All Chapters of บุปผาต้องมนตร์: Chapter 21 - Chapter 30

“ท่านพ่อ ลูกไม่เห็นว่าเรื่องนี้เป็นหัวข้อที่น่าสนทนานัก”เขาฮึดฮัดอย่างขัดใจ ท่านพ่อเคยพูดว่าไม่รังเกียจแม้นางจะเป็นเพียงบุตรสาวของโจรป่า นางเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาใกล้ชิดและไม่คิดว่าจะรู้สึกพิเศษเช่นนี้กับใครได้ ที่รั้งรอไม่ยอมแต่งงานก็เพราะใจของเขามีเพียงเคอหลิ่งหลินเท่านั้น หากนางยังไม่แต่งงานก็เท่ากับเขายังมีความหวัง และอาจเพราะเขาเองไม่เคยพูดกับนางเรื่องนี้ตรงๆ สักครั้ง นางจึงยังไม่รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเป็นห่วงนางในฐานะบุรุษคนหนึ่ง ไม่ใช่เป็นเพียงน้องชายของนาง“เจ้ายังเด็กอยู่จริงๆ จิ่นสือ” พูดพลางถอนหายใจอีกครั้ง “ท่านพ่อ”“เดิมพันกับพ่อไหมล่ะ”“อะไรนะ” เขาถามกลับอย่างงุนงง“เดิมพันกับพ่อ” แม่ทัพจ้าวซื่อก่วงพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “พ่อจะส่งเจ้าไปเผ่าเอ้อหลุนชุนและส่งหลิ่งหลินไปเมืองหลวงเป็นเพื่อนแม่ของเจ้า เมื่อกลับมาแล้ว หากเจ้ายังคงเดิมและนางไม่มีผู้ใด พ่อจะสนับสนุนเจ้าทั้งสองคนเอง”“ขอบคุณท่านพ่อ” เขายิ้มกว้างไม่ปิดบังความยินดีบนใบหน้า“เร็วไปจิ่นสือ” บิดายกมือห้ามไว้ก่อน “หากนางมีชายในดวงใจ เจ้าก็ต้องยอมหลีกทาง ไม่คิดแค้นเคืองนางหรือชายผู้นั้นเด็ดขาด”“ลูกสาบาน”“ดี”

ความเจ็บแปลบแล่นเข้าสู่หัวใจ ไม่ใช่เจ็บเพราะถูกตบ ทว่า...เขากลับอธิบายไม่ได้ว่าเพราะอะไร มู่ฟางเหนียววิ่งออกมา เท้าเล็กๆ สะดุดก้อนหินจนเซถลาไปชนกับเสากลมของเรือน โชคดีที่นางหยุดได้ทันไม่อย่างนั้นหน้าคงกระแทกเสา แต่หญิงสาวก็หยุดยืนยกมือที่สั่นระริกขึ้นดู มันชาเสียจนนางไม่รู้สึกเจ็บ แต่ที่เจ็บคงเป็นที่ใจ เพราะนางไม่เคยถูกใครรังแกถึงเพียงนี้ นางเกลียดตัวเองที่อ่อนแอเหลือเกิน“แม่นางมู่” หญิงสาวตื่นจากภวังค์ แล้วหันไปตามเสียงที่ได้ยิน เป็นชุนเอ๋อร์ สาวรับใช้ของเคอหลิ่งหลินเดินมาหาพอดี นางฝืนยิ้มทั้งที่มือยังสั่นอยู่“มาอยู่นี่เอง คุณหนูให้ข้ามาตามหาเจ้า”“มีเรื่องอะไรรึ”“คุณหนูเป็นห่วงกลัวเจ้าหลงทาง” ชุนเอ๋อร์ส่งยิ้มให้ แต่เห็นอีกฝ่ายหน้าซีดก็อดถามไม่ได้ “เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า”“เปล่า “ นางสั่นหน้าไปมาแล้วเดินตามชุนเอ๋อร์กลับไปหาเคอหลิ่งหลิน เพียงก้าวเข้าไปในห้อง พ่อบ้านตู้เดินเร็วๆมาหาแล้ว“แม่นางมู่ มีคนจากบ้านเศรษฐีกู่หลินมาเชิญท่านไปดูอาการลูกชายของเขาโดยด่วน”“ได้ๆ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” มู่ฟางเหนียงพยักหน้ารับ แล้วหันไปทางเคอหลิ่งหลินที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง“พี่สาว ข้าขอตัวก่อน ท่าน

