บททั้งหมดของ หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี: บทที่ 451 - บทที่ 460

“ท่านหมอเทวดาได้โปรดช่วยพวกเราพาท่านพ่อกลับมาด้วยเถอะ!”“ได้โปรดเถิด ได้โปรดเถิดพระชายา...”เด็กน้อยคุกเข่าตามเปาอิ๋งหันอย่างรู้ความ และโขกศีรษะให้เซี่ยเชียนฮวันเซี่ยเชียนฮวันรู้สึกลำบากใจมาก “อย่าทำเช่นนี้เลย จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพ่อแบบนั้นกลับมา เขายังคงโลภมากในเกียรติยศและความมั่งคั่ง จนไม่รู้จักเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองด้วยซ้ำ แม้ว่าเขาจะกลับมาหาเจ้า แต่มันอาจจะไม่ใช่เรื่องดี”นางพูดจบ พวกเด็กๆ ก็พากันร้องไห้หนักกว่าเดิมพวกเขาไม่เข้าใจหลักการสำคัญเหล่านั้น พวกเขารู้แค่ว่าพ่อของพวกเขาถูกผู้หญิงนิสัยไม่ดีลักพาตัวไป และพวกเขาคิดว่า พวกเขาแค่ต้องหาทางเอาท่านพ่อกลับคืนมาเปาอิ๋งหันอ้าแขนกอดลูกของตัวเอง พลางกล่าวอ้อนวอนว่า “เขาทำผิดพลาดมากมาย แต่เมื่อก่อนเขาปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี ข้าคิดว่าเพราะเขามีชีวิตที่ยากลำบากมานานกว่า 20 ปี จึงถูกความมั่งคั่งหรูหราล่อลวง นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงกลายเป็นเช่นนี้”“พระชายาเป็นพี่สะใภ้ขององค์หญิง ท่านสามารถโน้มน้าวองค์หญิงได้หรือไม่ ให้นางหาราชบุตรเขยคนใหม่ คืนซือเสียงให้พวกเรา? ข้าสามารถไม่มีสามีได้ แต่ลูกไม่สามารถขาดบิดาได้!”เมื่อเห็นท่าทาง

ในห้องโถงเซียวหมิงเซียนยืนอยู่ใกล้ประตูแล้วมองไปรอบๆ ด้วยสีหน้ารำคาญเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว เห็นได้ชัดว่าซืออวี้สวี่สงบกว่ามาก โดยนั่งดื่มชาอย่างเงียบๆ“อวี้สวี่ จะเป็นอย่างไรถ้าหากเซี่ยเชียนฮวันปฏิเสธที่จะออกมาพบกับเราล่ะ? แผนการทั้งหมดของเราจะพังทลาย” เซียวหมิงเซียนกระซิบซืออวี้สวี่ส่ายหน้า “ในความคิดของข้า พระชายาจ้านอ๋องมีนิสัยจมูกยาว เกรงว่าเพื่ออิ๋งหันแล้ว นางคงออกมาพบพวกเรา”“หยุดเรียกชื่อนังนั่นต่อหน้าข้าได้แล้ว!”เซียวหมิงเซียนหันมาถลึงตาใส่ซืออวี้สวี่ซืออวี้สวี่ปิดปากเงียบอย่างจนใจผ่านไปสักพัก เซี่ยเชียนฮวันก็เข้ามา“วันที่สองของงานแต่งงาน เหตุใดพวกท่านสองคนไม่ใช้เวลาดีๆ ในจวนองค์หญิง แต่กลับวิ่งมาหาข้าที่จวนจ้านอ๋องแทนล่ะ”นางนั่งลงอย่างเกียจคร้าน ดูเหนื่อยล้าโดยไม่แม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้นเมื่อเซียวหมิงเซียนเห็นเซี่ยเชียนฮวันก็ไม่อาจควบคุมอารมณ์ของนางได้ จึงตะโกนออกมาว่า “การที่ข้ามาพบเจ้าก็เป็นการให้หน้าเจ้าแล้ว เซี่ยเชียนฮวัน เจ้าอย่าไร้ยางอายนัก!”“องค์หญิงอย่าใจร้อน ลืมธุระของเราแล้วหรือ”ซืออวี้สวี่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและคว้าเซียวหมิงเซียนไว้ ใช้สายตาห้า

เซียวหมิงเซียนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าคำพูดของเซี่ยเชียนฮวันน่าขบขันสิ้นดี คิดไม่ถึงว่าจะหัวเราะจนไม่อาจหยุดลงได้!นางชี้ไปที่ใบหน้าของเปาอิ๋งหันที่เหมือนหลุมตะโกก็ไม่ปาน แล้วกล่าวออกมาอย่างเยาะเย้ยว่า: “ข้าไม่เคยเห็นผู้หญิงที่อัปลักษณ์เช่นนี้มาก่อนเลย! หากนางอยากจะสวยขึ้น เว้นเสียแต่ว่าไปเกิดใหม่!”ซืออวี้สวี่กล่าวออกมาอย่างเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มว่า: “องค์หญิงเหมือนดั่งแสงจันทร์บนท้องฟ้า ท่ามกลางแสงระยิบระยับของท่าน แน่นอนว่านางเปาย่อมเหมือนดั่งมดปลวกก็ไม่ปาน”เปาอิ๋งหันชะงักไปชายหนุ่มผู้นี้ก็เคยประคบประหงมนางไปจนถึงบนท้องนภา บัดนี้กลับถีบนางเข้าไปจมกองโคลนตมต่อหน้าของเมียน้อย เปรียบเปรยเป็นมดปลวก......“ท่านแม่ไม่อัปลักษณ์! ผู้หญิงเลว อย่ามารังแกแม่ข้า!”บุตรีของเปาอิ๋งหันจู่ๆก็ร้องไห้และพุ่งถลาเข้าไป สะบัดกำปั้นเล็กๆขึ้นจะไปทำร้ายเซียวหมิงเซียน!“ถิงเอ๋อร์!” เปาอิ๋งหันรีบห้ามปรามทันใดแต่ว่าไม่ทันแล้วเซียวหมิงเซียนเปล่งเสียงหัวเราะเย็นชาออกมาหนึ่งที ใช้มือข้างหนึ่งบีบใบหน้าของเด็กผู้หญิงตัวน้อยเอาไว้แน่น เผยอปากกล่าวออกมาว่า: “แม่หน้าตาอัปลักษณ์ ลูกสาวก็อัปลักษณ์เช่นกัน ดูใบหน

