All Chapters of คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: Chapter 601 - Chapter 610

เอลซ่า, วิลเลียมและสมาชิกรุ่นเยาว์อีกสองสามคนจากตระกูลลินดันก็อยู่ที่นั่น แม้แต่คุณย่าของพวกเขาก็อยู่ที่นั่นด้วยหลังจากที่ซาแมนธาแจ้งให้ตระกูลของเธอทราบ เกี่ยวกับอุบัติเหตุของลิลี่ คุณย่าลินดันก็เป็นวิตกกังวลเป็นอย่างมากกับอาการบาดเจ็บของหลานสาวถึงแม้ว่าลิลี่จะไม่ใช่หลานคนโปรดของเธอ แต่ลิลี่ก็ยังคงเป็นหลานสาวโดยสายเลือดของเธอ เมื่อไม่นานมานี้ ลิลี่ได้มอบเงินทั้งหมดที่เธอได้รับจากการไลฟ์สตรีมมิ่งเพื่อช่วยเหลือตระกูลลินดัน คุณย่าลินดันรู้สึกซาบซึ้งสำหรับสิ่งที่เธอทำซาแมนธานั่งบนเก้าอี้ตรงทางเดินขณะที่เธอร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้เด็กหนุ่มผู้มีผมทรงตั้งแหลมยืนอยู่ด้านนอกห้องผ่าตัด เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบและเพิกเฉยต่อป้าย "ห้ามสูบบุหรี่" ข้าง ๆ เขาเด็กหนุ่มผู้นั้นคือคนกระทำความผิด เขาคือคนขับรถที่วิ่งทับลิลี่ทั้งตระกูลจ้องมองเขาอย่างเคียดแค้นเคืองโกรธ"แกขับรถภาษาอะไร?" คุณย่าลินดันกล่าวถามเขาในระหว่างที่เอามือค้ำยันกับไม้เท้าของเธอเด็กหนุ่มผมทรงตั้งแหลมคนนี้นั้นขับรถยนต์หรูหรายี่ห้อ Maserati เขาจะต้องมาจากตระกูลที่มั่งคั่งร่ำรวยอย่างแน่นอน ในเมื่อเขามีรถแบบนั้นตั้งแต่อายุยั

บรรยากาศเริ่มตึงเครียดนัยน์ตาของแดร์ริลดูน่ากลัว ดอนตัวสั่นคลอนเมื่อมองไปที่เขา แต่เขาก็ไม่เกรงกลัวเมื่อนึกถึงพี่สาวของเขา เขาชี้ไปที่แดร์ริลและกล่าว "แกคอยดูเถอะ! รอที่นี่แล้วแกจะได้เห็นดีกัน!”จากนั้นดอนก็รีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์ เมื่อเขาลงไปถึงชั้นล่าง เขาก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดเบอร์ของแองเจลล่า เธอแทบจะรับสายในทันทีดอนร้องไห้อย่างน่าสงสาร “พี่ ฉันถูกรังแกอยู่ที่เมืองตงไห่ พี่ต้องช่วยฉันด้วย”เนื่องจากความสัมพันธ์ของเขากับแองเจลล่า ผู้คนต่างหวาดเกรงเขาในทุกที่ที่เขาไป ไม่มีใครกล้าต่อยเขามาก่อน จนกระทั่งวันนี้แองเจลล่าเพิ่งเสร็จสิ้นบทบาทการเป็นเมนเทอร์พี่เลี้ยงให้กับรายการประกวดร้องเพลง เธออยู่ในห้องแต่งตัวขณะที่เธอได้รับโทรศัพท์จากน้องชายของเธอ “ดอน นายหาเรื่องใส่ตัวเองอีกแล้วใช่ไหม?”ดอนกล่าวตอบ “พี่สาว มันไม่ใช่ความผิดของฉัน ฉันขับรถชนผู้หญิงคนนึงมันเป็นอุบัติเหตุและเธอคือสมาชิกตระกูลลินดันจากเมืองตงไห่ คนในครอบครัวของเธอเริ่มต่อยฉันโดยที่ไม่ได้เข้าใจความเป็นจริงที่เกิดขึ้น พวกเขาเหิมเกริมมากถึงขนาดบอกว่าจะฆ่าฉันทิ้ง...”แองเจลล่าถอนหายใจและกล่าวถาม “นายพูดเรื่องจ

