All Chapters of The Woman, The Dreams and The Moon: Chapter 1 - Chapter 10

Isang pangitain mula sa kawalan.   "Mga nilalang ng gabi, magigiting at makapangyarihan Sa pagdurugo ng buwan, masisindak sa masasaksihan Isang buhay ang itatakdang maging simula ng katapusan Pusong pinuno ng puot at hinagpis buhat ng kapangyarihan Mabibihag sa tanikalang mabagsik at walang kamalayan Sa pagbalot muli ng dugo sa buwan, sisiklab ang isang laban Digmaang nagsimula sa nakaraan hanggang sa walang hanggan Ang babae, ang mga panaginip at ang buwan."

Ilang beses akong kumurap sa harap ng salamin. Kinabog ng kaba ang aking d****b sa aking nakita. Bakit nakikita ko ang exact eye color ng pinuno ng tribe, sa aking mga mata? Sa ilang beses na pagsara ng aking mga talukap, hindi ko mabilang kung ilang beses ngunit hindi pa rin natatanggal ang kulay ng buwan sa mga pinto ng aking kaluluwa. Nagpatuloy ang matinding pagkabog ng aking puso, napuno ito ng magkahalong takot, kaba at curiosity. Puno ng tanong ang aking utak. Sa huling pagkakataon, kumurap ako at marahang kinusot ang aking mga mata, hoping that I just saw those eyes kasi bagong gising pa lang ako. Sa muling pagtatama ng mata ko sa salamin, tila hangin sa bilis na muli kong namasdan ang aking mga normal na mata. Nakahinga ako ng maayos. In the middle of my relief, nadako ang focus ko sa mga kulay ube na pasa sa aking balikat na lumilinya hanggang sa dulo ng aking spine. If it was a really a dream, why do I have these bruises? Naputol ang mga rumaragasang agos

Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata. Sa pagmulat nito, tanging ang puting kisame lamang ng ospital ang agad kong nakita. Habang hindi ko pa naaaninag ang lugar kung nasaan ako, bahagyang kumirot ang ugat ko sa ulo. Siguro, dahil ito sa mga nakakapagtakang pangitain na nakita ko. Ilang beses kong pinikit at minulat ang aking mga mata para matanggal ang cloudiness that surrounds the corners of my eyes. After minutes of focusing and trying to grasp my consciousness, I manage to sit down. Maya't maya pa, I saw Jane beside the hospital bed. Pagkakita niya sa aking mga mata, agad siyang tumayo sa kinauupan niya at inilapit ang mukha sa akin. Hinawakan niya kaagad ang aking magkabilang braso at marahang inalog. Sinapo din ng likod ng kanyang palad ang aking noo. She looked concerned. "Vera!" matinis na sigaw ni Jane na halos mabasag ang eardrums ko dahil sa sobrang lapit niya. 

Hindi ko malaman kung anong ideya ang pumasok sa isip ko at talagang tumuloy ako sa address na nakasulat sa envelope. Vera nasaan ang talino mo dito? What if scammer yung Luna at may mga kidnappers ang nag-aantay pala sa akin doon? Pero mukhang hindi rin reasonable yung scenario na naisip ko kasi bakit naman ako maki-kidnap eh hindi naman kami mayaman? Kidding aside, to be honest, marami pa ring gumugulo sa aking isipan at nagtatalo ang mga ito kung bakit ako pumayag umuwi sa amin. Pero sa gitna ng nagwawalang isip ko, mas nanaig ang lakas ng kutob ko kaya ako nagdesisyong umuwi.  I risk and took a leap of faith in this decision because I believe na masasagot ng pag-uwi ko ang lahat ng tanong ko at makikita ko sa address na ito ang magbibigay ng clarity sa mga bagay na hindi ko maintindihan. It has been 10 years, since my feet touched the grounds of our old home in Ilocos. I never managed to have the courage to return there after all the sorrows and memo

Wala akong maramdaman. It feels like, my whole body was consumed by a pitch black endless pit. I am totally numb. Wala akong makita kung hindi kadiliman. Takot na takot ako. This is the first time I felt such terrible fear. Am I dead? Ganito ba ang pakiramdam ng kamatayan? Wala din akong marinig. Maybe I am on a vacuum dimension. No air, no land, nothing is in here. Ito ba ang destination after death? I have a lot of questions in my mind but I think it will never be answered. Mukhang hindi na ako makakalis dito. Siguro, this is my eternity.Then, in a snap, a lamp post, a chair and a mirror appeared in front of me. The lamp radiated a soft light, just enough to outshine a portion of this dimension. The place is still covered with darkness but because of the light I am able to see myself. The light flickered twice. Suddenly, my body felt a strong force na tila ba binuhasan ako ng malamig