Semua Bab My Dear ฉันได้สามีเป็นนายตำรวจใหญ่: Bab 11 - Bab 20

11(หลบหน้า..?)****.[Part.Dada]บรรยากาศในรถเงียบมาก หลังจากกุนซืนทำไอติมหลุดมืออะ ฉันรีบแยกตัวออกจากฐานทัพ เขาดึงฉันไปจูบไม่เท่าไหร่ แต่ฉันไปจูบเขาตอบนี่สิคืออะไร ฉันจะเอาหน้าสวยๆไว้ไหน งื้อ!"..." ฉันเหลือบหางตามองคนตัวโตข้างๆ เขาก็นั่งทำหน้านิ่งขรึม ไม่ได้กำลังมองอะไรฉัน และพอเหลือบมองไปทางตากุนซือ คือตานี่กำลังทำหน้าเซ็งเบื่อโลก หน้าตาไม่น่าดูเป็นคนชอบทานไอติมเลยจริงๆเมื่อไหร่จะถึง..ฉันเองก็ไม่อยากนั่งอยู่บนรถคันนี้แล้ววววว!! ต่อมา..@ส.น.ฯ"ถึงสักที" ฉันบ่นพึมพำหน้ามุ่นๆซึ่งตาฐานทัพเปิดประตูรถลงไปก่อนแกร็ก!!"คุณลุกไหว เท้าเป็นตะคริวไหม?" "...." ฉันส่ายหน้าให้ตาฐานทัพที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูแทนคำตอบ โฮ้ะ! คนอย่างดาด้าไม่เป็นตะคริวง่ายๆหรอก แค่นี้อะจิ๊บๆ พรึ่บ! ฉันกระเถิบตัวเตรียมหย่อนเท้าลงจากรถ จิก! "อ่า.." ฉันเบหน้าเล็กน้อย ตรงเท้าฉันมันรู้สึกหดเกร็ง เหมือนมีตัวอะไรไม่รู้จี๊ดๆวิ่งอยู่ในเท้าด้วย"เป็นตะคริวใช่ไหม?" ฐานทัพกอดอกเลิกคิ้วถามฉัน ทำแววตานิ่งๆปนดุใส่"...." เอ้าก็ใครจะรู้ล่ะ..ว่าฉันจะเป็นอ่า โอ๊ะ..อิตาบ้านี่มาทำตาดุใส่ฉันพรึ่บ!! ร่างตัวโตของฐานทัพเท้าแขนกับประตูรถ

13(โรงพักแตก!!)@ส.น.ฯ"ไหนละครับหลักฐานที่บอกว่าผมเป็นคนผิด" ฮิวโก้พูด ทำลอยหน้าลอยตาใส่กุนซือและฐานทัพที่ยืนมองอยู่ "...""รถขนยาเป็นชื่อของมึง..ยังจะแถหน้าด้านๆอีกเหรอว่ะ..ไอ้ชั่วเอ้ย" รชตด่า กำหมัดแน่นจะพุ่งตัวเข้าซัดหน้าฮิวโก้ด้วยความโมโหหมับ ฐานทัพคว้าไหล่รชตไว้ แล้วส่ายหน้าเป็นการห้าม คนอย่างฮิวโก้ต้องจับได้คาหนังคาเขา จนตรอกจริงๆสินะ ถึงจะยอมรับ"รถผมมีเป็นร้อยคัน..รวมถึงลูกน้องผมมีเป็นร้อยๆคน..ผมจะไปรู้ไหม ว่ามันจะเอารถของผมขนยานรก" ฮิวโก้พูดด้วยใบหน้าชิลล์ๆ นั่งไขว่ห้างแสยะยิ้มมองหน้านิ่งๆของฐานทัพ"เอ่อ ถ้าทางลูกน้องของคุณฮิวโก้เขายอมรับสารภาพว่าส่งยาเพียงคนเดียว เท่ากับตอนนี้คุณฮิวโก้ไม่มีความผิดนะครับ" ทนายความประจำตัวของฮิวโก้กล่าวขึ้นมา"หึ.." ฮิวโก้ลุกขึ้นจากกเก้าอี้ ส่งสายตาสะใจใส่ฐานทัพกับกุนซือ "ทางที่ดีผู้กำกับอย่ามาเสียเวลากับผมจะดีกว่านะครับ" ฮิวโก้เอ่ยลอยหน้าลอยตากวนๆใส่"..." ฐานทัพยกยิ้มมุมปากใส่ฮิวโก้กลับ ถึงจะเสียเวลาแต่ก็ทำให้ฮิวโก้ศูนย์เงินมหาศาลก็ถือว่าคุ้มนะ สำหรับเขา"นี่..ฉันเจ็บตัวกว่าดาด้านะ ดูสิเนี่ย!" เสียงแหลมๆแว้ดๆ โวยดังลั่นโรงพักจนได้มาถึงห

