บททั้งหมดของ เมื่อข้าไม่อยากเป็นสนมของฮ่องเต้: บทที่ 11 - บทที่ 20

จ้าวซูหลินนั่งเอามือเท้าคางมองกล่องวิเศษที่ได้รับมาจากเจ้าอาวาสอยู่นานสองนาน กล่องที่ดูธรรมดาๆแต่ความจริงแล้วกลับไม่ธรรมดาอย่างที่เห็น เพราะเมื่อนางลองใช้งานกล่องตัวนี้แล้วกลับพบว่าภายในไม่ได้บรรจุเพียงแค่ตัวยาชนิดต่างๆ เท่านั้น แต่ยังมีทุกสิ่งที่ผู้เป็นเจ้าของต้องการโผล่ออกมาในขนาดย่อส่วนอีกด้วย“ช่างวิเศษเสียจริง เช่นนี้ข้าก็อยู่ที่นี่ได้อย่างสบายแล้วล่ะสิ”“ว่าแต่ขอเงินเยอะๆเลยได้หรือไม่นะ’‘นางหนูเจ้าเองก็มีของวิเศษนี้แล้วอยากได้สิ่งใดก็ขอเพียงแค่ปรารถนาในใจ แต่ก็มีข้อจำกัดอย่าได้โลภมากอย่าได้คิดชั่วร้ายไม่เช่นนั้นกล่องนี้จะหายไปตลอดกาล’ เมื่อคิดถึงคำพูดของเจ้าอาวาสครั้งที่ไปเยือนที่วัดฮุ่ยหลอได้ก็ทำเอานางล้มเลิกความคิดนั้นไปทันที“ไม่ได้สิ หากกล่องนี้หายไปจริงๆข้าจะไม่แย่หรอกหรือ เฮ้อ….”“พระสนม!”ขณะที่จ้าวซูหลินเอาแต่นั่งลูบๆ คลำๆ กล่องอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงของซั่วอิงตะโกนเรียกนางมาแต่ไกล นางหันไปมองตามเสียงเรียกก็เห็นว่าซั่วอิงกำลังวิ่งมาหานางด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าแสดงออกถึงความตื่นเต้นดีใจยิ่งนัก“มีอะไรหรือซั่วอิง ตื่นเต้นอะไรกัน”“เมื่อครู่ตอนที่หม่อมฉันไปห้องเครื่อง ได้ยิน

จ้าวซูหลินละสายตาจากใต้เท้าโจวก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองสถานที่ตรงหน้า ภาพที่ปรากฏแก่สายตาทำให้นางถึงกับตะลึงไปเลยท่าเรือแห่งนี้ใหญ่มากจริงๆมีเรือประมงขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่หลายลำด้วยกัน ผู้คนมากหน้าหลายตาทั้งพ่อค้าแม่ค้าและชาวบ้านต่างเดินควักไคว่กันเต็มท่าเรือเลยก็ว่าได้“คนเยอะมากถึงเพียงนี้เลยหรือ นี่พวกเรามาช้าไปใช่หรือไม่”“ไม่ใช่หรอกขอรับแม่นางซูเวลานี้เป็นเวลาปกติที่ผู้คนจะออกมาท่าเรือกันขอรับ ท่าเรือแห่งนี้เป็นท่าเรือที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงแล้วในแต่ละวันจึงมีผู้คนมาที่นี่กันมากเช่นนี้ล่ะขอรับ”“อย่างนี้นี่เอง”จ้าวซูหลินยืนมองผู้คนที่เดินไปมาจนทั่วทั้งท่าเรือ จังหวะนั้นก็มีบุรุษหนุ่มคนหนึ่งวิ่งมาทางที่พวกนางกำลังยืนอยู่“ฝ่า….” ฮ่องเต้รีบถลึงตาใส่องค์รักษ์รักษาพระองค์ที่ล่วงหน้ามาจัดการที่นี่ก่อนแล้วทันทีที่ได้ยินการเรียกขานจากอีกฝ่าย“อะเอ่อ นายท่านเรือประมงเข้ามาเทียบท่าพอดีขอรับ”“ดีมาก พวกเขาขนของลงมาแล้วหรือยัง”“เรียบร้อยแล้วขอรับนายท่าน”“อืม”“พวกเราไปดูกันเถอะ”“เจ้าค่ะ”‘เหอะๆ..ทีตอนพูดกับลูกน้องเสียงเข้มเชียว แต่พอหันมาพูดกับพระสนมเสียงสองก็มา’“เฮอะ!…”“อะไรของเจ้า?

“ฮองเฮา ทรงเสวยสักนิดนะเพคะ”“ข้าไม่กินอะไรทั้งนั้นเอาออกไปได้แล้ว”“แต่ว่าฮองเฮาพระองค์ไม่เสวยอะไรเลยมาร่วมสองวันแล้วนะเพคะ หม่อมฉันเกรงว่า…”“เอาออกไป!”เหล่านางกำนัลที่รับใช้ข้างกายของฮองเฮาต่างก็มองหน้ากันไปมาด้วยความเหนื่อยใจอย่างยิ่ง“กินสักหน่อยเถอะเพคะ หม่อมฉันทำเองกับมือเลยนะ”“ข้าบอกแล้วอย่างไรว่า….”“สนมซู! เจ้าเองหรอกหรือ”“ใช่แล้วเพคะ หม่อมฉันได้ยินมาว่าพระองค์ไม่ยอมเสวยสิ่งใดเลย จึงตื่นแต่เช้าทำอาหารอร่อยๆมาให้ลองเสวยดู”“อะไรหรือ”“โจ๊กกุ้งเพคะ ลองเสวยดูสักนิดก็ยังดีนะเพคะ”จ้าวซูหลินออดอ้อนให้ฮองเฮายอมเสวยอาหารที่นางทำมาอย่างมุ่งมั่นจนพระนางถึงกลับอมยิ้มออกมาทันที“ก็ได้”ฮองเฮารับเอาถ้วยโจ๊กมาจากมือของจ้าวซูหลินก่อนจะค่อยๆตักเข้าพระโอษฐ์“อร่อย ไม่น่าเชื่ออาหารหน้าตาธรรมดาแค่รสชาติกลับไม่ธรรมดาเลย”“จริงหรือเพคะ หากทรงกินได้มากกว่านี้หม่อมฉันจะทำมาให้เสวยทุกวันเลย”“เจ้าเห็นข้าเป็นเด็กหรืออย่างไรกันถึงเอาของกินมาล่อ”“โธ่…ฮองเฮาล่ะก็”“ข้าล้อเล่นน่ะ แต่เจ้าแน่ใจนะว่าจะไม่เบื่อข้าไปเสียก่อน”“เรื่องอะไรที่หม่อมฉันจะเบื่อ พระองค์ก็เปรียบเสมือนพี่สาวของหม่อมฉันนะเพคะ”ฮอง

