บททั้งหมดของ เรือนหอของเรากลายเป็นของแฟนเก่า: บทที่ 1 - บทที่ 8

“ผมกับญาติห่าง ๆ ช่างมีวาสนากันจริง ๆ เรือนหออยู่ชุมชนเดียวกัน แถมชั้นบ้านเลขที่ก็เหมือนกัน ไม่รู้ว่าผมดูยูนิตผิดหรือเปล่า”ผมแอบส่งข้อความถึงแฟนสาวของผม ซูเสวี่ยเซียน บ่นถึงเรื่องบังเอิญที่แปลกประหลาดนี้เพิ่งส่งไป ชิวเทียนหลางลูกพี่ลูกน้องห่าง ๆ ของผมก็พาว่าที่เจ้าสาวของเขาออกมาจากห้องนอนญาติ ๆ ต่างส่งเสียงร้องอย่างยกยอปอปั้น ว่าที่เจ้าสาวก็ปิดหน้าด้วยความเขินอายมีแต่ผมคนเดียวที่ยืนอึ้งอยู่กับที่เดิมจนกระทั่งแม่ใช้ศอกมาสะกิดผม แล้วพูดอย่างผิดหวังไม่ได้ดั่งใจว่า:“ดูแกสิ ลูกพี่ลูกน้องของแกคนนี้กำลังจะแต่งงานแล้ว แกลองมองตัวเอง วันวันบอกว่าจะพาแฟนที่ไม่มีตัวตนของแกกลับมา เมื่อไหร่จะให้ฉันได้เจอตัวเป็น ๆ ล่ะ?”แม่ แม่ได้เจอแล้วตอนนี้คนที่ยืนอยู่ข้างผู้ชายคนอื่นด้วยท่าทีเขินอายก็คือแฟนของผม ซูเสวี่ยเซียนสุดท้ายผมไม่ได้พูดออกมา เพราะกลัวว่าแม่ของผมจะโกรธจนโรคหัวใจกำเริบตรงนี้ตอนที่ผมเข้ามาในชุมชนเมื่อครู่นี้ ผมก็รู้สึกประหลาดใจมากที่ตัวเองและลูกพี่ลูกน้องห่าง ๆ คนนี้จะมีวาสนากันขนาดนี้ ถึงกับเลือกเรือนหอในชุมชนเดียวกันเสียด้วยผลก็คือ ยิ่งเดินยิ่งบังเอิญมากขึ้น ยังเป็นยูน

อันที่จริงวันนี้ควรจะเป็นวันที่ผมและซูเสวี่ยเซียนมีความสุขกัน ผมและซูเสวี่ยเซียนนัดกันว่าจะมาพบพ่อกับแม่ของผมเราคบกันมาสามปี แต่กลับเลื่อนวันพบพ่อแม่ครั้งแล้วครั้งเล่าซูเสวี่ยเซียนมักจะมีข้ออ้างมากมายมาหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ ตื่นเต้น งานยุ่ง รู้สึกไม่สบาย ปฏิทินโหราศาสตร์เขียนไว้ว่าวันนี้ไม่เหมาะที่จะพบผู้ใหญ่สามเดือนที่แล้ว เป็นครั้งที่พวกเราใกล้จะได้พบกับผู้ใหญ่อย่างเป็นทางการมากที่สุดพ่อแม่ของผมต่างสวมเสื้อผ้าก้นหีบ และไปถึงห้องรับรองที่จองไว้แต่ซูเสวี่ยเซียนก็ยังไม่ปรากฏตัวสักทีผมโทรหาสายแล้วสายเล่าก็เป็นสายไม่ว่าง จนในที่สุดเธอก็ส่งข้อความมาฉบับหนึ่งว่า "เพื่อนของฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์"เมื่อเห็นเหตุผลที่ไร้เหตุผลเช่นนี้ ผมก็รู้ว่าเธอกำลังหลบเลี่ยงอีกแล้วซูเสวี่ยเซียนเคยบอกผมว่าพ่อแม่ของเธอหย่าร้างกัน ดังนั้นเธอจึงกลัวการแต่งงานมาโดยตลอด และผมในเวลานั้นเพียงแค่กอดเธออย่างปวดใจ สัญญาว่าผมจะรอจนกว่าเธอจะพร้อมดังนั้นผมจึงรับความผิดที่แฟนสาวไม่ได้มาให้ตัวเองอีกครั้ง“ขอโทษครับ ผมแจ้งเวลากับเธอผิดไป และเธอบังเอิญมีประชุมมาไม่ทัน คราวหน้านะครับ คราวหน้านะ”แต่พ่อแม่

