All Chapters of Take you out (BL - Taglish): Chapter 21 - Chapter 30

VANCE'S POVSANDALI akong tumigil sa paglalakad nang damhin ko ang magandang ambiance ng paligid sa University namin. Dinama ko ang malamig na simoy ng panggabing hangin. Kahit summer ngayon ay malamig ang paligid dahil sa mga halaman at naglalakihang mga puno. Inilibot ko ang mga mata ko. Nasa dulong bahagi ako ng kalsadang pinagigitnaan ng sports field kung saan ang dulo ng kalsadang iyon ay ang building kung saan ako papunta. Madilim ang paligid ngunit sapat na ang mga ilaw sa kalsada para makita ko ang daan patungo sa aking pupuntahan. Nakadagdag sa ganda ng paligid ang kulay ng mga ilaw. Kinuha ko ang cellphone ko saka kinunan ng pictures ang daan at saka ko nilagyan ang mga 'yon ng caption na, "Sa mga sandaling gaya nito, kung saan napakaganda ng mga nakikita ko ay nakararamdam pa rin ako ng lungkot. Kung saan kahit masarap ang simoy ng hangin ay ramdam ko pa rin ang hapding gumuguhit sa aking dibdib habang naiisip kita. Ah! miss na miss na kita." Muli kong dinama ang paligid

VANCE'S POV"WENA! Naliligaw ako!" Sumigaw ako sa hangin, "Wena!"Umaasa ako na nasa paligid lang sila at maririnig niya ako."Steven! Nandito ako!" Sana napansin niya na nawawala ako, "Steven!"Sumigaw ako nang sumigaw hanggang sa napagod ako at tuluya nang nawalan ng pag-asa. Wala na sila sa malapit at tuluyan na nga akong napahiwalay sa kanila. Damn it!Tiningnan ko ang oras sa relo ko. Apat na oras na ang lumipas simula ng maglakad kami pero hindi ko alam kung malapit na ako sa community na dapat naming puntahan o hindi. Hindi ko alam kung ilang minuto o oras ang ginugol ko sa pagsunod sa isang pamilya ng katutubo.Napapikit ako para pakalmahin ang aking sarili.Ano ang dapat kong gawin ngayon?Naalala ko, bago ako nagsimulang lumayo sa grupo kanina narinig ko na wala pa kami sa kalahati para maabot ang aming target na komunidad. Ibig sabihin malayo pa ako. Dumilat ako at nilingon kung saan ako nanggaling.Kailangan kong bumalik!Tinignan ko ang mga litrato na nakuhanan ko para m

VANCE'S POVNANGINGINIG ako sa lamig. Pakiramdam ko magkakasakit ako. Nakapagbihis na kami ng panibagong damit pero unti-unti na naman kaming nababasa dahil sa tilamsik ng tubig mula sa mahinang pagbuhos ulan. Nakasilong kami ngayon ni Steven sa malaking plastic na dala niya. Habang nakabalot sa mga katawan namin ang malong bilang pangproteksyon sa lamig. Bumagsak ang mga mata ko sa mga paa namin ni Steven. Pinasuot niya sa akin ang sapatos niya habang siya ay nakontentong nakayapak. Noong una ay tinanggihan ko 'yon pero nagpumilit siya. Iginalaw ko ang mga daliri ko sa paa. Masarap sa pakiramdam ang sapatos, malambot, hindi mabigat at nagbibigay ng init sa aking mga paa. Nabawasan ang basa nito nang tuyuin ito ni Steven gamit ang tuyong damit. Napabuntong-hininga ako, itinutok ko ang ilaw ng flashlight ko sa harap ng malakas pa ring agos ng tubig. Tuluyan na ngang gumabi. Maya't maya ay luminga-linga ako sa paligid para siguraduhin na wala kaming ahas na kasama sa malaking baton

VANCE'S POVNAKATULALA akong nakatitig sa nagliliyab na apoy. Nakaupo ako ngayon sa malaking punong kahoy na nakatumba sa harap ng bonfire. Nakapagpalit na rin ako ng bagong damit. Bumagsak ang mata ko sa suot kong tsinelas. Lahat ng suot ko ngayon ay binigay sa akin ng mga taong nagligtas sa akin kanina."Excuse me," lumapit ang isang lalaki sa bonfire at binawasan 'yon ng apoy para daw hindi masyadong malayo ang maabot ng liwanag nito.Napansin ko ang umbok ng maiksing baril na nakasukbit sa bewang ng lalaki. Oo, kasama ko ngayon ang mga taong nakita kong may mahabang baril kanina. Humugot ako ng malalim na paghinga. Hindi ko maiwasang mag-alala. Sila ang tinatawag na rebeldeng grupo dito sa probinsya na binisita namin.Kanina narinig ko sa usapan nila, na kailangan naming mag-ingat dahil may balita sila na nasa malapit lang ang isang grupo ng mga militar na nag-iikot sa gubat. Hindi daw ito ang oras para magkasagupa sila dahil may mga kasama silang sibilyan at kami 'yon ni Steve

VANCE'S POVTUMAYO ako at saka pinuntahan si Steven sa kusina. Napangiti ako nang makita kong naghahanda siya ng sandwich para sa akin."I'm sorry Vance, medyo matagal," sinenyasan niya akong maupo sa counter table.Umupo ako sa high chair at naghintay ng ihahain niya. Hindi ko maiwasang titigan siya habang abala siya sa ginagawa niya. Hindi ko maipaliwanag ang sayang nararamdaman ng ma-realize ko ang sitwasyon namin ngayon. 'Yong mga bagay na pinapangarap ko lang noon ay nangyayari na ngayon."Can we eat this first?" Lapag ni Steven sa platong puno ng sandwich. "Mamaya magluluto ako ng heavy meal para sa hapunan."Tinikman ko 'yon. Hindi ganon kasarap ang sandwich na ginawa niya pero ipinakita kong sarap na sarap ako matuwa siya na nagustuhan ko 'yon.Kita kong natuwa siya sa naging reaksyon ko. Matapos niyang maghanda ng juice ay sinabayan na niya akong kumain. Tahimik kaming kumain habang nakatitig lang sa isa't isa. Hinayaan namin mag-usap ang mga mata naming maraming gustong ipa