ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ทุกคนในงานก็เดือดพล่านเหมือนหม้อที่กำลังระเบิด“อะไรนะ! อวิ๋นซูแต่งงานแล้วจริง ๆ เหรอ? และผู้ที่เขาแต่งงานด้วยไม่ใช่เฮ่อหย่วนเจ๋อ?!”“เธอสละตำแหน่งคุณหญิงเฮ่อจริง ๆ เหรอ? เป็นไปได้ยังไง? ตำแหน่งนี้มีคนอยากได้กี่คน เธอโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”“ก่อนหน้านี้มีข่าวลือว่าอวิ๋นซูแต่งงานกับคนธรรมดา หรือว่าจะเป็นเรื่องจริง?”“......”เฮ่อเยียนสือส่งสายตาไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ใต้แสงที่ส่องประกายระยิบระยับท่ามกลางความมืดความคิดที่จะโอบกอดเธอผ่านความมืดมิดนี้ไม่เคยแข็งแกร่งเท่านี้มาก่อนแต่เขาทำไม่ได้เพราะเขาเองก็เป็นคนในตระกูลเฮ่อการอภิปรายในหมู่ผู้ชมยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่สิ้นสุดเหมือนกระแสน้ำที่ไหลผ่านอวิ๋นซูยกมือส่งสัญญาณให้พวกเขาเงียบและพูดอย่างตรงไปตรงมา "สามีของฉันเป็นคนธรรมดา เขาไม่ได้มาจากสี่ตระกูลใหญ่หรือตระกูลชนชั้นสูง ในเมื่อเราแต่งงานกันแล้ว ก็ต้องดำรงชีวิตที่ดีต่อไป ดังนั้นโปรดอย่าเข้าใจผิดความสัมพันธ์ของฉันกับนายน้อยเฮ่ออีกในอนาคต”หลังจากพูดเสร็จ อวิ๋นซูก็มองไปที่เฮ่อหย่วนเจ๋อแล้วพูดว่า “ฉันคิดว่านี่เป็นเรื่องที่ลำบากมากสำหรับนายน้อยเฮ่อ แ

อวิ๋นซือฉิงจ้องมองอย่างว่างเปล่าไปที่เฮ่อเยียนสือ และมีรัศมีเย็นชาเดินผ่านเธอไปก่อนหน้านี้เคยได้ยินว่าเซิ่งหย่าจวี๋บ่นหลายครั้งว่าอวิ๋นซูเสียสติไปแล้วที่แต่งงานกับผู้ชายธรรมดา ๆเธอคิดว่าอีกฝ่ายน่าเกลียดและยากจน แต่เธอไม่คาดคิด——เขาดูดีกว่าเฮ่อหย่วนเจ๋อมาก!เล็บยาวของอวิ๋นซือฉิงแทงเข้าไปในปากอย่างแรง ดวงตาสีแดงก่ำที่มีความอิจฉาริายาก็ค่อย ๆ จางหายไปหึ!หน้าตาดีจะมีประโยชน์อะไรล่ะ ยังไงก็คือคนยากจน!......เฮ่อเยียนสืออุ้มอวิ๋นซูเข้าไปในรถแล้ววางเธอลงอวิ๋นซูแอบดูเขาอยู่ และสังเกตเห็นว่าริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่นราวกับว่าเขาโกรธ เขาจึงถามอย่างระมัดระวัง "ฉัน... ทำให้คุณเดือดร้อนหรือเปล่า?"ตามแผนแล้ว ควรประกาศการแต่งงานของเธอกับเฮ่อหย่วนเจ๋อแต่เมื่อยืนอยู่บนเวที คิดถึงบ้านที่เฮ่อเยียนสือซื้อให้เธอ และ คำพูดของเย่ชางเหยียนที่บอกว่าเขาต้องการให้บ้านแก่เธอ เพื่อที่ให้เธอสบายใจแค่อยากมีบ้านการกรระทำเฮ่อเยียนสือหยุดชั่วคราวและมองดูข้อเท้าที่บวมของเธอ“ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล”อวิ๋นซูเปิดริมฝีปากสีแดงของแล้วพึมพำ “ฉันขอโทษ!”เฮ่อเยียนสือเงยหน้าขึ้นมองไปที่อวิ๋นซูที่ก้มศีรษะล

“เห้อ ผมต้องยอมรับว่ากลอุบายของการเล่นอย่างหนักนั้นมีประโยชน์จริง ๆ ตอนนี้ผมรู้สึกสนใจคุณขึ้นมาเล็กน้อยเเล้ว”เฮ่อหย่วนเจ๋อมองไปที่ด้านหลังศีรษะของอวิ๋นซู หายใจเข้าลึก ๆ และพูดอย่างเหน็บแนมอวิ๋นซูหันหน้าและมองตรงไปยังเฮ่อหย่วนเจ๋อด้วยสายตาที่ชัดเจน ราวกับว่าต้องการมองทะลุผ่านเขา “เฮ่อหย่วนเจ๋อ หยุดตอแหลซะที คุณมันก็แค่เศษขยะในสายตาของฉันตอนนี้!”ภาษาหยาบคายดังกล่าวออกมาจากปากของอวิ๋นซู เฮ่อหย่วนเจ๋อตกตะลึงเป็นเวลานานก่อนที่ใบหน้าของเขาจะเปลี่ยนเป็นสีแดง “หยาบคาย! หยาบคาย! อวิ๋นซูคุณหยาบคายเกินไป อย่างที่คาดไว้ ใกล้ชิดกับคนแบบไหนก็กลายเป็นเเบบนั้น คุณแต่งงานกับคนจนแล้วกลายเป็นคนหยาบคายเหรอ!”อวิ๋นซูเบะปากเชิงเยาะเย้ย “ใช่ พวกเราเป็นคนหยาบคาย แต่เมื่อเทียบกับสัตว์ร้ายเช่นคุณ อย่างน้อยพวกเราก็เป็นคนตรงไปตรงมา”“คุณ——” เฮ่อหย่วนเจ๋อเหวี่ยงมือออกด้วยความโกรธ “ใช้ได้นี่อวิ๋นซู ผมไม่ยักรู้ว่าคุณพูดจาได้เฉียบคมขนาดนี้ ผมคิดว่าคุณน่าสงสารที่ข้อเท้าแพลง เเต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณจะทำตัวคุณเอง!”หลังจากนั้นเขาก็จากไปด้วยความโกรธอวิ๋นซูมองไปที่แผ่นหลังที่โกรธเกรี้ยวของเขาและหายใจออกยาวในอ

