เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 54 ท่านหยามข้ามากเกินไป
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-28 13:45:57บทที่เกี่ยวข้อง
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 55 วางหมาก
บทที่ 55 วางหมากหยางกุยฮวาสั่งให้ขันทีนำเทียบเชิญเซี่ยเหมยเข้าพบในตำหนัก เซี่ยเหมยเองแม้รู้สึกประหลาดใจ แต่เพราะความร้อนใจเกี่ยวกับบุตรสาวของตน นางจึงเร่งรีบเดินทางเพื่อเข้าเฝ้าฮองเฮาในทันทีขันทีนำทางเซี่ยเหมยมายังบริเวณสวนดอกไม้หน้าตำหนักของฮองเฮาที่บัดนี้หยางกุยฮวากำลังนั่งจิบชาอยู่ด้วยท่าทีอันสงบนิ่ง“ถวายพระพรฮองเฮา” เซี่ยเหมยย่อกายคำนับหยางกุยฮวาด้วยความสั่นเกร็ง“เชิญเจ้านั่งเถิด พวกเราต่างเป็นคนกันเอง...อย่าได้เกรงใจนักเลย”“ขอบพระทัยฮองเฮา” เซี่ยเหมยโค้งกายนั่งลงที่ด้านข้างของหยางกุยฮวาอย่างนึกหวั่นเกรง แม้นางจะเป็นฮูหยินของจางเหวิ่นชิงแต่ก็มิเคยมีโอกาสเข้าเฝ้าใกล้ชิดกับเชื้อพระวงศ์เช่นนี้“ข้าเชิญเจ้ามาในวันนี้ก็เพื่อแสดงความยินดีกับบุตรสาวของเจ้าทั้งสองคน...คนหนึ่งเป็นถึงชายารองขององค์ชายสามบุตรชายของข้า ส่วนอีกคนหนึ่งก็เป็นถึงชายาเอกขององค์ชายหก...นับว่าสกุลจางช่างมีบุญยิ่งนัก” หยางกุยฮวาพูดพลางจิบน้ำชาไปพลาง พร้อมกับปรายตาลอบสังเกตอาการของเซี่ยเหมยไปในทีเซี่ยเหมยแสดงสีหน้าเจื่อนลงไปในทันที เมื่อได้ยินคำกล่าวเช่นนั้น ตั้งแต่เหตุการณ์ในงานแต่งของจางหมินเย่วในคราวก่อน เซี่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 56 ชะตาของข้างั้นหรือ
บทที่ 56 ชะตาของข้างั้นหรือจางเซี่ยโยวนอนพักรักษาตัวที่อยู่เรือนนอน ใบหน้าของนางเริ่มหายบวมช้ำแต่ยังคงมีรอยแดงเรื่อปรากฏอยู่เป็นจุดๆ ในขณะที่ร่างกายนั้นกลับยังคงฟกช้ำเป็นด่างดวงไปทั่วบริเวณ จางเซี่ยโยวได้แต่กัดฟันแน่นด้วยความโกรธแค้นในโชคชะตาของตนที่ต้องมาพบกับชีวิตที่แสนเจ็บปวดทรมานเช่นนี้ อารมณ์ร้ายในคราก่อนของหนิงอันอวี้ถึงกับทำให้นางหวาดผวาและนอนฝันร้ายอย่างต่อเนื่องไม่จบสิ้น“คุณหนู...ฮูหยินมาเยี่ยมท่านเจ้าค่ะ” หันจงวิ่งหน้าตื่นมารายงานจางเซี่ยโยว ใจหนึ่งนางนึกยินดียิ่งที่ฮูหยินอาจเป็นความหวังที่จะช่วยเหลือนายหญิงให้พ้นจากขุมนรกนี้ไปได้ แต่อีกใจหนึ่งก็ได้แต่นึกกังวลหากนางได้มาเห็นสภาพที่น่าอดสูของนายหญิงในเวลานี้จางเซี่ยโยวชะงักไป ก่อนจะข่มใจกัดฟันไว้แน่น “หันจงแต่งตัวแต่งหน้าให้ข้า ท่านแม่จะต้องมิรับรู้เรื่องราวที่น่าอัปยศที่เกิดขึ้นมาข้าเช่นนี้”“คุณหนู...แต่ว่า...” หันจงพ้อออกมาอย่างนึกอ่อนใจในความดื้อดึงของนายหญิง นางมิเข้าใจเหตุผลที่จางเซี่ยโยวยอมอดทนรองมือรองเท้าองค์ชายจนร่างกายสะบักสะบอมเช่นนี้จางเซี่ยโยวปรายตามองอย่างดุดัน ทำเอาหันจงได้แต่ปิดปากเงียบลงไป ก่อนจะพยุงร่าง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 57 คิดการใหญ่
