All Chapters of รวมเรื่องสั้นเสียวๆจบในตอน เล่ม1: Chapter 31 - Chapter 40

สวัสดีครับ เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เอง ผมได้ไปเสียวกับนักศึกษามหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง เธอมีชื่อเล่นว่า ”มุก” อายุประมาณ 21 ปีหน้าตาหมวยๆ ขาว อึ๋ม ตามแบบฉบับสาวเซ็กส์ซี่ยุคใหม่ หน้าอกคับเสื้อแทบจะทะลุออกมา สะโพกงอน เอวเป็นเอว ปลีน่องเรียวสวยมาก ความสวยก็ระดับแบบว่า เกือบจะถูกเลือกได้เป็นเชียร์ลีดเดอร์เลยครับ น้องสาวผมเรียนอยู่ที่เดียวกับน้องมุกพอดีครับ มันส่งรูปน้องมุกมาให้ดูด้วย ครอบครัวผมซื้อบ้านพักตากอากาศไว้หลังหนึ่งแถวชะอำตอนนั้นมหาลัยของน้องผมเป็นช่วงปิดเทอม เธอจึงถือโอกาสได้ชวนเพื่อนๆไปเที่ยวด้วยปรากฏว่ามีคนอยากไปด้วย 2 คน คือน้องมุก และ น้องจ๋า น้องจ๋านี่ อ้วน และไม่สวยเลยครับ นิสัยค่อนข้างกระแดะมาก ไม่ใช่สเปคผมเลยจริงๆ เราตกลงกันเสร็จสรุปว่าได้ไปกัน 5 คน มีผม คุณลุงผม น้องสาวผม น้องมุก น้องจ๋า วันแรกไปถึงก็พากันลงเล่นน้ำเลย ตรงที่ลงเล่นน้ำค่อนข้างปลอดคน น้องมุกเธอใส่เสื้อยืดสีขาวเอวลอยเหนือสะดือเกือบเห็นน้องนมกันเลยครับ กางเกงขาสั้นสีดำเวลาเธอลงน้ำทำเอาผมแทบปากค้างน้ำลายหก หูย… เวลาเสื้อเธอเปียกน้ำ มันแนบเนื้อเน้นให้เห็นทรวดทรงชัดเจนมาก เห็นยกทรงลายลูกไม้เป็นสีชมพูทะลุเ

สวัสดีครับ ประสบการณ์ที่ผมจะมาเล่าในวันนี้เป็นเรื่องราวของตัวผมเอง ผมมีชื่อว่าเดชาครับ อายุ 35 ผมมีไร่องุ่นจำนวน1000 กว่าไร่ สถานะยังโสดเพราะว่าไม่ยอมมีเมียสักที พ่อกับแม่เอือมระอากับผมเต็มทนแล้ว"พ่อเลี้ยงครับ องุ่นล็อตสุดท้ายของวันนี้ส่งเรียบร้อยแล้วครับ"'อเนก' ลูกน้องของผมมารายงาน"ไอ้ศักดามันว่าไงบ้าง" ศักดาเพื่อนของผมมันเปิดร้านขายผลไม้ขนาดใหญ่อยู่ในตัวเมือง พากเราอยู่กันแบบพึ่งพาอาศัยกันก็ว่าได้ครับ"ช่วงเย็นคุณศักดาจะโอนเงินเข้าบัญชีพ่อเลี้ยงครับ""อืม""พ่อเลี้ยงไม่คิดจะหาคนมาช่วยงานหรอครับ"อะไรของมึงไอ้เอนก"ขณะที่ผมกำลังตรวจสอบบัญชีอยู่ เอนกมันก็ถามขึ้น ผมมองมันด้วยหางตาแต่ก็ไม่ได้สนใจ ทุกคนที่นี่เรียกผมว่าพ่อเลี้ยง คนงานที่นี่มีประมาณ100 กว่าคน ผมมีบ้านพัก และอาหารให้กินฟรีสามมื้อครับ ทุกคนจึงรักและภักดีกับผมมากๆ วันหยุดเทศกาลไร่จะถูกปิด คนงานคนไหนที่จะเดินทางกลับบ้านต่างจังหวัดผมก็จะให้เงินเป็นค่ารถ แต่บางคนก็อาสาเฝ้าไร่ให้ ผมก็จ่ายเงินพิเศษให้พวกเขา"มึงอยากมีนายหญิงหรือไง""มีก็ดีนะสิครับ พ่อเลี้ยงจะได้มีคนมาช่วยทำบัญชี ผมเห็นพ่อเลี้ยงทำคนเดียวมาตั้งนาน ไม่เหนื่อยบ้างเ

