All Chapters of ในเรือนเบี้ยคุณปุริม: Chapter 11 - Chapter 17

บทที่  6 สถานะ ‘เมีย’             ตลอดระยะเวลาที่อยู่ในรถไม่มีใครเอ่ยปากสักคำจนกระทั่งถึงบ้าน พิมพิไลกระพุ่มมือไหว้ขอบคุณปุริม ชายหนุ่มทำเพียงพยักหน้าแล้วเดินล้วงกระเป๋าเข้าไปในบ้าน ถึงห้องพิมพิไลก็ทิ้งร่างลงกับเตียงทันที ยกมือขึ้นกุมกลางอกที่มันยังคงเต้นระรัวไม่ต่างจากชั่วโมงที่แล้วที่ได้ยินคำนั้น ไม่รู้เหตุใดปุริมถึงได้โพล่งคำนั้นออกมา ใจดวงน้อยวูบไหว แก้มนวลแดงซ่าน กระดากอายแต่ก็ยอมรับว่าเธอนั้นรู้สึกดี พิมพิไลเผลอคิดเข้าข้างตัวเองว่าปุริมอาจมีความรู้สึกดี ๆ ต่อเธอที่มากกว่าคนในความลับ ผู้หญิงที่อยู่ในเรือนเบี้ยคอยปรนเปรอความใคร่ เธอสามารถเป็นมากกว่านั้นได้หรือไม่ พิมพิไลอยากรู้นัก             ฟากปุริมเข

บทที่ 7 เปลี่ยนสถานะขอบตาร้อนผ่าวเมื่อคิดถึงสถานะของตนเอง เธอก็แค่สาวใช้ในบ้านของปุริมเท่านั้น เป็นเพียงคนในเรือนเบี้ย หากเขาต้องการเมื่อไรแค่เพียงกระดิกนิ้วหรือเคาะประตูเข้ามาหาเธอ ‘อย่าหวังสูง’ คำนี้คงเหมาะกับคนอย่างเธอ พิมพิไลเบี่ยงหน้าหนี ซ่อนหยาดน้ำตาที่ร่วงกระทบผิวแก้ม หญิงสาวทนอยู่กับความเงียบไม่ไหวจึงลุกเดินหมายกลับไปยังที่ของตน หากกลับถูกรั้งแขนไว้ พอแหงนหน้าสบดวงตาคม คิ้วเข้มนั้นขมวดมุ่น“ร้องไห้ทำไม?” พิมพิไลไม่ตอบ เลือกเงียบ เอียงหน้าหนี“ฉันถามก็ตอบ” แรงบีบช่วงแขนหนักขึ้น ตามอารมณ์คุกรุ่นของคนตัวโต พิมพิไลหน้าเหยเก บิดแขนหนีแต่ไม่เป็นผล“คุณปุมอย่ามาสนใจคนใช้อย่างพิมเลยค่ะ” พิมพิไลสะบัดหน้างอน ๆ ปุริมยิ้มมุมปาก เพิ่งจะเคยเห็นท่าทางแง่งอนของสาวเจ้า ปกติให้ทำอะไรก็ทำ ไม่เคยมีปากมีเสียง มาวันนี้กล

บทที่ 8 ขอบคุณครับพิมพิไลนิ่งงันไปชั่วขณะ หากเมื่อคนตัวสูงหมุนกายให้เข้ามาเผชิญหน้าก็พบว่าสิ่งที่ติดอยู่ตรงโคนนิ้วและดวงตาคมสะท้อนเงาตนเองนั้นคือความจริง น้ำตาไหลลงอีกครั้ง ทว่ามันกลับเต็มไปด้วยความตื้นตันระคนดีใจ พิมพิไลฉีกยิ้มกว้างแล้วโถมกายกอดปุริมเต็มแรง“คุณปุม…”“เรียกพี่ได้แล้ว คุณมันดูห่างเหิน” พิมพิไลยิ้มขบขันเมื่อคนโตกว่าดูจะงอแง “พ…พี่ปุม”“อืม แบบนี้แหละดูใกล้ชิด” เขาพูดเสียงนุ่ม มือใหญ่เอื้อมมาเช็ดคราบน้ำตาจากใบหน้าหวาน สายตาทอแสงความต้องการอันแรงกล้า มันร้อนแรงจนร่างกายผะผ่าว รู้ความหมายดีว่าคืนนี้เธอคงได้ถูกปุริมทำรักจนจมเตียง“ชอบของขวัญวันเกิดที่พี่ให้ไหม?” พิม

บทจบ ในเรือนรักปุริมได้ลูกแฝดผู้หญิงชื่อน้องโฮมและน้องฮัก ปัจจุบันอายุเข้าสี่ขวบ ด้วยเพราะร่างสูงใหญ่ที่ออกกำลังกายอยู่เป็นประจำขนาดอายุเกือบสี่สิบเขายังมีแรงอุ้มเจ้าก้อนปุ๊กลุกสองก้อนซ้ายขวา เขาได้รางวัลของความแข็งแรงเป็นจุ๊บจากลูกสาวฝาแฝด และศรีภรรยาอีกหนึ่ง แค่นี้คนเป็นพ่อและสามีก็ชื่นใจแล้ว ปุริมปล่อยให้ลูกสาวฝาแฝดวิ่งเล่นในสวนของบ้าน ส่วนตนเองและพิมพิไลก็มานั่งดูลูก ๆ ในศาลาไม้ “มื้อค่ำพิมว่าจะลองทำอาหารเกาหลีดูค่ะ ลูกบ่นอยากกิน”“เอาสิ” “พี่ปุมกินได้ใช่ไหม กลัวไม่ถูกปาก”“เมียทำอะไรก็กินหมดล่ะครับ เรื่องมากเดี๋ยวโดนไล่ออกจากห้อง” พูดจบก็โดนฝ่ามือเล็กฟาดเข้าให้ แต่งงานกันมาหลายปีปุริมเปลี่ยนไปเยอะ เขาพูดเก่งขึ้นแต่กับเธอ กับคนอื่นยังตีหน้านิ