All Chapters of ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ: Chapter 321 - Chapter 330

“พวกนี้ช่างตามหลอกหลอนไม่เลิกราเลยจริง!”เย่มู่มู่มองดูเหล่าคนงานกว่าสองร้อยชีวิตที่เพิ่งช่วยเธอสลายสถานการณ์ตึงเครียด ก่อนจะโอนเงินให้หัวหน้ารับเหมาทันทีห้าแสน“ขอบคุณทุกคนที่ช่วยฉันแก้สถานการณ์ครั้งนี้ ฉันจะแบ่งให้คนละพันห้าเป็นค่าตอบแทน ส่วนเงินที่เหลือ วันนี้ฉันขอเลี้ยงอาหารดี ๆ ทุกคนสักมื้อ ถือว่าเป็นการตอบแทนน้ำใจ!”หัวหน้ารับเหมาได้ยินเย่มู่มู่พูดอย่างใจกว้างก็ถึงกับตกตะลึง แค่เสียเวลาช่วยไม่กี่นาที เธอกลับให้ค่าตอบแทนคนละพันห้า สองร้อยคนรวมกันเป็นสามแสน ยังเหลือเงินอีกสองแสนถึงจะเลี้ยงข้าวทุกคน ยังไงค่าอาหารสำหรับสองร้อยคนก็ไม่น่าจะเกินห้าหมื่น!เงินส่วนที่เหลือทั้งหมดกลายเป็นของเขาหัวหน้ารับเหมาพยายามเก็บซ่อนความดีใจในใจ ก่อนจะถามเย่มู่มู่ว่า “คุณหนูเย่ คุณรู้ไหมว่าทำไมคนแถวนี้ถึงชอบมาจ้างผมสร้างบ้าน?”เย่มู่มู่ส่ายหน้าด้วยความสงสัย“ก็ผมน่ะ สู้บริษัทใหญ่ ๆ ในเมืองไม่ไหวหรอก แต่สำหรับโครงการเล็ก ๆ ไม่มีใครสู้ผมได้ ไม่ใช่เพราะแผนงานของผมดี หรือการออกแบบวางผังอะไรเลิศเลอนักหรอก...”“แต่เพราะหมัดผมหนักพอ! ก่อนจะมารับงานก่อสร้าง ผมก็เคยเป็นนักเลงบนถนนมาก่อน ไม่มีใครกล

จนกระทั่งกองสมบัติสูงขึ้นมาถึงครึ่งตัวคน กลืนแจกันจนมิด มันถึงได้หยุดลงเงินพวกนี้!เป็นเงินทั้งนั้นเลย!ช่วงนี้ราคาทองคำพุ่งสูงขึ้นอย่างมาก!เธอไม่อาจคำนวณได้เลยว่า ทรัพย์สินที่กองเต็มห้องฉายภาพยนตร์นี้มีมูลค่ามากแค่ไหนบริเวณที่เธอยืนอยู่ ขาทั้งสองข้างของเธอถูกกองสมบัติถมจนแทบถึงหัวเข่า!เธอก้มลงคว้าทองคำขึ้นมาสองมือ พลางหัวเราะออกมานี่สินะ วิธีปลอบใจคนของแม่ทัพน้อย?เขาขนคลังสมบัติทั้งโกดังมามอบให้เธอหมดเลยเหรอ?นี่มันจะมีมูลค่ามากมายขนาดไหนกันนะ!ถ้าไม่นับของโบราณ แค่ทองคำแท่งที่หลอมจากก้อนทองคำเหล่านี้ก็ต้องนับเป็นพันล้านเป็นอย่างน้อย!ถึงแม้บ้านเธอจะร่ำรวยอยู่แล้ว พ่อแม่ไม่เคยทำให้เธอขาดแคลนสิ่งใดมาตั้งแต่เด็กแต่พอมาเห็นกองทองคำมหาศาลเช่นนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น หัวใจเต้นแรงไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม หากได้เห็นทองคำกองโตขนาดนี้ ก็คงยากจะสงบนิ่งได้!ฮ่า ฮ่า ฮ่า...เธอรวยอีกแล้ว!รวยจริง ๆ!ทั้งชีวิตนี้เธอคงใช้เงินเหล่านี้ไม่หมดแน่นอน!เธอค่อย ๆ เดินอย่างระมัดระวังไปยังจุดใจกลางของกองสมบัติ กลัวว่าจะเผลอเหยียบปิ่นปักหงส์หรือสร้อยไข่มุกจากนั้นจึงดึงแจกันออกมาจ

ชาวบ้านทั้งหลายต่างพากันโกรธเกรี้ยว เรียกร้องให้ทหารประหารพวกเขาเสียทว่าเฉินขุยเห็นว่าความผิดนี้ยังไม่ถึงขั้นต้องโทษตาย จึงสั่งให้ควบคุมตัวพวกเขาเข้าไปในเมือง เพื่อใช้แรงงานสร้างบ้านแทนการสร้างบ้านเหนื่อยยากกว่าการทำไร่มากนักต้องแบกอิฐและวัสดุก่อสร้างท่ามกลางอากาศร้อนระอุในฤดูร้อนการทำไร่ในช่วงกลางวันหรือบ่ายไม่จำเป็นต้องทำงาน จนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดิน หรือในยามค่ำคืนค่อยแขวนไฟพลังงานแสงอาทิตย์แล้วลงมือทำงานจ้านเฉิงอิ้นดูเสร็จแล้ว จึงส่งแท็บเลตคืนให้ทหารจากนั้นทหารคนที่สองก็ส่งจดหมายลับขึ้นมาให้มันคือจดหมายจากฮ่องเต้แคว้นเยี่ยน“ถึงแม่ทัพใหญ่จ้านเฉิงอิ้นหนิงกวนโหว เมื่อไม่นานมานี้ มีทหารกลุ่มหนึ่งก่อกบฏและมุ่งหน้าไปยังด่านเจิ้นกวน หวังว่าท่านแม่ทัพจะนำกองทัพออกไปช่วยแคว้นเยี่ยนปราบปรามกองกบฏเหล่านี้!”เนื้อความระบุจำนวนอย่างชัดเจน กองกบฏมีกำลังพลถึงห้าหมื่นคนผู้ที่นำการกบฏในครั้งนี้ คือแม่ทัพคนหนึ่งของแคว้นเยี่ยนที่มีชื่อเสียงไม่น้อยเขามีนามว่าเซี่ยเวยเหตุใดจึงก่อกบฏ?ก็เพราะแคว้นเยี่ยนขาดแคลนเสบียง หลายเดือนมาแล้วที่ไม่มีการแจกจ่ายเสบียงให้กับแม่ทัพเซี่ยที่ปกป้อง

