All Chapters of ลูกรักจากไปไม่หวนกลับ: Chapter 1 - Chapter 8

ยามสติค่อยๆฟื้นคืนมา ฉันพบว่าพ่อกำลังมุ่งตรงมาหาฉันฉันตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิมในชั่วพริบตา ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรทว่าตอนเขาเดินผ่านร่างฉัน ฉันถึงตระหนักได้ว่าเขามองไม่เห็นฉันตั้งแต่แรกแล้ว“เสี่ยวฉิง สุขสันต์วันเกิด!”ฉันมองเขาลูบหัว พี่อันฉิง ลูกพี่ลูกน้องของฉันด้วยรอยยิ้ม จากนั้นส่งกล่องของขวัญที่บรรจงห่อให้เธออย่างตั้งใจ“ขอบคุณค่ะลุงหลิน!”วันเกิดของอันฉิงอยู่หลังวันเกิดฉันเจ็ดวันเมื่อนั้นฉันถึงตระหนักได้ทันใดว่า ที่แท้ตัวเองก็ตายมาแล้วเจ็ดวันพวกเขานั่งล้อมวงเบื้องหน้าเค้กสุดอลังการ ที่ทำเพื่อฉลองวันเกิดให้อันฉิงพูดคุยหัวเราะเฮฮา ครื้นเครงเสียไม่มี!ราวกับตรงนี้ไม่มีฉันอยู่อย่างไรอย่างนั้น!ตั้งแต่เด็กจนโต วันเกิดของอันฉิงมักครึกครื้นที่สุดแต่วันเกิดของฉัน กลับไม่มีใครยินยอมเอ่ยถึง และไร้ซึ่งคนสนใจอันฉิงกำลังจะอธิษฐาน คุณน้าที่อยู่ด้านข้างพลันถามขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนัก“น้องเขย เหยาเหยาล่ะ? ทำไมไม่เห็นเธอออกมาเลย?”ครั้นได้ยินชื่อฉัน พ่อก็ขมวดคิ้วท่าทางรังเกียจ ก่อนตอบเสียงเย็นเยียบ“เธอทำร้ายเสี่ยวฉิง ผมเลยสั่งสอนเธอไปหน่อย ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปตายอยู่ที่ไหนแล้ว!”คุณ

อันฉิงดีใจจนกระโดดโลดเต้นไปมาฉันเดินตามเธอเข้าไปในห้องเก่าที่เคยเป็นของฉันห้องที่เดิมทีแม่ตกแต่งให้ฉัน ตอนนี้กลับมีสภาพไม่เหลือเค้าโครงเดิมอีกต่อไปอันฉิงเอนกายนอนบนเตียง แทบทนรอต่อสายหาโทรใครบางคนไม่ไหว“ฉันจะบอกอะไรให้ ไอ้แก่หลินเย่เฉิงนั่นตอบตกลงแล้ว!”จากนั้นไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไร อันฉิงแสยะปากเอ่ยต่อ“แต่ เธอไม่ปล่อยหลินเหยาเหยานังชั่วนั่นไปจริงเหรอ?”เมื่อได้ยินคำพูดของอันฉิง ฉันรู้สึกเพียงเย็นเยียบสะท้านไปทั้งตัวเท่านั้นวันรุ่งขึ้น พวกเขาขับรถมุ่งไปยังสถานที่จัดการแข่งขันระหว่างทาง พ่อดูเหมือนจะใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตาเอาแต่จ้องโทรศัพท์ตลอด ทว่าเนิ่นนานก็ไม่ทำอะไรอยู่ดีฉันขยับเข้าไปใกล้ถึงได้พบว่า บนหน้าจอมีชื่อฉันเด่นหราอยู่หรือพ่อคิดจะโทรหาฉันกัน?วินาทีต่อมา เขาต่อสายหาฉันดังที่คิดไว้จริงๆ “ขอโทษค่ะ ไม่มีเสียงสัญญาณตอบรับจากหมายเลข…”ทว่าเสียงพูดยังไม่ทันจบ พ่อก็ตัดสายทิ้งไป สีหน้าของเขาย่ำแย่สุดขีด ระหว่างคิ้วขมวดกันเป็นปมด้วยความโมโหบางทีอาจเป็นเพราะฉันไม่เคยไม่รับสายเขามาก่อนแต่ฉันตายไปแล้วไม่มีทางรับโทรศัพท์เขาได้อีกตลอดไปกระนั้นสิ่งนี้ก

