บททั้งหมดของ รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: บทที่ 701 - บทที่ 710

สวีฉังชิงมีความสามารถอยู่บ้าง แม้จะมีข้อเสียที่เห็นได้ชัดเช่นกัน แต่หลี่เฉินยังคงวางใจมอบหมายงานของธนาคารให้เขาทำ หากไม่ใช่ปัญหาจริงๆ สวีฉังชิงย่อมไม่มาบ่นถึงตำหนักบูรพาแน่ไม่มีผู้นำคนใดชอบลูกน้องที่โยนปัญหาให้หัวหน้าจัดการอยู่เสมอสวีฉังชิงเข้าใจเรื่องนี้อย่างลึกซึ้งดังนั้นคำพูดของสวีฉังชิง หลี่เฉินจึงให้ความสำคัญอย่างยิ่งเขาวางฎีกาในมือลงแล้วกล่าวว่า “ปัญหาอะไรหรือ?”สวีฉังชิงกล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า “ตอนนี้ธนาคารสองแห่งในเมืองหลวงใกล้จะเปิดทำการแล้ว การตั้งสาขาในพื้นที่นครบาลค่อนข้างราบรื่น แต่เมื่อออกจากพื้นที่นครบาล ไปตั้งสาขาในมณฑลอื่นกลับพบกับความยากลำบากมากมาย”“ตามที่กรมครัวเรือนออกเอกสารมา ได้ขอให้ที่ว่าการอำเภอในท้องถิ่นจัดหาสถานที่สำหรับธนาคาร อีกทั้งยังให้เงินทุนหมุนเวียนของที่ว่าการอำเภอฝากไว้ที่ธนาคารด้วย แต่ในตอนนี้ที่ว่าการอำเภอหลายแห่งกลับอ้างว่าไม่มีสถานที่ว่าง หรือไม่มีเงินสำรองอยู่ในสำนักงานปกครองส่วนท้องถิ่น เหตุผลมากมายเหล่านี้ล้วนเป็นข้ออ้างเพื่อขัดขวางการเปิดทำการของธนาคาร”สวีฉังชิงกล่าวอย่างโมโหว่า “แต่เดิมราษฎรยังพอสนใจธนาคารที่เปิดโดยราชสำนักอยู่บ้า

มือเรียวงามขาวสะอาดของหลิวซือฉุนจุ่มลงในน้ำใสในอ่างทอง นางเริ่มต้นด้วยการทำให้มือเปียก แล้วใช้สบู่ก้อนนั้นถูจนทั่ว ก่อนล้างออกด้วยน้ำสะอาดทั้งหมดนี้อยู่ภายใต้คำแนะนำของหลี่เฉิน ผู้ที่สอนวิธีการใช้สบู่ก้อนแรกในโลกมนุษย์ไม่นานนัก หลิวซือฉุนก็พบกับความมหัศจรรย์ของสบู่ แม้จะดูมันเยิ้ม แต่กลับมีศักยภาพในการทำความสะอาดสูงมาก หลังจากล้างมือด้วยสบู่แล้ว มือของนางดูสะอาดสดชื่น คราบน้ำมันและสิ่งสกปรกต่างๆ หายไปอย่างไร้ร่องรอยแม้มือของหลิวซือฉุนจะสะอาดอยู่แล้ว แต่ความสดชื่นที่สบู่นี้มอบให้กลับเป็นความรู้สึกที่นางไม่ค่อยได้สัมผัส นางรู้สึกได้ชัดเจนว่าสบู่นี้สามารถล้างคราบน้ำมันที่มองไม่เห็นออกจากมือของนางได้หมด“องค์ชาย สิ่งนี้ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่ง!?” หลิวซือฉุนแสดงความตื่นเต้น จนวั่นเจียวเจียวที่อยู่ข้างๆ แสดงความอิจฉาออกมาไม่มีสตรีคนใดที่ไม่รักความงามหรือความสะอาดหากไม่ใช่เพราะองค์ชายอยู่ที่นี่ด้วย วั่นเจียวเจียวคงรีบไปลองใช้ด้วยตนเองแล้วหลี่เฉินยิ้มพลางกล่าวว่า “ประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมันคือการทำความสะอาด โดยเฉพาะสิ่งที่มีน้ำมัน มันมีประสิทธิภาพยอดเยี่ยม”“ปัจจุบันแม้ตระกูลมั่ง

เหวินอ๋องมีบุตรชายสี่คนและบุตรสาวหกคน นับว่าเป็นตระกูลใหญ่ที่เปี่ยมด้วยความอุดมสมบูรณ์แต่ต้วนจิ่นเจียงรู้ดีว่า ในสายตาของเหวินอ๋องผู้เย็นชา ลูกชายและลูกสาวคนอื่นๆ เป็นเพียงเครื่องประดับที่ไม่มีความสำคัญคนที่เหวินอ๋องให้ความสำคัญจริงๆ คือหลี่จวิ้นเจ๋อ บุตรชายคนโตที่เกิดจากพระชายาการเสียชีวิตของพระชายาระหว่างการคลอดหลี่จวิ้นเจ๋อ ทำให้เหวินอ๋องเทความสนใจและความหวังทั้งหมดไปที่เขาและเพราะหลี่จวิ้นเจ๋อมีความสำคัญมาก ต้าสิงฮ่องเต้จึงเก็บตัวเขาไว้ในเมืองหลวงในนามคือเพราะต้าสิงฮ่องเต้ทรงชื่นชอบหลานชายผู้นี้และต้องการอบรมสั่งสอนด้วยพระองค์เองแต่ความจริงแล้ว หลี่จวิ้นเจ๋อถูกจับเป็นตัวประกันเรื่องนี้แม้แต่ชาวบ้านธรรมดาก็ยังมองออกและการจับตัวประกันเช่นนี้ เหล่าอ๋องแห่งแคว้นคนอื่นๆ ไม่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้แต่อย่างใดนี่แสดงให้เห็นว่าต้าสิงฮ่องเต้ทรงหวาดระแวงเหวินอ๋องเพียงใดตราบใดที่หลี่จวิ้นเจ๋อยังมีชีวิตอยู่ ย่อมทำให้เหวินอ๋องต้องระมัดระวังตัวแต่ตอนนี้หลี่จวิ้นเจ๋อได้สิ้นชีวิตลงแล้ว ใครจะรู้ว่าเหวินอ๋องจะทำอะไรต่อไปเพียงชั่วครู่ ต้วนจิ่นเจียงก็คิดไปไกล“เขาตายอย่างไรหรือ?

