All Chapters of ภารกิจรั่ว...ยั่วให้รัก: Chapter 161 - Chapter 170

หลังจากที่ต้องทำหน้าที่บุรุษพยาบาลกึ่งๆ พนักงานรักษาความปลอดภัยให้แก่อดีตคนรักที่นอนผวาเรียกหาเขาทั้งคืน กว่าที่รวินรุตม์จะปลีกตัวกลับมาที่ห้องได้ก็เช้าวันต่อมา ชายหนุ่มบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมหัวใจมันรู้สึกวูบๆ โหวงๆ แปลกๆ ตั้งแต่ตอนออกจากห้องมา เขายังจำภาพแววตาละห้อยที่เหมือนอยากจะบอกอะไรเขาสักอย่างได้ไม่ลืมแม้แต่ยามนอนก็ยังคงเก็บเอาไปฝัน จมดิ่งวนเวียนกับความคิดถึงผู้หญิงที่รออยู่ที่คอนโดทั้งที่ตัวอยู่กับผู้หญิงอีกคนที่เขาเคยบอกว่ารักมาก และเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์น่าจะปลอดภัย ไม่มีวี่แววว่าใครจะบุกมาอาละวาดอย่างที่ขู่แล้ว เขาจึงรีบปลีกตัวออกไปโดยไม่สนคำทัดทานของคนป่วยที่ทำท่าติดเขาแจด้วยซ้ำจนกระทั่งมาถึงห้องเขาก็รีบเปิดประตูเข้าไป ในใจหวังจะได้เห็นคนที่คิดถึงเดินออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มสดใสร่าเริง ไม่ก็ตะโกนเรียกเขาไปเป็นหนูทดลองชิมเมนูพิศดารที่อุตส่าห์ทำไว้ให้ หรืออย่างเลวร้ายสุดคนจอมยุ่งก็อาจยังคงนอนขี้เซาไม่ตื่น แต่ทว่าสิ่งที่หวังไว้ก็ไม่เป็นไปตามหวัง เมื่อเขาเข้ามาพบกับความว่างเปล่า!สภาพในห้องยังคงเหมือนตอนก่อนที่เขาจะออกไป ความเงียบที่ได้ยินแม้เสียงหัวใจตัวเองนั่นทำให้เขาชักร้

“งั้นเดี๋ยวผมจะให้คนช่วยหาที่อยู่ใหม่ให้คุณแล้วกัน”ตึ้ง! ดรามาควีนถึงขั้นสะดุดหัวทิ่ม เมื่ออีกฝ่ายดันรับมุกหน้าตายเสียอย่างนั้น“รียาขอโทษนะคะที่คอยกวนใจคุณ” คราวนี้ซาวนด์เอฟเฟกต์เสียงสะอื้นถูกงัดออกมาใช้หวังเรียกความสงสารเต็มอัตราศึก“อย่าคิดมากเลย คุณเป็นเพื่อนของผมนี่ เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้ว” ชารียาฟังแล้วอยากตีอกชกหัวตัวเอง ใครเขาอยากเป็นเพื่อนกัน “คุณนอนพักเถอะ เดี๋ยวผมจะบอกให้แม่บ้านเอาอาหารมาส่งให้ ผมไปก่อนนะ”“เดี๋ยวค่ะ เอ่อ...” คนป่วยคิดแผนใหม่ “ก่อนไปคุณช่วยหยิบน้ำให้สักแก้วได้ไหมคะ แต่ถ้าคุณรีบก็ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวรียาไปหยิบเองก็ได้”ร่างแบบบางโงนเงนลุกขึ้น เดินโซเซไปทางตู้เย็น แต่ตอนที่หยิบแก้วนั่นเองเพล้ง!“ว้าย!”รวินรุตม์หันมาทันเห็นร่างแบบบางเซถลาลงไปที่กองที่พื้นพอดีก็ตกใจ เห็นรอยเลือดเพราะเจ้าตัวล้มลงมาโดนเศษแก้วบาด ร่างสูงจึงรีบเดินเข้าไปช่วยประคองหญิงสาวให้ลุกขึ้น“โอย...เจ็บค่ะ รียาเดินไม่ไหว”เสียงโอดครวญทำให้เขาตัดสินใจช้อนอุ้มเธอขึ้นมาสมใจ ชารียาแอบยิ้มกริ่มพร้อมกับซุกใบหน้าซบอกแน่นๆ นั้นอย่างได้ใจโถ...นึกว่าจะเมินได้นานแค่ไหน ผู้ชายร้อยทั้งร้อยหรือจ

ร้านข้าวแกงที่ตั้งอยู่ในตึกแถวริมถนนในย่านโรงงานอุตสาหกรรมแน่นขนัดด้วยหนุ่มสาวโรงงานที่พักเที่ยงมานั่งรับประทานอาหารกันแน่นขนัด วันนี้นอกจากสองแม่ลูกเจ้าของร้านอาหารตามสั่งแล้วยังมีพนักงานเสิร์ฟหน้าใหม่ที่มาช่วยเสิร์ฟมือเป็นระวิง“น้องคนสวยครับขอข้าวเพิ่มอีกจาน”ภีรดาเงยหน้าขึ้นรับออร์เดอร์เสียงใส ก่อนวิ่งไปตักข้าวใส่จานมาให้หนุ่มโรงงานหน้าหยกคนนั้น พอหมดไปคน อีกคนก็ร้องสั่งเครื่องดื่มขึ้นมาอีก แต่คราวนี้เป็นยมุนาพี่สาวของเธอที่เข้ามาช่วยรับออร์เดอร์แทนน้องสาว หลังจากที่ทนเห็นลูกค้าหนุ่มๆ แกล้งสั่งนู่นสั่งนี่หวังขายขนมจีบแม่น้องสาวคนสวยของเธอมาพักใหญ่“ไปช่วยแม่ตักกับข้าวทางนั้นไป เดี๋ยวทางนี้พี่ทำแทนเอง”พริตตีสาวจึงเดินลากขาไปที่หน้าร้านเพื่อช่วยมารดาตักกับข้าวหลังจากตัดสินใจลาออกจากงานมา ภีรดาก็พยายามหางานทำโดยไม่เกี่ยงขอเพียงได้เงินมาอย่างสุจริตไม่เดือดร้อนใครเธอก็ทำทั้งนั้น แต่ด้วยข่าวฉาวต่างๆ นานาที่โดนปล่อยออกมาดิสเครดิตก่อนหน้านี้ ทำให้ไม่มีใครยอมจ้างพริตตี อย่างเธอให้ไปทำงานด้วย ที่พอมีบ้างก็เป็นงานพวกแจกตัวอย่างสินค้าประปราย หรือไม่ก็งานตัวประกอบเล็กๆ น้อยๆ ที่ประกายดาวหยิบ

