LOGINShare
บทที่ 274
Related chapters
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 275
เสิ่นเยี่ยนจือกัดฟันแน่น ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมาในใจเขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่า ท่านผู้เฒ่าเสิ่นลำเอียงเข้าข้างเสิ่นซื่ออย่างเห็นได้ชัดแต่ เขาไม่เหมือนเสิ่นซื่อที่มีบริษัทเป็นของตัวเอง และไม่กล้าขัดใจท่านผู้เฒ่าเสิ่นเขารีบก้มหน้าลง สีหน้าดูกระอักกระอ่วน "คุณปู่ คุณพูดถูกครับ... ตอนนั้นผมแค่ใจร้อนไป... อีกอย่าง ฉินจืออี้ก็ท้องลูกของผมแล้ว...""พอเถอะ ฉันไม่อยากมาเสียเวลากับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของพวกเธอ ออกไปซะ"เห็นสีหน้ารำคาญของท่านผู้เฒ่าเสิ่น เสิ่นเยี่ยนจือสูดหายใจลึก แล้วฝืนยิ้มออกมา "ครับ"เสิ่นซื่อจูงมือจี้อี่หนิงออกจากบ้านตระกูลเสิ่นไปจนถึงข้างนอก ถึงได้ปล่อยมือเธอ"รู้ทั้งรู้ว่ามาที่นี่ต้องโดนกดดัน ทำไมถึงยังมาอีก?"น้ำเสียงที่แฝงความไม่พอใจของเขาทำให้จี้อี่หนิงเผลอกัดริมฝีปากตัวเองเธอเงยหน้ามองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความห่วงใย "ฉันไม่อยากให้คุณถูกท่านผู้เฒ่าเสิ่นโดนตีเพราะฉันอีก"ท่านผู้เฒ่าเสิ่นเป็นพ่อของเขา เขาคงไม่มีทางตอบโต้เดิมทีจี้อี่หนิงตั้งใจแค่ใช้เขา ไม่คิดจะมาด้วยซ้ำแต่พอเห็นรูปที่เสิ่นเยี่ยนจือส่งมา หัวใจก็บีบรัดแน่น เจ็บปวดขึ้นมาเฉย ๆตอนนั้น เธอถึงได้รู้
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 276
"ไม่ครับ"จี้อี่หนิงเลิกคิ้วขึ้น น้ำเสียงแข็งกระด้างแบบนี้ยังกล้าบอกว่าไม่โกรธอีกเหรอ?"คุณโกรธอะไร? เพราะฉันคุยกับเสิ่นเยี่ยนจือเหรอ?"เสิ่นซื่อสายตาดูลึกซึ้งขึ้น "ผมไม่เด็กขนาดนั้น""งั้นคุณโกรธเรื่องอะไร?"เมื่อกี้นอกจากจะคุยกับเสิ่นเยี่ยนจือไปสองสามคำ จี้อี่หนิงก็ไม่ได้ทำอะไรที่น่าจะทำให้เขาโกรธเลยอีกอย่าง เธอกับเสิ่นเยี่ยนจือหย่ากันแล้ว และเธอก็พูดกับเขาต่อหน้าด้วย เขาจะมีอะไรต้องโกรธ?เสิ่นซื่อเงียบไปสักพักก่อนจะพูดเสียงต่ำ "สิทธิบัตรยารักษาโรคหัวใจที่เขาเอามาตอนนั้น เป็นของคุณเหรอ?"จี้อี่หนิงชะงักไปนิด ก่อนจะพยักหน้า"อืม ตอนนั้นเขาเพิ่งเข้าทำงานที่เสิ่นซื่อกรุ๊ป ผู้ถือหุ้นยังไม่ยอมรับเขา แล้วตอนนั้นฉันก็แต่งงานกับเขา ถ้าเขาดี ฉันก็ต้องดีไปด้วย ฉันเลยยกให้เขาไปค่ะ"เสิ่นซื่อแสยะยิ้มออกมา น้ำเสียงแฝงความประชด "คุณดูจะดีกับเขาจังเลยนะ"ตอนนั้นเสิ่นเยี่ยนจือใช้สิทธิบัตรนั่นแย่งโครงการดี ๆ ไปจากชิงหงหลายโครงการ แถมยังเล่นงานบริษัทของเขาลับหลังอีกถ้าไม่ติดว่าเป็นหลานชาย และเสิ่นซื่อกรุ๊ปก็เป็นธุรกิจของตระกูลเสิ่น เขาคงไม่ปล่อยไปแน่แต่ไม่คิดเลยว่า สิทธิบัตรนั่นจะเป็นข
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 277