“อวิ๋นซู รีบเรียกให้เขามาขอโทษ เรื่องนี้จะไม่ถูกดำเนินคดี”“เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมฉันต้องเรียกเขามาที่นี่”“คุณตั้งใจที่จะปกป้องเขาใช่ไหม?!” เฮ่อหย่วนเจ๋อเข้ามาใกล้และมองตรงเข้าไปในดวงตาของอวิ๋นซูอวิ๋นซูเงยหน้าขึ้นและมองกลับไปที่เฮ่อหย่วนเจ๋ออย่างสงบ และพูดอย่างหนักแน่น “ใช่!”ม่านตาเฮ่อหย่วนเจ๋อหดตัวลง เขาถอยหลังหนึ่งก้าวแล้วเยาะเย้ย "นี่คือเมืองอเป่ยเฉิงดินแดนของผม ตราบใดที่เขายังอยู่ในเป่ยเฉิง ผมสามารถหาเขาได้แม้ว่าจะต้องขุดลึกสามฟุต ผมก็จะหาเขาจนเจอ เมื่อถึงเวลา มันจะไม่ใช่ง่ายอีกต่อไป!”หลังจากพูดอย่างนั้น เฮ่อหย่วนเจ๋อหันหลังและจากไปเมื่อเห็นสิ่งนี้ เซิ่งหย่าจวี๋และอวิ๋นไจ่เหอก็รีบติดตามเฮ่อหย่วนเจ๋อและออกจากวอร์ดหลังจากที่พวกเขาเดินจากไปแล้ว อวิ๋นซูก็หยิบโทรศัพท์มือถือของออกมาอย่างรวดเร็วและโทรหาเฮ่อเยียนสือในเวลานี้ เฮ่อเยียนสือกำลังนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวที่มืดมิด เน็กไทของเขาห้อยอยู่รอบคอ และร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ ถึงแม้ร่างกายจะโทรมลงแต่ก็ยังดูดีมีเกียรติรอบตัวเขามีผู้หญิงหลายคนส่งสายตามองเขาอยู่และกำลังจะมาพร้อมกับไวน์ แต่พวกเเธอถูกดวงตาที่เฉียบแ

“ฉันขอโทษที่ฉันไม่รู้ว่าเป็นคุณ”อวิ๋นซูดึงเฮ่อเยียนสืออย่างประหม่าให้นั่งบนโซฟา เปิดไฟ และเห็นบาดแผล หัวใจของเธอก็กระตุกอีกครั้ง และเธอก็รีบค้นหาชุดปฐมพยาบาลในห้องเฮ่อเยียนสือต้องการบอกว่าไม่ต้องกังวล บาดเจ็บเล็กน้อย แต่จากหางตาเขามองเห็นชุดชั้นในที่กระจัดกระจายอยู่ในกล่องสมองก็หยุดทำงานลงทันทีเขาเลือกเสื้อผ้าเหล่านี้เมื่อเลือกแล้วจะถูกส่งถึงคุณและไม่ได้เห็นมันเลยเขาขมวดคิ้วอย่างดุดัน และการต้านทานของร่างกายของเขาก็เผาไหม้ราวกับภูเขาไฟที่ปะทุในขณะนี้ อวิ๋นซูพบชุดปฐมพยาบาลและนั่งลงข้างเขากลิ่นหอมน้ำนมอันเป็นเอกลักษณ์ของหญิงสาวยังคงอยู่บนปลายจมูกของเขา ซึ่งกระตุ้นสมองของเขาอยู่ตลอดเวลาอวิ๋นซูได้เช็ดบาดแผลบนหน้าผากของเฮ่อเยียนสือด้วยสำลีชุบแอลกอฮอล์โดยไม่รู้ตัว“มันเจ็บนิดหน่อย อดทนหน่อยนะ”ด้วยการเคลื่อนไหวที่อ่อนโยนและละเอียดอ่อน มันจึงละลายไปบนหน้าผากลูกกระเดือกเฮ่อเยียนสือเคลื่อนอย่างแรง เขาไม่สามารถละสายตาจากทิวทัศน์ตรงหน้าได้ และหูของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างเงียบ ๆการจ้องมองที่เร่าร้อนทำให้อวิ๋นซูหยุดการเคลื่อนไหวไปครู่หนึ่ง เธอก้มศีรษะลง และทันใดนั้นก็ตร