All Chapters of สตรีขี่ม้าออกศึก: Chapter 1461 - Chapter 1470

เสนาบดีมู่มีคำพูดอยู่บนริมฝีปาก แต่สุดท้ายก็กลืนมันลงไป เพียงเสี้ยววินาทีที่เขาลังเล จักรพรรดิ์ซูชิงก็ทรงจับพระทัยของเขาได้ จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสด้วยรอยแย้มพระโอษฐ์ “เป่ยหมิงอ๋องมีผลงานในการกู้คืนหนานเจียง อีกทั้งยังขับไล่ทัพแคว้นซา คลี่คลายวิกฤตของแผ่นดินซางได้ ถือเป็นความดีความชอบอันใหญ่หลวง ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็สมควรได้โอกาสแสดงฝีมือเช่นกัน ข้าเชื่อว่าเสด็จน้องเองก็คงเต็มใจจะให้โอกาสพวกเขา การเป็นแม่ทัพ ต้องรู้จักใช้คนให้เหมาะสม” เสนาบดีมู่รับคำ “ฝ่าบาทตรัสถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ” เมื่อพิจารณาโดยละเอียด การให้เป่ยหมิงอ๋องกลับเมืองหลวงโดยเร็วก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แม้หากให้เขาเป็นตัวแทนเจรจาสงบศึก จะสามารถเรียกร้องผลประโยชน์และค่าปรับจากแคว้นซาได้มากขึ้น แต่โรคภัยของจักรพรรดิ์ไม่รู้ว่าจะทรุดลงเมื่อใด เมืองหลวงยังจำเป็นต้องมีเป่ยหมิงอ๋องประจำอยู่เพื่อรักษาเสถียรภาพ หลังจากเสนาบดีมู่ถวายบังคมลาออกไป จักรพรรดิ์ซูชิงทรงเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะตรัสกับอู๋ต้าปั้นว่า “ข้าเองก็หวังให้พวกเขาได้พบกันโดยเร็ว อย่างไรเสียก็จากกันไปหลายวันแล้ว” อู๋ต้าปั้นหลุบตาลง “ฝ่าบาททรงเมตตายิ่ง

พวกเขาเพิ่งกลับมาถึงจวน ก็ได้ยินเสียงประทัดดังขึ้นกึกก้อง ทุกคนต่างกรูกันออกมา รายล้อมเซี่ยหลูโม่ ก่อนจะพาเขาเข้าไปข้างใน แม้แต่ลุงฟูและแม่นมฮวงจากจวนเสนาบดีกั๋วกงก็มา รุ่ยเอ่อร์ก็ถูกพาตัวออกจากวังมาด้วย เซี่ยหลูโม่ใช้สองแขนยกรุ่ยเอ่อร์ขึ้น วางให้นั่งบนไหล่ของเขา จากนั้นก็เดินเข้าไปในโถงกลางอย่างองอาจ รุ่ยเอ่อร์ดีใจจนแทบบ้า สองมือจับหน้าผากของเขาไว้ รอยยิ้มกว้างจนเกือบถึงหลังหู ดวงตาเต็มไปด้วยความชื่นชมต่อเขา เมื่อเข้ามาในโถงกลาง เซี่ยหลูโม่จึงวางรุ่ยเอ่อร์ลง ก่อนจะถามเรื่องการเรียนของเขา ได้ยินว่าตอนนี้รุ่ยเอ่อร์เป็นคู่เรียนในวัง ได้รับคำชมจากไทเฮาและไทฟู่ เซี่ยหลูโม่ยกนิ้วโป้งให้หลายครั้ง ชื่นชมที่เขาขยันและพยายามอย่างมาก รุ่ยเอ่อร์เหลือบมองซ่งซีซี ดูมีท่าทางขวยเขินอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่เต็มไปด้วยความสุข ซ่งซีซีมีรอยยิ้มพร่างพราวอยู่บนใบหน้า แต่ในดวงตากลับเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา สนมฮุ่ยไทเฟยเดิมทีตั้งใจรอให้ลูกชายมาคารวะและถวายบังคมในวัง แต่สุดท้ายก็ทนรอไม่ไหว ต้องออกมาพบหน้าเขาด้วยตนเอง เมื่อเห็นว่าเขาผอมลงมากเช่นนี้ หัวใจก็ปวดร้าว อาหารถูกยกขึ้นมาอย่างมากมาย สนมฮุ่

