Lahat ng Kabanata ng The Photo Collector : Kabanata 1 - Kabanata 10

Cylvia’s POV:“Dan-dan-soy bayaan ta ikawMapuli ako sa payawUgaling kung ikaw hidlawunAng payaw imo gid lantawun.”Memories kept on flashing in my mind over and over as the song automatically played, giving chills to my entire body and causing my tears to rain down directly on my cheeks. It’s been a year. It’s been a year since my most beloved and cherished person who promised not to leave me alone broke her promise. It’s been a year of carrying heavy emotions on my shoulders. It’s been a year of living alone. At this exact day, at this exact moment, my Mom perished. Pumanaw siya na hindi man lang nakita ang kaisa-isahang anak niya sa huling saglit. Pumanaw siya na hindi man lang nahawakan ang mga kamay ko. Pumanaw siya na hindi man lang natanggap ang patawad na walang pagdadalawang-isip na ipinagkait ko.Isa akong anghel na minsan niya nang tinuring. Isaang hiwaga na kailanma’y hindi niya ginustong matuklasan.

Ok, this is it. At the count of three.One.Two.Three.Buong lakas kong tinulak ang nangangalawang na pinto at lumikha ito ng isang malakas na tunog. Agad na bumungad sa akin ang ‘di hamak na dilim. Nakakabulag na dilim. Nakakalulang dilim.Iniwan kong nakatiwangwang ang pintuan para kahit papaano’ y may kaunting liwanag man lang na magsisilbing ilaw sa silid. Subalit hindi ito naging sapat. Sa katunayan, kinain lang ito ng kadiliman.Kaya napilitan akong paandarin ang flashlight ng aking cellphone na sa pakiwari ko’y hindi na rin magtatagal dahil 12% na lang ang natitirang baterya nito.Nagmatyag ako at muling tinutukan ng atensiyon ang tinig na kani-kanina ko lang narinig. Sa mga puntong ito, mukhang malabo nang maulit pa iyon.Then all of a sudden, namatay ang kakarampot na ilaw na nagmumula sa aking cellphone. I tried to c

Sobrang takang-taka ako kung bakit sila pumasok dito gayong nalinis na rin naman ‘yong crime scene. Ano pang gagawin nila dito? Are they looking for evidences? Or are they getting rid of them? Bunsod ng labis na pagtatak at labis na pagkasabik na malaman ang kadahilanan kung bakit sila naririto, napilitan akong sumunod sa likod nila. Pinauna ko lang sila nang kaunti upang hindi nila ako maramdaman, habang sa parehong pagkakataon ay naghahanap na rin ng ligtas na lugar na pwedeng pagtaguan. Pumasok ako sa ilalim ng hagdanan sa pagitan ng first floor at second floor ng old building para masiguradong walang makakakita sa akin.Medyo madilim at maalikabok dito pero okay na rin. Kahit papaano ay malapit-lapit sa kanila nang kaunti kaya masasabi kong maririnig ko ang mga pag-uusapan nila nang hindi nila ako nakikita. Malamok sa loob ng limitadong silid na pinagtataguan ko. May parang teacher’s table na luma na; kung ako ang magkikilatis ay mukhang

Samantha's POV:When Ma'am returned from the first section, we remained flooded by our tears. Make-ups were fading on the faces of some girls, while on the eyes of some boys were a massive color of red. In that short span of time, we were able to bring back every single detailed memory of our friend. It was a dumb move. Because as sure as the eggs are eggs, we indeed were hurting.We went directly to the discussion but the atmosphere wasn't fine. Iyong iba ay tulala lang na nakatitig sa labas; may mga hindi mapigilan ang mga luha kung kaya't patuloy pa rin ang paghikbi, samantalang mayroon rin namang dinadaan na lang sa kwentuhan ang emosyon. Kung pagbabasehan ang sitwasyong ito, masasabi kong labis talaga kaming nasaktan sa nangyari. Siguro dahil napalapit na rin kami sa isa't-isa. We've made a lot of memories together. Marami na kaming napagdaanan, siyempre sa star section kasi isa kaming pamilya. Palagi kaming sama-sa

Nicole's POV:Nakaupo ako ngayon sa students study area at nagbabasa ng paborito kong librong To All The Girls In My Dreams habang naghihintay na ipatawag ng principal para sa final instructions bago ako opisyal na maging student ng Alejandro University.Yes, I am a transferee from a public school somewhere in Los Angeles. Napalipat kami dito sa Pilipinas because of some family problems. Naghiwalay sina Mama at Papa nitong nakaraang buwan lang, at ngayon ay kasalukuyan akong naninirahan sa bahay ni Tita kasama si Mama. Sanay na sanay na ako sa pariwarang buhay. Hindi naman kami mahirap, pero kung tutuusin ay mas mahirap pa kami sa sinumang mahirap dito sa mundo. Sa sobrang gahaman sa pera ng mga magulang ko, nagkulang na sila sa pag-aruga, pagmamahal, at atensiyon sa akin. And it's killing me softly. Minsan na akong nagtangkang lumayas kaso pinigilan nila ako. Sabi nila hindi na mauulit ang mga problemang iyon. Kaya hindi ako natuloy. Pero days,