All Chapters of รักนี้...เจ้ขอ: Chapter 51 - Chapter 60

“นี่ก็รู้ดี”“แล้วถ้าไม่รู้ ฉันจะเป็นเพื่อนสนิทแกเหรอยัยโปรด”“ย่ะ…เพราะฉันก็มีชะนีอย่างแกเป็นเพื่อนสาว เป็นเพื่อนแท้คนเดียวที่หาจากไหนไม่ได้ของฉันเหมือนกัน” เพราะคำพูดซึ้งๆ ของโปรดทำเอาต่อมน้ำตาพานจะไหล เพลงพิณจึงเฉไฉ “โอ๊ย! พอๆ อย่ามาทำซึ้งตอนนี้ เดี๋ยวฉันเป่าปี่เป็นพระอภัยอีกรอบ”“เรียกนางผีเสื้อสมุทรเหรอยะ” โปรดแซวทันที “เรียกเบคมาต่างหากเล่า แค่คิดถึงก็มีความสุข...กรี๊ดดด!!!”“บทแกจะเพี้ยนนี่ก็เพี้ยนจนโรงพยาบาลบ้าไม่รับรักษาเลยนะ ยัยบ้า” เอ่ยจบก็ส่ายหน้าให้คนข้างๆ ทันที โปรดมีเพื่อนไม่เยอะ แต่ถึงไม่เยอะก็อัดแน่นไปด้วยคุณภาพ อยู่กับเพื่อนดีแค่ไม่กี่คน ยังดีกว่ามีเพื่อนเป็นสิบเป็นร้อย แต่หาความจริงใจให้กันไม่ได้เลย ความสัมพันธ์ระหว่างเพลงพิณและเฟร์เรนั้น เรียกได้ว่าหวานหยด น้ำตาลเรียกพี่ ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างเดินเข้านอกออกภายในบ้านของกันและกันได้อย่างส

ริมฝีปากหยักจูบคลอเคลียหยอกเย้าไปบนริมฝีปากอิ่มที่แสนหอมหวาน เพลงพิณชักจะหายใจไม่ออก ทั้งประหม่า หวั่นไหว จน แข้งขาอ่อน นั่นเพราะเฟร์เรแทบไม่เปิดช่องให้เธอได้สูดอากาศเข้าปอดหรือผลักไสสัมผัสที่เขาตั้งใจมอบให้มืออุ่นๆ ลูบไล้ทั่วแผ่นหลังของคนในอ้อมกอด จากจูบคล้ายจะลงโทษค่อยๆ เปลี่ยนมาเป็นเรียกร้อง เฟร์เรส่งลิ้นร้อนชื้นเข้าสู่โพรงปากของเพลงพิณได้อย่างไม่ยากเย็นนัก ก่อนจะตวัดปลายลิ้นหยอกเอินกับปลายลิ้นเล็กๆ ของเธอ ส่วนเพลงพิณนั้นก็ปล่อยใจไปกับสัมผัสที่กำลังเกิดขึ้น เธอเคลิบเคลิ้มจนใจนั้นล่องลอย เผลอจูบตอบเขาไปครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนจะมาสะดุ้งโหยง ผลักอกชายหนุ่มให้ออกห่างอย่างอัตโนมัติ เมื่อรับรู้ว่าตอนนี้เสื้อเชิ้ตตัวที่สวมอยู่กำลังจะถูกถอดออกไปจากร่างกาย สาบเสื้อมันคลอเคลียอยู่แถวๆ หัวไหล่ เฟร์เรนี่ร้ายนัก มาถอดเสื้อเธอเอาตอนไหน ทำไมไม่เห็นจะรู้ตัวเลยสักนิด“จะทำอะไรคะ” รู้อยู่ว่าเฟร์เรจะทำอะไร แต่เพลงพิณก็ยังถาม ยิ่งได้สบตาเขาก็ยิ่งอายและได้รู้คำตอบว่าเขาจะทำอะไร “จะลงโทษ ที่คุณพิณกล้าทำให้ผมหึง&r

