All Chapters of ลูกชายถูกตีจนตาย เขากลับอุ้มลูกชายของคนรักขึ้นรถพยาบาล: Chapter 1 - Chapter 8

“ฮ่าวฮ่าวไม่ต้องกลัวนะ แม่เรียกรถพยาบาลแล้ว เดี๋ยวก็จะมีคนมาช่วยลูกแล้ว อดทนอีกหน่อยนะลูก!”รอยเลือดลากเป็นทางยาวคดเคี้ยวอยู่บนพื้น ยาวไปจนถึงห้องน้ำ ย้อมดวงตาของฉันเป็นสีแดงนั่นเป็นเลือดของฮ่าวฮ่าวที่หนีเข้ามาในห้องน้ำในเวลานั้นเขาคงหวาดกลัวและเจ็บปวดมาก...ฉันปิดแผลบนหน้าผากของเขาด้วยมือที่สั่นเทา เลือดนั้นยังคงไหลซึมออกมาผ่านซอกนิ้วไม่หยุดไม่อาจห้ามเอาไว้ได้เลยเสียงหวอของรถพยาบาลดังขึ้นที่นอกหน้าต่าง“ฮ่าวฮ่าว! รถพยาบาลมาแล้ว! รอดแล้วนะ!”กู้ถิงอวี้อุ้มเด็กชายคนหนึ่งวิ่งผ่านหน้าต่างไปอย่างรวดเร็ว มุ่งตรงไปที่รถพยาบาล“เสี่ยวซิน ไม่ต้องกลัวนะ พ่อกู้จะไม่ให้ลูกเป็นอะไรเด็ดขาด!”รถพยาบาลมาอย่างรวดเร็วและจากไปอย่างรวดเร็ว ฉันแทบไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเองเลยฉันร้องตะโกนสุดชีวิต“อย่าไปนะ! นั่นเป็นรถพยาบาลที่ฉันเรียกนะ!”“กู้ถิงอวี้! ฮ่าวฮ่าวจะไม่ไหวแล้ว กลับมาก่อน!”“กู้ถิงอวี้ ขอร้องล่ะ...”ไม่มีใครสังเกตเห็นคนที่ได้รับบาดเจ็บตัวจริงซึ่งนอนหายใจรวยรินอยู่ฉันรีบโทรหากู้ถิงอวี้ หนึ่งครั้ง สองครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่มีคนรับสายขณะที่ฉันกำลังจะกดเบอร์โทรออกเป็นครั้งที่สาม ม

ฉันมาที่สำนักงานกฎหมายชื่อดังแห่งหนึ่ง เพื่อปรึกษาทนายเรื่องการกลั่นแกล้งในโรงเรียนฮ่าวฮ่าวจะตายไปโดยเปล่าประโยชน์ไม่ได้ เศษเดนพวกนั้นจะให้ลอยนวลอยู่ข้างนอก แล้วไปทำร้ายเด็กคนอื่นอีกไม่ได้ก่อนฉันจะไป จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อฉัน“อู๋ลี่?”สีหน้าของเว่ยหลินเฟิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มมีความสุขเขายังคงสดใสและหล่อเหลาเหมือนในความทรงจำฉันเม้มปากยิ้ม เมื่อเผชิญหน้ากับชายหนุ่มที่ตามจีบฉันในวัยรุ่นตอนเรียนมหาวิทยาลัย ก็รู้สึกเขินอายอยู่บ้าง“ถามหน่อยสิ คุณมาที่สำนักงานกฎหมายทำไม? มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า?”เว่ยหลินเฟิงยื่นน้ำมะนาวหนึ่งแก้วให้ฉันเหมือนจะเห็นความลังเลของฉัน เขาจึงพูดด้วยรอยยิ้ม“ผมเป็นหุ้นส่วนของสำนักงานกฎหมายที่นี่น่ะ ถ้าเกิดมีปัญหาอะไรก็คุยกับผมได้”ฉันเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ แต่เขากลับมองมาที่ฉันแล้วยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนและใจดีเหมือนในอดีตพวกเราคุยกันถึงสองชั่วโมง เขาเกือบจะเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว แต่ไม่ได้แสดงท่าทีเห็นใจหรือสงสารอะไรต่อฉันนี่ก็ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจอยู่บ้าง สบายใจที่เหมือนได้คุยกับทนายมืออาชีพและเคารพในอาชีพคนหนึ่งและทันใดนั้น มื

