“เพลงใหม่ของนายจะปล่อยในวันนี้เวลาเที่ยงตรงนะ”“ไม่ต้องกังวลไปหรอกน่า ด้วยคุณภาพของเพลงนี้ นายต้องได้รับรางวัลนักแต่งเพลงที่ดีที่สุดในงานประกาศรางวัลด้านดนตรีปีนี้แน่นอน!”พี่อู่ตบบ่าผมเบา ๆ ผมหอบหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ราวกับเพิ่งตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายเมื่อกวาดสายตามองดูห้องนั่งเล่นที่แสนคุ้นเคยและพี่อู่ที่ยืนสับสนอยู่ตรงหน้า ในที่สุดผมก็รู้ว่าตัวเองนั้นได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้งในวันที่เพลงใหม่ได้รับการเผยแพร่ออกไป“ช่วงนี้ต้องเขียนเพลงจนดึกดื่นอยู่ตลอด ลำบากนายแล้ว ฉันจะยังไม่รับงานอื่นก็แล้วกัน นายพักผ่อนเยอะๆ ล่ะ”“รอเดี๋ยวครับ!”ผมเรียกพี่อู่ที่กำลังเดินไปที่ประตูห้องเอาไว้ ในขณะที่ดวงตาเองก็จับจ้องไปที่นาฬิกาบนผนังเขม็งเข็มวินาทีเดินไปข้างหน้าไม่หยุดยั้ง และเมื่อปลายเข็มยาวชี้ไปที่เลขสิบ ผมก็เปิดโทรศัพท์ค้นหาทวิตเตอร์ของฉินอวิ๋น เขาโพสต์ลิงก์เว็บไซต์เพลงพร้อมข้อความเช่นเดียวกับชาติก่อนว่า ‘เพลงต้นฉบับที่แต่งขึ้นเอง แสงอรุณภายใต้ซากปรักหักพัง กำลังรอคอยการรับฟังของคุณอยู่นะครับ’เมื่อเปิดลิงก์ เสียงเพลงของชายหนุ่มก็ส่งเสียงคลอดังออกมาจากโทรศัพท์“เกิดอะไรขึ้น? นี่มันเพลงให
Read more