บททั้งหมดของ คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: บทที่ 861 - บทที่ 870

’อะไร? จะให้คุกเข่าขอขมาแดร์ริลงั้นเหรอ?’ เรเชลตัวสั่นสะท้านอย่างขัดขืนและตะคอกเสียงแข็ง “ไม่! หนูจะไม่มีวันคุกเข่า!”“แกพูดว่าอะไรนะ?” ดวงตาของโซรันลุกโชนเป็นฝืนไฟ ขณะที่เขาตัวสั่นในความโกรธอย่างเดือดดาล“หึ!” เรเชลสูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมกับใบหน้าอันงดงามของเธอที่เปี่ยมไปด้วยความขัดขืน “หนูยอมรับก่อนหน้านี้ หนูเป็นคนล่อลวงแดร์ริลไปที่ปล่องภูเขาไฟ แต่หนูไม่เสียใจที่ได้ทำลงไป! ถ้าหากมีโอกาสอีกหน หนูก็จะเลือกทำแบบเดินอีกครั้ง! เขาโชคดีที่รอดมาได้ ไม่มีวันที่หนูจะยอมขอโทษเขาไปตลอดชีวิต นับประสาอะไรกับคุกเข่า!”“สารเลว!” โซรันเดือดดาล ทันทีที่เขาชี้หน้าเรเชลเขานั้นแทบจะเป็นลมในเวลาเดียวกัน ซูซานค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนข้าง ๆ พวกเขา เธอกัดฟันอดทนกับความเจ็บปวดจากอาการบาดเจ็บและตบเข้าไปที่หน้าของเรเชลซูซานใช้แรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ของเธอตบหน้าเรเชล ทำให้เรเชลส่งเสียงร้องอู้อี้ลงไปนอนกองกับพื้น รอยประทับสีแดงฉานปรากฏเด่นชัดอยู่บนแก้มของเรเชล“นี่แกจะทำให้พ่อแกโกรธจนอกแตกตายรึไง? คุกเข่าลงและขอโทษพี่ทูนหัวของแกซะ เดี๋ยวนี้!” ซูซานตำหนิด่าทอขณะที่มองหน้าเรเชลลูกสาวคนโตของเธอหุนหันพลันแล่นและเอ

แดร์ริลยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับความกระอักกระอ่วนใจเป็นอย่างยิ่งเขารู้สึกอึดอัดเพราะเขาไม่อยากจะแต่งงานกับเรเชล คาร์เตอร์เลยแม้แต่นิดเดียว! เหมือนกับที่โบราณได้ว่าไว้ ‘ไม่มีอะไรดีจากการบังคับฝืนใจให้คบหากัน’ ถึงแม้ว่าเขาจะได้สัญญากับพ่อทูนหัวของเขาไว้ แต่เรเชลกับเขาคงไม่มีความสุขที่จะได้คบหากันอย่างแน่นอนเขายิ้มเจื่อน ๆ ขณะที่เขาคิดวกวนอยู่ในหัวและกำลังจะตอบปฏิเสธทันใดนั้น แม่ของเขา ลูน่าก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะต้องกล่าว “โซรัน ฉันว่าเราควรจะลืมเรื่องที่จะให้ลูกของเราแต่งงานกันได้แล้ว ในเมื่อแดร์ริลกับเรเชลนั้นไม่เข้าคู่กันเสียเลย การบังคับคลุมถุงชนพวกเขาคงจะเละไม่เป็นท่า”“เธอหมายความว่ายังไง?!”เรเชลลุกพรวดพราดขึ้นมาทันทีขณะเธอตัวสั่นไปด้วยความโกรธเคือง เธอชี้หน้าลูน่าและตะคอกใส่ “อายุเยอะกันจนป่านนี้แล้ว ทำไมพูดจาน่ารังเกียจแบบนี้? คิดว่าฉันยินดีที่จะได้แต่งงานกับลูกชายของแกงั้นเหรอ? คิดว่าฉันอยากได้เขารึไง?”เธอรู้สึกร้อนรนเป็นอย่างมาก ขณะที่เธอยอมตกลงที่จะแต่งงานกับแดร์ริลแล้ว แต่ลูน่ากลับมาปฏิเสธเช่นนี้? เธอเป็นใคร? เรเชลรู้สึกอับอายขายขี้หน้าเป็นอย่างยิ่งกับภาพลักษณ์ที่ชอ

ทันใดนั้น ที่ประตูทางเข้าของห้องโถงหลัก เจ้าศักดินาเคนนี่ เบรด ก็รีบวิ่งเข้ามาท่าทางเหงื่อแตกไหลท่วมเขาเพิ่งจะได้รับข่าวการรุกรานของทวีปเวสต์ริงตันและจะมารายงานข่าวนี้ให้กับจักรพรรดิด้วยตัวเอง!อย่างไรก็ตาม เขาก็ถูกกีดกันโดยทหารยามทันทีที่เขามาถึงหน้าประตู “เจ้าศักดินาเคนนี่ ท่านเข้าไปไม่ได้!”เจ้าศักดินาเคนนี่กรอกตามองไปที่ทหารยามและกล่าวอย่างหยาบคาย “ทำอะไรของแก? ฉันต้องเข้าไปพบท่านจักพรรดิ!”‘ทหารยามสมัยนี้มารยาททรามขึ้นทุกวัน มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง พวกมันกล้าดียังไงถึงมากีดกันฉัน?’ทหารยามมีท่าทีตะขิดตะขวงใจ และยิ้มเจื่อน ๆ “ได้โปรดเจ้าศักดินาเคนนี่ อย่าโมโหไปเลย ท่านจักรพรรดิสั่งไว้ว่าไม่ให้ใครเข้าไปข้างใน”เจ้าศักดินาเคนนี่ เบรด ถึงกับต้องขมวดคิ้ว “ทำไม?”“ท่านจักรพรรดิกำลังปรึกษาหารือในเรื่องที่เป็นความลับ” ทหารยามกล่าวอย่างสัตย์จริงและรีบกล่าวเสริม “นอกจากท่านจักรพรรดิแล้ว ทั้งเลขาธิการแคว้นและเทพธิดาสงครามท่านแม่ทัพสโลนก็อยู่ในนั้นด้วย กระผมเกรงว่าพวกเขากำลังปรึกษากันในเรื่องที่สำคัญมาก ได้โปรดอย่าถือโทษโกรธพวกกระผมเลย เจ้าศักดินาเคนนี่”“ฉันต้องเข้าไปให้ได้!” เจ้าศ

