All Chapters of Sold To The Billionaire Series 1: Piere Monecidad: Chapter 141 - Chapter 150

=Avelina’s Point Of View= Tinitigan ko ang maraming paper bag na pinamili gamit ang card ni Eren. May silbe pa rin talaga siya kahit masama ang ugali niya at iyon ang pera niya. Not bad. I don’t need a love in this marriage, all I need is his money, his wealth. I was counting all of the dresses I bought when he barged into the room. “Hey Ms. Avelina Serrano,” panimula niya dahilan para masdan ko ang gwapo niyang mukha at tila isa itong perpektong masterpiece. ‘Gumwapo nga ng todo, iyon namang isinama ng kanyang ugali.’ “Ano na naman Mr. Perenzio Monecidad?” pagtulad ko sa kanyang tono na ikinataas ng kanyang kilay. “Are you really trying to waste my money? You spent million just within 6 hours?! You’re not even my wife yet,” iritableng aniya niya kaya peke akong ngumiti. “Barya lang naman ‘yon sa’yo,” ngiwi ko na mas ikinangiwi ng kanyang labi. “Damn it. Ang kapal ng mukha,” inis niyang bulong. At tila handa na naman siyang makipagtalastasan sa akin. Nakaramdam ako

=Perenzio Laurent’s Point Of View= Pumasok ako sa kwarto at sinara ang pinto nang may diin, pero kahit na ganon ay ramdam ko ang alingawngaw ng boses ni Avelina mula sa labas. Alam kong hindi siya susuko nang basta-basta, pero oras na para turuan siya ng leksyon. Habang nakaupo ako sa gilid ng kama, tinanong ko ang sarili kung tama bang umabot kami sa ganitong punto. Paano nagkaroon ng ganitong kasamang ugali ang babaeng ito? Paano siya naging ganito ka-hirap pakisamahan? Habang naririnig ko ang yapak ni Avelina papalapit sa pintuan, napansin ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung dahil sa inis o dahil sa anticipation na baka sumugod siya rito. At sa isang iglap, bigla siyang pumasok sa kwarto nang hindi kumakatok. “Anong akala mo, ha? Kaya mong diktahan ang buhay ko?” Mariin niyang tanong, ang kanyang boses ay nag-uumapaw ng galit. Napailing ako at nagtagpo ang mga mata namin. “Avelina, hindi ba ikaw na rin ang nagsabi na okay lang sa’yo na gamitin mo ang pe

Habang naiwan kaming dalawa sa sala, pinilit ni Avelina na hindi ipakita ang pagkabalisa niya, ngunit alam kong nasaktan siya sa mga sinabi ng ama niya. Kita sa mga mata niya ang galit, ngunit tila nahihiya rin siya sa nangyari. Umupo siya sa sofa at itinuon ang tingin sa malayo, hindi pa rin sumasagot sa akin. Tahimik akong nagbuntong-hininga at lumapit sa kanya, marahang tumayo sa tapat niya. “Avelina, hindi ko intensyong kontrolin ang buhay mo. Pero gusto kong malaman mo na hindi pwedeng ganito tayo palagi. Kung gusto mo ng respeto, kailangan mo ring matutong gumalang sa iba.” Huminga siya nang malalim at tumingin sa akin, bakas ang pagkapikon. “Hindi mo kasi alam ang pinanggagalingan ko, Eren. Buong buhay ko, ako ang nagdidikta ng sarili kong mga desisyon. Ayokong magpakatali sa kahit sino, lalo na kung ang gusto lang naman nila ay kontrolin ako.” Napailing ako. “Hindi ko intensyong kontrolin ka, Avelina. Ang gusto ko lang ay matutunan mo kung paano magbigay halaga sa mga ba

=Avelina’s Point Of View= Umawang na lang ang labi ko at napangiti sa kanyang pinakitang ugali. Ako ba talaga ang problema? Kinabukasan ay nauna akong nakaayos kumpara sa kanya dahilan para matigilan siya. Huminga ako ng malalim at napatitig sa ATM card niya. Nilapitan ko siya. “May lakad?” bungad niya. “Hmm, uhm… Eren,” tawag ko. Napalingon siya muli sa akin habang inaayos ang necktie niya. Inabot ko naman ang ATM niya. “What’s this?” “Binabalik ko na, hahanap muna ako ng part-time—” “Hmm… Okay,” kinuha niya iyon kaya ngumuso ako. Wala akong ka-pera pera kahit piso— “Take this, para may allowance ka.” Umawang ang labi ko ng bigyan niya ako ng fifty thousand cash. “Really?!” “Yep, ayaw mo?” “No, thank you!” Kinuha ko kaagad ‘yon at tinalikuran siya. “I’ll go ahead!” malakas na paalam ko ngunit bigla siyang may sinabi. “Tell me if you need anything,” kalmadong sabi niya kaya napatitig ako sa gwapo niyang mukha at nakagat ang ibabang labi. ‘Eren is handsome, h

Paglabas ko ng opisina niya, hindi ko mapigilang mapangiti habang tinitingnan ang card na ibinigay niya. Si Perenzio Laurent Monecidad, ang dating tinutukso kong chubby boy noon, ngayon ay nagbibigay sa akin ng credit card na parang walang pakialam kung anong gagastusin ko. Oh, how the tables have turned.Habang naglalakad ako papunta sa mall na malapit sa building niya, tumigil ako saglit at tumingin sa card. Napailing ako. “Ano ba naman ’to? Parang lalaking ’to, napaka-impulsive. Bigla na lang magpapashopping!” Napatawa ako sa sarili ko pero di ko maikakaila, ang gaan ng pakiramdam ko.Pagdating ko sa mall, sinadya kong pumunta sa mga luxury brand stores, hindi para bumili ng mahal kundi para makita kung hanggang saan ang tiwala niya sa akin. Nagpapanggap akong sobrang seryoso habang tinitingnan ang mga designer suits at mahal na leather shoes. Ilang beses pa akong tinanong ng saleslady, “Ma’am, are you buying this for your husband?” Na hindi ko mapigilang sagutin ng, “Hindi, para s