บทที่ 57 คิดการใหญ่ผ่านไปเพียงไม่กี่วันเทียบเชิญก็ถูกส่งมาที่จวนสกุลจางอีกครั้ง เซี่ยเหมยเดินทางไปยังตำหนักของฮองเฮาในทันที ในคราวนี้นางกลับรู้สึกผ่อนคลายและสบายใจมากขึ้นกว่าที่เคยหยางกุยฮวาเชื้อเชิญให้นางนั่งลงด้านข้าง ก่อนที่นางกำนัลจะยกขนมหวานและรินน้ำชาให้เซี่ยเหมยอย่างเอาใจ“ข้าเชิญเจ้ามาในวันนี้เพราะมีเรื่องกลัดกลุ้มยิ่งนัก” หยางกุยฮวากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล“ฮองเฮามีสิ่งใดทำให้กังวลพระทัยหรือเพคะ” เซี่ยเหมยเงยหน้าขึ้นพร้อมเอ่ยถามออกมาอย่างใคร่รู้“หากจะพูดไปก็เกรงว่าจะทำให้เจ้าลำบากใจเสียเปล่าๆ” หยางกุยฮวายังคงทำท่าทางกลัดกลุ้มแต่ก็มิยอมเอ่ยสิ่งใดออกมา“ฮองเฮาโปรดตรัสออกมาเถิด หม่อมฉันยินดีรับฟังยิ่งเพคะ” เซี่ยเหมยรีบกล่าวอย่างประจบเอาใจพร้อมทำท่ากระตือรือร้นออกมาอย่างมิปิดบัง“เฮ้อ...” หยางกุยฮวาทอดถอนหายใจออกมา ก่อนจะจ้องมองหน้าเซี่ยเหมยอย่างจริงจัง “อันที่จริงข้าก็มิควรตีตนไปก่อน แต่เวลานี้ฝ่าบาทนั้นโปรดปรานองค์ชายหกเป็นอย่างมาก ถึงกับมอบหมายราชกิจสำคัญให้เขาดูแล ข้าเพียงกังวลใจว่าอนาคตของรัชทายาทกับโยวเอ๋อร์นั้นจะลำบากมากขึ้นไม่น้อย”หยางกุยฮวากล่าวออกมาพร้อมลอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 58 งานเลี้ยงฉลอง
บทที่ 58 งานเลี้ยงฉลองหนิงอันอวี้ให้ขันทีนำเทียบเชิญมามอบให้จางเหวิ่นชิง เขาต้องการจัดงานเลี้ยงครอบครัวภายในวังหลวงเพื่อเป็นการต้อนรับซ่งฟู่หลงในฐานะองค์ชายหกในอีกสามวันข้างหน้าจางเหวิ่นชิงรับคำพร้อมแจ้งให้เซี่ยเหมยเตรียมตัวให้พร้อม ก่อนจะทอดถอนหายใจออกมาอย่างหนัก ด้วยนึกกังวลเกี่ยวกับการแย่งชิงอำนาจที่มีเค้าลางจะเริ่มต้นขึ้นเสียแล้ว เขาในฐานะบิดาของจางเซี่ยโยวและจางหมินเย่วนั้นได้แต่นึกลำบากใจ หากองค์ชายทั้งสองเกิดการห้ำหั่นฟาดฟันกันขึ้นมาจริงดังที่เขากังวล ในฐานะขุนนางและบิดาของบุตรสาวทั้งสองล้วนตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเป็นแน่เซี่ยเหมยพยักหน้ารับทราบเรื่องดังกล่าวก่อนจะหันไปหาสาวใช้ให้จัดเตรียมเครื่องประดับสองชุด ก่อนจะแจ้งให้พ่อบ้านเตรียมรถม้าเพื่อเดินทางไปหาบุตรสาวทั้งสองคนของนางในวันรุ่งขึ้นเมื่อถึงวันงานเลี้ยงจางเหวิ่นชิงและเซี่ยเหมยก็แต่งกายอย่างสุภาพพร้อมออกเดินทางไปยังวังหลวงอย่างไม่รอช้า พวกเขาทั้งสองก้าวเท้าเข้าไปภายในสวนหลวงที่ถูกจัดเตรียมอย่างพร้อมสรรพ“ท่านพ่อ...ท่านแม่...” จางหมินเย่วร้องตะโกนพร้อมเร่งฝีเท้าเข้ามาหาบิดามารดาของนางด้วยความดีใจ ซ่งฟู่หลงยังคงย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 59 ยึดอำนาจ
บทที่ 59 ยึดอำนาจ“หยุดนะ” ซ่งฟู่หลงคำรามออกมาพร้อมเบี่ยงตัวยืนขวางที่ด้านหน้าของจางหมินเย่วอย่างต้องการปกป้อง“องค์ชายหก...นี่เจ้าคิดจะปกป้องคนร้ายอย่างนั้นหรือ...หรือว่าเจ้าก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย” หยางกุยฮวาตะคอกออกมาพร้อมยกนิ้วขึ้นชี้หน้าซ่งฟู่หลงอย่างต้องการเอาเรื่อง“หามิได้...