All Chapters of ภารกิจนางร้ายในเกมจีบหนุ่ม ทำไมมันเฮงซวยขนาดนี้: Chapter 81 - Chapter 90

เดิมทีเขาสนใจนาทาเลียเพราะว่าเธอคือเบาะแสในเรื่องที่เขากำลังสืบอยู่ เพราะแบบนั้นเขาก็เลยอยากจะตามติดเธอไปสักพัก เผื่อว่าเรื่องที่เขาสงสัยมานานจะได้คำตอบแล้วมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกันวะ..เขาไม่เคยเอาเรื่องความรู้สึกและเรื่องงานมารวมกัน แต่ทว่านาทาเลียคือข้อยกเว้น เธอสวย..เรื่องนั้นเขาไม่เถียงเลย แต่เพราะว่าเธอมักจะเมินเฉยใส่เขา เธอไม่สนใจเขาและชอบมองเขาด้วยแววตาที่ว่างเปล่า เพราะอย่างนั้นเขาก็เลยอยากจะลองเอาชนะเธอดูสักครั้ง แต่พอได้อยู่กับเธอมาสักพักเขาพบว่านาทาเลียนั้นมีอะไรมากมายที่เธอกำลังต่อสู้เพียงลำพังสตรีตัวเล็กที่กำลังยืนหยัดต่อสู้ด้วยความยากลำบาก กับ “บางอย่าง” ที่ทั้งอันตรายและน่าหวาดกลัว เมื่อเห็นเธออยู่ในสภาพเช่นนี้เขาก็เลยอยากจะช่วยเหลือ..เพราะตลอดระยะเวลาที่เธออยู่กับเขา เขาไม่เคยมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้านั้นเลยเธอไม่ยิ้มและไม่เขินอายเลยด้วย มีแต่เขาที่ดูท่าว่าจะนั่งเขินอายอยู่เพียงผู้เดียวเมื่อเขากระทำเรื่องที่มันคาบเกี่ยวว่าจะเกินเลยเธอไม่ได้ปฏิเสธ นาทาเลียไม่ได้ผลักไสเขาออกไปในยามที่เขาจรดริมฝีปากลงไปบนร่างกายของเธอ แต่ทว่าเธอก็ไม่ได้แสดงท่าทียินยอม เหมือนกับว่าเธอกำล

“ข้านัดหมายนางเอาไว้ในอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้า..”นาทาเลียขมวดคิ้วในทันที“แล้วทำไมท่านถึงได้เร่งเร้าให้ข้าเดินทางมาที่นี่เร็วๆ ทั้งๆ ที่กว่าจะถึงกำหนดนัดหมายอีกตั้งนาน?”“เจ้ากล่าวราวกับว่าเจ้าอยากจะอยู่ที่ปาสคาลต่ออย่างนั้นแหละ นี่ข้าช่วยเหลือเจ้าอยู่นะ เจ้าเองก็ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นั่นอยู่แล้วเพราะอย่างนั้นมาอยู่กับข้าที่นี่ยังจะดีเสียกว่า”ดวงหน้าหวานถึงกับนิ่วหน้า นาทาเลียนั่งลงที่ด้านหน้าเตาผิง อากาศที่นี่เหน็บหนาวมากกว่าที่เธอเคยพบเจอมาก่อนทั้งชีวิต เป็นความหนาวที่บาดลึกจนถึงชั้นกระดูก..ลูเซียนเดินเข้าไปนั่งข้างๆ นาทาเลีย เขายกมือขึ้นมาแล้วรวบเธอมาตระกองกอดเอาไว้ในอ้อมแขน“ทำไม เถียงสู้ไม่ได้แล้วเลือกจะใช้ความเงียบมาเอาชนะข้างั้นเหรอ?”เธอไม่ได้ผลักไสอ้อมแขนของลูเซียนออกไป ตรงกันข้ามนาทาเลียซบใบหน้าลงบนไหล่ของเขาแทน เธอยื่นมือไปจับเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของเขามาถือเอาไว้ก่อนจะขยับมือยุกยิกไปมาเล็กน้อย..ลูเซียนค่อนข้างหวงแหนเส้นผมของเขามากทีเดียว แต่ในเมื่อเธอชอบสัมผัสมันมากขนาดนั้น เขาก็จะยอมหลับตาข้างหนึ่งไม่ถือสาก็แล้วกัน ทว่าเมื่อลองมองดูดีๆ เหมือนนาทาเลียกำลังถักเปียบนเส้นผมของเ