วินาทีถัดมา หน้าผากของเธอรู้สึกถึงสัมผัสที่นุ่มนวลเหมือนขนนกที่ปัดผ่านเบา ๆ ทำให้รู้สึกจั๊กจี้และสะกิดใจเสิ่นซื่อจูบหน้าผากของเธอเบา ๆ แล้วผละออก ดวงตาของเขามีแววรู้สึกผิด"จี้อี่หนิง ขอโทษนะ เมื่อกี้ผมนึกถึงเรื่องที่เธอเคยเต็มใจทำเพื่อเสิ่นเยี่ยนจือแล้วผมรู้สึกไม่สบายใจ แต่นั่นไม่ยุติธรรมกับเธอเลย"ตั้งแต่ตัดสินใจคบกับเธอ เขาก็ควรยอมรับอดีตของเธอ ไม่ใช่โกรธเธอเพราะเรื่องนั้นจี้อี่หนิงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะโอบรอบเอวเขาและพิงอกเขาเบา ๆ พลางพูดเสียงแผ่วว่า "อืม"ร่างกายในอ้อมแขนของเขานุ่มนวล กลิ่นหอมอ่อน ๆ ทำให้ดวงตาของเสิ่นซื่อเปลี่ยนเป็นแววลึกล้ำ"อี่หนิง ถ้ายังกอดต่อไปแบบนี้ ผมไม่กล้ารับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ครับ"น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาที่พยายามระงับ ทำให้หัวใจของจี้อี่หนิงสั่นไหว ความรู้สึกซาบซ่านแล่นไปทั่วร่าง และแก้มของเธอก็เริ่มร้อนขึ้นเธอรีบผลักเขาออก ดวงตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองผสมความเขินอาย "ฉันแค่กอดเธอแค่นิดเดียวเอง"เสิ่นซื่อรู้สึกกระอักกระอ่วน ลูบจมูกตัวเองเบา ๆ แล้วพูดเสียงต่ำว่า "ผมต้องไปประชุมแล้ว ไปกันเถอะ"พูดจบ เขาก็รีบเปิดประตู
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 278
ได้ยินน้ำเสียงไม่พอใจของเธอ เสิ่นซื่อหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะปล่อยเธอไปถ้าแกล้งต่อไป คงได้โกรธจริง ๆ แล้วจี้อี่หนิงถอยหลังสองก้าว ใช้มือจัดผมที่ยุ่งเหยิงเพราะการดึงทึ้งเมื่อครู่ให้เข้าที่ มองเสิ่นซื่ออย่างไม่พอใจ“เอาล่ะ อย่าโกรธเลย คืนนี้ผมอาจจะต้องทำงานล่วงเวลา เดี๋ยวผมให้คนขับรถไปส่งเธอกลับก่อนนะ”จี้อี่หนิงขมวดคิ้ว “แผลของคุณต้องเปลี่ยนผ้าพันแผล แล้วคุณจะทำงานล่วงเวลาถึงกี่โมง?”“ยังไม่แน่ใจ เรื่องเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ซุนสิงทำก็ได้”เห็นเขาดูไม่ใส่ใจ จี้อี่หนิงเริ่มไม่พอใจ หน้านิ่งไม่พูดอะไรเสิ่นซื่อถอนหายใจเบา ๆ “จริง ๆ แล้วไม่เป็นไร แค่แผลถลอก อีกไม่กี่วันก็หายครับ”“หลังเลิกงานฉันจะไปเปลี่ยนผ้าพันแผลให้คุณ เสร็จแล้วฉันค่อยกลับค่ะ”ประตูลิฟต์เปิดออก จี้อี่หนิงทิ้งคำพูดนี้ไว้ก่อนเดินออกไป ไม่ให้เสิ่นซื่อมีโอกาสปฏิเสธมองแผ่นหลังของเธอที่รีบเดินจากไป เสิ่นซื่อเผลอยิ้มมุมปากอีกด้านหนึ่ง เสิ่นเยี่ยนจือกลับถึงบ้านด้วยสีหน้าบึ้งตึงฉินจืออี้กำลังนั่งดื่มรังนกที่ห้องรับแขก เห็นเขาขมวดคิ้วแน่นก็วางถ้วยลงแล้วถามว่า “เป็นอะไร? หรือว่าคุณปู่ยังไม่ให้คุณกลับไปที่เสิ่นซื่อกรุ๊ป?”เส
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 279