แม้ยาพิษจะมาจากขนมที่เย่วเอ๋อร์นำมาถวาย แต่เรื่องนี้นับมีเงื่อนงำยิ่งนัก หากนางต้องการลอบทำร้ายเสด็จพ่อ เหตุใดจึงได้กระทำการโจ่งแจ้งเช่นนี้เล่า” ซ่งฟู่หลงกล่าวออกมาพร้อมจ้องหน้าหยางกุยฮวาอย่างต้องการจับผิดจางเหวิ่นชิงรีบคุกเข่าลงตรงหน้าของหยางกุยฮวาในทันที “ขอฮองเฮาโปรดตรวจสอบความจริงด้วย...บุตรสาวของหม่อมฉันมิมีเรื่องแค้นเคืองอันใด เหตุใดต้องลอบทำร้ายฝ่าบาทต่อหน้าพระพักตร์เช่นนี้...โปรดให้ความเป็นธรรมกับเย่วเอ๋อร์ด้วยพ่ะย่ะค่ะ” จางเหวิ่นชิงโขกศีรษะลงกับพื้นอย่างรู้สึกเป็นร้อนรนและเป็นห่วงบุตรสาวหยางกุยฮวาถึงกับตัวสั่นเทิ้มตัวความโกรธ นางปรายตามองเซี่ยเหมยเพียงแวบเดียวก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปอย่างเต็มแรง สีหน้าแปรเปลี่ยนกลับมาสงบนิ่งพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นอย่างวางมาด “บัดนี้ฝ่าบาทเป็นตายมิอาจรู้...
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 60 ทวงคืน
บทที่ 60 ทวงคืนจางหมินเย่วที่เดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องนอน ฉับพลันประตูก็ถูกเปิดออก ซ่งฟู่หลงก้าวเท้าเข้ามาด้านในด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“ใต้เท้า...” จางหมินเย่วรีบปรี่เข้าไปสวมกอดร่างแกร่งอย่างต้องการที่พึ่ง บัดนี้นางได้แต่นึกสับสนและไม่อาจเชื่อสายตาตนเองได้ว่าเซี่ยเหมยจะวางแผนให้ร้ายนางเช่นนี้ จางหมินเย่วยังคงคาดเดาว่าอาจเป็นไปได้ที่นางจะถูกผู้อื่นใส่ร้ายแทน“เย่วเอ๋อร์...เจ้าบอกความจริงข้าได้หรือยัง” ซ่งฟู่หลงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังและคาดคั้นออกมา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นล้วนพุ่งเป้ามาที่จางหมินเย่ว ดังนั้นศัตรูย่อมหมายเอาชีวิตของเขาเป็นหลักอย่างแน่นอน“ข้า...ใต้เท้า...ข้าไม่ทราบเรื่องจริงๆ” จางหมินเย่วยังคงมืดแปดด้าน นางมิกล้ากล่าวหามารดาของตนไปได้ซ่งฟู่หลงถอนหายใจออกมาพร้อมมองหน้าจางหมินเย่วอย่างนึกน้อยใจ “เรื่องราวเช่นนี้ เจ้ายังคิดจะปิดบังข้าอยู่หรือ” น้ำเสียงตัดพ้อทำเอาจางหมินเย่วถึงกับเม้มปากและก้มหน้าสลดลงไป“ใต้เท้า...ขนมที่ข้าทำ...ข้าเพียงใส่ยาบำรุงที่ท่านแม่มอบให้” จางหมินเย่วพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “แต่ว่าท่านแม่ไม่มีทางให้ร้ายข้าเป็นแน่...ใต้เท้าต้องมีผู้ไม่หวังดีใส่ร้ายข้า
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 61 เป็นไปไม่ได้
บทที่ 61 เป็นไปไม่ได้สิ้นเสียงของขันทีประกาศก้อง หนิงเว่ยเจี้ยนก็ก้าวเดินเข้ามาภายในท้องโถงใหญ่ด้วยท่วงท่าที่ราบเรียบแต่มั่นคง ใบหน้าเรียบเฉยแต่กลับดุดันไม่ต่างจากราชสีห์ที่น่าเกรงขามยิ่งนักหยางกุยฮวาถึงกับผงะถอยหลังด้วยความตกตะลึง “เป็นไปไม่ได้” หยางกุยฮวาเพ้อออกมาอย่างหวาดหวั่น ฝ่าบาทที่นอนแน่นิ่งมิต่างจากหุ่นที่มีชีวิต บัดนี้กลับก้าวเดินมาตรงหน้าของนางราวกับมิมีเหตุการณ์ร้ายใดเกิดขึ้นหนิงอันอวี้หันหน้าไปหาหยางกุยฮวางอย่างรู้สึกตื่นตระหนก หยางกุยฮวารีบยกมือขึ้นแตะฝ่ามือของหนิงอันอวี้เพื่อให้เขาสงบอารมณ์ลง