Chapter 4

"Mom, saan ba kayo galing? Sobra mo kaming pinag-alala ni Zion!"

Nandito na kami ngayon sa bahay, at halos tumalon naman sa tuwa si Zion nang makita niya si Mom.

"You're the best, Ate!" he exclaimed, dahil nga sa ipinangako ko sa kaniya na kasama ko si Mom na uuwi.

Ngayon ko lang napansin ang mga supot na hawak-hawak ni Mom.

"Namalengke ako, kulang kasi 'yong mga dala natin dito. At saka nasira 'yong sasakyan natin. Bigla ring na-lowbat ang cellphone ko. Hindi ko yata naiuwi 'yong charger ko kaya hindi ako nakapag-charge kagabi."

I just sighed.

I'm relieved to hear that.

Halatang pagod nga siya. "Nag-commute na lang ako kanina ng tricycle, ang layo pa naman ng paradahan," she added.

"Ba't hindi man lang kayo nagsabi? I was worried, Mom. Akala namin may masama nang nangyari sa 'yo."

"Ang himbing ng tulog mo, paano naman kita gigisingin?"

Inayos namin 'yong mga pinamili niya at saka nagluto na rin ng pananghalian.

"Bakit ka naman nakikipag-usap sa kung sinu-sino, Mira? Bakit mo kausap 'yong matanda kanina?" Mom asked.

"Hinanap kasi kita, eh. And Mom, he told me na nanilbihan raw siya sa inyo noon, kilala ka niya."

"Napagkamalan pa niya ako na ikaw." I suddenly laughed. "'Tsaka ang weird ng mga sinasabi niya, Mom."

Mom makes her face straighter than a poker player. "Mira, kilala man nila tayo o hindi... do not trust anyone here," babala niya sa akin.

"But those words from them makes me curious," I insisted. "Parang may mali kasi dito, Mom. 'Yon ang gusto kong malaman sa kanila."

"Act like you trust them, Mira.. but do not. Even the nicest person can turn into a devil."

Hindi ko na alam kung ano'ng iisipin ko, but Mom is right. I must trust no one here, lalo na at gano'n ang mga sinasabi nila.

-

It's already 11 PM in the evening, hindi pa rin ako makatulog.

Iniisip ko pa rin talaga 'yong sinabi nila sa akin. 

Ano'ng ibig nilang sabihin sa tanong nila na bakit pa kami bumalik dito? Na nabalot ng takot ang lugar na 'to dahil sa pagbabalik namin? At, sino 'yong tinutukoy ng matandang lalaki kanina na nagbanta sa kanila?

And... that man.

Bakit siya nagpapakita sa panaginip ko?

Bakit ko siya nakita ngayon?

Nasaan na kaya siya?

Too many questions again.

The fear thoughts looped around in my mind, natatakot ako.

I'm worried that my curiosity will lead me in some dangerous spots.

Baka kung saan ako dalhin ng mga naiisip kong 'to.

I tossed and turned but just couldn't find the right position to sleep. I kept on staring at the ceiling.

I already took some sleeping pills that drifted me off to sleep but I woke up an hour after, sweating and breathing heavily.

I'm still clouded in my thoughts about what had happened today. I tried to forget everything but it was no use. 

The masked man from my dream, and those indecipherable words from people I just met.

Bakit ba kasi kailangang gano'n sila magsalita?

It was just one of those sleepless nights, when you can hear crickets chirping away like they are singing for you, but tonight is different.

I don't know, but I'm sure that there's something I must find out here.

-

TIME has gone so fast. It's been three days since those incidents happened, but I'm still curious. 

Gabi-gabi pa rin akong hindi makatulog nang maayos. My curiosity completely baffled my brain.

Naayos na namin ulit 'yong rose garden sa harap, pati ang sasakyan namin.

Kasalukuyang nanonood sina Mom at Zion sa sala at naisipan ko namang magpaalam para lumabas.

Noong una ay ayaw pa akong payagan ni Mom dahil baka mapaano lang ako sa labas pero napapayag ko rin siya.

"Don't worry, Mom. Maliit lang naman ang lugar na 'to, makakabalik ako kaagad. Gusto ko lang mamasyal."

"Mag-iingat ka, ha?"

"Of course, Mom," I reassured.

Ewan ko, pero parang may nagtulak sa akin na alamin kung ano ba talagang meron sa lugar na 'to.

Naghanap na rin ako ng information online about Sitio Siniestro, pero wala akong nakitang kahit isang article na may kakaibang nangyari dito.

Because of that, I became more curious. 

Kung sakali mang totoo ang sinabi nila sa akin na may kung anong misteryo ang bumabalot sa lugar na ito, bakit nila pinagtakpan at ayaw sabihin ang totoo?

