LOGINShare
บทที่12
Last Updated:
2025-03-10 17:49:18
Related chapters
โฟกัสเพียงเธอ บทที่13
"ยัยโฟ แกเห็นข่าวนี้รึยัง" แนนนี่วิ่งหน้าตาตื่นมาหาฉันกับลูกแพรที่โต๊ะประจำระหว่างรอเข้าคลาส"พรีเซ็นเตอร์แค่หลอก ที่ถูกต้องคือคนรู้ใจ เจ้าของบริษัทนำเข้าซุปเปอร์คาร์สุดหล่อลงทุนลงใจเซ็นต์สัญญากับพรีเซ็นเตอร์สาวสุดฮอต เป็นการร่วมงานกันครั้งแรก แต่สายตานี้มองกันหวานฉ่ำ" เหยี่ยวข่าวสาวเฉพาะกิจอ่านออกเสียงใส่อารมณ์เพิ่มอรรถรสให้คนตัวเล็กและเพื่อนสาวฟังยิ่งกว่ามืออาชีพ"..." "แก เขาถ่ายคู่กับพี่ฟิล์มไม่ใช่หรอ ทำไมเป็นข่าวกับพี่ติณได้ละ" ลูกแพรหันมากระซิบกระซาบถามฉันพร้อมกับชูรูปโปรโมทที่พี่ฟิล์มไปถ่ายเมื่อวันก่อน"ไม่รู้สิ" ฉันตอบอย่างขอไปที ทำเป็นไม่สนใจข่าวพวกนั้น เลือกที่จะนั่งแต่งรูปฟินิกซ์ลงโซเชียลแทน ทั้งที่ภายในใจมันรู้สึกแปลกๆ อยู่ๆ ก็รู้สึกจี๊ดขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ที่เขาบอกว่าน้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน ใจฉันก็เหมือนกัน...ยี่สิบปีเลยนะ"พวกแก ไปหาของอร่อยกินกันมั้ย""ทำสุกี้กินที่ห้องฉันแทนได้มั้ย ฟินิกซ์อยู่คนเดียว" "ไปสิ อยากจกพุงน้องมาก""นี่ลูกแพร ลูกชายฉันไม่มีพุงยะ"หลายวันมานี้เรียนเสร็จฉันก็ต้องรีบกลับห้องเพราะไม่อยากให้ลูกชายขนฟูเหงาไม่มีเพื่อนเ
Last Updated : 2025-03-12โฟกัสเพียงเธอ บทที่14
"ว้ายยย ผู้ชาย" แนนนี่เหมือนเดินละเมอสะลึมสะลือออกมาจากห้องนอนมุ่งตรงไปยังตู้เย็นอยากจะดื่มน้ำเปล่าสักแก้ว แต่ก็ต้องตกใจกับแผ่นหลังแกร่งเปล่าเปลือยมีเพียงกางเกงนอนขายาวยืนหันหลังกดเครื่องชงกาแฟอยู่ตรงเคาน์เตอร์ในครัว"...""ผู้ชายที่ไหนแก โจรหรอ" "โจรบ้าอะไรจะหล่อขนาดนี้" เพราะเสียงแนนนี่ทำให้ลูกแพรเพื่อนอีกคนของตัวเล็กวิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากห้องพร้อมกับอาวุธในมืออย่างหมอนข้าง"อะ อ้าว พี่ติณ สวัสดีค่ะ""ครับ" "ยัยโฟละคะ""ยังไม่ตื่น เมื่อคืนพี่พานอนดึก" "พานอนดึก / พานอนดึก" ผมทิ้งท้ายไว้ให้คิดกันเล่นๆ แค่นั้น ก่อนจะถือแก้วกาแฟเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของคนตัวเล็ก