เมื่อฉันกลับถึงบ้านก็ดึกมากแล้วไฟในห้องนั่งเล่นยังเปิดอยู่ ฉันตรงเข้าห้องนอนโดยไม่แม้แต่จะมองร่างที่ยืนอยู่หน้ารูปของฮ่าวฮ่าว“ที่รัก...”ฝีเท้าของฉันชะงักทันที รู้สึกประหลาดใจและโศกเศร้ากู้ถิงอวี้ไม่ได้เรียกชื่อนี้กับฉันมาหลายปีแล้วนับตั้งแต่เสิ่นโหรวและลูกชายของเธอโผล่หน้ามา เขาจะเรียกฉันว่า ‘ครูอู๋’ หรือไม่ก็ ‘นี่’คำแรกเป็นการเรียกแบบให้เกียรติเวลาทำงาน ส่วนคำหลังเป็นการดูถูกเวลาอยู่บ้านฉันไม่สนใจเขา ผลักประตูห้องนอนและกำลังจะเดินเข้าไปแต่เสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังขึ้น กู้ถิงอวี้คว้าแขนของฉันเอาไว้ฉันหันหน้าไปด้วยความโกรธ ตอนที่เห็นสภาพของเขา ฉันก็ตะลึงทันทีไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง แววตาของเขากลับดูเหนื่อยล้า ที่คางมีตอหนวด และรอยฝ่ามือที่ฉันตบเขาไปก่อนหน้านั้นเขาดูโทรมมาก ทว่าฉันเห็นแล้วกลับรู้สึกว่ามันน่าขำ“ที่รัก ผม...ผมไม่รู้ว่าเกิดเรื่องกับฮ่าวฮ่าว ผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมได้ไหม?”“ยกโทษเหรอ?” ฉันหัวเราะเย็นชา ชี้ไปที่ภาพของฮ่าวฮ่าวแล้วถาม“คุณทำให้ลูกชายของฉันฟื้นขึ้นมาได้ไหมล่ะ? คุณทำให้เหมือนว่าเรื่องทั้งหมดนี้ไม่เคยเกิดขึ้นได้ไหม? ถ้าคุณทำได้ ฉันจะยกโ

ศาลตัดสินไม่นานหลังจากนั้นโจวรุ่ยซินและเพื่อนร่วมชั้นหลายคนที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้ได้รับโทษที่พวกเขาสมควรได้รับศาลยังได้ตัดสินว่าเป็นคดีแพ่ง โจวรุ่ยซินต้องชดเชยเงินจำนวนหนึ่งให้กับฉัน เสิ่นโหรวในฐานะผู้ปกครองจะต้องเป็นผู้ชดใช้ แต่ฉันเอาไปบริจาคให้กับเขตภูเขาที่ยากจนทันทีเสิ่นโหรวลาพักร้อนเป็นเวลานาน ช่วงเวลานี้ไม่ได้มาโรงเรียนเลย ฉันได้ยินมาว่าเธอแอบย้ายบ้านไปเงียบๆ เพราะถูกเพื่อนบ้านนินทากู้ถิงอวี้ก็ถูกพักงาน เพราะเว่ยหลินเฟิงตรวจเจอหลักฐานว่าเขารับสินบนชีวิตดูเหมือนจะกลับมาเป็นปกติ แต่ในใจของฉันกลับไม่สามารถสงบลงได้ขณะที่ฉันเดินอยู่ในโรงเรียน ก็มักจะหยุดเดินบ่อยๆ เพราะตรงหน้าเหมือนมีเงาของฮ่าวฮ่าวปรากฏขึ้นที่สนามบาสเกตบอล เด็กชายรูปร่างผอมเหงื่อโชกไปทั้งตัว การโยนลูกบาสก็ไม่ด้อยไปกว่านักบาสเหล่านั้นบนสนามกีฬาลู่วิ่ง ทุกเช้าเด็กชายจะวิ่งอย่างอดทน มีระเบียบวินัยในตัวเอง จนแม้แต่ฉันที่เป็นแม่ที่เอาแต่พูดถึงเรื่องควบคุมน้ำหนักแต่กลับห้ามปากไม่ได้ยังรู้สึกละอายใจในห้องเรียน เด็กชายที่ตั้งใจอ่านหนังสือ ตั้งใจเรียน แม้ว่าใบหน้าจะดูโตเป็นผู้ใหญ่บ้างแล้ว แต่เวลาที่เขาเห็นฉัน