ตติยะบอกกับเธอก่อนที่จะเข้ามาในห้อง ทำเอาคนฟังเหมือนโดนกำปั้นล่องหนน็อกกลางอากาศ‘หมอบอกว่าลำตัวช่วงล่างตั้งแต่เอวลงไปไร้ความรู้สึก เดินไม่ได้ แม้กระทั่งการขับถ่ายก็ควบคุมไม่ได้’หญิงสาวเม้มปากแน่น เลื่อนมือไปที่ขาของเขาอย่างแผ่วเบา น้ำตาหยดหนึ่งหยดลงบนต้นขาของคนเจ็บอย่างสงสารจับใจ คนที่เคยเดินเหินคล่องแคล่ว และรักการแข่งบิ๊กไบก์อย่างเขาจะหัวใจสลายเพียงใด เมื่อรู้ว่าจากนี้ไปจะต้องกลายเป็นคนพิการและไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักอีกต่อไป เขาคงจะเจ็บปวดมาก แล้วไหนจะเรื่องลูกที่เขาอยากมีนักหนานั่นอีกเล่า อุตส่าห์หายจากอาการเซ็กซ์เสื่อมก็ดันมาเจออัมพาต เวรของกรรมจริงๆทำไมโชคชะตาช่างเล่นตลกได้อย่างร้ายกาจขนาดนี้นะ แล้วจากนี้เขาจะใช้ชีวิตต่อไปได้ยังไง หญิงสาวคว้ามือของคนเจ็บขึ้นมาแนบที่ข้างแก้ม เหมือนอยากจะถ่ายทอดความเข้มแข็งและกำลังใจให้คนที่กำลังนอนสลบไสล พร้อมกับประทับรอยจูบอุ่นๆ ที่หลังมือข้างนั้นเบาๆ โดยไม่คิด...ทันใดนั้นเองคนที่คิดว่าหลับก็ขยับเปลือกตาลืมตาตื่นขึ้นทันที“พ...แพน” เสียงแหบพร่าราวกับเอ่ยมาจากที่ไกลๆ ทำให้หญิงสาวตกใจ ทำท่าจะวิ่งหนี แต่ทว่ามือคนเจ็บบีบกระชับมือเธอไว้แน่น “อย่

“นั่นแกจะร้องไห้อีกนานไหม” นางน้อมจิตต์เอ็ดคนที่นั่งจุมปุ๊กหั่นหอมหัวใหญ่อย่างเอาเป็นเอาตายพลางปาดน้ำตาที่ไหลพรากป้อยๆ อย่างเหลืออด เจ้าของใบหน้าหงอยๆ เป็นแพนด้าซึมเศร้าเงยขึ้นมองมารดาที่ยืนเท้าสะเอวหน้าหงิกทั้งน้ำตา“ก็มันแสบตานี่แม่”“ก็เล่นหันหอมหัวใหญ่เป็นเข่ง ไม่แสบตายังไงไหว ถามจริงเหอะ แกเป็นอะไรไปฮะ” คนเป็นแม่ย่อมรู้จักลูกสาวดีกว่าใคร ทุกครั้งเวลาจะดรามาภีรดามักมีวิธีกลบเกลื่อนน้ำตาแปลกๆ เช่นนี้เสมอ“มีอะไรจะเล่าให้แม่ฟังไหม”หญิงสาวเม้มปากแน่นสะกดกลั้นอารมณ์หวั่นไหวที่กัดกินใจมาหลายวัน โผเข้ากอดซบอกมารดานิ่ง แต่ไม่ยอมเอ่ยปากเล่าอะไรออกมาหลายวันที่ผ่านมาสิ่งที่ก่อกวนหัวใจตลอดคือคำพูดที่ค้างคาของคนเจ็บและท่าทีเหมือนจะมีใจตรงกันของเขา แต่ก็นั่นแหละ พอจะคิดเข้าข้างตัวเอง ภาพความใกล้ชิดทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของชารียาก็แทรกเข้ามาดับฝันบั่นทอนจิตใจ จะสลัดอย่างไรก็ไม่หลุดจนรำคาญตัวเองอยากจะบุกไปถามๆ เขาให้จบๆ ไป เพื่อจะได้ตัดใจให้เด็ดขาดและเริ่มต้นชีวิตใหม่เสียที แต่ติดอย่างเดียวที่หัวใจขี้ขลาดมันยังไม่กล้าพอ“มาอยู่นี่เองเหรอยายแพน” ยมุนาเดินเข้ามาสมทบด้วยสีหน้าตื่นๆ ดวงตาพราวระ