Semua Bab ลิขิตรัก จอมใจพยัคฆ์: Bab 21 - Bab 30

“เอ๋?” คำถามของเขาทำให้นางอ้าปากค้าง “ข้าก็อยากได้เช่นกัน” เขาแสร้งทำหน้าตาย หันไปทางอื่น ได้แต่ก่นด่าตัวเองที่ไม่สงบปากตนเอง ดันพูดไปตามที่ใจคิด เห็นหน้าตาประหลาดใจของนางแล้ว เขาจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง“ไปเลือกแบบที่ตัดสำเร็จสักสองสามชุดสิ” “ได้หรือเจ้าคะ” ถามทั้งที่ดวงตาเป็นประกายดีใจ เขาพูดถูก กว่านางจะเย็บเสร็จก็หลายวัน ถ้าได้แบบสำเร็จไปสักสองสามชุด นางไม่ต้องเอาเสื้อผ้าของฮูหยินมาใส่แบบนี้หรอก ดวงตาที่จ้องมองเขาเป็นประกายแวววับเหมือนลูกแมวน้อยที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ไยนางไม่รู้จักเก็บความรู้สึกในแววตาของนางบ้างนะ เขาบ่นในใจแล้วหันไปทางอื่นประจวบกับเถ้าแก่มองมาทางเขาพอดี เถ้าแก่รีบเดินตรงมาทักทาย “คุณชายหยางมาถึงร้านเองเช่นนี้ มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่” “ไม่มีอะไร แค่พา...คนมาซื้อของใช้” หยางเหล่าหู่ตอบไปอย่างรวดเร็ว แปลกใจที่ไม่เรียกเสี้ยวเวยว่า ‘สาวใช้’ เขากลับอยากให้นางยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช้ฐานะของสาวใช้ หลัวเสี้ยวเวยหันมาตามเสียงทักทายของเจ้าของร้าน นางแปลกใจเล็กน้อย แต่คิดไปว่าที่เขาพู

“เป็นของจริง” หยางต๋าเอ่ยพลางลูบกำไลอย่างครุ่นคิด “ท่านพ่อมองแวบเดียวก็มั่นใจเลยรึ” ลูกชายคนรองหัวเราะในลำคอยื่นมือไปขอรับกำไลวงนั้นมาดูบ้าง “ดูดีๆ ด้านในสลักชื่อสกุลหยางและสกุลหลัวไว้ด้วย” บิดาพูดแล้วก็ยกน้ำชาขึ้นจิบลอบมองหน้าลูกชายคนโตผู้ที่ต้องรับหน้าที่ทำตามคำหมั้นสัญญา “กำไลของจริงแล้วคนเล่า?” หยางกั๋วชิ่งถามตรงไปตรงมา “พี่ใหญ่ก็ฝังศพคู่หมั้นไปแล้ว จู่ๆมาปรากฏตัวอย่างนี้มันแปลกประหลาดพิกล” “ท่านพ่อเคยพบคุณหนูหลัวตั้งแต่ยังไม่ครบขวบปี คงจำนางไม่ได้เช่นกัน”คราวนี้หยางเหลาหู่หัวเราะในลำคอเบาๆ ท่าทางไม่ใส่ใจของเขาทำให้บิดากับมารดาถึงกับขมวดคิ้ว “แต่เราจะใช้เหตุผลนี้มายกเลิกคำสัญญาหมั้นหมายมิได้” มารดากล่าวออกมาหลังจากเงียบอยู่นาน “ท่านแม่อยากได้นางเป็นสะใภ้?” หยางกั๋วชิ่งถามด้วยความประหลาดใจ “ไม่ใช่เช่นนั้น” คนเป็นมารดาถลึงตาใส่ลูกชายชักซักถาม “แม่แค่รู้สึกแปลกๆ พิกล แต่ก็ไม่อยากให้บิดาเจ้าเป็นคนผิดคำพูดด้วย” หยางต๋าหันมามองภรรยาแล้วส่ายหน้าไปมาอย่างไม่กล้าขึ้นเสียง

แสงเทียนดับไปนานแล้ว บานประตูเปิดออกอย่างแผ่วเบาตามมาด้วยร่างกายสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามาอย่างเงียบเฉียบ แม้อยู่ในแสงสลัวแต่ หยางเหลาหู่กลับมองเห็นร่างเล็กที่นอนขดในผ้าห่มได้อย่างดียิ่ง นึกอยากเข้าไปใกล้แต่เกรงไอเย็นของตนทำให้นางตื่นจากนิทรา ไม่คิดว่าตนเองเร่งร้อนเดินทางกลับเพราะอยากเห็นหน้านางถึงเพียงนี้ เขาถอนหายใจถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก ถูมือตนเองจนเกิดไออุ่นแล้วจึงเข้าไปนั่งข้างเตียง ร่างเล็กพลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่ายดูน่าสงสาร หลายคืนที่เขาแอบเข้ามาดูนาง สิ่งใดทำให้นางฝันร้ายถึงเพียงนี้ เจ้าของร่างสูงปีนขึ้นเตียงของหญิงสาวขยับตัวเข้าไปแนบใกล้ อากาศเย็นชื้นแต่ใบหน้าหวานกลับมีเหงื่อผุดขึ้นที่กรอบหน้า เขาโน้มตัวลงใช้หลังมือเช็ดเม็ดเหงื่อออกให้อย่างเบามือ แต่กระนั้นมือที่หยาบกระด้างก็ระคายผิวเนียนละเอียด ร้อน! หลัวเสี้ยวเวยกระสับกระส่าย เปลวเพลิงโหมกระหน่ำฉีกกลางคืนให้สว่างไสว กลิ่นเนื้อไหม้คละคลุ้งในอากาศ เสียงกรีดร้อง เสียงร้องขอชีวิต “แม่! ท่านแม่!” หยางเหลาหู่ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้น เขาจับมื