พวกเขาไม่สนใจรางวัลอื่น ๆ เลยสิ่งที่เห็นเพียงอย่างเดียวคือรางวัลอันดับหนึ่งก็คือปลายข้าว“เพียงแค่ไถพรวนที่ดินหนึ่งหมู่ ก็จะได้รางวัลเป็นปลายข้าวหนึ่งชั่ง?”“ใช่! รางวัลสามารถสะสมเพิ่มได้ ไถพรวนห้าสิบหมู่ ก็จะได้รับปลายข้าวห้าสิบชั่ง!”ทหารองครักษ์ของซ่งตั๋วนำปลายข้าวออกมาในถุงสีขาวบรรจุปลายข้าวสีขาวสะอาด ไม่มีเศษหินหรือสิ่งเจือปนโจ๊กที่พวกเขากิน ล้วนปรุงจากข้าวสารเหล่านี้“หากพวกเราไถพรวนที่ดินได้มากพอ หลังจากสามเดือนไปแล้ว สามารถนำปลายข้าวทั้งหมดไปด้วยได้หรือไม่?”“ได้สิ หากต้องการนำไปให้ครอบครัวและญาติพี่น้อง ข้าแนะนำให้นำครอบครัวมาอยู่ที่ด่านเจิ้นกวนด้วยกันเลย ที่ด่านเจิ้นกวนมีโจ๊กให้กิน!”เมื่อเหล่าทหารได้ยินเช่นนั้น ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที จ้องมองไปที่ซ่งตั๋วเขม็ง“จริงหรือ ครอบครัวก็สามารถพามาที่ด่านเจิ้นกวนได้ และที่ด่านเจิ้นกวนก็จะให้น้ำให้ข้าวด้วย?”“ใช่แล้ว ที่ด่านเจิ้นกวนมีชาวแคว้นฉู่ห้าหมื่นคน ทหารแคว้นฉู่แปดพัน ครอบครัวอีกสี่หมื่นกว่า พวกเขาตั้งหมู่บ้านอยู่ริมแม่น้ำที่ด่านเจิ้นกวน ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข!”“อ้อ ใช่ ข้าลืมบอกพวกเจ้าไป การเข้าร่วมกองทัพตระกู

เขาดีใจจนเนื้อเต้น “คุณหนูเย่ ตอนนี้ผมจะรีบติดต่อให้คุณ วางใจได้ พรุ่งนี้ผมจะให้คำตอบคุณแน่นอน!”เย่มู่มู่ตอบกลับจ้านเฉิงอิ้น “ฉันสั่งซื้อรถบรรทุกขนาดใหญ่ไปแล้วยี่สิบคัน รถขุดดินสามสิบคัน ถ้าในเมืองนี้มีสินค้าในสต็อก พรุ่งนี้ก็ส่งมาได้เลย!”“ตอนเย็น คุณบรรทุกเสบียงและน้ำใส่รถบรรทุกขนาดใหญ่สองคัน นำไปส่งให้เหอหง การสะสมถ่านหินเป็นสิ่งสำคัญที่สุด!”นี่เกี่ยวข้องกับว่าเหล่าทหารจะสามารถผ่านพ้นภัยพิบัติหิมะในอีกสองปีข้างหน้าไปได้หรือไม่จ้านเฉิงอิ้นตอบกลับนางว่า “ท่านเทพ ขอบคุณท่าน พรุ่งนี้เที่ยงจะมีการทำพิธีเปิดศาลเทพและบวงสรวง ชาวบ้านด่านเจิ้นกวนจะเริ่มจุดธูปบูชาตั้งแต่วันพรุ่งนี้ เมื่อถึงเวลา ข้าจะถ่ายวิดีโอให้ท่านดู!”เดี๋ยวนะ~เขาถึงกับสร้างศาลเทพจริง ๆ หรือ?เธอเป็นคนเป็น ๆ จะให้คนโบราณมากราบไหว้บูชา มันจะเหมาะสมเหรอ“หรือว่าพวกเราล้มเลิกดีไหม?”“ไม่ นี่เป็นสิ่งที่ท่านเทพสมควรได้รับ หากไม่มีท่าน ชาวบ้านด่านเจิ้นกวนคงล้มตาย กองทัพตระกูลจ้านคงพินาศ แคว้นต้าฉี่คงไม่หลงเหลืออยู่แล้ว”“บัดนี้ เวลากระชั้นชิด ด่านเจิ้นกวนจึงสร้างได้เพียงสามศาลเทพเท่านั้น”“หากวันใดสามารถรวมแผ่นดิน