All Chapters of Blue Stone Academy: The Cursed Child: Chapter 1 - Chapter 10

ShiroAfter that incident, my mother refused to talk about it again. A part of me blames myself. Kung hindi sana ako lumabas ng kwarto at nagpakita ay hindi mangyayari ito. Siguro, kung maulit man ang pagkakataon na iyon ay hindi na ulit ako lalabas. Siguro hahayaan ko na lang sila na mag-usap at makikinig na lang ako sa mga tawanan nila.Habang lumilipas ang araw ay patuloy ang pagbili sa akin ni mama ng libro. Ang sabi niya ay mura lang ang mga kuha niya rito dahil naging suki na rin siya ng tindahan na iyon. Weeks passed like a whirlwind. Habang lumilipas ang mga araw ay mas lumalapit ang araw ng pasukan dito. Gusto ko talagang mag-aral sa paaralan. Gusto ko talagang maranasan ang mga nababasa ko sa mga libro. Gusto ko talagang maging ordinaryong babae. I always imagined myself as a young teenage girl, wearing a school uniform, running as the President of the class—or being a valedictorian in our school. Pero ang lahat na iyon hanggang

Shiro   "Shiro!"Dinig ko ang bawat pagtawag nila sa pangalan ko ngunit hindi ako nag-abalang lumingon. Mga baliw! Anong akala nila sa akin? Uto-uto? Mukha lang akong inosente at walang alam, pero hindi ako mangmang! I gritted my teeth while running away from them. They were all insane!Those abilities they have were talking about was pure lies—at hindi makatotohanan. Walang tao na nakababasa ng isip! Walang tao na nakakikita ng nakaraan! Walang ganoon sa mundong ito. Balak ba nilang higitan ang Diyos?Nagkamali ako na isipin na maayos ang mga nakatira rito, ang mga tao pala dito ay mga baliw! Akala ko ako lang ang hindi normal dito, pero iba sila. "Shiro, sandali! Let us explain.” Naramdaman ko ang paghatak sa braso ko dahilan upang mapatigil ako. "Shiro, maniwala ka—"Iwinaksi ko ang kamay niya dahil sa inis. Bumalatay ang sakit sa mga

 Shiro       "Help..." I uttered I'm not sure if my conclusions are right, but this is the only reason I know. "I think he was poisoned... help him before he died!" I shouted.  Nagka-gulo sa loob ng bus dahil sa sinabi ko. Hindi ko na rin alam ang gagawin ko, bigat na bigat na ako sa kaniya at hindi na rin ako komportable sa position namin ngayon. Kung saan-saan na din napupunta ang walang buhay niyang kamay na mas lalong nagpapailang sa akin. Mukhang hindi na niya alam ang ginagawa niya.  Sigurado ako na kapag hindi siya naagapan, maya-maya lamang ay mamamatay na siya. Depende sa lason na nakain niya.  Isang marahas na paghatak ang dahilan kung bakit kumawala ang lalaki sa pagkaka dagan sa akin. Bumungad sa akin ang nag-aalalang mukha ni uno habang naka tingin sa akin, kapagkuwan ay nilinggon niya ang lalaki at dahan-dahan na inihiga sa

 Shiro   Hindi pa sumisikat ang araw ngunit mulat na ang aking mata dahil sa ingay na naririnig ko na nagmumula sa kusina. For Pete's sake, isang pader lang ang pagitan ng kusina at kwarto.  Hindi naman pangit ang boses niya. She actually owns an angelic voice, but damn, she's so clumsy. Ilang ulit na ba niya nabagsak ang pitchel, kawali at sandok na stainless? Those sounds echoed throughout the whole room. I felt like my eardrums were going to break sooner or later. Mariin akong pumikit at saka tumayo sa kama. Inayos ko muna ang higaan ko saka lumabas sa kwarto na may dalang tuwalya at hygiene kit. Maliligo muna ako and since Leora woke up early, I assume that she had already taken a shower.  When I stepped out of the room, her bright smile was the first thing I saw. "Hey, good morning Shiro! Nagluto ako ng fries. " Sinakop niya ang takas na buhok at isinabit sa tainga. "Let

Shiro"Faster! Walang pa bagal-bagal! "Walang magpapahinga at lalong walang hihinto sa paghakbang ng mga paa. " Even though it was an open field, Prof. Wyatt's voice thundered throughout the whole place. "Another lap!" he yelled.   I felt my feet getting numb as I continued moving. Hinihingal at naka-awang ang aking labi upang maka-kuha ng hangin. Kakaumpisa pa lang ng klase ngunit ito agad ang bumungad sa aming lahat. Kaya pala ang iba kong classmate ay dismayadong dismayado ng makitang pumasok si Prof. dahil alam nila na ito ang ipagagawin niya.   Bahagya kong tinaas ang pants na nalalaglag na dahil sa aking pagtakbo. I think I can no longer make it. Ubos na ubos ang energy ko! This... is the reason I'm losing weight!  Unti-unti akong humina sa pagtakbo at handa ng mamahinga ngunit biglang sumigaw ulit si Prof. Na ikinagukat ko.  "50 push ups for those who can't make 20 laps!"