“ความสุขของท่านพี่ก็คือความสุขของข้า เช่นนั้นแล้วข้าจะโกรธท่านได้อย่างไร” นางยิ้มน้อยๆ “เรื่องนี้ปล่อยให้ข้าจัดการเองเถิดเจ้าค่ะ”“ถ้าเช่นนั้นข้าฝากเรื่องมู่ฟางเหนียงกับเจ้าด้วย แต่หากนางไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไร อย่างไรก็ส่งรถม้าให้นางกับพ่อไว้ใช้เถิด”“เจ้าค่ะ”“ข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะเข้าไปดูลูก”เมื่อสามีหันหลังให้ นางก็ไม่ต้องเก็บซ่อนความรู้สึกของตนเอง เด็กหญิงตัวเล็กวิ่งเข้ามาเกาะขามารดาด้วยความรักใคร่ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นกลับเห็นสีหน้าถมึงทึงน่ากลัวจนตัวสั่นขึ้นมา“ทำไมเจ้าต้องเกิดมาเป็นผู้หญิง! ทำไมไม่เกิดมาเป็นลูกชายให้ข้า!” นางหยิกหมับเข้าที่แขนของเด็กน้อย เด็กหญิงอ้าปากจะร้องไห้แต่ก็กลัวเกินกว่าจะร้องไห้ได้ นางสะบัดขาไม่แรงนัก แต่ด้วยความกลัวทำให้เด็กน้อยผละออกอย่างรวดเร็ว ได้แต่ยืนมองมารดากระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจก่อนจะปรับสีหน้าแล้วเดินจากไปวันถัดมามู่หยางซัวกลับถึงบ้านในช่วงสายของวัน อดประหลาดใจไม่ได้ที่เห็นรถม้าอยู่หน้าบ้าน หรือจะมีใครเจ็บป่วยมารอรับมู่ฟางเหนียง แต่ก็ไม่เห็นมีใครอยู่หน้าบ้าน หัวคิ้วขมวดยุ่งด้วยความกังวล พาให้เร่งต้องก้าวเข้าไปในบ้าน ก็เห็นลูกส

“ไม่มีใครรู้ ท่านหมอมู่ได้ฉายาหมอเทวดาไร้เงา ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ชาวบ้านก็แสนอาลัยที่คนยากจนอย่างพวกเราไร้ที่พึ่ง นี่ได้ยินว่าท่านเศรษฐีกู่ยกบ้านหลังนี้ให้ แต่ท่านหมอกับบุตรสาวก็ไม่รับไว้ เสียดายจริงๆ”จ้าวจิ่นสือเพียงพยักหน้ารับแล้วเดินจากมา หัวใจคล้ายมีมือมาบีบเค้นจนเจ็บปวด ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ เขาอดคิดถึงใบหน้าของมู่ฟางเหนียงไม่ได้ ยามนางถลึงตาโต้เถียงหรือแม้กระทั่งแววตาที่สะกดความเจ็บปวดไว้เมื่อไม่พบคน เขาจึงขี่ม้ากลับอย่างเลื่อนลอย ไม่ได้เร่งรีบเหมือนตอนมา เขาไม่มีเวลาให้คิดถึงนางมากนักเพราะต้องเตรียมตัวเดินทางไกล การเดินทางไปเผ่าเอ้อหลุนชุนด้วยม้าใช้เวลากว่าเจ็ดวัน เขาอยู่รอส่งท่านแม่กับเคอหลิ่งหลินเดินทางไปเมืองหลวงก่อน จากนั้นตัวเองก็ออกเดินทางสู่เผ่าเอ้อหลุนชุน แม้จะพูดว่าเป็นการเดินทางแบบส่วนตัวเพื่อเยี่ยมเยือนคารวะหัวหน้าเผ่า ทว่าระหว่างเดินทาง จ้าวจิ่นสือก็ต้องคอยจดจำเส้นทางให้แม่นยำ อาจเพราะเดินทางเพียงลำพังเขาจึงใช้เวลาเร็วกว่าที่คิด เมื่อพ้นแนวภูเขาสูงก็เห็นทุ่งหญ้าโล่งกว้าง แต่กระนั้นก็ยังมีหอสูงเพื่อใช้สังเกตการณ์ เมื่อควบม้าเข้าไปใกล้ ทหารกลุ่มหนึ่งก็ตะโกนถาม เ

"ทวนเปิดเผย หลบหลีกง่าย เกาทัณฑ์ลับ ยากระวัง" ลักษณะท่าทางของโจวฟู่หรงแม้จะดูเปิดเผย ทว่าเขาก็ไม่อาจวางใจให้เชื่อใจในสิ่งที่เห็น จากที่เห็นเหล่าทหารและคนในหมู่บ้าน ก็ราวกับคนที่ถูกฝึกมาเพื่อพร้อมรบเสมอ กว่าร้อยปีที่ผ่านมา เผ่าเอ้อหลุนชุนปกครองโดยคนตระกูลโจวมาหลายชั่วอายุคน รวบรวมชนเผ่าอื่นๆ ไว้ในปกครอง แม้ยอมขึ้นตรงกับทางราชสำนัก แต่ถ้าวันใดกระด้างกระเดื่องขึ้นมา กองกำลังคนนับพันและยังชนเผ่าต่างๆ ที่เชื่อฟังคำสั่งของคนตระกูลโจวรวมตัวกันก็เป็นภาพที่น่ากลัวไม่น้อย ตามเดิมเขากำหนดตัวเองไว้ว่าจะอยู่ที่นี่เพียงเดือนเดียว เห็นภูมิประเทศและผู้คนแล้ว อาจจะต้องรั้งอยู่นานกว่าที่คิด แต่อะไรๆ ก็ยังไม่แน่นอน พรุ่งนี้ค่อยเขียนจดหมายส่งถึงท่านพ่อก็แล้วกัน วันถัดมา ในคฤหาสน์ตระกูลโจววุ่นวายด้วยผู้คนมาเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับ ‘สหาย’ ของโจวฟู่หรง ทว่าเจ้าของบ้านกลับควบม้าออกไปดูความเรียบร้อยของหมู่บ้าน โดยมีม้าของราชครูซุนถงฉีที่ปรึกษาของโจวฟู่หรงติดตามไปด้วย ราชครูซุนถงฉี เคยเป็นอาจารย์สั่งสอนเหล่าเชื้อพระวงศ์ แต่ที่ถูกส่งมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อ