ในน้ำเสียงของเขา กลับมีความรู้สึกน้อยใจปะปนอยู่เล็กน้อยจี้อี่หนิงชะงักไปชั่วครู่ ก่อนเงยหน้ามองเขา “ฉันตั้งใจจะเก็บงานทดลองให้เสร็จก่อนแล้วค่อยขึ้นไป”“ไหน ๆ ผมก็ลงมาแล้ว เธอช่วยเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ผมตรงนี้เลยก็ได้ เดี๋ยวผมต้องไปประชุมต่อ”“โอเค ถอดเสื้อก่อนสิ”จี้อี่หนิงก้มลงเตรียมผ้าก๊อซและยา แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นแผงอกเปลือยเปล่าของเสิ่นซื่อ มือที่ถือผ้าก๊อซเผลอกำแน่นโดยไม่รู้ตัวเอวแข็งแรงสมบูรณ์ มีกล้ามท้องเป็นมัดถึง 8 ลูก รูปร่างทรงวี ทำให้เขาดูแข็งแกร่งและเต็มไปด้วยพละกำลังดิบเถื่อนเห็นจี้อี่หนิงจ้องกล้ามท้องของเขาจนเผลอเหม่อ เสิ่นซื่อกระแอมเบา ๆ “ถ้าเธออยากดู คืนนี้กลับไปผมถอดให้ดูแบบเต็ม ๆ เลยก็ได้นะ”ได้ยินน้ำเสียงล้อเลียนของเขา จี้อี่หนิงหน้าแดงขึ้นมาทันทีอายจริง ๆ!ดันไปจ้องกล้ามท้องของเขาจนเหม่อไปได้!แต่เธอไม่มีทางยอมรับเรื่องน่าอายแบบนี้เด็ดขาด“เมื่อกี้ฉันแค่คิดอะไรเพลิน ๆ ผู้ชายที่มีกล้ามท้อง ฉันก็เห็นมาเยอะแล้ว คงไม่ถึงกับต้องตะลึงเพราะกล้ามของคุณหรอก”เสิ่นซื่อเลิกคิ้ว “เหรอ? แล้วเธอเคยเห็นของใครบ้างล่ะ?”“เยอะมาก จนจำไม่ได้แล้ว”“ลืมจริง ๆ หรือแกล้
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 280
จี้อี่หนิงเม้มริมฝีปากก่อนก้าวเข้าไปในห้องผู้ป่วย มองไปที่จี้เหว่ยหงแล้วพูดว่า “พ่อ ฉันเตรียมจะส่งพ่อไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ หมอเจ้าของไข้ก็เห็นด้วยแล้ว รอให้ร่างกายพ่อดีขึ้นหน่อย ทางโน้นจัดเตรียมเรียบร้อย ฉันจะซื้อตั๋วเครื่องบินให้พ่อกับคุณน้าเวินไปต่างประเทศค่ะ”พอพูดจบ จี้เหว่ยหงก็ปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด “ผมไม่ไป ผมจะอยู่ที่ประเทศนี้ครับ”จี้อี่หนิงขมวดคิ้ว “พ่อ การแพทย์ต่างประเทศดีกว่าที่นี่นะ แล้วโรคของพ่อก็ต้องพักฟื้น…”จี้เหว่ยหงขัดขึ้น “เธอจะทำอะไรต่อหลังจากส่งฉันกับน้าเวินไปต่างประเทศ? คิดจะสู้กับตระกูลเสิ่นคนเดียวหรือไง?”จี้อี่หนิงก้มตาลง สีหน้าเรียบเฉย “เปล่า ก่อนหน้านี้พ่อไม่บอกให้ฉันหยุดแล้วเหรอ?”“ถ้างั้น ทำไมเธอยังไปยุ่งเกี่ยวกับคนตระกูลเสิ่นอีก!”จี้เหว่ยหงตบตะเกียบลงบนโต๊ะดังปัง ดวงตามีแต่ความโกรธขณะที่จ้องมองจี้อี่หนิง“ฉันไปยุ่งเกี่ยวกับคนตระกูลเสิ่นตอนไหน?”“เธอยังกล้าโกหกฉันอีก! เพิ่งหย่ากับเสิ่นเยี่ยนจือได้ไม่นานก็ไปพัวพันกับอาเล็กของเขา เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?!”จี้อี่หนิงดวงตาหดเกร็ง แววตาเย็นเยียบ “ใครบอกพ่อ?”“ใครเป็นคนพูดสำคัญตรงไหน? สำคัญคือมันเป็น
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 281