เมื่อรับจดหมายที่เหวินอ๋องยื่นให้ ต้วนจิ่นเจียงไม่จำเป็นต้องเปิดดู ก็รู้ดีว่าข้อความในจดหมายคืออะไรย่อมเป็นสิ่งที่จ้าวเสวียนจีไม่อยากเห็นที่สุดเขาพยักหน้าและกล่าวว่า “เหวินอ๋องวางใจ ข้าจะให้คนส่งไปถึงมือจ้าวเสวียนจีโดยเร็วที่สุดอย่างปลอดภัย”...จากจินหลิงถึงเมืองหลวง ระยะทางประมาณแปดร้อยลี้หากใช้ม้าเร็วและเร่งเดินทางแบบไม่หยุดพัก ใช้เวลาเพียงหนึ่งถึงสองวันก็สามารถส่งจดหมายไปถึงได้ไม่นานนัก จ้าวเสวียนจีก็ได้รับจดหมายฉบับนี้หลังอ่านเนื้อความในจดหมายจนจบ เขาก็เผาจดหมายทิ้งด้วยสีหน้าเรียบเฉยในขณะนั้น จ้าวไท่ไหลก็เข้ามาคารวะบิดา“ท่านพ่อ”จ้าวไท่ไหลเดินมาหาจ้าวเสวียนจีด้วยท่าทีระมัดระวัง พลางถามว่า “ท่านพ่อ สีหน้าของท่านดูไม่ค่อยดีนัก มีเรื่องอะไรหรือขอรับ?”แม้จ้าวไท่ไหลจะไม่เข้าใจเรื่องการเมือง แต่เขาก็รู้ว่าตนเองเป็นบุตรชายของจ้าวเสวียนจี และในจักรวรรดิต้าฉิน ไม่มีใครกล้าหาเรื่องเขา อย่างไรก็ตาม ช่วงนี้เขาเห็นความปั่นป่วนในสถานการณ์ต่างๆ และเห็นบิดาของเขาหมกตัวอยู่ในห้องหนังสือ หรือพบปะผู้คนมากมาย เหมือนกำลังวางแผนเรื่องสำคัญบางอย่างแต่ไม่ว่าอย่างไร การเห็นสีหน้าเคร่ง

"ของสิ่งนี้ขายชิ้นละห้าตำลึงเงิน ราคาแพงจนเหลือเชื่อ แต่กลับมีผู้หญิงมากมายต่อแถวซื้อกันจนสินค้าขาดตลาด ที่บ้านข้าก็เหมือนกัน อี๋เหนียงของข้าต้องอ้อนวอนพ่อข้าจนสุดท้ายพ่อข้าต้องใช้เส้นสายหามาให้จนได้""ได้ยินมาว่าตอนนี้ผู้คนที่มีฐานะร่ำรวยในเมืองหลวงใช้จำนวนสบู่ที่ซื้อได้มาอวดกันราวกับเป็นสิ่งแสดงสถานะ"จ้าวเสวียนจีไม่ค่อยสนใจเรื่องผู้หญิง เขามีภรรยาเพียงสองคน ดังนั้นจ้าวไท่ไหลจึงมีอี๋เหนียงเพียงคนเดียวเท่านั้น เขาจึงไม่ค่อยไวต่อสิ่งของที่ผู้หญิงสนใจนักแต่เมื่อเห็นสหายที่มีอี๋เหนียงหลายคนพยักหน้าตามอย่างเห็นด้วย เขาก็เริ่มเข้าใจว่าสิ่งที่เรียกว่าสบู่นี้คงได้รับความนิยมอย่างมากจริงๆ"มันดีขนาดนั้นเลยหรือ?"จ้าวไท่ไหลขมวดคิ้ว "ห้าตำลึงเงิน ของเช่นนี้ชาวบ้านธรรมดาคงซื้อไม่ได้ แต่พวกคนรวยกลับต่อแถวกันซื้อ?"คนที่เล่าเรื่องสบู่ให้ฟังหัวเราะเยาะก่อนตอบ "ไม่ใช่แค่นั้น คนขายสบู่ยังประกาศชัดเจนว่าสบู่ที่ขายตอนนี้ทำมาเพื่อคนรวยโดยเฉพาะ เอาไว้ลองของใหม่ แต่ต่อไปจะมีสบู่ราคาถูกออกมา ราคาแค่ไม่กี่เหวินเงิน ถึงตอนนั้นจะขายให้คนทั่วไปด้วย แต่ถึงพวกเขาจะบอกชัดเจนว่าเอาเปรียบคนรวย พวกคนรวยก็ยังแ