บททั้งหมดของ มนต์สวาทขมังเวทย์: บทที่ 1 - บทที่ 10

“มนต์สวาท” ขมังเวทย์เขียน : กาสะลอง สงวน​ลิขสิทธิ์​ตาม​พระ​ราช​บัญญัติ พ.ศ.2537ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น..........นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้นไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคลและสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนาอ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ“มนต์สวาท” ขมังเวทย์ หญิงสาวนามว่า ‘จันทร์จวง’ ยืนเกาะขอบหน้าต่างชั้นสองของบ้านไม้ครึ่งปูน ทอดสายตาเหม่อมองไปยังลำคลองน้ำใส ทอดยาวมาจากท้ายสวนลิ้นจี่หลังบ้าน‘พี่เรือง... ’จันทร์จวงอุทานออกมาเป็นชื่อของชายหนุ่ม บ้านอยู่ติดกัน ชื่อเต็มของเขาคือ ‘เรืองฤทธิ์’ หล่อนแอบหลงรักผู้ชายคนนี้มานาน รักตั้งแต่เริ่มรู้จักกับ ‘ความรัก’เรืองฤทธิ์กำลังขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปตามเส้นทางมุ่งสู่คลองหลังบ้าน หากสิ่งที่ทำให้จันทร์จวงรู้สึกปวดแปลบในหัวอกขึ้นมาอย่างมิอาจเก็บอาการริษยาเอาไว้ได้ ก็คือ ‘ปานวาด’ ผู้หญิงที่นั่งไพล่ซ้อนท้ายไปกับเขา สาวโชคดีผู้พิชิตหัวใจของเรืองฤทธิ์มาครองแขนของปานวาดกอดเอวเรืองฤทธิ์แน

สีดำ ขยี้ลิ้นสากราวกับกระดาษทรายปาดเลียกลีบเนื้อสีชมพูอ่อนนุ่มทั้งซ้ายและขวา เรียกน้ำหล่อลื่นของภรรยาแตกซ่านออกมาอาบร่องสวาทอีกระลอก“ไม่ไหวแล้ว... ฮื่อๆ... ” ปานวาดร้องคราง เนื้อตัวบิดเร่า รูสวาทขมิบหมุบๆ มือใหญ่ของคนข้างหลังลูบล้วงเข้ามาสัมผัสหยาดน้ำหวานสวาท หลั่งเยิ้มออกมาแฉะชุ่มช่องทางแห่งความสุขของหญิงสาว โดนเล้าโลมจนอารมณ์กระเจิงอย่างที่เห็น“เยิ้มแล้วจ้ะเมียจ๋า... ”นิ้วกลางของเรืองฤทธิ์แหย่ยัดเข้ามาในความหนึบแน่น ชักเข้าชักออก เสียงดังซ่วบๆ สัมผัสคาวสวาทไหลเยิ้มออกมาจากร่องรักของภรรยาที่ตกอยู่ในอาการทรมาน สีหน้าบิดเบ้บ่งบอกความซ่านเสียว เพราะว่าลำนิ้วแข็งของเรืองฤทธิ์ไม่เพียงแค่วนคว้าน แต่ยังบีบบี้เม็ดกระสัน ปลุกความสยิวแล่นซ่านเข้ามารุมล้อมรอบๆ ปากโพรงสวาทขมิบรัดของเมียรัก ทำเอาบั้นท้ายของหล่อนส่ายร่อนด้วยความเสียว“อ๊อย... หยุเถอะพี่เรืองจ๋า... ฉันไม่ไหว”ปากบอกให้หยุด หากร่องสวาทของปานวาดทั้งดูดทั้งขมิบรัดดุ้นนิ้วของเขาแน่นจนน่าอายการเล้าโลมดุดันของเรืองฤทธิ์ทำให้หญิงสาวเสียวซ่านแทบขาดใจ ตอนนี้ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของหล่อน เรืองฤทธิ์สามารถบงการได้ทุกอย่าง มืออีกข้าง

“จันทร์... นี่เอ็งเสียสติไปแล้วหรือไง” ป้าแดงมองหน้าจันทร์จวง เห็นแววความคับแค้น ผุดวาบขึ้นในดวงตาที่กำลังมืดบอดไปด้วยความรักที่มีต่อเรืองฤทธิ์ ทั้งที่ก็รู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายที่หล่อนจะครอบครองได้ อีกเดือนต่อมาบ้านของจันทร์จวงกับบ้านของเรืองฤทธิ์ห่างกันเพียงรั้วสังกะสีกั้น หนุ่มสาวคู่นี้เห็นกันมาตั้งแต่เมื่อครั้งตีนเท่าฝาหอย ครอบครัวของทั้งสองรู้จักมักคุ้นกันเป็นอย่างดี บ้านของจันทร์จวงทำสวนลิ้นจี่กับส้มโอ ส่วนบ้านของเรืองฤทธิ์นั้นทำไร่อ้อยและปลูกข้าวโพดหลายร้อยไร่ “พี่เรืองจ๋า... ทำอะไรอยู่จ๊ะ” เสียงหวานของจันทร์จวงตะโกนถามมาจากอีกฟากรั้วสูงแค่อก ใบหน้านวลชะโงกผ่านรั้วไม้ ส่งสายตาหวานมายังชายหนุ่มสุดหล่อ “ปานบ่นว่าอยากกินของเปรี้ยว... พี่ก็เลยลงมาเด็ดมะม่วงอ่อนน่ะจ้ะ” ท่าทางของเรืองฤทธิ์ดีใจสุดๆ กำลังลุ้นว่าภรรยาของตนอาจจะกำลังตั้งท้องอ่อนๆ ก็เป็นได้ ไม่เช่นนั้นคงไม่อยากกินของเปรี้ยว “อะไรนะ... แพ้ท้อง” สีหน้าของจันทร์จวงบ่งบอกว่า ‘ตกใจ’ มากกว่า ‘ดีใจ’ มองว่าข่าวดีของเขานั้นคือข่าวร้ายของหล่อน “ใช่... ปา