เฟร์เรไม่อาจห้ามตัวเองได้อีกต่อไป เขาแทรกตัวลงไประหว่างกลางลำตัวของเพลงพิณ จับขาทั้งสองข้างของเธอให้แยกห่างออกจากกัน แล้วยกข้างหนึ่งขึ้นมาเกี่ยวไว้รอบๆ สะโพกสอบของเขา สอดมือลงไปสำรวจความพร้อมของกุหลาบดอกสวยอีกสักนิด พร้อมกับจงใจบดเบียดแก่นกายเข้าหาเธอ นั่นทำให้เพลงพิณแทบกลั้นหายใจ เมื่อทุกอย่างพร้อม เขาจึงเลื่อนมือไปกุมมือของเพลงพิณ ที่ตอนนี้เธอกุมแก่นกายของเขาอยู่ จากนั้นก็ค่อยๆ ส่งตัวเองเข้าหาเธอช้าๆ อย่างเป็นจังหวะ แต่ทว่ากลับต้องหยุดเมื่อพบกำแพงสำคัญที่ขวางกั้นไม่ให้เขารุกล้ำเข้าไปภายในได้“ตอบผมมา ว่าคุณเคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนมั้ย” เฟร์เรกัดฟันถามออกไป “มะ…ไม่เคย”“ถ้าผมออกแรงอีกนิด ผมจะเป็นผู้ชายใจร้าย” “ฉะ…ฉัน ชอบผู้ชายใจร้าย” เพลงพิณเม้มริมฝีปากอิ่ม ที่ตอนนี้บวมเจ่อนิดๆ จากการถูกเขามอบจูบที่แสนจะดูดดื่มให้ “พิณ”“ได้โปรด อย่าทิ้งฉันไว้แบบนี้ มันทรมานสำหรับคนยังไม่มีประสบการณ์แบบฉันมาก รู้มั้ย” สายตาของเพลงพิณเว้าว้อน จนทำให้เฟร์เรสง

เมื่ออยู่คนเดียว แพรวพราวได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ โลกจะกลมไปไหน สถานที่มีออกตั้งเยอะ ดันมาเจอพี่สาวที่นี่ซะได้ จะออกไปขอเปลี่ยนสถานที่กับฟาโรห์ก็กระไรอยู่ ที่สำคัญ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เธอขอไปเจอหน้าหนุ่ม ที่วันนี้มากับเพลงพิณพี่สาวหน่อยก็คงดีเหมือนกันเพลงพิณเดินยิ้มหวานกลับมาที่โต๊ะ เฟร์เรก็ชวนเธอเลือกอาหาร ซึ่งแต่ละเมนูนั้นหน้าตาน่ากินไปหมด ก่อนที่เขาจะชี้มาที่เมนูประเภทสลัด เพราะทุกครั้งที่ไปกินข้าวด้วยกัน เพลงพิณมักจะสั่ง“คุณอยากกินอะไร นี่มั้ย” ชายหนุ่มชี้มายังสลัดแซลมอนรมควันอโวคาโด“ก็ดีค่ะ” เพลงพิณพยักหน้าให้ รู้สึกอิ่มตั้งแต่ยังไม่ได้กินอะไรด้วยซ้ำ รู้ว่ามีแฟนแล้วดีแบบนี้ เธอมีไปนานแล้ว...อ๊ากก“แล้วคุณล่ะ อยากกินอะไร”“อืม…น่ากินทั้งนั้นเลย แต่ถ้าให้เลือก ขอกินคุณดีกว่า”“บ้า…นี่ก็ยังจะทะลึ่งอีก” เพราะเขิน เพลงพิณจึงเอื้อมมือไปตีต้นแขนของเฟร์เรหนักๆ คนบ้าอะไร มาพูดทะลึ่งเอาตอนนี้ เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวเธอก็ชวนกลับบ้านเสียเลย แต่แล้วอยู่ๆ ขณะที่เพลงพิณกำลังเขินหนั

“อะไรนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง กลัวว่าเขาหูฝาดที่ได้ยินว่าเพลงพิณชวนเขาแต่งงาน “เราแต่งงานกันตอนนี้เลยได้มั้ย ฉันแก่แล้ว มดลูกก็ใกล้จะเสื่อมเต็มที ถ้าขืนชักช้าไปกว่านี้ ฉันกลัวมีลูกยาก” เหตุผลของเพลงพิณดูเหมือนจะฟังขึ้น “นี่คุณพูดจริงหรือแค่พูดขำๆ ตอนเมากันที่รัก”“ฉันพูดจริงๆ ให้เวลาคุณคิดก่อนก็ได้อ่ะ ไว้…พรุ่งนี้ ฉันจะมาฟัง คำ…ตอบ” พูดจบเพลงพิณก็น็อคกลางอากาศ ร่างบางโอนเอน จนเฟร์เรต้องรีบเข้าไปพยุง “คุณพิณ พิณครับ” คนตัวโตเขย่าร่างกึ่งเปลือยในอ้อมกอด แต่เพลงพิณก็ไม่มีท่าทีจะรู้สึกตัว “เมาจนหลับไปแล้วเหรอ” ชายหนุ่มส่ายหน้าให้เธอ ก่อนจะอุ้มกลับมานอนที่เตียง จากนั้นก็หาผ้าไปชุบน้ำหมาดๆ ก่อนจะมาเช็ดตัวให้เธอ เสร็จก็หาเสื้อยืดของเขาในตู้ออกมาให้เธอสวม จากนั้นก็นั่งมองคนที่กำลังหลับพริ้ม“คำว่า...เราแต่งงานกันมั้ย ผมควรจะพูดไม่ใช่เหรอครับ” เฟร์เรเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะลุก