Lahat ng Kabanata ng หลงลมหวน: Kabanata 11 - Kabanata 20

พอเปิดเช้าวันทำงานมา ความน่ารักของทั้งคู่ก็เห็นได้ชัดกว่าอาทิตย์ที่แล้วเสียอีกถึงกับมีคำพูดลอยมาเข้าหูอิงฤดีว่าคงจะแอบคบกันมานานแล้ว พริมาถึงยอมเลิกกับอัคคีง่ายดายเหลือเกินเธอรู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ได้เป็นอย่างข่าวลือ แต่โต้เถียงไปก็ไร้ประโยชน์ คนเราชอบเชื่อในสิ่งที่คิดเองเออเองอยู่แล้วกระนั้นก็ยังอยากจะมาเล่าให้เพื่อนฟัง แต่พอเห็นทั้งคู่คุยกันกระหนุงกระหนิงก็พูดไม่ออกเมื่อคืนเธอได้รู้จากพริมาว่าภูดิศพาไปไหว้พ่อแม่มาก็ยิ่งเข้าใจ ว่าทำไมความรักครั้งนี้ถึงเบ่งบานไวนักคนหล่อเท่นิสัยดีเอาใจใส่ขนาดนี้ เป็นใครก็ต้องตกหลุมรักไหม ขนาดเธอยังอดมองไม่ได้เลยแต่แค่คิดอิงฤดีก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ พอหันมองกลับไปก็เจอสายตาพิฆาตจากแฟนหนุ่ม ทำอย่างกับรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่อย่างนั้นแหละอิงฤดีถือคติที่ว่าไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่ จึงเลิกนึกอวยคุณภูแล้วเข้าไปสะกิดตามเพื่อนไปทำงานพริมาพยักหน้าให้เพื่อนแล้วเอ่ยไล่คนตัวโต ไม่รู้ว่าวันนี้เขาเป็นอะไรถึงไม่ยอมปล่อยมือเธอสักที“ไปทำงานได้แล้วค่ะ เดี๋ยวโดนหักเงินเดือน”“ก็ได้ ๆ ตอนเที่ยงพี่จะมากินข้าวด้วยนะ”ภูดิศก้มลงจูบกระหม่อมเล็กแล้วเดินแยกออกไป ร่างบางรีบคล้

“วันนี้ไอ้เปลวมาที่แผนกทำไมเหรอ”นิธินันท์เอ่ยถามพลางแอบเขี่ยเปลือกไข่ออกจากไข่เจียว แต่คนทำที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็รู้อยู่ดี“ยังมีเปลือกอีกเหรอคะ อิงว่าดูดีแล้วนะ”“ไม่เป็นไรจ๊ะ อุ้ย” ชายหนุ่มแอบคายอาหารในปากออก รู้ตัวดีว่าย่อยไอ้ที่กำลังกินอยู่ไม่ได้“ถ้ากินไม่ได้ก็อย่ากินค่ะ เดี๋ยวปวดท้อง” อิงฤดีจะยกจานไข่เจียวออกแต่อีกคนห้ามไว้“พี่กินได้”“อย่าเลยค่ะ เก็บท้องไว้กินข้าวกล่องพรุ่งนี้เช้าดีกว่า”นิธินันท์รู้สึกมือไม้อ่อนแรงขึ้นมาทันใด นี่เธอยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจอีกหรือนี่ แต่ก็ยังส่งยิ้มให้แฟนสาว“ถ้าตื่นไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนนะ พี่เป็นห่วง”“ไม่อยากกินฝีมืออิงก็บอกมาตรง ๆ เถอะค่ะ” ร่างบางเบะปากน้อยใจ “ใช่สิ เรามันทำกับข้าวไม่เก่งเหมือนคนอื่นนี่”“ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่ก็ทำสู้คุณภูไม่ได้เหมือนกัน” ชายหนุ่มพูดเอาใจแล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง “รีบกินแล้วรีบไปอาบน้ำกันดีกว่า พี่ง่วงมากเลย”“แน่ใจนะคะว่าง่วง”“ไม่หรอก งะ...อืม” เขาจะบอกความจริงสักหน่อย แต่อีกคนดันไม่อยากฟังเสียอย่างนั้น รีบเอามือมาปิดปากเชียว“ได้ค่ะ ๆ รีบนอนก็รีบนอน”หลังจบมื้อเย็นที่อัดแน่นด้วยความพยายามของคนตัวเล็ก นิธินันท์ก็

เย็นนี้อัคคีเลยต้องกลับบ้านตามที่คุณนายแม่โทรเรียก แค่ก้าวเท้าผ่านประตูก็โดนสวดยับทันที เพราะอังคณาให้คนไปสืบมาหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น“ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าให้แอบกินดี ๆ หนูพราวเซ่อซ่าขนาดนั้นยังปล่อยให้ถูกจับได้ซึ่ง ๆ หน้าอีก”“ใครจะไปรู้ล่ะแม่ว่าจังหวะมันจะพอดีขนาดนั้น”อัคคีทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ก่อนพูดบ่นต่ออย่างหัวเสียมาก“ถ้าไอ้เวรนั่นไม่เข้ามาแทรกก่อน ผมก็ยังเป่าหูให้พราวยอมคบกันต่อไปได้ แต่นี่มันเล่นเกาะติดพราวแทบทุกฝีก้าว ไม่เปิดโอกาสให้ผมได้ทวงของคืนเลย”“ที่แกไม่ยอมบอกแม่เพราะคิดว่าจะแย่งกลับมาเองได้งั้นสิ แต่บอกได้เลยว่าไม่มีทาง มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่านิสัยมันดีกว่าแก”อังคณาพูดตรงไปตรงมา ไม่รักษาน้ำใจลูกชายสักนิด“แต่ไม่เป็นไรหรอก แม่จะช่วยแกเอง คนที่เพิ่งรู้จักหรือจะสู้คนที่คบกันมาตั้งหลายปีได้”“แม่ ทำไมถึงอยากได้พราวมาเป็นลูกสะใภ้นักล่ะ”อัคคีถามมาหลายรอบแล้ว เพราะเขาไม่ได้ชอบผู้หญิงจืด ๆ แบบนั้นเลย แต่แม่ดันสั่งให้ไปจีบไม่อย่างนั้นจะไม่ยกมรดกให้“แกนี่มันโง่จริง ๆ เพราะอย่างนี้ไงถึงถูกไอ้หมอนั่นแย่งเมียดี ๆ ไปได้”อังคณามองแรงใส่ลูกชาย ก่อนจะช่วยสั่งสอนให้ตาสว่าง“เพรา