15(น่ากลัวกว่าโจร! NC20++)****"อั้ว..ขอโทษจริงๆท่าน..ไม่ได้ตั้งใจจับเมียท่านจริงๆ คนของอั้วจับมาผิดคน" เฉินอธิบายกับฐานทัพที่นั่งทำหน้านิ่ง โดยข้างกายมีดาด้า นั่งทำหน้ายังไม่หายขวัญเสีย มือเล็กเกาะแขนฐานทัพแน่น "..." ฐานทัพตวัดหน้าก้มมองหญิงสาว มือหนาจับมือเรียวไว้ ก่อนจะตวัดดวงตานิ่งๆมองหน้าเฉิน ถัดมาก็มีกระทิงนั่งไขว่ห้างนั่งอมยิ้มสะใจอยู่ข้างๆคู่หมั้น"จับผิดคน?" น้ำเสียงนิ่งดุถามชายสูงวัยตรงหน้า ก่อนจะพูดขึ้นมาอีก "ท่านไม่มีสิทธิ์จับใครมาขัง ตามอำเภอใจ รู้ไหมว่าผิดกฎหมาย?" "อะ..อั้ว.." เฉินพูดไม่ออก เจอคนจริงอย่างฐานทัพเข้าไป เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ถึงกับเหงื่อตก"เฮีย ช่วยป๊าด้วยนะคะ" หวันยิหวาหันหน้าเสียมากระตุกแขนกระทิง เธอกลัวพ่อเธอได้เข้าไปกินข้าวแดงในคุกเสียจริงๆ"เอาหน่า..ยิหวา..เฮียช่วยอยู่แล้ว พ่อตาสุดที่รักทั้งคน"หมับ!! ฐานทัพคล้องเอวดาด้าให้ลุกขึ้น ซึ่งหญิงสาวที่นั่งเงียบขวัญเสีย ยอมลุกเดินตามออกมาจากบ้านเฉิน "เชิญทุกคนไปที่โรงพัก รับทราบข้อกล่าวหาด้วย" เสียงเข้มของรชตบอกทุก

17(ช็อตเด็ด!!)****@เช้าวันถัดมาฟรื่ด!! ฟอด!!! ฟอด!!! "อื้อ..อะไรเนี่ย!?" ดาด้าพึมพำด้วยความรำคาญ มือเล็กๆดันจมูกฐานทัพออกให้ใบหน้า มากวนทำไมแต่เช้าๆคนจะนอน"เช้าแล้วนะครับ" เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหู เอามือเท้าหน้าจ้องมองใบหน้าสวย มุมปากหนายกยิ้มออกมาเมื่อนึกไปถึงบทรักเร่าร้อนเมื่อคืนระหว่างเขาและเธอ"อือ! เช้า..แล้วยังไงคะ..วันนี้วันหยุด" เสียงง่วงๆแหบพร่าตอบออกมา พร้อมพลิกตัวหันหลังให้ฐานทัพ เมื่อคืนเขาไม่ยอมปล่อยให้เธอได้กลับไปนอนห้อง เธอถูกกักตัวไว้ นอนกับเขาที่ห้องนี้"หึ" ฐานทัพส่ายหน้ายิ้ม ปกติตนเป็นคนตื่นเช้า ไม่ว่าจะวันหยุดหรือทำงานก็มักจะตื่นเวลาเดิม แต่ทำไมเช้านี้ ถึงรู้สึกไม่อยากลุกออกจากห้องเลยหมับ!! มือหนาคล้องเอวคลอดดึงร่างหญิงสาวมากอดไว้ ซึ่งเมื่อคืนเขาก็หลับไปกับท่านี้ ไม่เมื่อยเลยสักนิดเป็นดาด้ามากกว่าที่ดิ้นชอบปัดมือเขาออก แต่มีหรอคนอย่างฐานทัพจะยอม ก็แค่จับคนตัวเล็กมากอดใหม่เหมือนเดิมฟอด!! "อื้อ..อย่ามากวนได้ไหม" เสียงงัวเงียของคนตัวเล็กว่า พยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดคนตัวโต วันนี้เป็นวันหยุดของเธอทั้งทีนะ เมื่อคืนก็กวนเธอแทบทั้งคืนแล้ว เช้ามายังจะมาก่อกวนอีก"ไม่

19(นี่แหละมนุษย์เมีย)Per."ฐานทัพ.." เสียงเรียกเธอดังอยู่ตรงหน้าประตูขนาดนี้ จะไม่ได้ยินเลยหรอ?เฮ้อ..ฉันโดนผู้ชายงอนหรอเนี่ย" ดาด้าพึมพำเบาๆ เบะปากคว่ำเดินกลับมายันห้องของตัวเอง พรุ่งนี้ค่อยอธิบาย เธอเหนื่อย อยากพักกับนอนเต็มทีแล้วเวลา 02.00น.ฟรึ่บ~ ฟรึ่บ~ ร่างเล็กนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนที่นอน ดวงตากลมโตมองเพดานห้องตาปริบๆ ใช่ เธอนอนไม่หลับ "ก็..ฉันไม่ได้ตังใจนี่" ดาด้าดีดตัวลุกนั่ง ใบหน้าสวยขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง "แค่นี้ก็ต้องงอนด้วย..คนขี้งอน" ดาด้าบ่นคนตัวโต หน้าของฐานทัพตามมาหลอกหลอน จนเธอนอนไม่หลับ พยายามปิดตาหลับ นับหนึ่งถึงร้อยก็ยังนอนไม่หลับเลย"โอ้ย..ฉันควรทำยังไงดี ถึงจะนอนหลับ ให้ลุกไปอธิบายกับเขาตอนตีสามก็คงไม่ใช่ หรือจะลองนอนนับแกะดี เผื่อจะหลับ""ลูกแกะตัวที่หนึ่ง..ลูกแกะตัวที่สอง..ลูกแกะตัวที่สาม" ดาด้าปิดตานอนนับจำนวนแกะเรียงตัวไปเรื่อยๆจนเวลาต่อมา.."ลูกแกะตัวที่หนึ่งร้อยยี่สิบห้า" "ลูกแกะตัวที่..เฮ้อ..พอ ไม่นับแล้ว" น้ำเสียงเริ่มงอแง ร่างบอบบางลุกจากเตียง เปิดประตูห้องเดินลงมาข้างล่าง เมื่อนอนไม่หลับก็ต้องหาอะไรกิน"ต้มมาม่าดีกว่า" เจ้าของมือเรียวหยิบจับหมอใบเล็