หลายวันผ่านไปจ้าวซูหลินได้ยินมาว่าสนมลิ่งเฟยมีอาการเหม่อลอยสติคล้ายคนฟั่นเฟือน ฮ่องเต้จึงสั่งกักบริเวณนางให้อยู่เพียงในตำหนักเท่านั้น ซึ่งก็ไม่ต่างจากการถูกกักขังที่ตำหนักเย็นเลยสักเพียงนิดในที่สุดนางก็ได้รับผลกรรมที่นางก่อเอาไว้เสียที ชีวิตที่สูญสิ้นของจ้าวซูหลินคนก่อนแลกกับโทษฑัณฑ์ที่นางได้รับก็แล้วกันแม้จะเทียบเคียงกันไม่ได้ก็ตามนางรู้สึกสบายใจขึ้นมากกว่าเดิมแต่ก็ยังเมื่อรู้สึกเบื่อๆกับการที่ต้องอยู่แค่เพียงในรั้ววังหลวง วันนี้พวกนางจึงแอบออกจากวังอีกครั้ง-ท้องพระโรง-“นางแอบออกจากวังอีกแล้วหรือ”“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”ฮ่องเต้ที่กำลังนั่งตรวจฎีกาในท้องพระโรงอยู่ก็ถึงกลับทอดถอนพระปัสสาสะทันทีเพราะกลัวว่านางจะไปก่อเรื่องสร้างราวใดๆอีกก็ถึงกับไม่มีสมาธิอ่านฎีกาต่ออีก“เตรียมตัวออกจากวัง”“พ่ะย่ะค่ะ”ด้านจ้าวซูหลินเมื่อเดินเล่นกันทั่วเมืองอย่างพอใจแล้ว นางกำลังจะไปที่โรงเตี๊ยมฟู่อันหลงเพื่อสอบถามการซื้อขายเหล้าองุ่นกับเต้าแก่ต้วนอีกครั้ง แต่เดินไปไม่ถึงไหนก็ได้ยินซั่วอิงเรียกเสียก่อน“นายหญิงพวกเรารีบกลับกันเถอะเจ้าค่ะ ท่านดูนั่นสิตอนออกมาท้องฟ้ายังดีๆอยู่เลย แต่ตอนนี้เหตุใดถึงได้เป็นเช่

“ว่าอย่างไร”“เสนาบดีเหยียนขอรับ”“เหยียนหยุนซือ บิดาของพระสนมลิ่งเฟยงั้นหรือ”“ใช่แล้วขอรับ”ฮ่องเต้หันไปมองยังหลี่กงอี้ทันที“เจ้าไปสืบความต่อไป ต้องมีอะไรหลายๆอย่างมากกว่านี้ที่ข้าไม่รู้”“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”ฮ่องเต้ที่สั่งการกับลูกน้องของตัวเองเรียบร้อยก็เดินกลับไปหาจ้าวซูหลินที่เรือนหลังนั้นอีกครั้ง“ท่านเหนื่อยหรือไม่”“ไม่เลยเจ้าค่ะ น่าแปลกที่เมื่อได้ทำคุณประโยชน์กับคนอื่นข้ากลับรู้สึกสนุกไม่เหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด” “หากข้าขอให้ฝ่าบาทปลดข้าเป็นสามัญชนได้ ข้าคงจะดีใจกว่านี้”“แล้วหากว่าท่านออกจากวังได้จริงๆ ท่านจะทำอะไรต่องั้นหรือ?”“ข้าอยากจะสร้างโรงหมอเจ้าค่ะ เท่าที่ข้าสังเกตดูเวลาที่ชาวบ้านเจ็บป่วยจะมาหาหมอทั้งทีช่างยากลำบากยิ่งนัก ไหนจะไม่มีเงิน อีกทั้งระยะทางที่แสนไกลทำให้หลายๆคนต้องจำใจนอนรอความตายกันเท่านั้น”“ข้าเองก็มีวิชาแพทย์ติดตัวอยู่บ้างจึงอยากเปิดโรงหมอและสอนการรักษาคนเบื้องต้นเองเจ้าคะ”“เช่นนั้นเหตุใดท่านถึงไม่ปรึกษาฮ่องเต้ดูก่อนเล่า”“ข้าเป็นพระสนมก็จริงแต่ไม่เคยเห็นฮ่องเต้จริงๆจังๆ สักครั้งนะเจ้าค่ะ”“ฮ่องเต้เองก็มีนางสนมมากมายคงไม่มาสนใจเพียงแค่ข้าคนเดียวหรอกเจ้าค่