All Chapters of Addicted to the Imperfect Billionaire: Chapter 81 - Chapter 90

HINDI NAGTAGAL AY nagpasyang umuwi na rin ng bahay si Daviana matapos na magmuni-muni ng ilan pang saglit sa lugar na iyon. Lumulan siya ng taxi na kanyang pinara nang gumaan na ang kanyang pakiramdam. Hindi niya tinawagan o kahit ang e-chat si Warren pagdating ng bahay para sana tanungin kung saan nito dinala ang kanyang maleta dahil hindi naman masyadong mahalaga ang mga bagay na nakalagay doon. Magiging rason pa iyon ng kanilang pag-uusap kung gagawin niya. Eh, ayaw niya ngang makausap muna ang kaibigan kaya naman bakit niya gagawin ang bagay na iyo? Bahala siya sa buhay niya kung ayaw siya nitong kausapin doon. “Hindi ako ang may kasalanan noon kaya naman hindi ako ang magpapakumbaba sa kanila ng pangit niyang niyang nobya. Unahan nila!”Kinabukasan ng araw na iyon ay inimbitahan ng ina ni Warren ang kanilang pamilya sa isang hapunan. Hindi naman iyon pinalampas ng mga magulang ni Daviana, lalo na ng kanyang amang si Danilo. Umaasa kasi itong pag-uusapan na nila ang tungkol sa ma

SINALUBONG NI WARREN ang matatalas na mga mata ng kanyang ina. Hindi niya magawang makaapgsalita ng ilang sandali. Pakiramdam naman ni Daviana ay parang sinampal siya ng malakas na katotohanan sa harap ng publiko. Sanay na siyang maging mabait at matinong babae sa mata ng matatanda kaya marahil sobrang nakaka-disappointed iyon sa kanila. Ang gayong pampublikong pag-aalipusta at mga akusasyon ay nagpahiya pa sa dalaga. Nagsimulang mag-init ang kanyang mukha, at tuluyang tumigil ang kanyang utak. Hindi na siya doon makapag-isip pa ng tama. Pinagpapawisan na rin siya ng malamig. Tinitigan na siya ng ina ni Warren nang hindi kumukurap, na para bang gusto ng Ginang na pahirapan si Daviana gamit lang ang sarili nitong mga mata. Nagsimula ng mamasa ang bawat sulok ng mga mata ng dalaga. Nagbabadya na doon ang kanyang luha.“Viana, napakaganda ng ugali mo simula noong bata ka pa man, kaya tuwing sasabihin ni Warren na gusto ka niyang makasama o lumabas na kasama ka ay ni minsan hindi kami nag

NAWALAN NG LAKAS ng loob si Daviana na sabihin sa kanila nang harapan na nang dahil iyon sa pakiusap sa kanya ni Warren kung kaya nagawa niya. Hindi niya na kailangan na idamay pa ang kaibigan. Walang dapat na ibang sisihin doon kundi isya dahil pumayag siya. Alam niyang mali pero ginawa pa rin niya. Wala namang magagawa si Warren doon kung nakipagmatigasan siya dito, isa pa siya pa rin naman ang masusunod sa gusto niya at hindi ibang tao. Aakuin na lang niya ang kasalanan tutal wala na rin naman siyang lusot. Sasarilin na lang niya lahat dahil pinairal niya noon ang pagiging maawain kay Warren. Tatanggapin na lang niya ang parusa na kapalit ng mga kasalanang ginawa niya. Pikit ang mga matang yayakapin na lang niya iyon at papalagpasin sa kanyang kabilang tainga. Para matapos na rin sa usapin. “P-Patawarin niyo po sana ako…”Gulong-gulo ang isipan ni Daviana ng mga sandaling iyon, nagkandabuhol-buhol na at hindi na siya makapag-isip pa ng matino. Nakaramdam na siya ng mali na sa mg

NAPAMULAGAT SI WARREN sa tinuran ng Ginang na ngayon lang niya naranasan. Sa unang pagkakataon kasi ay hindi niya inaasahan na pipigilan siya ng Ginang na makita at makausap niya si Daviana. Hindi na mapigilan ni Warren na makaramdam ng matinding pagkahiya ngunit nilunok na lang niya ang pride. Gusto niyang makausap si Daviana dahil sobrang nag-aalala siya sa expression ng mukha nito kanina.“Tita, mabilis lang naman po. Pagbigyan niyo na ako. Medyo nag-aalala lang po ako sa kanya eh…”“Hayaan mo siyang mapag-isa, magiging maayos din ang pakiramdam niya kahit na hindi ka niya makita at hindi mo siya makita, Warren.” mariing giit pa rin ng Ginang na desidido ng huwag payagan ang lalaking magtungo sa silid ng kanyang anak, iyon lang ang magagawa niya na matino para kay Daviana upang hindi na nito mas maramdaman na pinagkakaisahan siya. “Matanda na kayo kaya kailangan niyo ng matutong maging matatag dahil kapag nagka-edad pa kayo, hindi lang iyan ang ibabato ng mundo sa inyong harap.” ma

HINDI MAKATULOG NANG maayos si Daviana nang gabing iyon. Pabiling-biling siya sa kanyang higaan. Hindi mawala sa kanyang isipan ang imahe ni Rohi na nakita niya kanina. Hindi niya rin lubos maisip kung paano ginugol ng binata ang Bagong Taon ng siya lang mag-isa sa loob ng malaking bahay nila na tanging kadiliman ang yumayakap. Kung siya iyon, paniguradong hindi niya ito kakayaning gawin mag-isa. “Ang tibay niya naman, kaya niyang mag-celebrate nang siya lang…”Umagang-umaga pa lang ng araw ng New Year ay nagkaroon na naman ng pagtatalo ang mga magulang ni Daviana. Iyon ang gumising sa dalaga pagdilat pa lang ng kanyang mga mata. Nang hindi na niya makayanan at sobrang naririndi na siya ay palihim siyang nagtungo ng kusina. Pinilit ang sarili na huwag gumawa ng anumang ingay o kaluskos upang hindi mapansin ng mga ito. Palihim niyang kinuha sa refrigerator ang ilan sa kanilang mga nilutong ng ulam ng mga katulong nang nagdaang gabi. Kumuha rin siya ng iba nilang handa na alam niyang h