เพราะไม่คิดว่าเพื่อนๆ ของเธอจะตื่นเช้า เลยออกไปชงกาแฟทั้งที่ไม่ได้ใส่เสื้อ เขินเหมือนกันนะ"มีเรียนกี่โมงพี่ไปส่ง" คนพี่วางแก้วกาแฟบนโต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งขอบเตียง วางมือขนาบข้างคนน้องที่ยังไม่ตื่นเต็มตา"ยุ่ง" "ยังไม่หายโกรธ?" นิ้วยาวเกลี่ยไรผมข้างแก้มใสไปทัดหูขาว อย่างน้อยเมื่อคืนผมก็ได้นอนกอดเธอ"...""ไม่เป็นไร พี่ง้อได้""อย่าพึ่งรีบหายแล้วกัน" มุมปากยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อนึกถึงแผนที่นอนคิดมาทั้งค
Last Updated : 2025-03-12โฟกัสเพียงเธอ บทที่15
"ไม่อยากคุย" "งั้นทำกัน" "ซี๊ดดดด" ฉันก้มหน้าลงไปกัดซอกคอแกร่งเต็มเขี้ยวระบายความหงุดหงิดและโทษฐานที่แกล้งฉันในห้องน้ำเมื่อครู่ เห็นอะไรบ้างก็ไม่รู้"หิวยัง""อืม" "กินพี่มั้ย""พี่ติณ!" มันน่าทุบสักทีมั้ยเนี่ย เดี๋ยวนี้คำพูดคำจาพาฉันคิดไปไกลตลอดเลย ไม่รู้ว่ามาง้อหรือมาแกล้งให้โกรธมากกว่าเดิมกันแน่เขานั่งกอดฉันอยู่แบบนี้ครู่ใหญ่ แบบที่ทั้งตัวของฉันมีเพียงผ้าขนหนูปกคลุมอะไรต่อมิอะไรเพียงหนึ่งผืนแถมก้นกลมงอนยังมีบางอย่างที่ค่อนข้างใหญ่ดุนดันอยู่อย่างนั้น ทำใบหน้าสวยๆ นี้ร้อนผ่าวเปลี่ยนเป็นสีสตอร์เบอรี่อย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะปล่อยฉันไปใส่เสื้อผ้า ส่วนเขาก็หายเข้าไปในห้องน้ำ และตามกันออกมาไปหาอะไรกินกับเพื่อนๆ"อุ้ย คอพี่ติณโดนอะไรมาคะ ฟินิกซ์กัดหรอ" ยัยแนนนี่อีกแล้ว ช่างสงสัยเกินใคร"ไม่ แม่แมวกัด""งุ้ยย/งุ้ยย" คำตอบของเขาทำฉันตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนๆ ที่พากันส่งสายตาล้อเลียนยกนิ้วชี้ขึ้นมาชนกันทำท่าทำทางเขินอายอย่างน่าหมันไส้ ฝากไว้ก่อนเถอะ! "..." หลังจากกินอาหารกลางวันเสร็จ ฉันก็พาฟินิกซ์ออกมานั่งเล่นริมหาดใกล้ๆ บ้านพักนี่แหละ เล่นกันได้ไม่นานเจ้าขนฟูก็เดินไปล้มตัวนอนที่เตียงข้า
Last Updated : 2025-03-13โฟกัสเพียงเธอ บทที่16