พูดจบ เธอหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็วจี้เหว่ยหงอ้าปากจะเรียกให้เธอหยุด แต่สุดท้ายกลับไม่มีเสียงใดๆ หลุดออกมาเขาปิดหน้าด้วยสีหน้าเจ็บปวด ในใจเต็มไปด้วยความเสียใจ เขาทำอะไรลงไป พูดอะไรออกไปกันนะ!ทั้งที่จริงๆ แล้วเป็นห่วงเธอ แต่คำพูดที่ออกมากลับทำร้ายเธอมากเวินจิ้งหงที่อยู่ข้างๆ ถอนหายใจ แล้วพูดเบาๆ ว่า: "เหวยหง อย่าโทษตัวเองเลย เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณ... มันเป็นความผิดฉัน ถ้าฉันอดทนไม่พูดคำเหล่านั้นออกไป ความสัมพันธ์พ่อลูกของพวกคุณก็คงไม่เป็นแบบนี้..."จี้เหว่ยหงก้มหน้าไม่พูดอะไร เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรอีกแล้วเมื่อเดินออกจากโรงพยาบาลจี้อี่หนิงเช็ดน้ำตาที่มุมตา เป็นครั้งแรกที่เธอสงสัยว่าสิ่งที่เธอทำมาก่อนหน้านี้ผิดหรือไม่ทำไมทุกคนถึงยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเธอ?หรือว่า เธอควรจะยอมแพ้จริงๆ?แต่เมื่อนึกถึงการวางแผนที่เสิ่นซื่อเยี่ยนและเสิ่นเยี่ยนจือเคยทำกับเธอ และสิ่งที่เสิ่นซื่อเยี่ยนทำกับตระกูลจี้ เธอก็ไม่สามารถโน้มน้าวตัวเองให้ลืมทุกสิ่งเหล่านี้ได้ตอนนี้เธอไม่มีทางกลับแล้ว ได้แต่ต้องอยู่กับเสิ่นซื่อต่อไป และใช้เขาเพื่อจัดการกับตระกูลเสิ่นกลับถึงบ้วิลล่า เป็นเวลาเกือ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 282
"ไม่ต้องหรอก ฉันทำเองได้ค่ะ"พอจะลุกขึ้น มีมือคู่หนึ่งกดไหล่เธอไว้"อย่าขยับ นั่งรออยู่ตรงนี้"เมื่อเจอกับสายตาดุดันของเขา จี้อี่หนิงเม้มริมฝีปาก และพยักหน้าโดยไม่รู้ตัวเสิ่นซื่อลูบศีรษะเธอ แล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม: "เด็กดี"จี้อี่หนิง "..."เสิ่นซื่อทำอาหารได้เร็วมาก ไม่นานกลิ่นหอมของอาหารก็ลอยมาจากครัว จี้อี่หนิงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องครัวไม่ได้กินข้าวเย็น ตอนนี้เธอหิวมากแล้วพอเดินมาถึงประตูห้องครัว เสิ่นซื่อก็ถือชามบะหมี่เดินออกมาพอดี"ทำไมมาตรงนี้ล่ะ?"สายตาของจี้อี่หนิงถูกดึงดูดด้วยชามบะหมี่ในมือเขา เขาทำบะหมี่ธรรมดาชามหนึ่งใส่ผักเขียวและไข่ดาว โรยต้นหอมด้านบน ผักเขียวสดและไข่ดาวที่ทอดจนเหลืองกรอบทั้งสองด้านดูน่ากินมากภายใต้แสงไฟ ดูน่าอร่อยมากเห็นเธอให้ความสนใจทั้งหมดอยู่ที่บะหมี่ ไม่สนใจเขาเลย เสิ่นซื่ออดไม่ได้ที่จะยิ้ม"ไปเอาตะเกียบมาครับ"เมื่อได้ยินเช่นนั้น จี้อี่หนิงรีบเดินเข้าไปในครัว หยิบตะเกียบมาแล้วกลับมานั่งที่โต๊ะอาหาร มองไปที่เสิ่นซื่อที่นั่งอยู่ข้างๆ พูดว่า: "อาเล็ก ขอบคุณนะคะ"เสิ่นซื่อไม่ได้แก้ไขคำเรียกที่เธอเผลอเรียกเขา พยักหน้าและ
Latest chapter
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 340
