All Chapters of Embracing His Darkness: Chapter 1 - Chapter 10

VELA"Papa, ayoko po talagang ikasal kay Raphael. Hindi ko po siya mahal," umiiyak na sambit ko."Papakasalan mo siya sa ayaw at sa gusto mo, Vela," seryosong sabi niya.Pinagmasdan ko ang aking sarili sa harap ng salamin. Namumugto ang dalawang mata ko dahil buong magdamag akong umiyak kagabi. Ilang beses akong nagmakaawa kay papa na 'wag akong ipakasal sa anak ng kumpadre niya. Subalit imbis na maawa siya at pakinggan ako, isang malakas na sampal ang ginawad niya sa akin. Ako si Vela Dominica, ang nag-iising anak ng mag-asawang Sapanta. Mayaman ang pamilya ko subalit mas mayaman ang kumpadre ni papa. Sakim sa pera at kapangyarihan ang aking ama kaya hindi siya marunong makuntento sa kung anong biyayang meron kami.Sumisinghot akong bumaba sa bridal car at nanginginig ang dalawang tuhod kong naglakad papunta sa harapan ng simbahan. Hindi alam ng boyfriend ko na ikakasal ako ngayon. Wala akong lakas ng loob na sabihin sa kaniya na magpapakasal ako sa ibang lalaki. Bigla akong nagkaro

VELA Laking pasasalamat ko at hindi na ulit nagtagpo ang landas namin ni Nadivar. Umalis agad ako ng Ilocos pagkatapos kong makipaghiwalay sa kaniya noon. Mabuti na lang at narinig ko sila ni Carpio. Dahil kung hindi, baka tuluyan ng naging miserable ang buhay ko sa poder niya. Para makabawi man lang sa panloloko niya sa akin, pinalabas ko talagang pinaglaruan ko lang siya at hindi minahal. I want to crash his ego and make him feel that Raphael is better than him."Magandang tanghali, buntis. Ang lalim ng iniisip natin, ah. Iniisip mo na naman ba ang lalaking iyon?" nakasimangot na tanong ni Roca. "Hindi ah," pagsisinungaling ko. "Roca, pupunta pala ako sa mall mamaya. Okay lang kahit hindi mo na ako samahan." Kailangan ko kasing bumili ng bago kong maternity dress. Masyado na kasing masikip ang ibang mga damit ko. "Ano ka ba, wala naman akong gagawin ngayon. Hindi ako busy kaya masasamahan kita.""Maraming salamat sa lahat ng tulong mo, Roca. Sa totoo lang, hindi ko na alam ang g

VELANamumugto ang dalawang mata ko nang dumating ako sa ospital. Agad akong sinalubong ni Manang Lorie at pinaupo sa gilid ng hallway. "Ma'am, s-sorry po. Hindi ko nabantayan ng maayos si Velo." "Ano ba kasi ang nangyari, manang?" "Gusto kasing makipaglaro ni Velo sa ibang bata kaya lumabas kami ng bahay. Naglalaro sila ng habul-habulan tapos biglang tumakbo si Velo at hindi niya napansin ang itim na sasakyan."Mariin akong nakatingin sa kaniya. Ilang beses kong sinabi na 'wag niyang hayaang lumabas ng bahay si Velo. Subalit hindi siya nakinig at hinayaan niyang lumabas ang anak. Handa na sana akong sigawan siya subalit nakita kong lumabas na ang doctor ni Velo. Lumapit ako sa kaniya at agad niyang sinabi sa akin ang kalagayan ng anak ko. Nang malaman kong maraming dugo ang nawala kay Velo, agad akong nagpresinta na maging donor niya. Wala akong pakialam kahit pa maubos ang dugo ko. Basta ang importante, maisalba ko ang anak ko. "Lumabas na ang resulta. I'm sorry to inform you,

VELA "N-Nadivar, diyan ka lang. Huwag kang magpapakita sa kaniya," seryoso kong sabi. Inayos ko muna ang aking sarili bago ko hinarap si Raphael. Hilaw ko siyang nginitian kaya nagtataka naman siyang tumingin sa akin. "May nakalimutan ka bang sabihin sa akin kaya ka bumalik?" Napapikit ako ng mariin nang marinig kong malakas na tumikhim si Nadivar sa likod ng puno ng santol. "May kasama ka ba ngayon? Narinig ko kasing may lalaking tumikhim," aniya. Mabilis akong umiling. "Wala, pero may lalaking nagpapahinga diyan ngayon. Siya siguro ang narinig mo kanina." Nakahinga ako ng maluwag dahil mukhang hindi naman big deal sa kaniya kung may kasama kaming ibang tao ngayon bukod sa aming dalawa. Kitang-kita ko sa peripheral vision ko na sinisilip kami ni Nadivar. Sinenyasan ko siyang 'wag siyang sumilip sa amin subalit inismiran niya lang ako. Ang tigas talaga ng ulo niya. Kung nakakamatay lang ang tingin, kanina pa kami nakabulagta sa lupa ni Raphael. Makakatikim talaga siya ng s

VELA Wala pang tatlong segundo, bumalik din agad ang ilaw. Subalit laking gulat ko nang makitang nakatutok na sa akin ang baril na hawak ni Sadam. Traydor! Isa siyang traydor! Sino siya? Bagong tauhan ba siya ni Nadivar? Bakit ba ako ang puntirya ng mga taong nakapalibot sa kaniya? Animo'y isa akong hadlang sa kanilang mga plano. "Ang tanga naman ni Nadivar, naniwala agad siya sa sinabi ko. Saka hindi talaga nawala ang kuryente dahil pinatay lang namin ang ilaw sa silid na ito at sa buong pasilyo." "Anong kailangan mo sa akin?" walang takot na tanong ko. "Kung sasabihin ko ba sa 'yo, susundin mo ba?" Nakipagtagisan siya ng tingin sa akin. Animo'y hinihintay niyang umiwas ako ng tingin subalit hindi ko ito gagawin. "Depende," tipid kong sagot. Hindi ako tanga para sundin siya. Pero kailangan kong marinig ang pakay niya sa akin. Kung may traydor sa mga tauhan ni Nadivar, kailangan malaman niya agad ito. Subalit maling galaw ko lang, baka hindi siya magdalawang-isip na barilin