’อะไร? เอาลิลี่ไปด้วย?’ สีหน้าของแลนวินเปลี่ยนไปทันทีและเปี่ยมไปด้วยความไม่พอใจ “ท่านอาจารย์ ฉันจะไปลอบสังหารใครสักคน ทำไมฉันจะต้องเอาลิลี่ไปด้วย? แค่ฉันคนเดียวก็จัดการแดร์ริลได้แล้ว เอาเธอไปด้วยมีแต่จะสร้างภาระเปล่า ๆ”ตามลำดับชั้นอาวุโสน แลนวินนั้นคือศิษย์พี่ของลิลี่ แต่ถึงอย่างไรแลนวินก็เกลียดลิลี่เข้าไส้ลิลี่นั้นหน้าตาอัปลักษณ์อย่างถึงที่สุด แต่เจ้าสำนักก็รักใคร่ลิลี่มากและกระทั่งยอมรับลิลี่เป็นลูกศิษย์คนสุดท้ายของเธอ แลนวินไม่เข้าใจเจ้าสำนักเลยแม้แต่น้อย!คริสตัลโบกมือ “เอาลิลี่ไปด้วยสำหรับภารกิจนี้ ลิลี่ลอบสังหารคนไปแล้วสองสามคน และบรรดาคนพวกนั้นก็ไม่ใช่ขี้ไก่ขี้กา เป้าหมายในครั้งนี้คือแดร์ริล มีข่าวลือหนาหูว่าเขาทรงพลังมาก มันก็คงจะดีที่ให้ลิลี่ได้ฝึกฝนบ้าง ในฐานะที่เธอเป็นศิษย์พี่ เธอควรจะแนะแนวทางให้และยอมให้เธอติดตามไปด้วย เธอเข้าใจไหม?”“รับทราบ” ถึงแม้ว่าท่าทางของแลนวินจะยินยอม แต่เธอนั้นรู้สึกไม่พอใจและขัดใจเป็นที่สุด แค่มองหน้าลิลี่ขี้เหร่ก็ทำให้เธอรำคาญหงุดหงิดแล้ว!ถึงอย่างไรเธอก็ไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ในเวลานั้น เธอทำได้เพียงแค่พยักหน้าและเดินออกไปจากห้องโถงหลัก

”ลุกขึ้นเถอะ ไม่จำเป็นต้องก้มคาราวะ” ซินดี้หัวเราะและกล่าวกับลีรอย “นายไม่จำเป็นต้องสุภาพทางการขนาดนั้นก็ได้ ในเมื่อนายก็เป็นถึงเจ้าพระราชวังคนที่แปดของพระราชวังฟูเหยาแล้ว”ความรู้สึกของลีรอยเปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้งในบุญคุญเขาพยักหน้าตอบรับอย่างกระตือรือร้น “ฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนน้ำใจของเจ็ดเทพธิดายังไงดีเลย!”ทันใดนั้นเขาก็หยิบขวดไวน์ชั้นดีออกมา “ไม่นานมานี้ฉันได้บ่มไวน์ร้อยบุปผาในเวลาว่างและฉันอยากจะเชิญชวนบรรดาเจ้าพระราชวังชิมมันในวันนี้ในฐานะเป็นของกำนัลที่แสดงความซาบซึ้งของฉัน”เขาเปิดขวดไวน์ทันทีในขณะที่เขากล่าว และทันใดนั้นทั่วทั้งห้องโถงหลักก็อบอวลไปด้วยกลิ่นหมอรัญจวนเข้มข้นของไวน์ลีรอยยิ้มแป้นและเดินเข้าไปหาเจ็ดเทพธิดาขณะที่เขารินไวน์ใส่แก้วให้พวกเธอมันคือความจริงที่ลีรอยบ่มไวน์ด้วยตัวเอง ก่อนหน้านี้เขาเคยอ่านคัมภีร์ที่มีชื่อว่าไตรชงคุนหลุนในตอนที่เขาอยู่ในหอสมุดคุนหลุน คัมภีร์เล่มนี้สามารถสอนวิธีการบ่มไวน์ได้มีตำนานเล่าขานว่าผู้ก่อตั้งสำนักคุนหลุนเป็นคนติดสุรา มันจึงมีตำราคัมภีร์เกี่ยวกับวิธีทำไวน์ในหอสมุดในขณะนั้น ซินดี้ก็ยกแก้วขึ้นมาที่ปากและจิบไวน์ก่อนจะพยักหน้า “