จี้อี่หนิงแววตาเต็มไปด้วยความรำคาญ “ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเธอ และก็ไม่ได้คิดว่าเธอเป็นตัวอันตรายอะไร สำหรับฉัน เธอก็แค่คนแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้นเอง”เสิ่นเยี่ยนจือสีหน้าเจือความจนใจเล็กน้อย “เธอไม่ต้องดื้อขนาดนี้ก็ได้ เราก็เคยรักกันมาก่อน ถึงแม้ตอนนี้จะเลิกกันไปแล้ว ผมก็ยังอยากให้เธอมีชีวิตที่ดีขึ้น แค่อาเล็กของผม เขาไม่เหมาะกับเธอเลยจริงๆ”จี้อี่หนิงขมวดคิ้ว พูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่อยากฟังคำพูดไร้สาระพวกนี้ หลบไป!”วันนี้เธอเจอหลี่เหวิน เดิมทีก็อารมณ์ดีอยู่แล้ว ไม่นึกว่าจะมาเจอเสิ่นเยี่ยนจือเลยทำให้อารมณ์ดีๆ หายหมดฉินจืออี้ที่อยู่ข้างๆ หัวเราะเยาะ “เยี่ยนจือ เธอไม่ต้องพูดแล้ว ปล่อยให้เธออยากเป็นเมียน้อยเถอะ ยังไงคนที่น่าอับอายสุดท้ายก็ไม่ใช่เธออยู่ดี”เดิมทีจี้อี่หนิงไม่คิดจะสนใจพวกเขาแล้ว แต่พอได้ยินแบบนี้ก็อดหันไปมองฉินจืออี้ไม่ได้“พูดถึงเรื่องเป็นเมียน้อย คุณฉินน่าจะมีประสบการณ์นะ ก็ในเมื่อเธอเองก็ได้ขึ้นแท่นภรรยาจากการเป็นเมียน้อยนี่ไม่ใช่เหรอ?”ใบหน้าฉินจืออี้เปลี่ยนสีทันที ตะโกนว่า “จี้อี่หนิงเธอพูดบ้าอะไร?! ฉันกับเยี่ยนจือจดทะเบียนสมรสกันแล้ว ตอนนี้ฉันคือคุณนายเสิ่นอย่างถู
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 339
หลังจากที่รุ่นพี่จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย เธอก็ไปเรียนต่อที่เมืองเป่ย์เฉิง ส่วนจี้อี่หนิงกลับมาที่เมืองเซิน นับๆ ดูแล้ว ทั้งสองคนก็ไม่ได้เจอกันมานานกว่า 4 ปีแล้วจี้อี่หนิงตอบกลับข้อความ จากนั้นก็ถามว่าโรงแรมของรุ่นพี่อยู่ที่ไหน แล้วก็หาร้านอาหารท้องถิ่นใกล้โรงแรมไว้หนึ่งแห่งตอนหกโมงเย็นกว่าๆ จี้อี่หนิงเพิ่งเดินเข้าไปในร้านอาหาร ก็เห็นผู้หญิงผมสั้น หน้าเหมือนตุ๊กตาคนหนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่างโบกมือให้เธอ“อี่หนิง นี่!”เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของรุ่นพี่แล้ว จี้อี่หนิงก็รู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปสมัยเรียนมหาวิทยาลัย มุมปากของเธอก็เผลอยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัวชื่อของรุ่นพี่คือหลี่เหวิน เป็นผู้เรียนเก่ง พอเรียนต่อก็สอบเข้าเรียนปริญญาเอกโดยไม่ต้องสอบอีกครั้ง ครั้งนี้มาเข้าร่วมงานสัมมนาพร้อมอาจารย์ที่ปรึกษาหลังจากจี้อี่หนิงนั่งลง หลี่เหวินก็พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มว่า “อี่หนิง เธอแทบไม่เปลี่ยนไปจากสมัยเรียนเลยนะ”“รุ่นพี่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลย พอเห็นพี่ก็ทำให้นึกถึงตอนที่พี่พาหนูทำการทดลองสมัยเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ"“อย่าเลย... พี่ไม่กล้ารับคำชม หลังๆ ก็เป็นเธอที่คอยช่วยพี่ด้วยซ้ำ ว่าแต่ สามีเธอล่ะ?