ลูเซียนยกมือขึ้นมาเพื่อลูบเส้นผมสีดำนั้นของนาทาเลียเบาๆ เขาวาดมือไปมาเพื่อคลายเวทที่ปกคลุมใบหน้านั้นของเธอออก เพราะสตรีที่เขาอยากจะแนบชิดด้วยคือนาทาเลียเพียงผู้เดียวเท่านั้น และนาทาเลียของเขามีเส้นผมสีเงินสว่างและดวงตาสีน้ำทะเลที่งดงามเสียยิ่งกว่าผู้ใดเขาถอนริมปากออกเล็กน้อย แล้วจ้องมองดวงตาคู่นั้น..ดวงตาสีน้ำทะเลของเธอกำลังครอบงำเขาอย่างช้าๆ ราวกับว่านาทาเลียต่างหากที่มีเวทมนตร์ไม่ใช่เขาลมหายใจของเธอหอบถี่เพราะเขาพึ่งจะยินยอมให้ริมฝีปากของเธอเป็นอิสระ เธอช้อนสายตามองหน้าเขาราวกับว่าเราทั้งคู่กำลังพูดคุยกันผ่านทางดวงตามากกว่าที่จะใช้ริมฝีปาก เธอล้มตัวนอนลงบนพรมที่ด้านหน้าเตาผิง ก่อนที่อาภรณ์ที่เธอสวมจะถูกเลิกขึ้นมากองเอาไว้บนอกมือของลูเซียนสั่นเทาไปหมด เขารีบร้อนจนไม่สามารถอดใจรอเพื่อพาเธอไปที่เตียงได้ เขาต้องการเธอที่นี่และเดี๋ยวนี้ในขณะที่มือทั้งสองข้างของเขากำลังกอบกุมเนื้ออกอวบอิ่ม นิ้วเล็กๆ ของนาทาเลียก็เอื้อมมากอบกุมตรงส่วนนั้นของเขา เธอลากปลายนิ้วไล้ไปมาผ่านทางชั้นของกางเกงที่เขาสวม“จะไม่ถอดออกรึไง ข้าพึ่งจะรู้ว่าท่านลูเซียนคิดเอาเปรียบกันถึงเพียงนี้ ท่านปล่อยให้ข้าเหน็บหน

เมื่อจัดการเช็ดตัวให้นาทาเลียเสร็จเรียบร้อย ลูเซียนก็อุ้มเธอแล้วพาไปที่เตียงนอนเล็กๆ ในบ้านหลังนี้ เขาสวมใส่ชุดนอนกันหนาวให้แก่เธอก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมร่างกายของเราทั้งสองคนเอาไว้ด้วยกัน เขาไม่ลืมใส่ฟืนในเตาผิงก่อนที่จะเข้ามานอนเคียงข้างเธอที่จริงแล้วเขาสามารถทำให้ความเหน็บหนาวเหล่านี้จางหายไปได้ง่ายๆ ด้วยการดีดนิ้วเพียงครั้งเดียวเท่านั้น แต่ลูเซียนกลับไม่นึกอยากที่จะทำเช่นนั้น เขาอยากสัมผัสอากาศที่เหน็บหนาวเหล่านี้ไปพร้อมกันกับเธอมือของเขาสัมผัสลงไปบนปอยผมที่หลุดลุ่ยพวกนั้นและปัดมันให้พ้นจากสายตา นาทาเลียหลับใหลไปด้วยอาการเหนื่อยล้า และนี่คือโอกาสดีที่เขาจะได้จ้องมองใบหน้าแสนหวานของเธอ โดยไม่มีแววตาไม่พอใจจับจ้องกลับมาในใจราวกับได้พบกองไฟอันอบอุ่นของตัวเอง มันปั่นป่วนและสับสนด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เอ่อล้นออกมาจนท่วมท้นในหัวใจ แค่การกระทำเล็กๆ ของอีกฝ่ายมันทำให้เขารู้สึกสุขใจอย่างไม่น่าเชื่อแค่เธอยิ้มออกมา..แค่รอยยิ้มเล็กๆ บนมุมปากคู่นี้ สามารถทำให้เขามีความสุขขึ้นมาได้ตลอดระยะเวลากว่าร้อยปีที่ผ่านมาเขาอยู่คนเดียวมานานเท่าไหนแล้วก็ไม่รู้ เขาและความเหงาเป็นเหมือนเพื่อนคนสน

สตรีที่เดินเข้ามาทักทายนาทาเลียมีดวงหน้าที่หวานละมุนตา และมีรอยยิ้มที่ละมุนละไมในแบบที่ไม่ว่าบุรุษใดก็ตามที่พบเห็นเธอจะต้องละสายตาไปจากใบหน้านี้ไม่ได้อย่างแน่นอน“ไปหาที่เงียบๆ คุยกันเถอะค่ะ”สิ้นสุดคำกล่าวของเบล บรรยากาศรอบๆ ตัวของนาทาเลียและลูเซียนก็พลันเปลี่ยนไป เมื่อครู่เรากำลังเดินอยู่บนถนนย่านการค้า แต่ทว่าในยามนี้เรากลับเข้ามาอยู่ในห้องรับแขกในแบบที่แค่พริบตาเดียวเท่านั้น บรรยากาศรอบๆ กลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงพลังเวทที่แข็งแกร่งเช่นนี้ต่อให้เป็นลูเซียนก็ไม่รู้ว่าจะเอาชนะได้หรือไม่ นาทาเลียลอบมองใบหน้าของสตรีที่นั่งลงตรงข้ามกับเธอด้วยแววตาที่ไม่ไว้ใจเท่าไหร่นัก สัญชาตญาณในใจมันร้องเตือนเธอแปลกๆ“ท่านงดงามตามที่ข่าวลือว่าเอาไว้เลยนะคะท่านหญิง ข้ารอคอยการพบเจอของเราทั้งสองคนมานานมากพอสมควรเลย”นาทาเลียสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ๆ ลูเซียนก็หายตัวไป“เราทั้งสองคนมีเรื่องที่ให้เขารู้ไม่ได้อยู่นี่คะ ไม่เป็นไรหรอกนะ ในห้องนี้สร้างขึ้นมาจากพลังของข้า จอมเวทแห่งกูเรียนจะปลอดภัย อีกทั้งท่านสามารถพูดคุยกับข้าได้ทุกเรื่องที่มันเกี่ยวข้องกับเกมบ้าๆ นี่..”หัวใจของนาทาเลียกระตุกไปวูบหนึ่งเมื่อเบลพ