จากนั้นนางจึงปรับสีหน้าและท่าทางให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้งหยางกุยฮวาและหนิงอันอวี้ก้าวเดินลงมาด้านล่างก่อนจะย่อกายคำนับหนิงเว่ยเจี้ยนอย่างสุขุม “ถวายพระพรฝ่าบาท ฝ่าบาททรงหายประชวรแล้วหรือเพคะ มิมีใดมาแจ้งข่าวดีเช่นนี้ให้ข้าทราบเลย” หยางกุยฮวากล่าวออกมาพร้อมเดินไปด้านข้าง เพื่อประคองแขนของหนิงเว่ยเจี้ยนหนิงเว่ยเจี้ยนสะบัดมือจากการเกาะกุมของหยางกุยฮวาในทันทีอย่างนึกรังเกียจ หยางกุยฮวาที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถึงกับล้มลงกับพื้นด้วยความตกใจ หนิงอันอวี้รีบเข้ามาประคองร่างของหยางกุยฮวาด้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 62 ผิดแผน
บทที่ 62 ผิดแผนเสียงเย็นยะเยือกที่ดังก้องกังวานของหนิงเว่ยเจี้ยนทำเอาเซี่ยเหมยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับทรุดฮวบลงไปกับพื้นนี้ แผ่นหลังเย็นวาบจนนางแทบลืมหายใจ “ฝ่าบาท หม่อมฉันมิรู้เรื่องอันใดเพคะ ขอฝ่าบาททรงพิจารณาด้วย” เซี่ยเหมยกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก มือไม้สั่นเทาด้วยความกลัวที่แล่นเข้าจับหัวใจจางเหวิ่นชิงที่คุกเข่าอยู่ด้านข้างถึงกับหันหน้ามองฮูหยินของตนอย่างไม่คาดคิด ท่าทางของนางเช่นนี้ทำให้เขารับรู้ถึงสิ่งผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้น“ฮูหยินจาง...เจ้ายังคิดจะแก้ตัวอยู่อีกหรือ” หนิงเว่ยเจี้ยนตวาดออกมาอย่างสุดจะทนเซี่ยเหมยถึงกับร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างมิรู้จะทำเช่นใดต่อไป นางพยายามปรายตาขึ้นมองหยางกุยฮวาอย่างต้องการความช่วยเหลือหยางกุยฮวานึกเจ็บแค้นยิ่งนัก นางแทบอยากจะปรี่ตรงเข้าไปตบหน้าเซี่ยเหมยที่ทำตัวมิรู้ความเช่นนี้ แต่นางก็ได้แต่ทำเพียงกัดฟันแน่นพร้อมเบือนหน้าหนีออกไปเซี่ยเหมยรับรู้ได้ถึงการถูกตัดหางปล่อยวัด นางรู้สึกสิ้นหวังลงไปในทันที เซี่ยเหมยที่ยังคงน้ำตานองอาบสองแก้มถึงกับโขกศีรษะลงกับพื้นหลายต่อหลายที “หม่อมฉันผิดไปแล้ว...หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ”“เจ้าบอกว่าเจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28
บทล่าสุด
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 68 ฟ้าหลังฝน
บทที่ 68 ฟ้าหลังฝน“โยวเอ๋อร์....โยวเอ๋อร์...ข้าขอโทษ...ข้าขอโทษ” เสียงร้องตะโกนเรียกบุตรสาวของเซี่ยเหมยดังก้องไปทั่วห้องขัง นางทรุดตัวลงกับพื้นด้วยน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มพร้อมหันหลังให้กับจางหมินเย่วอย่างหมดอาลัยตายอยาก นางอ่อนล้าและอ่อนแรงจนไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวอันใดกับจางหมินเย่วให้ตนเองต้องเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว“ท่านแม่...ตลอดเวลาที่ผ่านมาข้าได้แต่นึกขอบคุณท่านที่รักและเอาใจใส่ข้ามาโดยตลอดแม้ว่าท่านจะเกลียดชังข้ามากเพียงใด...แต่ว่า...ท่านแม่...