วันนั้น พอพ่อกลับมาถึง ก็ตะคอกเสียงดังใส่ฉันด้วยดวงตาดุดันแดงก่ำ“ทำไมแกถึงพูดโกหก?”แต่ฉันกลับไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไร ได้แค่ร้องไห้โฮด้วยความกลัวขึ้นมาจู่ๆ มือข้างหนึ่งของเขาก็บีบคอของฉันไว้แน่นฉันหายใจไม่ออก อยากจะผลักเขาออกแต่แรงของเขามีเยอะมากจนน่าตกใจ ฉันใช้แรงทั้งหมดก็ยังผลักไม่ออกฉันพึมพำออกมาอย่างไม่รู้สึกตัว“คุณพะ…พ่อ!”ในตอนที่ฉันคิดว่าตัวเองจะถูกเขาบีบคอตายทั้งเป็นนั้น คุณน้ามาถึงพอดีถึงได้ช่วยฉันไว้ได้“พี่เขย นี่พี่จะทำอะไร?”คุณน้ากอดฉันไว้ในอ้อมแขน พลางถามพ่อแต่พ่อกลับชี้หน้าว่าฉันด้วยความโกรธ“ถ้าไม่ใช่เพราะมันโกหก อวิ๋นชูก็คงไม่ตาย! เป็นมันที่โกหกฉัน!”“เหยาเหยาเพิ่งจะห้าขวบ เธอจะไปรู้อะไร พี่จะมาพาลโมโหใส่เด็กได้ยังไง?”“ทั้งๆ ที่มันรู้ว่าอวิ๋นชูอยู่ริมทะเล แต่จงใจพูดโกหก ถ้าตอนนั้นฉันไป อวิ๋นชูก็จะไม่ตาย!”ฉันฟังพวกเขาทะเลาะกัน แต่กลับไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอะไรรู้แค่ว่าตัวเองหวาดกลัวมากต่อมา คุณน้าก็พาฉันไปที่หน้าโลงศพแม่คนมากมายต่างคุกเข่าร่ำไห้อยู่หน้ารูปแม่ฉันฉันถามคุณน้าว่า ทำไมพวกเขาต้องร้องไห้อยู่หน้ารูปสีดำนั้นคุณน้าเช็ดน้ำต

อันฉิงอึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็ยังแกล้งทําเป็นไม่รู้เรื่อง“ลุงหลิน ลุงพูดอะไรน่ะ ทําไมหนูฟังไม่รู้เรื่องเลย”แต่พ่อกลับบอกเธอโดยตรง“ที่เรียกว่าโจรลักพาตัวก็คืออู๋เยี่ยน ส่วนเธอกับเขาก็เป็นพวกเดียวกัน”แต่อันฉิงยังแกล้งโง่อยู่“ลุงหลิน หนูไม่รู้ว่าลุงกําลังพูดอะไรอยู่”แต่พ่อกลับจ้องมองเธอและหัวเราะเยาะออกมาสายตาของเขาเฉียบคมราวกับเหยี่ยว จ้องเขม็งไปที่อันฉิง ไม่เหลือที่ให้เธอหลบซ่อนแม้แต่น้อย“เธอไม่รู้ งั้นฉันก็จะเล่าให้เธอฟัง”“วันนั้นเธอให้ฉันไปเข้าร่วมการแข่งขันเต้นรําของเธอ เพราะอยากจะฉวยโอกาสมัดฉันไว้ระหว่างทาง แต่คิดไม่ถึงว่าจะเกิดความผิดพลาดขึ้น หลังจากนั้นเธอกับอู๋เยี่ยนก็คิดออกว่าเธอถูกลักพาตัวไป ให้ฉันเอาหุ้นของบริษัทมาแลกกับวิธีนี้”“แต่พวกเธอไม่มีใครคาดคิดเลยว่าในวิดีโอวันนั้น ฉันพบสิ่งหนึ่งที่แปลกมาก นั่นก็คือไฝบนนิ้วของโจรลักพาตัวคนนั้นเหมือนกับอู๋เยี่ยนทุกประการ”แม้ว่าเสียงของพ่อจะไม่สูง แต่ก็มีความสง่างามที่ไม่สามารถละเลยได้ ราวกับว่าสามารถมองทะลุถึงก้นบึ้งของหัวใจมนุษย์ได้ทุกประโยคของเขา ล้วนเป็นการโจมตีที่แม่นยําต่อคำโกหกของอันฉิงก่อนหน้านี้สีหน้าของอัน