เมื่อไม่มีใครอื่นแล้ว ใบหน้าอ่อนหวานประดับรอยยิ้มก็เลือนหายไป มือเรียวกำเข้าหากันแน่นด้วยความโกรธ “จะทำอย่างไรดี” อี้เอ๋อร์เองร้อนใจไม่แพ้หญิงสาวที่นั่งกำมือแน่นด้วยความโกรธ“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว รีบชิงลงมือก่อนจะดีกว่า”หญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าหลัวเสี้ยวเวยลุกขึ้นยืน มุมปากกระตุกยิ้มแล้วหมุนตัวเดินกลับไปห้องพักของตัวเองทันที หลัวเสี้ยวเวยเตรียมอาหารในครัว จู่ๆ คุณชายใหญ่ก็อยากดื่มสุรากับคุณชายรอง เดือดร้อนให้นางต้องมาตระเตรียมสุราและกับแกล้มให้อีก ป้าอิงอู่ยังไม่ค่อยแข็งแรงนักและกินยาพักผ่อนแล้ว อยู่ที่นี่มาเกือบสองเดือน นางยังเป็นเพียงลูกมือที่คอยปรุงรสอาหารให้กลมกล่อมขึ้น อย่างไรตำแหน่งแม่ครัวเอกก็ยังคงเป็นป้าอิงอู่ ที่แม้จะมีปัญหาเรื่องรสอาหารเปลี่ยนไปบ้าง หญิงสาวประคองถาดอาหารเดินไปในห้องรับรองแขกด้านใน เดิมทีคิดว่าหยางเหลาหู่อยู่กับหยางกั๋วชิ่ง แต่นางกลับเห็นชายหนุ่มนั่งพูดคุยหัวร่อต่อกระซิกกับหญิงสาวที่อ้างตัวเป็นคุณหนูหลัวเสี้ยวเวย การปรากฏตัวของนางทำให้เสียงหัวเราะหยุดไปครู่หนึ่ง หญิงสาวผู้นั้นปรายตามองแล้วส่งยิ้มอ่อนหวานเป็นมิตรให้ อี้เอ๋อร์ที่ยืนอยู่ใกล้

อาลี่ร้องห้าม แต่หลัวเสี้ยวเวยกลับหันมาสบตาด้วย แววตาของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เป็นดวงตาที่ไม่มีใครกล้าปฏิเสธได้ “ดูแลความเรียบร้อยที่นี่ คนที่เหลือรอดอยู่จับขังคุกใต้ดินให้หมด รอข้ากลับมาตัดสินโทษด้วยตนเอง” “ขอรับคุณชายรอง” ผู้อารักขาแต่ละคนแยกย้ายไปทำหน้าที่ตัวเอง หยางกั๋วชิ่งหันไปทางอาลี่ให้เขาช่วยดูแลบิดามารดาให้ ทำราวกับหญิงสาวเปลี่ยนใจ เขาโอบเอวนางแล้วใช้วิชาตัวเบาพานางมาส่งถึงหอฝึกตน ซึ่งปกติจะเข้าได้เฉพาะผู้ที่ได้รับอนุญาตเท่านั้น “เจ้าแน่ใจแล้วรึ” หลัวเสี้ยวเวยพยักหน้ารับ “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เป็นข้าที่ล้วนเต็มใจทำอย่างยิ่ง” “ข้าฝากชีวิตพี่ใหญ่ไว้ในมือของเจ้าแล้ว” เขายกมือประสานแสดงความคารวะอย่างจริงใจ แม้เขาเตรียมการรับมือคนจากของหอนางแอ่นเป็นอย่างดีแต่ไม่คิดว่าจะมีจุดผิดพลาดเช่นนี้ได้ “คุณชายรองไปดูนายท่านและฮูหยินเถิด ข้าจะรีบเข้าไปดูคุณชายใหญ่” หยางกั๋วชิ่งพยักหน้ารับ เขาหยิบป้ายคำสั่งประทับที่ประตูหอฝึกตน ครู่หนึ่งประตูก็เปิดออก ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าไปโดยไม่หันกลับมามอ