จะมีสักครั้งหรือไม่ที่ท่านจริงใจต่อข้าแม้เสียงสักเสี้ยวนาที”เซี่ยเหมยกัดฟันแน่นข่มความอาดูรเอาไว้ในใจ ภาพแต่หนหลังผุดขึ้นมาในความนึกคิดของนางอีกครั้ง แม้นางจะนึกเกลียดชังสองแม่ลูกมากสักเพียงใดแต่ความผูกพันที่มีมาเนิ่นนานก็เป็นสิ่งที่นางมิอาจปฏิเสธได้ “นับแต่นี้ต่อไป...เจ้าอย่ามาให้ข้าเห็นหน้าเจ้าอีก” เซี่ยเหมยกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่สงบและจริงจัง ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปนั่งหันหลังที่มุมห้องขังอย่างไม่ต้องการเสวนากับจางหมินเย่วอีกต่อไปจางหมินเย่วสะอื้นไห้ในลำคอ ก่อนจะยกยิ้มบางขึ้นมาอีกหน “ขอท่านแม่โปรดรักษาตัวด้วย” นางคุกเข่าลงพร้อมโขกศีรษะกับพื้นเ
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 67 ท่านยอมรับความจริงเถิด
บทที่ 67 ท่านยอมรับความจริงเถิดข่าวคราวเรื่องของหนิงอันอวี้ที่มีสภาพไม่ต่างจากตุ๊กตามีชีวิตแพร่สะพัดไปทั่วแคว้น “ไม่จริง...อันอวี้ต้องไม่เป็นอันใด...ไม่จริง...” หยางกุยฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับคลุ้มคลั่งอาละวาด ก่อนจะเป็นลมจนสิ้นสติไปในทันทีในขณะที่ซ่งฟู่หลงและจางหมินเย่วได้ยินเรื่องดังกล่าวก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างนึกสังเวชใจ “เวรกรรมจริงๆ”จางหมินเย่วหันไปมองซ่งฟู่หลงก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความประหม่า “ใต้เท้า...ข้ามีเรื่องอยากขอร้อง”ซ่งฟู่หลงหรี่ตามองจางหมินเย่ว “เจ้าว่ามาสิ”“ข้าอยากไปเยี่ยมท่านแม่สักครั้ง...ท่านให้ข้าไปได้หรือไม่” จางหมินเย่วกล่าวออกมาในที่สุดแววตาที่อ้อนวอนทอดมองมาที่ซ่งฟู่หลง เขาได้แต่พยักหน้ารับพร้อมกำชับให้องครักษ์คอยคุ้มกันนางเอาไว้อย่างใกล้ชิดจางหมินเย่วพร้อมเล่อจิ้นและองครักษ์อีกสองนายขึ้นรถม้าพร้อมมุ่งหน้าตรงไปยังคุกอาญาในทันทีเซี่ยเหมยถูกกักขังอยู่ในห้องขังตามลำพัง ใบหน้าเหม่อลอย ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงอย่างทอดอาลัยตายอยาก นางรู้สึกอับจนและสิ้นหวังเป็นอย่างยิ่งในทันทีที่เซี่ยเหมยเห็นจางหมินเย่วตรงหน้า นางก็ปรี่เข้ามาพร้อมยื่นแขน ออกมาด้านนอกกรงขังหวั
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 66 ข้ามิอาจให้ท่านทำร้ายได้อีก
บทที่ 66 ข้ามิอาจให้ท่านทำร้ายได้อีกจางเซี่ยโยวประคองหนิงอันอวี้เข้ามาภายในห้องนอนด้วยท่าทางที่เป็นปกติ แม้ว่าภายในใจนั้นกลับตื่นเต้นระคนหวาดหวั่นไปพร้อมกัน สุราและอาหารถูกจัดเรียงไว้อย่างพร้อมสรรพหนิงอันอวี้เข้ามาภายในห้องนอน เขามิได้ใส่ใจกับสิ่งใดตรงหน้า หนิงอันอวี้กระชากร่างของจางเซี่ยโยวเข้าหาตัวพร้อมบดขย้ำนางด้วยความอัดอั้นในอารมณ์ ริมฝีปากหนาบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างดุนดันและตะกละตะกลามจางเซี่ยโยวร้องอู้อี้ออกมา นางพยายามดิ้นรนขัดขืนก่อนจะสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมได้ในที่สุด การกระทำดังกล่าวส่งผลให้หนิงอันอวี้มีท่าทางฉุนเฉียวและหงุดหงิดใจขึ้นมาในทันทีจางเซี่ยโยวรีบปรับอารมณ์ให้เป็นปกติอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างหวานเยิ้มออกมาพร้อมเดินเข้าไปคล้องลำแขนของเขาอย่างประจบเอาใจ “องค์ชาย...