All Chapters of HIS CAPTIVE: Chapter 21 - Chapter 27

Lumaki akong halos nakadepende lahat sa aking mga magulang o kahit pa sa mga taong nakapaligid sa akin. Kung may gusto man ako minsan ay pinipili ko na lamang isarili dahil baka ano ang masabi ng iba. Marami akong what if's kagaya na lamang ng negatibong opinyon. Ang pagmamadre lang ang masasabi kong pinandigan ko ng buong buo. At hindi magkamayaw ang tuwang naramdaman ko ng imbes na madisapoint sa akin ang mga magulang ay pinili nila akong suportahan. At hindi naman ako nagkamali ng ipinaglaban, bukod sa mga magulang kong alam kong totoong nagmamahal sa akin at higit sa iba, sa Diyos ko naramdaman ang higit na pagmamahal. Sa Kanya, natutunan kong Siya ay sapat sa lahat ng aking pangamba, Siya ay higit sa mga taong kung noon ay nag-aalangan akong pakisamahan dahil sa takot na mahusgahan, sa Kanya gamit ang aking puso, sapat ang kanyang buhay na presensiya upang mawala lahat ng iyon. Sa lahat ng masasama at mabubuting nangyari sa aking buhay, mananatili akong sa Kanya dahil alam ko

"Clau!" ni hindi ko magawang lingunin si Kuya na alam kong tinatakbo ang aking pwesto dahil sa pagkatulala habang pinagmamasdang magpumilit si Vly kumargo sa ama niya.Si Viglianco na dahan dahang ibinaba ang tingin sa bata animo'y ano mang oras kahit pitikin lamang siya ay ikakawala niya ng lakas.Kita ko ang pagtaas baba ng kanyang dibdib at sa tuwing magagawi sa akin ang mata, kulang nalang ay mawalan ako ng hininga dahil sa galit na mababasa roon.Kita ko ang paglapit sa kanila ni kuya at ang pagsunuran ng mga tauhan namin, si Viglianco naman ay tulala pa rin, at wala ata sa sariling naihaplos ang mga palad sa maliit nitong likod dahil nakabaon ang mukha ni Vly sa leeg niya."Vly! Come here to Dada, you don't even know that monster!" Nasinghap ako dahil sa sinabi ni Kuya, ang tao namang pinaratangan niya ay unti-unting binaling ang tingin sa kanya, ang akala ko ay susugurin niya si Kuya ngunit hindi nangyari. . .Si Viglianco. . . ibinaba lamang niya ang tingin at nag-iwas ng ting

Walang tigil na umiyak si Vly at pati ako nag-aalala na, natahimik lang sa isang sandali ng kargahin ng ama niya at isinayaw sayaw, naririnig ko pa itong nag-hum ng kanta habang tinatapik tapik ang likod ng bata. Akala namin ay nakakatulog ito sa bisig niya ay palagi kaming nagkakamali dahil bigla nalang itong gagalaw at tatawagin ang daddy niya and hugged him so much, panay naman ang hingi ng sorry ng tatay niya. "I'm sorry baby. . . I'm sorry, daddy is here, sleep na." Masuyong bulong nito sa anak niya, kagat ko ang labing galit pa rin sa kanya. Ngayon lang naging ganyan si Vly, ni kahit kailan hindi yan umiyak ng ganoon kung hindi man nagugutom. "Hmm? What is it baby? Dudo? What dud--ohh. . . kay mommy na ikaw?" Patuloy pa rin ito sa pakikipag-usap sa anak, kalaunay binaling sa akin ang tingin. He's mouth went in agape when he caught me angrily gawking at him. He let out a heave sigh at tahimik na lumapit sa akin,"dudo raw siya." Aniya at ibinigay sa akin ang bata. Wala

VONZE CANNON POV:Hours already passed but I still can't help smiling while gawking at my daughter who's busy playing her toys.She always giggles everytime she do silliness on her own that make her more really cute.Sa dalawang taong tiniis ko kakahanap kay Claudia ay hindi ko inaakalang mayroong Vlymerie ang tatakbo papunta sa akin while shouting daddy ko, si Vlymerie na hindi ako nakita bilang isang masamang tao.The time I heard her sobbed in my bear neck, I was totally puzzled and even decided to pass out for not knowing what should I do to make her stop from weeping.It tearing me apart. Kahit hindi pa sabihin ng mommy niyang anak ko siya at kahit pa sinabi ng dada niyang hindi niya ako ama, magkakapatayan kami. She is my daughter.Alam ko ang gawa ko.I won't deny that I get mad to Claudia, for keeping Vlymerie's existence away from me. I was chiding her all out of my emotions but instantly stop when she suddenly rebutt.What she said hit me, stupid me for not realizing her sud