หากกล่าวอย่างจริงจังแล้วน่าจะน่าจะอาศัยบารมีของเซี่ยเชียนฮวัน......ตั้งแต่เข้ามาในจวนจ้านอ๋อง ซูอวี้เออร์ก็ไม่ได้เข้าห้องหอกับเซียวเย่หลันอย่างสำเร็จหากไม่ใช่เซี่ยเชียนฮวันร่วมห้องเดียวกันทั้งคืนกับเซียวเย่หลันที่หมู่บ้านรกร้าง อีกทั้งยังถูกนางแอบอ้างฐานะอีก วันนี้นางยังไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไงจริงๆ!“ท่านอ๋อง ข้าเจ็บมากเลยน่ะ ลูกของข้าใกล้จะไม่มีแล้วหรือเปล่า......”ซูอวี้เออร์อาศัยโอกาสนี้ แสดงออกมาได้น่าเวทนามากแค่ไหนก็แค่นั้นเลยเป็นอย่างที่คิดจริงๆ การแสดงนี้ของนางดึงความน่าสงสารของเซียวเย่หลันขึ้นมา “อย่ากลัว มีข้าอยู่ เจ้าจะไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน”กล่าวจบเขาก็หันหน้าไปมองเซี่ยเชียนฮวัน กล่าวออกมาด้วยเสียงโหดๆว่า: “มานี่ ข้าต้องการให้เจ้ารักษาลูกในท้องของอวี้เออร์เอาไว้ หากรักษาไว้ไม่ได้ ข้าจะไต่สวนเจ้า!”เซี่ยเชียนฮวันเม้มปากขึ้นมาในที่สุดนางก็เดินมาด้านหน้าอยู่ดี นั่งลงที่ข้างเตียง ใช้มือที่สั่นเทาหยิบเข็มหยกดําออกมา“พวกเจ้าออกไปให้หมด”เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้พบว่าตนเองแม้แต่น้ำเสียงก็เริ่มสั่นเครือออกมาเซียวเย่หลันทราบดีว่าตอนที่นางใช้เข็มไม่ชอบให้มีคนนอกมาล้อมดู

“พระชายาหมอเทวดา ขอให้ท่านช่วยแม่ข้าด้วย!”เด็กผู้หญิงตัวน้อยก็ดึงชายเสื้อของเซี่ยเชียนฮวันเอาไว้ คุกเข่าลงมาทางนางเด็กผู้ชายที่อยู่ด้านข้างก็เรียนรู้จากพี่หญิงคุกเข่าลงและคำนับศีรษะลงไปเซี่ยเชียนฮวันรีบประคองพวกเขาให้ขึ้นมา แล้วกล่าวปลอบใจว่า: “แม่ของพวกเจ้าจะไม่เป็นอะไรแน่นอน ข้าจะไปหานางเดี๋ยวนี้”โชคดีที่สองสามีภรรยาเซียวหมิงเซียนไม่ได้พาเด็กสองคนนี้ไปแม้แต่เสือร้ายก็ไม่ทำร้ายลูกของตนไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าซืออวี้สวี่ยังพอมีความรู้ผิดชอบชั่วดีอยู่บ้าง หรือว่าพวกเขารีบร้อนไปหน่อย แค่มาทันนำตัวเปาอิ๋งหันไปเท่านั้นแต่เด็กสองคนนี้จะจัดการอย่างไร ก็เป็นอีกปัญหาหนึ่งในใจของเซี่ยเชียนฮวันครุ่นคิดหาหนทางอยู่ ตอนนี้รับรองว่าจะไม่ส่งพวกเขากลับไปยังโรงเตี๊ยมเดิมเป็นแน่ ที่นั่นไม่ปลอดภัยแล้ว แต่แม้ว่าจะอยู่ที่จวนจ้านอ๋อง ก็ไม่ใช่วิธ๊การที่ปลอดภัยที่สุดเมื่อครู่ซูอวี้เออร์และเซียวหมิงเซียนค่อยๆปล่อยวางอารมณ์ได้หากเด็กอยู่ในจวนจ้านอ๋อง ไม่แน่ว่ามนทางตรงกันข้ามอาจจะถูกซูอวี้เออร์หากโอกาสทำร้ายก็เป็นได้“หลินซวี่” เซี่ยเชียนฮวันคิดทบทวนไปมา ได้เพียงเรียกหลินซวี่ออกมา “เจ้าพาพวกเด็