"ฮึ่ม"ความซุกซนของคนตัวเล็กทำอารมณ์ของคนโตกว่าถึงขีดสุด สองมือหนาเลื่อนขึ้นมากระตุกสายเดี่ยวสีขาวที่ถูกผูกเป็นโบว์ไว้อย่างน่ารักปนเซ็กซี่หน่อยๆ เพียงเท่านั้นผ้าลูกไม้ก็ร่วงลงมากองตรงหน้าท้องแผนราบเผยให้เห็นก้อนกลมขนาดเกินตัวสีขาวอมชมพูมีเพียงแผ่นซิลิโคนปิดเอาไว้ ทำคิวเข้มผูกเป็นปมทันที มันน่าตีมั้ยแบบนี้ไวเท่าความคิดริมฝีปากร้อนก็ก้มลงไปดึงแผ่นซิลิโคนออกภายในเสี้ยววินาทีเพื่อทำโทษเด็กดื้อตรงหน้า ทำเธอตกใจผละมือออกจากแท่งร้อนแต่ยังคงช้ากว่ามือหนาที่คว้าประกบไว้ไม่ให้ปล่อยแล้วชี้นำเป็นจังหวะขึ้นลงตามอารมณ์ของตัวเอง"ไม่ทันแล้วครับน้องโฟ""อื้อ"เสียงแหบพร่ามาพร้อมแววตาเจ้าเล่ห์จากพ่อแมว เวลานี้ได้แปลงร่างกลายเป็นเสือตัวใหญ่พร้อมขย้ำเหยื่อตรงหน้าที่กล้าเข้ามากระตุกหนวดเสือนอนอย่างเขาร่างสูงพยายามยกตัวทั้งคู่เอื้อมแขนไปปรับสายผ้าม่านให้เลื่อนปิด ก่อนจะกลับมากอบกุมก้อนกลมป้อนเข้าปาก ค่อยๆ ละเมียดชิมทีละนิดละนิด จนคนตัวเล็กอ่อนระทวยเผลอปล่อยมือจากอาวุธร้ายมาคล้องคอแกร่งพยุงตัวเองเอาไว้ ใจอยากพยายามถอยหนีแต่กลายเป็นแอ่นรับปากร้อนเชิญชวนให้เขาดูดชิมความหวานได้ง่ายขึ้นเขาก็เหมือนเสือที่หิว
Last Updated : 2025-03-14โฟกัสเพียงเธอ บทที่17
"เมี๊ยว""มามี๊หลับ หิว?" "เมี๊ยว" เกือบสองชั่วโมงที่ผมเคี่ยวกรำคนน้องทำเธอหมดแรงนอนหลับตาพริ้มหนุนแขนล่ำๆ แทนหมอน ส่วนผมก็นอนเอาแรงหลับตามเธอไปรู้ตัวอีกทีเจ้าขนฟูก็ขึ้นมาเดินย่ำบนหน้าท้องร้องเรียกก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งเอียงคอมองหน้าอย่างสงสัย ไม่รู้ว่าไปแอบที่ไหนมา 'หึ'ลูกก็ต้องเลี้ยงเมียก็ต้องกล่อม มันคือนิยามของผมตอนนี้ที่ดีที่สุด เลยต้องค่อยๆ เลื่อนแขนที่คนตัวเล็กหนุนออกให้เบาที่สุดพร้อมกับดึงหมอนนุ่มมาให้เธอหนุนแทน และอุ้มเจ้าตัวยุ่งมากินอาหารเลียของโปรดริมหน้าต่าง "สองซองเลยนะ อ้วน สงสัยจะหิวจริง""เดี๋ยวก็เดินไม่ไหว""เมี๊ยว เมี๊ยว"ช่วงแรกๆ ที่รู้ว่ามีแมวส้มเพิ่มเข้ามาในชีวิตผมเลยไปหาหนังสือเกี่ยวกับนิสัยของแมวมาอ่านเพื่อจะได้เข้ากันง่าย เจอบทความหนึ่งที่น่าสนใจ เขาบอกว่าแมวจะนิสัยเหมือนคนเลี้ยง ท่าจะจริง เถียงเก่งแบบนี้ กินเก่งแบบนี้ บางทีก็ซนจนต้องเอ็ดต้องดุคือเธอชัดเจน ถอดแบบกันมาเป๊ะดูอย่างตอนนี้ซิ เหมือนกำลังยืนเถียงว่าตัวเองไม่อ้วน จะฟ้องมามี๊ ยังไงอย่างงั้น เลยเป็นที่มาให้ผมต้องเปิดซองนมแพะเทใส่ชามให้เจ้าแสบกินเพิ่มอย่างสบายใจฟอด"โฟ โฟครับ""สี่โมงแล้วนะ""หืม"