หลังจากเตรียมตัวเตรียมใจมาสักระยะหนึ่ง ในที่สุดก็ถึงวันถ่ายงานสักทีแม้จะเป็นเพียงภาพที่ใช้ในช่องทางออนไลน์เบื้องต้น แต่ก็ถือเป็นการสร้างภาพลักษณ์แรกเห็นของแบรนด์ การทำงานจึงต้องละเอียดรอบคอบไม่ต่างจากโปรเจคหลักแต่ทีมงานของบริษัทเคยผ่านโปรเจคใหญ่ ๆ มาแล้วนับไม่ถ้วน ย่อมมีความเป็นมืออาชีพอยู่แล้ว ห่วงก็แต่นางแบบชั่วคราวเท่านั้นพริมาต้องมาแต่งตัวตั้งแต่เช้ามืด ภูดิศเองก็ตรวจสอบว่าฉากที่เซทไว้มีปัญหาอะไรหรือไม่รอจนใกล้ได้เวลา อธิปถึงเดินนำลูกค้าเข้ามาในกองถ่ายจิดารันกับภวัตเฝ้าดูการทำงานในกองถ่ายอย่างสนใจ ถ้ามีข้อสงสัยก็ถามสองหนุ่มบ้างผ่านไปครู่หนึ่งจู่ ๆ คนในสตูดิโอก็พากันนิ่งสนิท ภูดิศรู้สึกแปลก ๆ จึงหันไปมองด้านหลัง เห็นคนคุ้นเคยกำลังฉีกยิ้มโบกมือส่งให้เบา ๆ ท่าทางเขินอายไม่น้อยใบหน้าหวานแดงก่ำราวกับปัดบลัชออนมาหมดตลับ ริ้วแดงลามไปถึงไหล่มนที่มีเพียงสายเดี่ยวเส้นเล็กเกี่ยวไว้ ผ้าเนื้อลื่นพอดีตัวช่วยขับเน้นเรือนร่างสะโอดสะองให้โดดเด่นยิ่งขึ้น แต่ก็ยังแฝงความน่าทะนุถนอมราวกับเป็นลูกคุณหนูตรงตามคอนเซป“แบบนี้เลยค่ะที่ตาร์อยากได้ น้องน่าฟัดมาก วัตว่าไงคะ”“ขอแค่คุณชอบ ผมโอเคหมด” ภวั

และก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ภูดิศหัวเสียมากที่พริมารีบร้อนทิ้งบ้านไป ที่สำคัญคือไม่โทรบอกเขาสักคำยังไม่ทันปิดประตูรั้วดี คนตัวโตก็ทนไม่ไหวพูดระบายออกมา“รู้ไหมว่าพอกลับมาเจอสภาพบ้านพี่ตกใจแค่ไหน ทำให้พี่เป็นห่วงเราแทบบ้า”“พราวขอโทษค่ะที่ไม่ได้โทรบอก มันกะทันหันจริง ๆ”“กะทันหันหรือไม่ได้คิดถึงพี่กันแน่” ดวงตาคมปลาบวาววับ เห็นไฟโทสะเต้นระริกอยู่ในนั้นได้ชัดเจน “ขอแค่มันโทรมาหา พราวก็พร้อมออกไปเจอมันทันทีเลยสินะ”“พี่ภู!” พริมาขึ้นเสียงกลับ รู้สึกเหมือนโดนดูถูกอยู่ “ที่พราวไปก็เพื่อคุณป้า ไม่ใช่เพราะพี่เปลวสักหน่อย”“แต่ป้าคนนั้นตั้งใจทำให้เรากลับไปคบกับมันอีกครั้งนะ ดูไม่ออกหรือไง”“ดูออกค่ะ พราวถึงวางตัวชัดเจนตลอดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ในใจพราวแค่อยากตอบแทนน้ำใจที่คุณป้าเคยมีให้เท่านั้นจริง ๆ”ร่างบางยื่นมือไปกุมมืออีกคนไว้ รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างที่เขาไม่สะบัดมือเธอทิ้ง“พราวขอโทษค่ะที่ไม่ได้โทรบอก ทำให้พี่ภูต้องเป็นห่วง คราวหลังพราวจะไม่ทำอีกแล้ว”ภูดิศจ้องใบหน้าหวานเขม็ง แต่เห็นดวงตากลมโตแดงก่ำก็สงสาร นึกอยากจะโกรธต่อก็ทำไม่ลง“พราวครับ พี่ทนไม่ได้จริง ๆ” เสียงทุ้มฟังดูปวดใจมาก “ถ้าพี่เส