ข้าตระเตรียมสุราชั้นดีเอาไว้สำหรับดื่มด่ำในค่ำคืนนี้ หากท่านใจร้อนเช่นนี้จะมิทำให้เสียบรรยากาศหรอกหรือเจ้าคะ”จางเซี่ยโยวกล่าวพลางดึงรั้งหนิงอันอวี้ลงนั่งที่โต๊ะ ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งบนตักเขา มือข้างหนึ่งวาดแขนโอบรอบลำคอ ในขณะที่อีกมือหนึ่งก็ยกสุรารินลงในจอกด้วยท่าทางที่เชื่องช้าแต่เย้ายวนในที จางเซี
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 65 น้อยเนื้อต่ำใจ
บทที่ 65 น้อยเนื้อต่ำใจจางเซี่ยโยวโขกศีรษะขอบคุณหนิงเว่ยเจี้ยนอีกครั้ง เมื่อนางได้รับอนุญาตตามที่หนิงเว่ยเจี้ยนได้ให้คำมั่นไว้ นางก็ขอตัวลากลับไปในทันที นางหันหลังเดินออกไปโดยมิได้มองจางหมินเย่วที่อยู่ด้านข้างเลยแม้แต่น้อย“เช่นนั้นลูกก็ขอตัวเช่นกัน” ซ่งฟู่หลงโค้งตัวลาหนิงเว่ยเจี้ยนในทันที พร้อมกระชับร่างของจางหมินเย่วที่ยังคงยืนนิ่งราวกับกำลังอยู่ในความฝัน เหตุการณ์ตรงหน้าซับซ้อนเกินกว่าที่จางหมินเย่วจะสามารถคาดเดาอันใดได้“ฟู่หลง...ต่อไปเจ้าก็ดูแลเย่วเอ๋อร์ให้ดีเล่า” หนิงเว่ยเจี้ยนกล่าวกำชับซ่งฟู่หลงอีกครั้งอย่างนึกเป็นห่วงและเอ็นดู“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ...ชายาของข้านั้นดื้อรั้นและโง่เขลา...ต่อไปข้าคงมิอาจให้นางคลาดสายตาไปได้อีก” ซ่งฟู่หลงกล่าวตอบพร้อมปรายตามองจางหมินเย่วอย่างหยอกเย้าจางหมินเย่วได้แต่ยิ้มเจื่อนออกมา พร้อมใบหน้าที่สลดลงไป นางมิได้กล่าวสิ่งใดออกมาอีก นางได้แต่นึกเสียใจในความโง่เขลาของตนเองขณะที่อยู่ลำพังภายในเรือนนอน จางหมินเย่วได้แต่นั่งคอตกหวนคิดถึงความผิดพลาดที่ตนเองได้ก่อขึ้น นางได้แต่รู้สึกหมดอาลัยตายอยาก ทั้งความผิดหวัง ความท้อแท้ ความรันทดใจซ่งฟู่หลงเข้ามานั่ง
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 64 ทวงสัญญา
บทที่ 64 ทวงสัญญาหลังจากที่ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง หยางกุยฮวาถึงคุมตัวไปยังตำหนักเย็น ในขณะที่เซี่ยเหมยถูกจับกุมไปยังเรือนจำของศาลอาญาเพื่อรอคำตัดสิน จางเซี่ยโยวก็ได้คุกเข่าลงตรงหน้าหนิงเว่ยเจี้ยน “ทูลฝ่าบาท...ขอพระองค์ทรงทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับหม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ”จางเซี่ยโยวหวนนึกถึงในวันที่เซี่ยเหมยได้เดินทางมาหาตนที่จวนก่อนหน้านี้“โยวเอ๋อร์...แม่มีเรื่องสำคัญจะบอกกับเจ้า” เซี่ยเหมยกล่าวออกมา ในขณะที่มีโอกาสอยู่ด้วยกันตามลำพัง“ท่านแม่มีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ เหตุใดท่านจึงดูร้อนรนเช่นนี้”เซี่ยเหมยหยิบขวดยาจากแผงเสื้อออกมา ก่อนจะนำมาวางตรงหน้าจางเซี่ยโยว“นี่คือ....”เซี่ยเหมยตัดสินใจเล่าเรื่องราวที่หยางกุยฮวาได้นัดหมายกับตนให้จางเซี่ยโยวได้ฟังจนสิ้น “โยวเอ๋อร์...หากการนี้ทำสำเร็จ...อนาคตของเจ้าและองค์ชายสามย่อมสว่างสดใส และต่อไปจะมิมีผู้ใดขัดขวางตำแหน่งว่าที่ฮองเฮาของเจ้าไปได้อีกแล้ว” เซี่ยเหมยกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง“ท่านแม่...” จางเซี่ยโยวพ้อออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนใจกับความคิดอันเลวร้ายของมารดาของตน “ท่านแม่ องค์ชายสามนั้นมีตำแหน่งรัชทายาทอยู่ก่อนแล้ว ห