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 338
ไม่นาน ซุนสิงก็กลับมา"ประธานเสิ่นครับ เช้านี้คุณจี้มีปากเสียงกับพนักงานของชิงหงที่หน้าประตูลิฟต์ คุณจี้ถูกผลักจนล้ม เวินลี่เจ๋อน่าจะพาคุณจี้ไปโรงพยาบาลครับ"เสิ่นซื่อขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงมีการปะทะกัน?"ซุนสิงลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยความระมัดระวัง "ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่คุณกับคุณฉีกลับมาคบกัน... นี่คือวิดีโอจากกล้องวงจรปิด คุณดูเองเลยครับ"เสิ่นซื่อรับแท็บเล็ตจากมือซุนสิง แล้วเปิดดูวิดีโอ กลับพบว่าหน้าตาของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก"ไล่ออกพนักงานที่ก่อเรื่องคนนั้น""ประธานเสิ่นครับ อย่างนี้จะไม่ดีเหรอครับ? เพราะว่าคุณจี้ก็ยังตบพนักงานคนนั้นเหมือนกัน"เสิ่นซื่อมองไปที่ซุนสิงด้วยสีหน้าที่เย็นชา "ถ้าผมจำไม่ผิด ผมเคยประกาศว่าในบริษัทห้ามพูดถึงเรื่องส่วนตัวของผม"เมื่อเห็นดวงตาของเขามีความโกรธ ซุนสิงก็รีบพูดว่า "ครับ ผมจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้ครับ"ไม่นาน ข่าวการถูกไล่ออกของพนักงานคนนั้นก็แพร่กระจายไปในบริษัท พร้อมกับประกาศฉบับหนึ่ง【พนักงานทุกคนของชิงหง หากมีใครพูดถึงเรื่องส่วนตัวของประธานบริษัท หรือสร้างปัญหาเกี่ยวกับเรื่องนี้ จะถูกไล่ออกทันที!】พนักงานคนอื่นๆ ที่เคยพูดถ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 337
"เธอกับเธอเป็นอะไร ทำไมต้องช่วยเธอ?"ผู้หญิงพยายามจะสะบัดมือเขาออก แต่ไม่สำเร็จ สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ"ผมกับเธอเป็นอะไรไม่จำเป็นต้องบอกเธอ พฤติกรรมที่เธอผลักเธอลงไปเมื่อกี้ถูกกล้องวงจรปิดจับได้หมดแล้ว เดี๋ยวผมจะพาเธอไปตรวจอาการ บิลค่ารักษาพยาบาลและค่าเสียหายทางจิตใจ ผมจะให้ทนายคุยกับเธอ""ฮ่ะๆ เธอก็ไม่ได้ตบฉันเหรอ? ตรวจอาการ ใครๆ ก็ทำได้! ฉันก็จะไปตรวจ!"เวินลี่เจ๋อมีแววความเย็นชาในตา เขาเข้าใกล้ผู้หญิงและพูดเสียงต่ำที่มีแค่สองคนฟังได้: "เธอควรอธิษฐานให้เธอไม่มีอะไร มิฉะนั้นผมจะฆ่าเธอ!"เสียงของเขาเย็นชาและใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม ทำให้ผู้หญิงรู้สึกหนาวเยือกในใจเธอมีลางสังหรณ์ว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ขู่เธอ เขากำลังพูดจริง!ขณะที่เธอยืนอึ้งไปด้วยความกลัว เขาก็ปล่อยมือเธอและหันหลังเดินไปทันที โดยอุ้มจี้อี่หนิงขึ้นและเดินเร็วไปที่ประตูจี้อี่หนิงไม่คิดว่า เมื่อคืนนี้ที่เธอพูดกับเวินลี่เจ๋อเขาจะช่วยเธอในวันนี้จนกระทั่งออกจากประตู เธอถึงได้สติและรีบพูดว่า: "ปล่อยฉันลงก่อน ฉันเดินเองได้ และก็ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจ"ถึงแม้จะล้มแรง แต่คงไม่กระทบกระดูกอ
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 336
