All Chapters of Invisible String of Hate (ongoing): Chapter 1 - Chapter 10

"No one can hate you with more intensity than someone who used to love you."   - Rick Riordan   ----   “Ms. Mendoza-Trinidad, would you please settle down? Nahihilo na ako sayo,” aning Angela, ang best friend ko.     Naupo ulit ako sa sofa kaso hindi ko maiwasang isipin na pupunta siya sa Alumni Homecoming. This was never part of my plan.     “Don't just tell me to settle down. How can I settle down? You just told me na pupunta ang ex-boyfriend ko sa party.”     “Just calm down, okay? Nahilo talaga ako sayo, s***a!”

    Nakakainis. Nakakainis.     Padarag akong bumalik sa loob ng kwarto ko. Kinabahan ako dun ah. Akala ko talaga sasabog ako sa sobrang inis kanina. I sat on Ivy's bed while chasing my breath. My heart was pounding like crazy. Nakakainis talaga ang lalaking iyon. Kabago-bago ko pa lang dito at may kaaway na agad ako. Kaloka.     I heard a knock on the door. Binuksan ko ang pinto at nakita si Ivy na may dalang eco bag. Mukhang kagagaling n'ya lang mag grocery.     “Ang dami naman n'yan,” pagtataka ko.     She doesn't have the appetite to eat so many ramens and cup noodles kahit iyon talaga ang madalas na kinakain kapag nagbo boar

 Kung jowa ko lang sana ang kasama ko kanina masasabi ko na ang saya ng araw ko kaso hindi. “Tumahimik ka kung ayaw mong itulak kita palabas nitong jeepney!” I roared when we both settled down inside. Kanina pa kami nagsusumbatan dito dahil sa nangyari kanina. Nabasag yung mga itlog dahil naupuan ko. Kasalanan ko ba kung bigla-bigla na niya lang nilagay sa uupuan ko yung eco bag. “Bobo ka ba? Kasalanan mo kasi kung ba't nabasag yung mga itlog ko!” angil n'ya sa pagmumukha ko. “Hindi ko binasag yang itlog mo. Kasalanan mo kasi nilagay mo sa uupuan ko. Tanga ka!” Automatic na napalingon sa amin ang karamihan sa pasahero. Ang lakas-lakas ng boses niya tsaka sa bibig niya pa galing yung

 Hindi ko alam kung bakit ang aga kong nagising ngayong araw. Our first subject will start at eight o'clock in the morning and I woke up before my alarm clock rings. Ganito ba talaga kapag good mood ang isang tao? When I try to remember what happened last night, there's nothing more to it. (Well, at least for me). Wala naman kami ibang ginawa kagabi bukod sa kumain ng dinner na galing 11-Eleven. Ano bang kina good mood ko dun? Tch. I climbed down slowly, making sure that I won't create unnecessary commotions and creaking para hindi magising ang roommate ko. Hindi ko talaga alam kung ano ang pinaggagagawa ni Ivy kapag hindi kami nagkikita nito. I went outside to see the dawn. Semidarkness was blinding the sky

CHAPTER 08Ngiti “Uy! Tara na, Rubs!” pagyugyog ni Angela sa balikat ko. Kumurap-kurap ako habang nakatingin sa kanya. Did I lose myself again? “T-Tapos na ba ang kanta?” Tumango s'ya. “Gumising ka na nga. Kanina ka pa wala sa sarili mo, e, kinabahan ako bigla.” Huminga ako ng malalim upang bawiin ang nawala kong ulirat. Whenever I hear him sing or play his guitar, I would lose myself in the midst of my imagination like his voice makes me wander places I don't want to visit. Kanina pa pala natapos ang practice, hindi ko man lang namalayan. Shungalets!