All Chapters of Carrying the Billionaire's Heir: Chapter 41 - Chapter 50

Sabrina’s POVLimang buwan na ang nakaraan mula nang mamatay si Ryan. Hanggang ngayon ay umaasa pa rin ako na buhay siya, pero alam kong imposible ang iniisip ko. Hindi na mabubuhay ang taong namatay, pero gusto kong bisitahin niya ako kahit sa panaginip na lang. Gusto ko siyang makita at sabihin sa kaniyang sobrang namimiss ko na siya. Namimiss na namin siya.“Ang lalim na naman yata ng iniisip mo? Si Ryan na naman ba?” tanong ni William sa akin nang pumasok siya sa loob ng kwarto ko. “1 pm magsisimula ang program.”“Tapos na akong mag-ayos. Let’s go?” Tumayo ako at kinuha ang bag ko.Simula ngayong araw, ako na ang bagong Presidente ng Jacobs Corporation. Labag man sa loob ko na tanggapin ang posisyon, pero kailangan kong panindigan ang sinabi ko kay William at kay Ryan noong nakaraang buwan. Hindi ito para sa sarili ko, para ito sa kapakanan ng kompanya at pamilya ni Ryan.Maraming tumutol sa pagiging bagong Presidente ko kasi hindi pa raw ako lubos kilala ng mga tao. Sa mga nakaraa

Sabrina’s POVFive years later… “Happy Birthday, Ma’am Sabrina!” Napakurap ako nang marinig ko ang malakas na sigawan ng mga empleyado mula sa likuran ko. Bigla akong napaikot, at sinalubong ako ng mga nakangiting mukha ng mga empleyado ko. May mga hawak silang mga lobo at streamers, at sa gitna, isang malaking cake na may nakasinding kandila. Napangiti ako. Hindi ko inaasahan ‘to. Akala ko simpleng trabaho lang ang gagawin ko ngayong araw.“Happy birthday, Ma’am Sabrina!” sabay-sabay nilang bati ulit sa akin.Pakiramdam ko ay lumulutang ako sa sobrang saya kahit na taon-taon naman nila akong sinusurpresa. Pero ang saya ko ay biglang napalitan ng gulat nang makita ko kung sino ang may hawak ng cake. Si Felicity. Ang half-sister ko. Ang babaeng halos hindi ko na kilala. Ang babaeng palagi na lang galit sa akin at panay ang paninira sa buhay ko.Nakasuot siya ng isang simpleng damit, pero ang ngiti niya ay tila may kakaibang intensidad. Parang isang nakakalokong plano ang nasa likod

Sabrina’s POVI dialed multiple times the number, pero hindi ko na makontak. Magdamag akong naghihintay, na baka tumawag ulit. Hindi ako pwedeng magkamali. Boses ‘yon ni Ryan. He’s alive!Tinanghali ako ng gising. Hindi mawala sa isipan ko ang taong tumawag sa akin kahapon. Mabuti na lang at Sabado ngayong araw. Wala akong trabaho.Tinawagan ko si Irene nang matapos na akong maligo. “Dumiretso ka na lang sa sementeryo. Huwag mong kalimutan ang bulaklak,” utos ko sa kaniya at binaba ang tawag. Ngayong araw ay 5th death anniversary ni Ryan. Ang bilis ng panahon, pero hanggang ngayon bitbit ko pa rin ang sakit ng kahapon. Hindi ko matanggap na wala na siya at dumagdag pa sa iisipin ko kung sino ang taong tumawag kahapon sa akin. Pagdating ko sa living room, naabutan ko sina William at Evara na nagkukulitan. Dumapo ang paningin ko sa limang boxes na nasa sahig. “Ano na naman ba ang binibigay mo sa anak ko, William?” tanong ko nang makita ang malaking laruan na mukhang mamahalin. “Bum

Sabrina’s POV “Ma’am Sabrina, ayos lang po ba kayo?” nag-aalalang tanong ni Irene sa akin. “Ilang araw na kayong nawala sa focus.” “Yes, of course. Marami lang akong iniisip. Alam mo na, may problema na naman sa isang hotel na pag-aari ng asawa ko.” Bumuntong-hininga ako. Gusto kong sabihin kay Irene ang totoong dahilan kung bakit ako palaging lutang, wala lang talaga akong lakas kasi ayaw kong isipin niya na nababaliw na ako sa kaiisip ni Ryan. Tumingin ako sa calendar ko na nasa ibabaw ng table, tiningnan ang mga gagawin ko at pupunta ko ngayong linggo. Bumuntong-hininga ako nang maalala na magkikita pala kami ni Shaira sa Sunday, kasama niya ang kaniyang asawa. Bigla na lang akong kinabahan, hindi ko alam kung bakit. Inabala ko ang sarili sa pagtatrabaho. Palaging gabi na rin akong nakauuwi kasi mas gusto kogng manatili sa opisina kesa sa bahay. Sa tuwing nasa bahay kasi ako ay palagi ko lang nakikita ang pigura ni Ryan kahit saan. Kailangan ko na yatang magpa-check u

Sabrina’s POV Nakaupo ako sa harap ng vanity mirror sa opisina ko, inaayos ang huling detalye ng aking look para sa gabing ito. Sa isang oras, magkakaroon ako ng dinner meeting sa isa sa pinakamahalagang potential investors ng Jacobs Group. Ito ang klase ng gabi kung kailan ang bawat salita, kilos, at kahit ang suot mo ay may epekto sa magiging desisyon nila. “Ma’am Sabrina, narito na po ang updated profile ng investor,” sabi ni Irene, ang sekretarya ko, habang inilalapag ang folder sa tabi ng mesa. Tumango ako habang inaayos ang aking hikaw. “Salamat, Irene. Nai-check mo na ba lahat? Ang reservation, ang dietary preferences niya, at ang flow ng presentation?” “Yes, Ma’am. Confirmed ang reservation sa Le Jardin at sinigurado kong may option para sa vegetarian menu. Nasa bag niyo na rin po ang updated pitch deck, just in case kailanganin niyo,” sagot niya nang may kumpiyansa. Tiningnan ko siya sa salamin. Isa si Irene sa mga tao sa kumpanya na halos walang palya. Kaya ko siya