เสียงแตรดังขึ้นจากข้างหลัง จี้อี่หนิงหันกลับไปและรีบขับรถไปจอดข้างทางเมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มือของเธอสั่นสายยังคงเชื่อมต่ออยู่ เสียงของสือเวยที่เต็มไปด้วยความกังวลดังออกมาจากโทรศัพท์"อี่หนิง เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? ไม่มีอะไรใช่ไหม? เธอกำลังขับรถไปทำงานใช่ไหม? ฉันมันโง่จริงๆ ไม่ควรบอกข่าวนี้ตอนนี้เลย!"จี้อี่หนิงเช็ดน้ำตาที่มุมตาแล้วพูดเสียงเบาๆ "ไม่มีอะไร แค่โทรศัพท์หลุดจากมือไป""ถ้าไม่มีอะไรฉันก็โล่งใจ... ฉันไม่ควรโทรหาตอนนี้จริงๆ..."เสียงของสือเวยเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอเห็นข่าวนั้นเธอโกรธมากจนไม่ได้คิดอะไร รีบโทรหาจี้อี่หนิงตอนนี้คิดแล้วรู้สึกเสียใจสุดๆ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับจี้อี่หนิง เธอคงไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้!"อืม ฉันต้องขับรถแล้ว เอาไว้คุยทีหลัง"พูดจบ จี้อี่หนิงก็วางสายเธอสูดหายใจลึก เปิดเว็บค้นหาเกี่ยวกับเสิ่นซื่อและฉีรั่วอวี่ข่าวทั้งหมดที่ปรากฏคือพวกเขาประกาศกลับมาคบกัน【รอแฟนเก้าห้าปี CEOชิงหง เสิ่นซื่อในที่สุดก็สมหวัง!】【เปิดเผยสาเหตุที่เสิ่นซื่อโสดมานาน เพราะรอแฟนเก่าไปเรียนต่อต่างประเทศ!】【เผยข่าวเสิ่นซื่อกับแฟนเก่ากลับมาคบกัน ทั้งค
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 335
เสิ่นซื่อสีหน้าเย็นชา "วันนั้นที่เธอกลับมาประเทศ"เหนียเว่ยชิงตัวสั่นเล็กน้อย เขาสูดหายใจลึกก่อนพูดอย่างช้าๆ: "ที่เธอเลิกกับจี้อี่หนิงแล้วกลับไปอยู่กับรั่วอวี่ก็เพราะเธอเหลือเวลาแค่สามเดือนใช่ไหม?"เสิ่นซื่อขมวดคิ้ว "ผมไม่ได้กลับไปคบกับเธอ"เขาแค่สัญญาว่าจะอยู่กับเธอในช่วงสามเดือนนี้ แต่ไม่ได้ตั้งใจจะกลับไปคบกัน"งั้น... เธอไม่รักรั่วอวี่แล้วจริงๆ เหรอ?""ตั้งแต่วันที่เธอเลือกจะไปต่างประเทศ พวกเราก็ไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว"มือที่ลงข้างลำตัวของเหนียเว่ยชิงกำแน่นทันที สีหน้าก็เริ่มตื่นเต้น "แต่รั่วอวี่รักเธอมาโดยตลอด ไม่เคยเปลี่ยนเลย และตอนนี้รั่วอวี่เหลือเวลาแค่สามเดือน เธอช่วย... หลอกรั่วอวี่สักหน่อยไม่ได้เหรอ?""ไม่ได้ มันไม่ยุติธรรมกับจี้อี่หนิง"เขาให้เธอรอเขาสามเดือน และก็เคยให้สัญญาว่าจะไม่กลับไปคบกับฉีรั่วอวี่แม้ว่าเธอจะไม่เชื่อ เขาก็จะไม่ลืมคำสัญญานั้น"อะไรที่ไม่ยุติธรรมล่ะ?รั่วอวี่ต้องการแค่สามเดือน หลังจากนั้นเธอก็สามารถกลับไปหาจี้อี่หนิงได้ นี่คือคำขอสุดท้ายของรั่วอวี่ ถึงแม้เธอจะไม่รักรั่วอวี่แล้ว แต่ครั้งหนึ่งพวกเธอก็เคยรักกัน เธอจะใจแข็งปล่อยให้รั่วอวี่จากไปอย
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 334
"ขอบใจนะ แต่ไม่ต้องหรอก ต่อไปเราควรหลีกเลี่ยงการติดต่อกันเป็นการส่วนตัว ฉันไม่อยากถูกคนอื่นชี้หน้าด่าอีกแล้ว"หลังจากพูดอย่างเย็นชาจบ จี้อี่หนิงก็กำลังจะเดินผ่านเขาไป แต่เขากลับขวางไว้"อี่หนิง คำพูดที่แม่ผมพูดกับเธอ ผมขอโทษแทนเธอด้วยนะ ผมก็พูดกับเธอแล้ว เธอสัญญาว่าจะไม่มายุ่งกับเธออีก อย่าโกรธเลยนะ ได้ไหม?""ถ้าเธอคิดว่าคำพูดพวกนั้นมันผิดจริงๆ คนที่มาที่นี่คืนนี้ก็ควรเป็นเธอไม่ใช่เธอ"เวินลี่เจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วมองเธอพร้อมพูดเสียงเบา "ถ้าเธอมาขอโทษด้วยตัวเอง เธอจะให้อภัยเธอไหม?"ใบหน้าของจี้อี่หนิงแสดงความไม่พอใจออกมา เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเวินลี่เจ๋อถึงต้องการให้เธอให้อภัยเวินจิ้งหงเวินจิ้งหงเป็นแค่แม่เลี้ยงของเธอ พวกเธอแทบไม่มีความเกี่ยวข้องกัน ไม่จำเป็นต้องปรับความเข้าใจ"สิ่งที่เธอพูดกับฉัน ฉันไม่มีวันลืม และก็ให้อภัยไม่ได้ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว อย่ามาหาฉันอีกเลย"ไม่ให้โอกาสเวินลี่เจ๋อพูดอีก จี้อี่หนิงก็เปิดประตูเข้าไปในบ้านทันทีเวินลี่เจ๋อยืนอยู่หน้าประตูสักพักก่อนจะจากไป พอกลับถึงบ้านก็เจอกับเวินจิ้งหงที่เพิ่งกลับมาหยิบเสื้อผ้าเมื่อเห็นกล่องอาหารในมือเขาเวินจิ้ง