1 สัปดาห์ก่อนแต่งงาน...ในขณะที่เดชาและเดือนกำลังนั่งรับประทานอาหารเช้ากันอยู๋"พ่อเลี้ยงครับ มีคนมาขอพบครับ""ใคร""คุณเหมยครับ""อืม ให้เธอเข้ามา""พ่อเลี้ยงขา" ทั้งเดือนและเดชามองไปยังผู้มาเยือน โดยเฉพาะเดือนที่สังเกตท่าทีของทั้งคู่"มีธุระอะไร" เดชาถามนิ่งๆ"แหม พ่อเลี้ยงก็ ปกติเหมยก็มาบ่อยจะตายไป""นั่นมันเมื่อก่อน" เดชายังคงตักข้าวใส่ปากต่อไป แต่ผิดกับเดือนที่นั่งมองทั้งสองคุยกันแบบเงียบๆ"แล้วนี่ใครเหรอคะ" เหมยทำเป็นไม่สนใจ และเปลี่ยนเป้าหมายมาที่เดือนแทน"เอ่อ...นี่เดือน ผู้ช่วยฉันเอง" เดชาตอบแบบปัดๆ เพราะรู้ว่าถ้าเหมยรู้เรื่องเธอคงอาละวาดเป็นแน่"อ่อ ผู้ช่วย! แล้วนี่ทำไมให้หล่อนมาทานข้าวร่วมโต๊ะด้วยละคะ ปกติก็มีแค่เหมยที่มากินด้วยนี่คะ" เหมยยิ้มที่มุมปากอย่างมีชัย"เดือนขอตัวนะคะ" เดือน วางช้อนแล้วลุกออกไป"งั้นเหมยขอทานด้วยคนนะคะ เอนกตักข้าวให้ฉันที"เดือนรู้สึกเหมือนถูกหักหน้า ผู้ช่วยงั้นหรอ! อีกไม่กี่วันเขากับเธอก็จะแต่งงานกันอยู่แล้วทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้ ยัยนั่นคงเป็นคู่ขาเขาสินะ มีผู้หญิงของเขาอยู่แล้วจะมาแต่งงานกับเธอทำไม หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง เธอหนีเข้าห้องตัวเองมา เพร

"ค่ะ" บัวตองก้มหน้ารับแต่โดยดี"แต่ถ้าจำเป็นจริงๆ ก็ขออนุญาตฉันก่อนก็แล้วกัน" หญิงสาวเงยหน้าดวงตาลุกวาว เขายังพอเห็นใจเธออยู่บ้าง ถึงแม้พ่อของเธอจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่เธอก็ยังมีแม่ นานๆทีจะติดต่อกัน แต่ถ้าให้พูดถึงอรอินต่อไปนี้คงไม่มีความจำเป็นจะต้องติดต่อกันแล้ว"เธอพักผ่อนเถอะฉันจะออกไปข้างนอก ถ้าหิวก็ลงไปบอกแม่บ้านให้ทำกับข้าวให้กิน""แล้วคุณจะไปไหนคะ""ฉันมีนัดกับหุ้นส่วนคนสำคัญ ไว้จะพาไปรู้จัก""ค่ะ...เอ่อคุณชื่ออะไรนะคะ ฉันจะได้เรียกถูก""พี่สมิง เราอายุห่างกันก็จริงแต่ฉันก็ไม่อยากได้ชื่อว่าแก่หรอกนะ" เขาพูดนิ่งๆ จะเก๊กขรึมไปไหน เธอแอบคิด"รับทราบค่ะ" บัวตองโค้งศีรษะเล็กน้อย3 วันผ่านไป...สมิงปล่อยให้เธอได้ทำความคุ้นชินกับบ้านของเขา โดยที่เขาเองก็ไม่ได้มาวอแวกับเธอ บัวตองไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆ เวลาเบื่อๆเธอก็มักจะลงไปช่วยแม่สายใจทำกับข้าวอยู่ในครัวบ่อยๆ จนเธอเข้ากับผู้คนที่นี่ได้เป็นอย่างดี ทุกคนต่างเอ็นดูเธอ แล้วเธอเองก็ได้สอบถามเรื่องของสมิงเพิ่มเติมอีกด้วย แต่คนอื่นๆก็ไม่กล้าเล่าอะไรมากเพราะกลัวสมิง จะมีก็แต่แม่สายใจที่แกเป็นแม่นมของสมิง เลี้ยงเขามาตั้งแต่เล็กๆ สมิงจึงให้ความเกร

"สวัสดีครับ นี่คงเป็นเพื่อนคุณบัวตองใช่ไหมครับ" ก้อนเมฆยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร"เพื่อนงั้นเหรอ ก็คงใช่" ร่างสูงตอบ เขากำหมัดแน่นข่มอารมณ์ที่กำลังครุ่นครุอยู่ภายในใจ มีที่ไหนเธอดันไปบอกกับชายคนอื่นว่าเขาเป็นเพื่อน ทั้งๆที่เธอเป็นนางบำเรอที่เขาเสียเงิน 5 ล้านซื้อมา!"สวัสดีครับ ผมก้อนเมฆ" หนุ่มลูกครึ่งยื่นมือไปทำความรู้จักอีกฝ่าย เขาก็ยื่นมารับอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก"ครับ""ฉัน ลินรดานะคะ" ลินรดา เมื่อเห็นว่าทั้งสองกำลังเขม่นกันจึงรีบแก้สถานการณ์"สวัสดีครับ เพื่อนคุณบัวตองมาแล้วงั้นผมขอตัวนะครับ เดี๋ยวผมจะโทรหานะครับ" ชายหนุ่มทิ้งระเบิดลูกใหญ่ก่อนจะส่งยิ้มเย้ยหยันอีกฝ่ายและเดินออกไปร่างสูงผายมือให้สาวสวยอย่าง ลินรดา นั่งลงข้างๆ เขา เธอขยับมานั่งใกล้ๆสมิงจนแทบจะสิงกับเขา สมิงเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอ"นี่เหรอคะเด็กที่ชื่อบัวตองที่สมิงเล่าให้ลินฟัง""ใช่""สวยดีนะคะ ดูสิคะหนุ่มๆแถวนี้มองกันใหญ่เลยถ้าได้เธอมาช่วยโปรโมตร้านเรานี่ลูกค้าตรึมเลยนะ" ลินรดาเสนอ"พี่ว่าอย่าดีกว่า เธออาจจะทำงานพลาดได้ ลูกค้าโวยวายขึ้นมาจะยุ่ง" สมิงกำหมัดแน่นเมื่อได้ยินว่าลินรดาอยากให้เธอมาช่วยงานที่ร้าน ใครจะ