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 63 จนมุม
บทที่ 63 จนมุมนางกำนัลคนสนิทของหยางกุยฮวาถูกโยนลงมาตรงด้านข้างของเซี่ยเหมยด้วยสภาพบอบช้ำและอิดโรย“เจ้าจงสารภาพออกมาเดี๋ยวนี้” เสียงตวาดของหนิงเว่ยเจี้ยนดังขึ้นอีกครั้งนางกำนัลหันไปมองหยางกุยฮวาอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะโขกศีรษะลงกับพื้นหลายต่อหลายครั้ง “ทูลฝ่าบาท...หม่อมฉันผิดไปแล้ว ขอฝ่าบาทเมตตาด้วย หม่อมฉัน...เอ่อ...เรื่องราวทั้งหมดฮองเฮาเป็นผู้บงการเพคะ”สิ้นเสียงของนางกำนัล หยางกุยฮวาก็ปรี่เข้ามาตบหน้านางอย่างแรง “นางทาสชั้นต่ำ เจ้ากล้าใส่ความข้าอย่างนั้นหรือ” หยางกุยฮวาตวาดออกมาด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา โทสะคุกรุ่นด้วยความเจ็บแค้นที่คนสนิทของตนคิดคดทรยศนาง“หยุดเดี๋ยวนี้...” หนิงเว่ยเจี้ยนตะคอกออกมาทำเอาหยางกุยฮวาถึงกับชะงักงันไป นางจ้องมองนางกำนัลด้วยแววตาเดือดดาลและอาฆาตแค้น“เจ้าจงบอกความจริงออกมาให้หมด ข้าจะให้ความเป็นธรรมแก่เจ้าเอง”“ทูลฝ่าบาท...ฮองเฮาวางแผนต้องการใส่ความองค์ชายหกจึงได้มอบยาพิษให้ฮูหยินจางเพื่อใส่ร้ายพระชายา หากแผนการสำเร็จก็จะสามารถกำจัดองค์ชายหกได้สำเร็จเพคะ” นางกำนัลกล่าวออกมาด้วยท่าทางลนลาน แม้นางจะซื่อสัตย์ต่อหยางกุยฮวามากเพียงใด แต่เมื่อนางถูกต่อรองด้วยชีวิ
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 62 ผิดแผน
บทที่ 62 ผิดแผนเสียงเย็นยะเยือกที่ดังก้องกังวานของหนิงเว่ยเจี้ยนทำเอาเซี่ยเหมยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับทรุดฮวบลงไปกับพื้นนี้ แผ่นหลังเย็นวาบจนนางแทบลืมหายใจ “ฝ่าบาท หม่อมฉันมิรู้เรื่องอันใดเพคะ ขอฝ่าบาททรงพิจารณาด้วย” เซี่ยเหมยกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก มือไม้สั่นเทาด้วยความกลัวที่แล่นเข้าจับหัวใจจางเหวิ่นชิงที่คุกเข่าอยู่ด้านข้างถึงกับหันหน้ามองฮูหยินของตนอย่างไม่คาดคิด ท่าทางของนางเช่นนี้ทำให้เขารับรู้ถึงสิ่งผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้น“ฮูหยินจาง...เจ้ายังคิดจะแก้ตัวอยู่อีกหรือ” หนิงเว่ยเจี้ยนตวาดออกมาอย่างสุดจะทนเซี่ยเหมยถึงกับร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างมิรู้จะทำเช่นใดต่อไป นางพยายามปรายตาขึ้นมองหยางกุยฮวาอย่างต้องการความช่วยเหลือหยางกุยฮวานึกเจ็บแค้นยิ่งนัก นางแทบอยากจะปรี่ตรงเข้าไปตบหน้าเซี่ยเหมยที่ทำตัวมิรู้ความเช่นนี้ แต่นางก็ได้แต่ทำเพียงกัดฟันแน่นพร้อมเบือนหน้าหนีออกไปเซี่ยเหมยรับรู้ได้ถึงการถูกตัดหางปล่อยวัด นางรู้สึกสิ้นหวังลงไปในทันที เซี่ยเหมยที่ยังคงน้ำตานองอาบสองแก้มถึงกับโขกศีรษะลงกับพื้นหลายต่อหลายที “หม่อมฉันผิดไปแล้ว...หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ”“เจ้าบอกว่าเจ
