All Chapters of THE GENERAL'S LOVER: Chapter 111 - Chapter 120

MACOY’S POV SA…dalawampu’t pitong taon niya sa mundo, isang beses lang siya umiyak. At iyon ay noong malaman niya mula mismo sa nanay niya, na bunga siya ng paglalapastangan ng kung sinong lalaki sa ina niya. Umiyak siya ng umiyak habang hinihiling na sana ay hindi totoo ang lahat ng iyon. Pero nasaid ang luha niya at lahat, walang nagbago sa katotohanan ng buhay niya. Kaya magmula noon, ni minsan, hindi na ulit niya hinayaan ang sariling umiyak. Kahit na may masakit sa kanya, o di kaya ay may nakaaway siya o malungkot siya, itinatak niya sa isip niya, na kahit lumuha ka ng dugo, mangyayari ang kung ano man ang itinakda. At wala kang magagawa doon. Bago dumating si Jade sa buhay nila, wala siyang ibang inisip kung di ang kung paano niya maiaahon sa hirap ang nanay niya. Tanggap na niya, na para sa mga tulad niyang ipinanganak na mahirap, hindi lahat ay pwede niyang makuha. Kailangan talaga niyang magsakripisyo. Hindi pwedeng makuha niya ang sarili niyang kaligayahan habang iniisip ni

JADE’S POV “AAAAHHHHHH” Her screams of motivation suddenly became scream of fear nang may biglang humawak sa pulsuhan niya at inagaw ang hawak niyang vase. Bago pa siya makapag-react ay nagawa na siya nitong paikutin para maigapos siya sa sarili niyang mga braso, habang hawak pa rin siya nito. Sa pagpupumilit niyang makawala mula rito ay natalisod siya ng kanto ng kama kaya nawalan siya ng balanse at tuloy-tuloy na napabagsak sa malambot na kutson. And because the intruder had her in bundle, pati ito ay nahila niya nang bumagsak siya. “Let me go! Help!!!!” malakas niyang sigaw habang pilit na nagpupumiglas, nang maramdaman niyang nakapakubabaw ito sa kanya. “What are you doing here?” narinig niyang tanong ng taong gumapi sa kanya. Natigilan siya sa pagpoprotesta at agad na napadilat. Tumambad sa kanya ang gwapong mukha ng kaisa-isang lalaking gusto niyang makita ng mga oras na iyon. “R-Red...” sambit niya sa pangalan nito. His expression went from shocked to ice cold real qu

JADE’S POVHINDI…niya alam kung gaano katagal siyang nakatalungko sa sulok at umiiyak. Ilang sundalong dumaan na ang huminto para tanungin siya kung okay lang ba siya o kung kailangan niya ba ng tulong. Pero hindi niya magawang tugunin ang mga ito. Ilang beses niya ring narinig na tumunog ang cellphone niya pero hindi niya ring sagutin iyon. Gustuhin man niya ay wala siyang lakas na tumayo o magsalita. Wala siyang ibang magawa kung di umiyak ng umiyak hanggang sa wala nang luhang lumalabas sa mga mata niya. Humikhikbi at nanginginig na niyakap niya ang mga tuhod, ‘tsaka ipinatong ang baba roon. Ramdam na rin niya ang pamamaga ng mga mata niya dahil sa walang humpay na pag-iyak mula kagabi.Hindi niya alam kung kailan umalis ang kapatid niya. Basta napagtanto na lang niya na mag-isa na lang siyang nakaupo sa pasilyo.Maya maya ay may isang pares ng paa na tumigil sa tapat niya mismo. Base sa suot nitong sapatos, ay babae ito.Unti unti siyang nag-angat ng tingin para tingnan kung si

JADE’S POVNAGISING… siya sa sinag ng araw na sumilip mula sa nakasaradong kurtina ng balkonahe sa silid nila ng anak. Marahang kinusot niya ang mga mata at agad na bumaling para hanapin ang orasan. Alas siete y media pa lang ng umaga. Sunod na binalingan niya ang anak na nasa tabi niya. Mahimbing pa rin itong natutulog. Kahit na medyo inaantok pa ay nagpasya siyang bumangon para ayusin ang pagkakasara ng kurtina . Baka kasi magising din ng liwanag si JM. Inayos niya ang kumot ng anak ‘tsaka nagtungo na sa banyo para sa morning rituals niya. Sinikap niyang maging maingat sa bawat galaw para huwag maistorbo ang nahihimbing niyang anak.Makalipas ang halos sampung minuto lang ay muli na siyang lumabas ng banyo. Tulog pa rin si JM.Alam niyang hindi na siya makakabalik pa sa tulog kaya minabuti niyang lumabas na ng silid.Wala siyang nakitang tao sa pasilyo. Ito yata ang unang beses, magmula nang dumating sila sa mansyon, na wala siyang inabutang tao pagkalabas niya ng kwarto.

JADE’S POV“AIRA… bakit ba tayo nagtatago dito? Kailangan na nating umalis dahil by now, malamang ay alam na nila na nakatakas kami at sigurado ako na ipapasuyod ni General Rodriguez ang buong villa para mahanap kami,” reklamo niya sa kaibigan habang nakatalungko sila at nagtatago sa may mga halamanan.Matapos kasi sila nitong kaladkarin kanina ay iginiya sila nito sa may mayayabong na halamanan sa may ‘di kalayuan lang sa mansyon. “Shh, sa ingay mong ‘yan ate, kahit sa Timbuktu ka magtago, mahahanap at mahahanap ka nila,” saway naman nito sa kanya sabay luminga-linga sa paligid.She started to grow impatient. They really have no time for this. Kailangan na nilang umalis at magpakalayo-layo, dahil kung hindi, tiyak na mahahanap sila ng mga tao ng heneral in no time. “P-Pero–”“Basta mag-relax ka lang d’yan ate, okay? Alam ko medyo tagilid ang ugali n’ong ate mo, pero wala rin naman tayong choice. Siya lang ang alam kong makakatulong sa inyo,” pabulong ulit nitong saway sa kanya. Sa