บทที่ 170

เหตุการณ์แบบนี้ในบาร์ถือเป็นเรื่องปกติ ดังนั้นคนรอบข้างจึงไม่ได้มีปฏิกิริยามากนัก

ถึงแม้จะมีคนสังเกตเห็น แต่เมื่อเห็นสีหน้าดุร้ายของพี่เสือและพรรคพวก ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง

เพราะแม้แต่ฮีโร่ช่วยสาวงามก็ยังต้องมีทุน

จี้อี่หนิงคิดหาทางเอาตัวรอดอย่างรวดเร็วในหัว เธอไม่ต้องการถูกพาตัวไปแบบนี้

ทันใดนั้น กลุ่มชายในชุดเครื่องแบบก็เข้ามาขวางหน้าพวกของพี่เสือ

“พี่เสือ ผู้หญิงคนนี้คุณเอาตัวไปไม่ได้ครับ”

พี่เสือมองไปที่ผู้จัดการที่ยืนอยู่ด้านหน้า เขาเอาผ้าขนหนูที่กดบาดแผลบนหน้าผากออก ชี้ไปที่บาดแผลที่เลือดไหลโชกก่อนจะหัวเราะเย็นชา “ผู้จัดการเฉียน เห็นแผลบนหัวผมไหม? เป็นฝีมือของผู้หญิงคนนี้ แล้วถ้าคุณขวางฉัน เกรงว่าทางคุณลุงจินจะไม่พอใจแน่”

เขาเองก็มีอิทธิพลไม่น้อยในย่านนี้ จึงกล้าทำอะไรตามอำเภอใจ

ถ้าเป็นปกติ ผู้จัดการเฉียนคงต้องเกรงใจเขาบ้าง

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าบางคน เขาก็ไม่มีแม้แต่สิทธิ์จะพูด

“พี่เสือ เธอไม่ใช่คนที่คุณจะยุ่งด้วยได้ ผมแนะนำให้ปล่อยเธอไป ไม่งั้น…”

พี่เสือหัวเราะเย็นชาและขัดจังหวะ “ไม่งั้นอะไร? ที่นี่ผมไม่มีใครยุ่งไม่ได้หรอก!”

ผู้จัดการเฉียนสีหน้าเปลี่ยนไปเป็นเย็นชา “ท