Todos los capítulos de Must Keep A Secret: Capítulo 1 - Capítulo 8

 There's music, sort of like a choir in church, then I heard someone and he told me to go outside.Ewan ko, pero sinunod ko ang sinabi ng tao na iyon. I closed my eyes, and the moment I opened them, the scenario changed, and I felt like I was falling, as if I were entering a hidden part of myself.The next thing I knew, I found myself in an empty, dark room.Tanging ang liwanag na nanggagaling sa buwan ang nagsisilbing ilaw sa loob."Lumapit ka dito."There's a man's voice, and it sounded familiar to me.Narinig ko na ang boses na 'yon noon."Lumapit ka sa 'kin, huwag kang matakot."I took a step closer to the source of the voice, and there stood in front of me a man wearing a masquerade mask.I only saw his thin lips because of the mask he was wearing."Are you afraid?" he asked.His voice was deep, with a serious tone. He stepped forward and I trembled. My heart poun

I breathe so heavily.I can feel my pulse pounding in my temples.Bumalik ulit 'yong kabang nararamdaman ko kanina. Unang araw pa lang, gan'to na agad? I crumpled the paper at itinapon sa basurahan na kakalagay ko lang kanina dito.Kaagad akong bumaba dahil biglang nawala ang antok ko."Mom, I told you! May nakapasok dito, and he or she knows my name!"Ikinuwento ko naman sa kaniya 'yong nangyari at tumawa lang siya."I was just kidding! Sabi na, eh. Matatakot ka."What?"Mom, you're unbelievable! You almost killed me!" "Ikaw naman kasi, gustong-gusto mong nanonood ng horror movies, tapos ngayon ay matatakot ka? Actually, that's Zion's idea."Tumingin ako kay Zion na busy sa panonood ng TV na kakalagay lang din namin kanina. Idineliver na kasi dito 'yong ibang gamit na naiwan sa condo namin sa Manila."Hey, Zion! Ikaw, ha! That's not a good idea."Lumingon siya sa 'kin at tumawa la

"Mom, saan ba kayo galing? Sobra mo kaming pinag-alala ni Zion!"Nandito na kami ngayon sa bahay, at halos tumalon naman sa tuwa si Zion nang makita niya si Mom."You're the best, Ate!" he exclaimed, dahil nga sa ipinangako ko sa kaniya na kasama ko si Mom na uuwi.Ngayon ko lang napansin ang mga supot na hawak-hawak ni Mom."Namalengke ako, kulang kasi 'yong mga dala natin dito. At saka nasira 'yong sasakyan natin. Bigla ring na-lowbat ang cellphone ko. Hindi ko yata naiuwi 'yong charger ko kaya hindi ako nakapag-charge kagabi."I just sighed.I'm relieved to hear that.Halatang pagod nga siya. "Nag-commute na lang ako kanina ng tricycle, ang layo pa naman ng paradahan," she added."Ba't hindi man lang kayo nagsabi? I was worried, Mom. Akala namin may masama nang nangyari sa 'yo.""Ang himbing ng tulog mo, paano naman kita gigisingin?"Inayos namin 'yong mga pinamili niya at saka nagluto na rin ng pananghalian.

Matapos kong kainin ang inihanda ng lola niya para sa akin ay iniligpit ko na rin ang mga ito. Saglit ko siyang sinulyapan sa kama. Mukhang tulog na nga siya. Muli kong inilibot ang tingin dito sa kuwarto. The gray curtains here are linen, the kind of gray that is untouched by hands and devoid of dust. Mukhang nilinisan nang todo ang lugar na 'to. A cursory look to the right shows me the almost hidden cords that are used to open and close the curtains. There is no television, but there's a bookshelf here. Under the lamp-shine, there's a nature's art, something that soothed right to the soul. Pinag-isipan nang mabuti ang detalye ng kuwarto na ito. Hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyari ngayon lalo na't kasama ko pa ngayon sa kuwarto na 'to ang lalaking nakikita ko lang dati sa panaginip ko. Nananaginip pa rin ba ako? I must accept it now. Hindi na ako nananaginip. I sighed at saka muling it