อย่างเร่าร้อน ลิ้นกับลิ้นเกี่ยวกระหวัดรัดร้อยกันดูดดื่มลืมตัว ก่อนสติจะคืนกลับมาอีกครั้ง“หยุด... พอเถอะ พี่ต้องกลับขึ้นเรือนแล้ว”ดูแววตาก็รู้ ว่าเรืองฤทธิ์พยายามสะกดกลั้นอารมณ์อย่างที่สุด จันทร์จวงรู้ หล่อนรีบทรุดกายลงนั่งบนแคร่ไม้ใต้พุ่มกระดังงา มือข้างหนึ่งปลดเปลื้องเสื้อคอกระเช้าออกจากเนินไหล่ของตัวเอง รูดเสื้อลงมากองเอาไว้ที่เอว สองเต้าอวบใหญ่เผยออกมาอวดความอะร้าอร่าม“โอ้ว... ”เรืองฤทธิ์อุทาน ตาจ้องมองสองเต้า ใจเต้นระทึก ผิวของจันทร์จวงขาวเนียนจนแลเห็นเส้นเลือดสีเขียวกระจายเป็นสายรางๆ อยู่ภายใต้ความเปล่งปลั่งของทรวงสาวที่ยังไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อน“มาสิจ๊ะพี่เรือง... ”เต้าทรวงอวบใหญ่แอ่นหยัดขึ้นเชิญชวน แววตาของหล่อนมองมาอย่างเชื้อเชิญ ทำให้หัวใจของเรืองฤทธิ์เต้นแรง สายตาแทบไม่ละจากทรวงอกอวบใหญ่ขาวผ่องเป็นยองใยอยู่ภายใต้แสงจันทร์ จะงอยถันทั้งสองข้างชี้งอนเป็นทรงสวย ทำเอาปากคอของเรืองฤทธิ์แห้งผาก ยอมรับว่าอยากเชยชมหล่อน“มาสิจ๊ะ จะรอช้าอยู่ทำไมล่ะจ๊ะพี่เรืองจ๋า” จันทร์จวงเอนกายอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ชันศอกขึ้นมามองเขา เลิกชายผ้าถุงขึ้นมาเองไว้ที่เอว ถ่างขาอ้าซ่าอวดห

ผู้หญิงที่จันทร์จวงเอ่ยออกมา เรียกสติผิดชอบชั่วดีของเขาให้กลับคืนมาอีกครั้ง ร่างสูงจึงผละออกมาจากง่ามขาของคนใต้ร่างที่โดนยกง้างเตรียมรับการสอดใส่“พี่เรือง... ”หญิงสาวตกใจ มองดูเขาผละออกไปจากง่ามขาที่อ้ารอเก้อ“ฉันขอโทษ... ถ้าพูดอะไรผิดไป”จันทร์จวงพลาดไปแล้ว“เอ็งไม่ผิดหรอก... พี่ต่างหากที่ผิด พี่มีเมียแล้ว พี่ไม่ควรทำแอบบนี้กับเอ็ง ถ้าเมียพี่รู้เข้าคงเสียใจ”เสียงของเรืองฤทธิ์บ่งบอกให้รู้ว่าเขาห่วงใยความรู้สึกของภรรยาแค่ไหน“โธ่... ”จันทร์จวงถอนใจ รู้สึกผิดหวัง อีกนิดเดียวเท่านั้น... สิ่งที่รอคอยมาทั้งชีวิตก็จะเป็นจริง“พี่ขอโทษที่ล่วงเกินเอ็ง”ชายหนุ่มกล่าวพลางคว้าผ้าขาวม้าขึ้นมานุ่ง“เอ็งรีบกลับขึ้นเรือนเถอะนะ”เรืองฤทธิ์บอกแล้วเดินจากมา ทิ้งให้จันทร์จวงนอนอารมณ์ค้างอยู่บนแคร่ไม้ไผ่หญิงสาวกำมือแน่น เล็บแหลมจิกลงในฝ่ามือของตัวเองจนเลือดซิบออกมา เรืองฤทธิ์ช่างใจร้าย เขาเดินจากไปโดยไม่สนใจใยดีกับความทุรนทุรายในอารมณ์ของหล่อน‘โธ่... ’อีกนิดเดียวก็สมหวัง หญิงสาวรำพึงรำพันอยู่ในใจ เขาช่างใจร้ายเลือดเย็น ทิ้งไปทั้งที่ความรู้สึกหน่วงแน่น ยังรุมเร้าอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ได้รับการปลดเปลื้อ