All Chapters of Darling, I'm Toxic: Chapter 11 - Chapter 20

"Do not be deceived: God cannot be mocked. A man reaps what he sows. The one who sows to please his sinful nature, from that nature will reap destruction; the one who sows to please the Spirit, from the Spirit will reap eternal life." - Galatians 6: 7-8 Marahang nagkakape ang chief officer sa kanyang opisina. Habang sa labas ay abala ang ilan sa pagkausap ng mga taong may hinaing o reklamo sa mga sandaling iyon, ang iba naman ay tahimik na nagkakape habang inaasikaso ang mga dokumento ng mga detainee. Payapa kung titignan ang paligid. Malamig ang simoy ng hangin at makulilim ang langit dahil halos kakatapos lang ng malakas na ulan. They were working in peace and since it was a sunday morning. Kakaunti lamang ang kanilang ginagawa hindi katulad sa mga balisa at busy na araw nila. Lumabas ng silid si Investigator Adral at napahikab. Dumiretso sya sa pastry at ginamit ang coffee machine. Plano nyang maagang umuwi mamaya dahil hindi sya nakatulog ng mabuti kakaaral sa kasong ibinigay sa

“Life isn’t so fair for all of us. Some spend their whole lives on unpaved roads, while some run at full speed only to reach the edge of a cliff.” – Hometown Cha-Cha-ChaMinsan kahit alam natin na panget ang kakahantungan patuloy parin tayo sa pagtakbo. Not because you are too stubborn enough to stop but because you know, there is no reason for you to stop and the only way that you can do it is to move forward. Until you reach the edge of the cliff, gladly falling in the deep and wishing that somewhere down there. You can find another reason to live. It was a risky move. I know that in the first place but I still choose to do it. I wanted justice, I wanted people to know how they cannot trust the law and how rotten it is. And that is what I've gotten pero kapalit pala nito ang kalayaan na mayroon ako noon. I wonder, if I didn't choose this path then what will happen next? Patuloy lang ang taong yun sa pagsira sa pamilya ko? Ako na mananatiling mahina sa mata ko at mata ng maraming t

"The man who seeks revenge digs two graves." -Ken Kessey Have you ever felt a numbness in your heart that makes you want to just stop everything? Do you feel alive but feel like you're not breathing at all? Is it as if your body is an empty vessel drifting aimlessly? That your head is under the water, submerged in sadness, while your soul has been wounded innumerable times by the world's poisonous needle? And you just want to sleep until everything is already alright and everyone has forgotten or moved on from what happened. Liar... I am liar Ang sabi ko hindi na ako iiyak. Ang sabi ko magiging matapang na ako ulit at haharapin ang lahat ng mga taong umaalipusta sa aking pagkatao. Ang sabi ko hindi na ako magiging mahina ulit na tila wala na akong lakas pang mabuhay sa mundo. But why? Why do I feel like everything doesn't make sense anymore? Pakiramdam ko lumulutang ako sa gitna ng bagyo. Hindi ko na masundan pa ang mga pangyayari. Masyadong mabilis. Wala na sa ayos. Hindi ko na ma

"There is no such thing as 'stop' during fighting, but each one of us has been given an opportunity to pause and reflect in order to survive; don't squander it with your greed." -Miss A, Erity"Beg for me! Beg!"Napahiyaw ako sa sakit ng pinisil na naman nya ang aking dibdib. Lumayo ako rito at nakasimangot na tumingin sa kanya. Napapamura nalang ako sa inis sa pandarayang ginagawa niya sa akin. Kanina ay pinalo ni Rodora ang aking pwet bago ako ibalibag ng malakas. Ramdam ko parin ang sakit sa aking likod at mga kamay na nagasgasan. May isang beses pang sinubukan akong halikan ng babae matapos akong suntukin mabuti nalang ay nakaiwas ako at malakas na sinuntok ang sikmura nito. Tangina. Tomboy ata ang babaeng kalaban ko! I was sweating profusely and my body was covered in blood and sweat. I could hear my own loud breathing and the faint noises in my surroundings. Umatras ako palayo ng makita kong lumalapit ito muli sa akin. My knees are trembling with exhaustion. Ilang ulit akong nad

“The greatest glory in living lies not in never falling, but in rising every time we fall.” -Nelson MandelaHindi ko maintindihan. Bakit kay dali nalang gumawa ng masama kaysa maging mabuti? Bakit kay dali na lang magalit kaysa magpatawad? At bakit tila naging natural na lamang sa atin na gumanti kapag tayo ay naagrabyado o nasasaktan? Isa ako sa mga iyon. Minsan iniisip ko kung kahinaan ba ang ugaling iyon, dahil kung tutuusin wala ni isang magandang naidulot ito sa buhay natin. Kapag nagalit ka dahil may nagawang masama ang kapwa mo, magagalit din naman sila at kapag sinubukan mo namang gumawa ng kabutihan despite its difficulty, it will not be appreciated. Sometimes, people may see it as fake. Nakakatawa lang na ang tao ay may pare-parehas na ugaling hindi nila minsan namamalayan at magawang bitawan kung sakaling maging aware man. Bakit? Dahil lahat tayo gusto ng mas madali. Madaling magalit. Madaling gumanti. Madaling maging masama pero mahirap maging mabuti, magpatawad ng paulit-