากเสียงให้คนพิการเหล่านั้นหรือการลาคลอดของโอเมก้าไหนจะช่วงฮีทและมีกฏหมายคุ้มครองจากการคุกคามไม่ว่าจะเกิดจากการฮีทหรือรัทของโอเมก้าและอัลฟ่าก็ตามทีความคิดมากมายแล่นเข้ามาในหัวเมื่อตอนกลางวันที่ระหว่างทางเดินทางไปยังบริษัทของซานนาห์ลูกจ้างพนักงานส่วนใหญ่ยังคงเป็นเบต้าและอัลฟ่าวชิรันถือวิสาสะในการเช็คข้อมูลต่างๆไม่ว่าการรับสมัครพนักงานสวัสดิการพนักงานต่างๆหลายอย่างไม่เอื้อให้โอเมก้าเลยสักนิดแหงล่ะ! เพียงเพราะผู้บริหารไม่ใช่โอเมก้าจะไปเข้าใจอะไรพอมีลูกเต้าก็เหมือนเครื่องประดับถูกเลี้ยงดูประนึงเจ้าหญิงหากพลาดท่านั่นก็คือสร้างความอับอายให้กับวงศ์ตระกูลพอถึงอายุที่เหมาะสมก็ใส่พานให้กับตระกูลอัลฟ่ามั่งคั่งผลิตทายาทต่อไปไร้อิสระแต่ก็สวยหรูอยู่บ้างเพราะมีเงินยังไงล่ะแล้วโอเมก้าที่ยากไร้ล่ะคนเหล่านั้

หลังจากช่วงฮีทผ่านพ้นไปวชิรันกลับไม่เห็นซานนาห์ไม่ว่าเขาจะตื่นเช้ามามารอที่ห้องอาหารหรือรออีกฝ่ายจนดึกดื่นก็ไม่เจอหน้าแม้แต่น้อยเหมือนอีกฝ่ายก็พยายามหลบหน้าเขาเช่นกันโทรหากี่ครั้งอีริคก็บอกว่าติดประชุม“บอสครับ” เดรคเอ่ยถามเจ้านายอย่างประหม่าสีหน้าของบอสช่วงนี้เหมือนไปกินรังแตนมาจากที่ไหนไม่รู้หงุดหงิดงุ่นง่านเลขารวมไปถึงพนักงานฝ่ายต่างๆต่างเข้าหน้าไม่ติดใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียดคิ้วผูกกันเป็นปมเหมือนมีเรื่องให้ขบคิดตลอดเวลา “ทำไม” ซานนาห์ตอบเสียงเรียบ“บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าหากไม่ใช่ธุระสำคัญ—”“คุณอันดารันโทรมาหาบอสหลายสายแล้วครับ” ซานนาห์พูดไม่ทันจบอีริคก็อดสวนออกมาไม่ได้เพราะเหมือนเป็นตัวกลางไกล่เกลี่ยระหว่างสองสามีภรรยายังไงยังงั้นคนกลางอย่างเขาอึดอัดเป็นที่สุด “บอกไปว่าฉันมีประชุม”เสียงเอ๊ะอ๊ะหน้าห้องดังขึ้น“เข้าไม่ได้นะคะบอสสั่งไว้หากคุณมีธุระด่วน—”ซานนาห์ส่งสายตาให้เลขาคนสนิทเดรครู้ทันทีว่าเขาต้องทำอะไรเพิ่งขยับไปได้ไม่กี่ก้าวประตูก็เปิดเข้ามาใบหน้าของวชิรันแดงก่ำเหนื่อบหอบหายใจกว่าจะสลัดพนักงานออกไปในแต่ละจุด“ออกไปให้หมด” วชิรันประกาศเสียงกร้าวเดรคและพนักงานต่างหันมามอ