Lahat ng Kabanata ng The Mafia Lord's Quadruplets: Kabanata 11 - Kabanata 17

Naging blanko ang utak ko. Nangangatal ang mga tuhod at naninikip ang dibdib habang nakatingin sa taong nanlilisik ang mga mata, nakatitig sa akin. Halos mawalan ako ng hininga nang mapagtanto kong nasa harap ko siya. Nasa harap ko ang taong kinasusuklaman ko at naging bangungot sa buong buhay ko. Mula kahapon hanggang ngayon, tila teleseryeng paulit-ulit na tumatakbo sa utak ko—sa mga guwardya, doktor, bayarin, mga bantay sa labas, at ngayon. Gusto kong itanggi ang lahat. Gusto kong itanggi na konektado ang lahat ng ito. Pero paano? Nasa harap ko na siya. Lahat ay tugma dahil sa kanya. Ito na ba? Ito na ba ang araw na kinatatakutan ko? Ito na ba ang araw na kukunin niya ang anak ko mula sa akin? Ngayon na ba? Bakit ang bilis? Bakit biglaan? Bakit? Hindi! Hindi ako papayag. Hindi maaari. Ayoko! Ayoko! Kahit nanginginig, pilit kong itinuwid ang aking katawan. Kahit natatakot sa posibleng mangyari, pilit kong nakipagtitigan sa kanya. Nilabanan ko ang takot na matagal nang wala sa akin

Napamulat ako nang may masuyong humaplos sa aking mukha. Bumungad sa akin ang umiiyak na si Zephyr. Nanlaki ang mga mata niya nang makita akong nagising at agad akong niyakap. Hinagod ko ang likuran niya at niyakap siya pabalik. Anong nangyari? Something popped in my head—a scene. A scary scene. Nagsimulang tumulo ang mga luha ko. Kumalas sa yakap si Zephyr, at nang makita niyang umiiyak ako, pinahiran niya ito gamit ang maliit niyang hintuturo. “I-I’m sorry, Nanay. I didn’t protect you against him. I-I’m sorry if nahuli po ako, Nanay. I-I didn’t make it, Nanay. I failed my brothers. I failed my promise to them. I didn’t make it,” umiiyak niyang sabi sa akin. Naluluha ako sa sinabi niya. Hinila ko siyang muli palapit sa akin at niyakap ng mahigpit. “I-It's okay. Nanay is fine now. Don’t cry anymore,” malambing kong bulong sa kanya. Nabaling ang tingin ko sa anak kong babae na umiiyak din. She hugged her doll tightly while staring at me. “N-Nanay,” she called me between sobs. Kumala

Pabalik-balik ako sa paglalakad habang hinihintay sagutin ni Lory ang tawag ko. I bit my nail out of nervousness. [Hello? Cass?] Napahinto ako sa kakalakad at bumuga ng hangin. Thank God. "L-Lory." [Ayos ka lang? Ayos lang kayo diyan? May problema ba? Bakit ka nauutal? Wala ka na bang pera? Magpapadala—] "He's here." [A-Ano? Teka! Teka! A-Ano nga ulit? Tama ba ang narinig ko? Wait—lalabas muna ako ng bahay. Wait lang.] Maingay ang kabilang linya. Tahimik akong nakikinig sa anumang nangyayari sa paligid niya. I heard her sigh deeply. [Totoo?] Seryoso na ang boses niya. "Y-Yes! K-Kukunin niya si Z-Zephyr, Lory. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. A-Ayaw kong mawala sa akin si Zephyr," nanginginig kong usal. Napatakip ako sa bibig para pigilan ang paghikbi. Ayaw kong marinig ng mga anak ko ang hikbi ko. They were playing in bed. Nakatalikod ako sa kanila habang nakatingin sa bintana. [Sshh... I'll help you. Pupuntahan kita diyan. Tatawagan kita, okay? Ako na ang bah

"Kain nalang tayo, nanay. Nagugutom na ako.""Akala ko ba ayaw mo dahil nga may lason? Ay oo nga pala. Kumain din ka pala kahapon.""May sinabi ba akong ganun, nanay? Tsk."[Hello, cass?]"Oh, napatawag ka? Ang aga ah."inipit ko ang cellphone sa leeg ko dahil nagliligpit ako ng mga kalat namin. Ang aga naman atang tumawag si Lory.[Ah yeah! Ready ka na?]Naiwan sa ere ang ang hawak kong plastic sa tanong niya. Anong ibig niyang sabihin? Don't tell me?[Ohmeged! Ang laki pala ng Devil's Hospital. Tangina! Devil talaga yung name? Ano na, prend?Are you ready? Because me, I'm ready. Ready na ready. hehehehe] "N-Nandito ka na?" gulat kong tanong. Umupo muna ako sa sofa at itinabi ang hawak kong plastic.[Ahuh! Maaga akong bumyahe para sure. Shit! Daming unggoy dito sa labas. Osha! Ihanda mo na yang mga gamit mo dahil tatakas na tayo.]"Hindi ba tayo mahuhuli?"[Ano ka ba! Don't think negative. Kaya natin ito tiwala lang. Leave it to me, my friend. Trust me and let me do the job. Chariz!