Bakit kailangang manatiling sikreto?

This thing called curiosity is really scary. There is no other cure for it but unveiling the truth and digging for proof.

Nagsimula akong maglakad, katulad ng dati ay iilan lang ang mga makikita mong tao na naglalakad, at kapag nakita nila ako'y nagugulat at nagmamadali silang umalis.

May mali talaga.

Pinagmasdan ko ang mga bahay-bahay, ang lalaki din ng mga nandito and most are Elizabethan style. 

Ipinagpatuloy ko lang ang paglalakad at nadaanan ko ang plaza ng Sitio Siniestro. Saglit akong huminto at pinagmasdan ang lugar. May mga palaruan pero wala ni isang batang naglalaro. 

Gano'n na lang ba talaga ang takot nila at hindi na sila lumalabas pa?

I'm still curious.

Umupo ako sa isa sa mga bench na nandito at bigla akong nakaramdam ng kakaiba. 

I have this feeling that someone is staring at me from afar.

Bigla akong kinabahan kaya napagdesiyunan ko na bumalik na lang.

Binilisan ko na ang paglalakad dahil mas tumitindi 'yong kabang nararamdaman ko.

Halos mapatalon naman ako sa sobrang gulat nang biglang may tumawag sa pangalan ni Mom.

Napahinto ako at saka pinagmasdan ang ginang na papalapit na sa akin. Mahahalata mo sa itsura niya na may edad na rin siya.

"Ma'am Miranda, may kailangan kang malaman."

"H--hindi po ako si---" Hindi ko ma naituloy ang sasabihin ko nang bigla niya akong hilain sa isang maliit na eskinita, para siguro masigurado na walang makakakita sa amin.

"Bumalik na siya, Ma'am Miranda. Papatayin ka niya. Delikado na ang buhay mo, pati ang mga anak mo."

My heart started to beat harder and faster, my brain starts to fire out negative thoughts sa sinabi niyang 'yon.

"Sino po? Sabihin na po ninyo sa akin."

"Alam kong buhay ang magiging kapalit nito. Matagal ko nang gustong lumapit sa 'yo, pero pinipigilan ako ni Anselmo."

Hinawakan niya ang dalawa kong kamay. "Kasalanan ko rin naman ang lahat. Kung sinabi ko nang mas maaga, hindi dapat ito nangyari. Patawarin mo ako, Ma'am Miranda."

She knelt down.

"Tumayo na po kayo, alam kong wala po kayong kasalanan. Naguhuluhan po ako. Sabihin niyo na po sa akin kung ano'ng nangyayari."

"Ma'am Miranda, buhay pa siya! Babawiin niya ang lahat! Buhay pa si Ri--"

The sweat has completely covered my body and my heart feels like it's going to explode when I heard a shot of gun.

Natumba sa harap ko ang ngayon ay naghihingalo na at sigurado akong babawian na rin ng buhay na katawan ng ginang na kausap ko lang kanina. 

Sa dibdib siya tinamaan, and her body is now covered with blood. 

Nanginginig akong nilapitan ang ginang, at kahit na nahihirapan ay pinilit pa niyang magsalita. "Ma'am Miranda, pakiusap t--tumakbo ka na." 

After that, I found myself running while crying, hindi ko na alam kung saan ako dadalhin ng pagtakbo kong 'to.

The world turned into a blur. So many tears burst forth like water from a dam, spilling down my face.

I breathe heavier, gasping for air.

Basta ang alam ko'y kailangan kong makalayo sa kung sino man na may balak kaming patayin.

Kinapa ko ang cellphone sa bulsa at idinial ang number ni Mom, mabuti na lang at mabilis niyang sinagot. "Oh? Mira, bakit ka napatawag agad? Naligaw ka ba? Pupuntahan kita."

"Mom, please... be safe..." I gasped and ended the call.

Is this what crying really felt like? A part of me is dying inside.

My throat burned forming a silent scream. 

I just witnessed someone's death. 

I stopped from running, trying to hold back the strange and heavy feelings rumbling inside me but I couldn't.

Napaluhod na lang ako sa gitna ng kalsada, kasabay ng pagbuhos ng malakas na ulan.

Despite of the rain, I heard someone's footsteps. Papalapit siya sa akin.

"Iniiyakan mo ba 'yong papaya?"

Tumingala ako at ewan ko ba, kahit papaano ay biglang gumaan ang pakiramdam ko.

It's him, holding an umbrella and who's now smiling at me.

Inilahad niya ang palad niya na kaagad ko namang tinanggap para makatayo ako.

The next thing I knew, he pulled me closer to him until there's no space left between us and I could feel the beating of his heart against my chest.

"Pati ba naman papaya, iniiyakan mo pa?"