หลังจากจัดการบาดแผลเรียบร้อยแล้ว ซ่งซีซีเป็นผู้ไปส่งหมอมหัศจรรย์ดันและศิษย์ของเขาด้วยตนเอง ระหว่างทาง หมอมหัศจรรย์ดันยังคงกำชับเบาๆ "จดจำไว้ให้ดี ห้ามใช้พลังภายในอีกเป็นอันขาด การต่อสู้ก็ไม่ได้ เขาบาดเจ็บที่ตันเถียน เดิมทีก็ฝืนใช้พลังภายในไปแล้ว ยังฝืนเดินทางกลับมาอย่างเร่งรีบทั้งที่บาดแผลยังไม่หายดี ตอนที่ข้าจับชีพจรให้ เขายังพยายามฝืนกักลมปราณปกป้องร่างกาย นี่เป็นเรื่องที่อันตรายถึงชีวิตจริงๆ ตอนนี้เขาเปราะบางราวกับเปลือกไข่ หากมีใครคิดปองร้ายเขาเวลานี้ คงเป็นเรื่องง่ายดายยิ่ง ดังนั้นต้องระมัดระวังให้ถึงที่สุด เข้าใจหรือไม่?" "อีกอย่าง เรื่องของเขา ยิ่งมีคนน้อยคนรู้ยิ่งดี สถานการณ์เช่นนี้ จิตใจมนุษย์ไว้ใจไม่ได้ที่สุด" ซ่งซีซีรู้ดีว่าท่านลุงดันเป็นคนรอบคอบ คำเตือนของเขาก็เพื่อตัวนางและสามี จะไม่ซาบซึ้งได้อย่างไร นางจึงรีบรับคำและให้คำมั่น ภายในจวน อาจารย์หยูสั่งให้ทุกคนแยกย้ายออกไป เพื่อให้ท่านอ๋องได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ หลังจากที่เดินทางมาอย่างเหน็ดเหนื่อย และต้องรบในหิมะและความหนาวเย็นเป็นเวลานาน จนต้องดื่มน้ำหิมะทำให้กระเพาะและม้ามได้รับความเสียหาย เขาจำเป็นต้องพักผ่อนแล

งานเลี้ยงฉลองชัยชนะในวันรุ่งขึ้นถูกยกเลิก ทางวังส่งคนมาแจ้งว่า ฮ่องเต้ทรงเป็นหวัด ไอหนักมาก แม้ว่างานเลี้ยงฉลองจะไม่ได้จัดขึ้น แต่ราชโองการว่าด้วยการปูนบำเหน็จแก่ผู้มีความชอบก็ถูกประกาศออกมาอย่างรวดเร็ว ฝางเทียนสวี ได้รับแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพใหญ่ของหนานเจียง เลื่อนตำแหน่งเป็นแม่ทัพผู้พิทักษ์แผ่นดินชั้นเอก ฉีหลิน และแม่ทัพท่านอื่นๆ ได้รับเลื่อนยศเป็นขุนนางฝ่ายทหารชั้นสามและชั้นรองสาม ยังคงประจำการที่หนานเจียง มีการจัดสรรเงินทุนเพื่อสร้าง จวนแม่ทัพ ที่หนานเจียง พร้อมอนุญาตให้นำครอบครัวไปอยู่ด้วย สำหรับทหารที่เสียชีวิตในการรบ ทางการจัดสรรเงินเยียวยาให้ครอบครัว ทหารที่บาดเจ็บได้รับเงินปลอบขวัญคนละสิบตำลึงเงิน ทุกคนที่มีความชอบล้วนได้รับการจัดสรรรางวัลอย่างชัดเจน เว้นแต่ เซี่ยหลูโม่ ที่ยังไม่มีการกำหนดรางวัลแน่นอน ในเบื้องต้น พระองค์ได้รับ ทองคำพันตำลึง ผ้าไหมห้าสิบพับ และยังคงดำรงตำแหน่ง ต้าหลี่ซื่อชิง เช่นเดิม ในราชโองการประกาศยกย่องเซี่ยหลูโม่เป่ยหมิงอ๋องว่าได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อแผ่นดิน พรรณนาความดีความชอบด้วยถ้อยคำสละสลวย แต่ก็ยังเป็นเพียง วาจาชื่นชมที่ไร้เนื้

ซ่งซีซีไม่ชอบให้นำบิดาของนางมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้นัก เพราะไม่ว่าฮ่องเต้จะตรัสสิ่งใด ก็ล้วนไม่เกี่ยวกับบิดาของนางเลย ไม่มีความจำเป็นต้องเน้นย้ำถึงความจงรักภักดีของบิดาต่อแผ่นดิน เพื่อนำมาเป็นกรอบบังคับคำตอบที่นางจะกล่าวต่อไป แต่เห็นได้ชัดว่า นางจะชอบหรือไม่ ไม่ได้อยู่ในขอบเขตที่ฮ่องเต้จะใส่พระทัย นางกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ฮ่องเต้มีเรื่องใดจะถามก็ตรัสเถิด หม่อมฉันฟังอยู่” ความเจ็บปวดเสียดลึกถึงกระดูก ทำให้จักรพรรดิ์ซูชิงไม่เลือกที่จะลองหยั่งเชิงเหมือนเคย แต่รับสั่งตรงไปตรงมาแทน “เจ้าน่าจะเป็นผู้ที่รู้จักเซี่ยหลูโม่ดีที่สุด เจ้าคิดว่า หากข้าสวรรคต แล้วเขาได้เป็นผู้สำเร็จราชการแทน จะสังหารฮ่องเต้องค์เยาว์แล้วตั้งตนเป็นจักรพรรดิ์หรือไม่?” ซ่งซีซีใจหายวาบ โทสะพลันแล่นขึ้นมาปรากฏในดวงตาเซี่ยหลูโม่ผ่านพ้นจากความเป็นความตายในหนานเจียงกลับมาอย่างยากลำบาก มิควรถูกกล่าวหาอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ นางรู้สึกเจ็บแทนเขา น้ำเสียงจึงเย็นเยียบขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และพูดเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ฮ่องเต้ ข้ากับเซี่ยหลูโม่เป็นสามีภรรยากันเพียงสามปี จะนับได้อย่างไรว่าเป็นผู้ที่รู้จักเขาดีที่สุด? ผู้ที่รู้