อันที่จริงนี่เป็นเกมเล็ก ๆ ที่ผมและซูเสวี่ยเซียนตกลงกันถ้าฝ่ายหนึ่งโกรธ อีกฝ่ายกลับไม่รู้ว่าผิดอะไร ฝ่ายที่โกรธก็สามารถใช้วิธีนี้เพื่อให้อีกฝ่ายออกจากสถานการณ์น่าอึดอัดได้แต่นั่นจำกัดไว้ตอนที่เรายังมีความรู้สึกกันเท่านั้นและมักจะเป็นผมฝ่ายเดียวที่เติมเงินต่ออายุเสมอซูเสวี่ยเซียนมีท่าทีที่เฉยเมยมาโดยตลอด มีแต่จะแข่งกับผมเพื่อดูว่าใครจะโกรธได้นานกว่ากันแต่ว่านะ จำนวนเงินในตอนนี้ดูยังไงมันก็ผิดปกติช่วงกำลังสงสัย เพื่อนไม่รู้เรื่องการเลิกราของผม จึงส่งอินสตราแกรมของซูเสวี่ยเซียนมาให้ผม หยอกล้อว่า“เจ๋งอะไรขนาดนั้น? อยากออกไปเที่ยวแล้ว”นั่นคือแบบฟอร์มใบเสนอราคาสำหรับกรุ๊ปทัวร์99,900 คือดูแลปกติสำหรับคนสองคน149,400 เป็นวีวีไอพีสำหรับสองคนซูเสวี่ยเซียนคำนวณได้ดีจริง ๆอยากใช้วิธีนี้เพื่อให้ผมเป็นฝ่ายขอโทษและขอคืนดี ในขณะเดียวกันถ้ามีเงินก็สามารถพาแฟนเก่าไปท่องเที่ยวแบบสวีทได้ผมหัวเราะเยาะ เป็นไปไม่ได้แล้วผมโพสต์ประกาศอย่างเป็นทางการโดยตรงบนอินสตราแกรม[กลับคืนสู่ความโสด อิสระภาพหมื่นปี!] ใต้คอมเม้นต์ต่างอวยพรให้ผมหลุดพ้นจากความทุกข์โศกผมมีความสุขมากด้วยเหตุนี้

ซูเสวี่ยเซียนเดินมาอย่างเปียกโชกทั้งตัว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเธอถือร่มอยู่ในมือ แต่กลับเปียกโชกอย่างกับลูกหมาตกน้ำ ผมที่เปียกชุ่มของเธอแนบติดอยู่บนใบหน้าผมแทบจะจำไม่ได้แต่ใจของผมไม่มีความรู้สึกรักหยกถนอมบุปผาแม้แต่น้อย ถึงอย่างไรถ้าเธอกลับไปก็มีชิวเทียนหลางคอยปลอบเธออยู่ดีเรื่องของเธอไม่เกี่ยวอะไรกับผมเรื่องของผมก็ด้วย“ไม่ใช่เรื่องของคุณ คุณรีบไปให้พ้นเลย”ความสุขของผมที่ได้กลับมาพบกับเจี่ยงชิงชิงถูกเธอทำลายโดยสิ้นเชิงอยากจะหนิบไม้กวาดในบ้านมาไล่คนซูเสวี่ยเซียนพูดขึ้นอย่างน้อยใจว่า“ฉันแค่เห็นว่าฝนตกแล้ว กังวลว่าคุณไม่มีร่ม เลยอยากจะเอาร่มไปให้คุณ”เจี่ยงชิงชิงที่อยู่ด้านข้างฟังจบก็หัวเราะออกมา“เธอจะบอกว่า เธอรอเอาร่มให้ที่หน้าประตูบ้านเขางั้นเหรอ? ทำไมเธอไม่ไปที่ธนาคารแล้วขอให้ธนาคารโอนเงินให้คุณเลยล่ะ”คำอุปมาแปลก ๆ ของเธอทำให้ผมหัวเราะออกมาด้วยใช่แล้ว วันที่ฝนตกหลายครั้งก่อนหน้านี้ ซูเสวี่ยเซียนไม่เคยที่จะแยแสเลยหากมีร่มเพียงคันเดียว เธอจะแย่งร่มเกือบทั้งคัน กลัวว่าตัวเองจะเปียก ไม่สนใจตัวของผมที่เลยออกไปด้านนอกแม้แต่น้อยและตอนนี้เธอก็แสร้งทำเป็นรอเอาร่มมาส่งถึ