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 333
จี้อี่หนิงเม้มริมฝีปากแน่น แล้วกดโทรหาเขาโดยตรง“ฉันยังอยู่ข้างนอก ครั้งหน้าหาอะไรมาให้ไม่ต้องลำบากหรอกนะ”ปลายสายเงียบไปไม่กี่วินาที เสียงอบอุ่นของเวินลี่เจ๋อจึงดังขึ้น “โอเค ตอนนี้ก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว ให้ฉันไปรับเธอไหม?”เพราะคำพูดของเวินจิ้งหง จี้อี่หนิงจึงไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์กับเวินลี่เจ๋อมากนัก“ไม่ต้อง ฉันมีเพื่อนมาส่ง ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แค่นี้นะ”หลังจากวางสาย สือเวยถามด้วยความสงสัย “เมื่อกี้คุยกับใครน่ะ?”“พี่ชายต่างแม่ของฉัน”สือเวยดูตกใจเล็กน้อย “เขากลับมาแล้วเหรอ? เมื่อไหร่น่ะ?”เมื่อก่อนสือเวยไปบ้านจี้อี่หนิงบ่อย เลยเจอเวินลี่เจ๋ออยู่หลายครั้ง“ก็แค่ไม่กี่วันก่อนเอง”“โอ้ ตอนนี้เขาดูห่วงเธอดีนะ ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนไปบ้านเธอ เขาดูเย็นชาออก”“ก็โอเคล่ะ ใช่สิ…คืนนี้ฉันเป็นคนชวนแท้ๆ สุดท้ายเธอเป็นคนจ่าย เธอส่งบิลให้ฉันสิ เดี๋ยวฉันโอนให้”สือเวยมองค้อนเธอ “กับฉันยังจะคิดมากอีกเหรอ? ไว้คราวหน้าเลี้ยงคืนก็พอ แล้วเธอไปโรงพยาบาลกับเสิ่นซื่อทำไมล่ะ? เธอบาดเจ็บเหรอ?”จี้อี่หนิงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องน้ำคร่าวๆ ให้ฟัง หลังจากฟังจบสือเวยก็เดือดดาลทันที“ฉันก็รู้ว่าเธอนั่นม
ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน บทที่ 332
“ฉันไม่อยากเลือกทั้งสองอย่าง ตอนนี้จอดรถเดี๋ยวนี้ ฉันจะลงรถ”เสิ่นซื่อขับรถต่อด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ในเมื่อเธอไม่อยากเลือก งั้นผมเลือกให้เอง”จี้อี่หนิงหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น เธอรู้ว่าไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เสิ่นซื่อก็ไม่มีทางปล่อยให้เธอลงรถ เธอจึงเงียบแล้วหันไปมองนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเย็นชาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงหน้าโรงพยาบาล เสิ่นซื่ออุ้มเธอเข้าไปข้างในทันทียังไงขัดขืนก็ไม่มีประโยชน์ จี้อี่หนิงจึงนิ่งเงียบด้วยใบหน้าเย็นชาหลังจากตรวจเสร็จ หมอบอกว่าไม่มีอะไรน่ากังวล แค่จ่ายยาแบบรับประทานและยาทาตอนออกจากโรงพยาบาล เสิ่นซื่อยังจะอุ้มเธออีก แต่เธอก้าวถอยหลังหลบเธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คืนนี้ขอบคุณมาก ฉันจะกลับเองโดยแท็กซี่ก็ได้”พูดจบ เธอก็ถือถุงยาแล้วหันหลังเดินออกจากโรงพยาบาลเสิ่นซื่อเดินตามเธอมาเงียบ ๆ จนใกล้ถึงรถ เขาถึงได้ขวางเธอไว้แล้วพูดเสียงต่ำว่า “ผมจะไปส่งเธอ”จี้อี่หนิงเงยหน้ามองเขาอย่างจนใจ “เราก็เลิกกันไปแล้ว สิ่งที่คุณทำตอนนี้ไม่มีความหมาย ฉันจะไม่กลับไป และไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคุณกับฉีรั่วอวี่ค่ะ”“ฉันไม่ได้กลับไปคบกับเธอ และจะไม่กลับไปคบด้วย”
