All Chapters of Chasing Solace: Chapter 11 - Chapter 20

"Frenny!" Malakas na tumama sa pandinig ko ang boses ni Mikay mula sa labas. "Pammy!" Tuluyan na siyang pumasok sa bahay nang walang kaabog-abog.Napahinto ako sa pagpupunas ng basang buhok ko, kakalabas ko lang kasi ng banyo. Kailangan ko nang magmadali dahil papasok na naman ako sa trabaho at may early meeting pa kami ni Mr. Salfuego. Alas otso pa ang usapan namin, kailangan kong maging maaga para walang sablay.Ang problema? Wala akong maisuot na disenteng pormal na damit. Hindi ko magawang mamukhang secretary sa mga existing kong damit. Plano ko sanang humiram kay Danica, pero wala na naman siya dito, kung saan-saan na naman sumusuot ang babaeng ‘yon. Kagabi pa siya umalis at di man lang nagpaalam."Oh, ang aga-aga pa, parang may sunog kung makasigaw ka!" reklamo ko kay Mikay, habang kinakalma ang sarili. Ala-sais pa lang ng umaga, at siguradong nagigising na ang mga kapatid ko sa ingay niya."Ito na ‘yung hinahanap mong attire!" inabot niya sa akin ang isang ruffle blouse na kula

Nakadungaw ako sa rehas ng balcony ng kwartong ibinigay sa akin ni Mr. Salfuego. Tanaw ko ang malawak at kalmadong karagatan ng Subic, sinasalubong ng liwanag ng hapon. Buong buhay ko, ngayon lang ako napunta sa ganitong klaseng lugar, isang resort na parang nasa postcard. Noong bata ako, palagi lang kami sa ilog, kaya hindi maiiwasang manibago ako. Iba talaga 'yung amoy ng alat ng dagat, 'yung lamig ng hangin dito.Nang tumingin ako sa ibaba, napansin kong maraming guest ang resort. Iba't ibang lahi, ang iba mukhang mga foreigner, nag-eenjoy sa tanawin habang nakaupo sa mga lounger, may mga naka-shades, at iba parang sunog na sa araw kakabilad. Siguro kung wala lang akong iniisip na trabaho, makikihalubilo na rin ako sa kanila.Pasado alas tres na ng hapon. Habang nakatitig ako sa kalmadong tubig, naisip ko kung gaano kasarap lumangoy sa malamig na dagat at magpababad nang matagal, para maramdaman ko 'yung alon sa balat ko. Parang gusto kong maging parte ng tanawin, 'yung tipong wa

[Third person point of view]Nagtipon ang mga taga-isla sa maliit na bahay kubo nila Aling Rosa. Masaya ang lahat sa pagdating ni Mr. Salfuego, ang pangalawang apo ni Don Benjamine, na labis na iginagalang sa isla.Si Don Benjamine ay kilalang matagumpay na negosyante, ngunit higit pa doon, kilala rin siya bilang mabuting tao na laging may malasakit sa iba.Matagal nang naninilbihan si Aling Rosa at Mang Lando sa resthouse ng mga Salfuego. Bago pa man ito naitayo, sila na ang inatasan na mag-asikaso sa mga unang proyekto ng pamilya sa isla. Dito na rin isinilang ang anak nilang si Josephine, o Phine, na ngayon ay dalaga na. Kasama rin nila sa malapit na pamilya ang mga gaya ni Aling Lucing, na dito na rin halos nagkapamilya at nanirahan kasama ang kanyang asawa at anak.Tatlong taon ding tumira si Onyx sa isla, isang desisyon na nagpatibay ng kanyang ugnayan sa mga taga-rito. Kahit sanay sa marangyang pamumuhay sa Maynila, natutunan ni Onyx ang mga simpleng gawain tulad ng pagtatanim

Pamela Pasakay na kami ngayon ng yate ni Mr. Salfuego, pasado alas-kwarto na ng hapon, at tiyak na gabi na kami makakarating sa Maynila. Habang nakatingin ako sa malawak na dagat, iniisip ko ang mangyayari sa bahay pag-uwi ko. Hindi ko alam kung magagalit si Mama dahil ito ang unang beses na hindi ako umuwi ng gabi. Nasanay kasi siya na laging nasa bahay ako sa tamang oras, palibhasa ako ang anak na laging nasa bahay lang at hindi mahilig maglakwatsya. Hindi kasi ako katulad ng kapatid kong si Danica na sanay nang wala sa bahay. Si Mama, hindi nag-aalala kapag hindi umuuwi si Danica kasi alam niyang nasa bahay lang iyon ni Trisha, nakikitulog kapag tinatamad na umuwi. Pero ako? Simula noong high school ako, school-bahay lang ang takbo ng buhay ko. Ako ang anak na hindi pa nakalalabas ng bahay na walang paalam, kaya sigurado akong magtataka si Mama ngayon kung bakit wala pa ako. Pero sa kabilang banda hindi ko rin sigurado kung hinahanap ba niya ako? Minsan kasi parang wala rin

This chapter contains emotional trauma, sensitive scenes, and heavy themes. If you'd prefer to avoid any distress, feel free to skip this chapter. *** [THIRD PERSON POINT OF VIEW] Hindi alam ni Pamela kung ano ang dapat niyang maramdaman habang nakatingin sa kapatid niyang si Danica. Nagkatitigan sila; kahit walang salita, ramdam niya na may mabigat na bagay sa pagitan nila na parehong ayaw nilang harapin. Tahimik sila pareho, at habang lumilipas ang bawat segundo, lalo lang lumalaki ang kaba sa dibdib ni Pamela. Alam niyang may sasabihin si Danica na hindi niya gustong marinig, pero handa siyang makinig. "Ate..." bulong ni Danica, halos hindi marinig ang boses at halatang takot. Parang hindi niya alam kung paano sasabihin ang matagal na niyang kinikimkim, lalo na't alam niyang baka magalit si Pamela. "Sabihin mong mali ako," sabi ni Pamela, matigas ang boses pero may halong kaba. "Danica, gusto kong marinig sa 'yo na mali ako... na hindi ka buntis, at nagkataon lang ang mga pag