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 61 เป็นไปไม่ได้
บทที่ 61 เป็นไปไม่ได้สิ้นเสียงของขันทีประกาศก้อง หนิงเว่ยเจี้ยนก็ก้าวเดินเข้ามาภายในท้องโถงใหญ่ด้วยท่วงท่าที่ราบเรียบแต่มั่นคง ใบหน้าเรียบเฉยแต่กลับดุดันไม่ต่างจากราชสีห์ที่น่าเกรงขามยิ่งนักหยางกุยฮวาถึงกับผงะถอยหลังด้วยความตกตะลึง “เป็นไปไม่ได้” หยางกุยฮวาเพ้อออกมาอย่างหวาดหวั่น ฝ่าบาทที่นอนแน่นิ่งมิต่างจากหุ่นที่มีชีวิต บัดนี้กลับก้าวเดินมาตรงหน้าของนางราวกับมิมีเหตุการณ์ร้ายใดเกิดขึ้นหนิงอันอวี้หันหน้าไปหาหยางกุยฮวางอย่างรู้สึกตื่นตระหนก หยางกุยฮวารีบยกมือขึ้นแตะฝ่ามือของหนิงอันอวี้เพื่อให้เขาสงบอารมณ์ลง จากนั้นนางจึงปรับสีหน้าและท่าทางให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้งหยางกุยฮวาและหนิงอันอวี้ก้าวเดินลงมาด้านล่างก่อนจะย่อกายคำนับหนิงเว่ยเจี้ยนอย่างสุขุม “ถวายพระพรฝ่าบาท ฝ่าบาททรงหายประชวรแล้วหรือเพคะ มิมีใดมาแจ้งข่าวดีเช่นนี้ให้ข้าทราบเลย” หยางกุยฮวากล่าวออกมาพร้อมเดินไปด้านข้าง เพื่อประคองแขนของหนิงเว่ยเจี้ยนหนิงเว่ยเจี้ยนสะบัดมือจากการเกาะกุมของหยางกุยฮวาในทันทีอย่างนึกรังเกียจ หยางกุยฮวาที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถึงกับล้มลงกับพื้นด้วยความตกใจ หนิงอันอวี้รีบเข้ามาประคองร่างของหยางกุยฮวาด้
ใต้เท้าเจ้าขออย่ากลั่นแกล้งข้านักเลย บทที่ 60 ทวงคืน
บทที่ 60 ทวงคืนจางหมินเย่วที่เดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องนอน ฉับพลันประตูก็ถูกเปิดออก ซ่งฟู่หลงก้าวเท้าเข้ามาด้านในด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“ใต้เท้า...” จางหมินเย่วรีบปรี่เข้าไปสวมกอดร่างแกร่งอย่างต้องการที่พึ่ง บัดนี้นางได้แต่นึกสับสนและไม่อาจเชื่อสายตาตนเองได้ว่าเซี่ยเหมยจะวางแผนให้ร้ายนางเช่นนี้ จางหมินเย่วยังคงคาดเดาว่าอาจเป็นไปได้ที่นางจะถูกผู้อื่นใส่ร้ายแทน“เย่วเอ๋อร์...เจ้าบอกความจริงข้าได้หรือยัง” ซ่งฟู่หลงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังและคาดคั้นออกมา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นล้วนพุ่งเป้ามาที่จางหมินเย่ว ดังนั้นศัตรูย่อมหมายเอาชีวิตของเขาเป็นหลักอย่างแน่นอน“ข้า...ใต้เท้า...ข้าไม่ทราบเรื่องจริงๆ” จางหมินเย่วยังคงมืดแปดด้าน นางมิกล้ากล่าวหามารดาของตนไปได้ซ่งฟู่หลงถอนหายใจออกมาพร้อมมองหน้าจางหมินเย่วอย่างนึกน้อยใจ “เรื่องราวเช่นนี้ เจ้ายังคิดจะปิดบังข้าอยู่หรือ” น้ำเสียงตัดพ้อทำเอาจางหมินเย่วถึงกับเม้มปากและก้มหน้าสลดลงไป“ใต้เท้า...ขนมที่ข้าทำ...ข้าเพียงใส่ยาบำรุงที่ท่านแม่มอบให้” จางหมินเย่วพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “แต่ว่าท่านแม่ไม่มีทางให้ร้ายข้าเป็นแน่...ใต้เท้าต้องมีผู้ไม่หวังดีใส่ร้ายข้า