หัวใจของแดร์ริลปวดร้าว เขาถอนหายใจและเดินออกไปจากห้องแผนกผู้ป่วย'ลิลี่คงจะต้องโมโหฉันมากถึงขนาดแกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉัน' แดร์ริลคิด 'ไว้ฉันค่อยมาเยี่ยมเธอใหม่หลังจากอารมณ์ของเธอเย็นลง'ภายในห้องแผนกผู้ป่วย ลิลี่มองดูแดร์ริลเดินจากไป เธอขวมดคิ้วและกล่าวถาม "แม่ คนนั้นเขาคือใคร?"สีหน้าของลิลี่เต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้อะไร? ลิลี่จำแดร์ริลไม่ได้? ตระกูลลินดันต่างสะดุ้งตกใจนี่มันเกิดอะไรขึ้น?"ลิลี่ เขาก็คือไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่นไง เธอจำเขาไม่ได้เหรอ?" วิลเลียมหัวเราะลิลี่นั้นสงสัยมากกว่าเดิม "ไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่นงั้นหรอ? วิลเลียม นายหมายถึงอะไร?"ทุกต่างมองหน้ากันมันชัดเจนว่าเธอไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ เธอจำแดร์ริลไม่ได้จริง ๆ!เธอจดจำคนอื่น ๆ ได้ แต่ทำไมเธอถึงจำแดร์ริลไม่ได้?แดร์ริลตกตะลึงมึนงงกับสิ่งที่ลิลี่ได้กล่าวออกมาในห้องแผนกผู้ป่วย! เขาหันไปมองลิลี่และรู้สึกเจ็บปวดหัวใจในทันที เธอลืมเรื่องราวเกี่ยวกับเขาหัวของแดร์ริลว่างเปล่า จากนั้นเขาก็ฟูมฟายราวกับคนบ้า เขาเร่งรีบวิ่งไปที่ห้องสำนักงานผู้อำนวยการภายในสำนักงาน เชลลีถือผลตรวจซีทีสแกนอยู่ในมือสองสามแผ่นขณะเธอกำลังพินิจพ

แอ๊บบี้พยักหน้าและจ้องมองไปที่ตระกูลลินดันอย่างเย็นชา "ใครคืนคนที่ซัดหน้าเขา? โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้""ฉันเองที่ซัดหน้าเขา"น้ำเสียงเย็นชาก็ดังขึ้นมาก่อนที่พวกเขาจะเห็นว่าแดร์ริลปรากฏตัวออกมาจากห้องทางเดินเชลลียืนอยู่ข้างเขา ทั้งคู่สนทนากันถึงสภาพอาการของลิลี่ในห้องสำนักงานผู้อำนวยการในตอนที่พวกเขาได้ยินเสียงโวกเวกโวยวายจากด้านนอกเมื่อแอ๊บบี้เห็นว่าเป็นแดร์ริล เธอก็ตกตะลึงและตื่นเต้นแอ๊บบี้ต้องการที่จะพบกับแดร์ริลอีกครั้งนับตั้งแต่ที่เขาได้มอบเม็ดยาเทวะให้กับเธอ เธออยากจะเป็นลูกศิษย์เขา แต่แดร์ริลได้ปฏิเสธที่จะยอมรับเธอแม่ชีแห่งโชคชะตาได้ทำร้ายแดร์ริลจนได้รับบาดเจ็บแสนสาหัส เธอคิดไปว่าคงจะไม่มีโอกาสได้พบกับเขาอีกแล้ว แต่ในเมื่อตอนนี้เธอได้มาพบกับแดร์ริล เธอก็อยากที่จะพยายามสุดความสามารถของเธอเพื่อที่จะให้เขายอมรับเป็นลูกศิษย์!คุณย่าลินดันรีบเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับไม้ค้ำยันและกล่าว "มิสกาย มันคือฝีมือของแดร์ริล เขาเป็นคนทำ เขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวของอะไรกับตระกูลของฉัน"วิลเลียมและคนอื่น ๆ ต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย"ใช่ มันไม่ใช่ฝีมือของพวกเรา แดร์ริลต่างหากที่เป็นคนซัดหน้าดอน

“หัวหน้าซัลลิแวนบอกว่า เธอมีอาการสมองกระทบกระเทือนและมันนำไปสู่การสูญเสียความทรงจำที่เลือกได้” แดร์ริลกล่าวขณะเขายิ้มอย่างขมขื่นอีวอนรู้สึกแย่เมื่อได้ยินเช่นนั้นเธอกัดริมฝีปากของเธอและเงียบงัน หลังจากนั้นไม่นาน เธอตั้งใจแน่วแน่เมื่อเธอกล่าว “แดร์ริล ฉันไม่ถือสาที่จะร่วมแบ่งปันชีวิตกับคุณและลิลี่ คุณควรไปพาเธอกลับมา”แดร์ริลตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาไม่ได้คาดหวังว่าอีวอนจะกล่าวเช่นนี้ เขาสรรหาคำกล่าวตอบสนองไม่ได้ เขาจึงสวมกอดเธอแน่นขนัด “อีวอน...”อีวอนถอนหายใจและกล่าวเสริม “แดร์ริล คุณจะต้องพาเธอกลับมา เธอห่วงใยคุณ”แดร์ริลกอดเธอแน่นและถอนหายใจ “เธอจำผมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ไม่แน่ว่ามันอาจจะเป็นโชคชะตา บางทีผมอาจไม่ได้ถูกลิขิตมาให้อยู่กับลิลี่”“คุณ...” อีวอนตัวสั่นเทาเมื่อเธอมองไปที่แดร์ริล “คุณตัดสินใจที่จะเลิกกับลิลี่งั้นเหรอ?”"ใช่" แดร์ริลพยักหน้า “บอกตามตรง ผมรู้ว่าลิลี่ห่วงใยผมเหมือนกัน แต่ตระกูลลินดันไม่เคยชื่นชอบในตัวผม แม้ว่าผมจะชนะใจเธอกลับมาได้ พวกเขาก็จะคอยสร้างปัญหาให้กับเราอยู่ดี ผมเลยเลือกที่จะยอมถอดใจดีกว่า”อีวอนกัดริมฝีปากของเธอเมื่อได้ยินเช่นนั้น“ไม่เป็นไร