Last Updated : 2025-03-15โฟกัสเพียงเธอ บทที่18
"แกสองคนกินเยอะเดี๋ยวพรุ่งนี้พุงก็ออกหรอก" "ก็มันอร่อยอะนน""โอ๊ยยย แนนนี่จ๊ะ เดี๋ยวจับทำเมียซะหรอก""หยุดเลย ฉันไม่อยากโดนฟ้าลงโทษนะ"แค่ฟังยัยสองคนนี้เถียงกันฉันก็มีความสุขละ บางทีก็หัวเราะกับท่าทางจีบปากจีบคอของยัยแนนนี่จนเกือบสำลัก อย่างนี้สินะที่เขาเรียกว่า สำลักความสุขนึกไม่ออกเลยว่าถ้าเกิดสองคนนี้โดนผีผลักให้ได้กันขึ้นมาจริงๆ จะเป็นยังไง ฟ้าจะลงโทษแบบที่ลูกแพรกลัวหรือเปล่านะหลังจากกินซีฟู้ดกันอิ่มแปล้นั่งจิบน้ำเย็นๆ รับลมทะเลจนหนังตาเริ่มหย่อน เราทั้งสี่คนก็พากันแยกย้ายเข้าห้องนอน เพื่อพรุ่งนี้จะได้ตื่นไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันแกร๊ก! "เอาอะไรมาเล่น ฟินิกซ์" คนโตกว่าเดินนำไปเปิดประตูห้องพักเอ่ยทักลูกตัวน้อยที่รออยู่ข้างใน"...""ชุดอะไร มาให้ป๊าดู""ห๊ะ ชุด" ฉันรีบเดินตามเข้าไปด้านใน ภาวนาว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดแต่แล้ว...โชคชะตาก็กลั่นแกล้งฉันให้เจ้าลูกชายขนฟูเป็นผู้เปิดเผยความลับที่ฉันแอบซ่อนไว้ฟินิกซ์วิ่งดุ๊กดิ๊กออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุดสีชมพูในปากเล็กๆ ก่อนจะย่อตัวลงนั่งยองเล่นตรงสายโบว์เส้นเล็ก เอามืออ้วนป้อมเขี่ยไปมาเหมือนกำลังจับปลาที่กำลังดิ้นอย่างไงอย่า
Last Updated : 2025-03-16โฟกัสเพียงเธอ บทที่19
หลังจากกลับมาจากทะเลฉันก็เรียนหนักจนหัวฟูทุกวัน ไหนจะต้องอ่านหนังสือไหนจะต้องทำการบ้านไม่มีเวลาให้ร่างกายที่แสนจะบอบบางนี้ได้พักผ่อนเลย ดีนะได้กลับมาเจอเจ้าลูกชายที่พอจะทำให้ใจฟูขึ้นมาบ้าง"ฮัลโหล" "ถึงห้องยัง" เสียงทุ้มปลายสายโทรมาตรงเวลาเป๊ะ เหมือนกับติดกล้องวงจรปิดติดไว้ที่ตัวฉัน"ไม่บอก" "เมี๊ยว" นี่ไง! มีคนตอบแทนฉันแล้ว"ชู่ว...""หึ""คืนนี้พี่ไปนอนด้วย""เมื่อคืนก็นอน" ที่ฉันพูดไม่ผิด เรียกว่ามาวันเว้นเลยก็ว่าได้"อยากนอนทุกคืน" แล้วก็ล่อลวงฉันทุกวันด้วย หลอกล่อให้ฉันเผลอตัวเผลอใจไปกับเขาอย่างช่ำชอง ร้ายกาจที่สุด! "โฟกลับไปนอนบ้านดีกว่า""ไม่ให้กลับ" เสียงงอแงเอาแต่ใจแบบนี้ ถ้าไม่ได้ยินกับหูจะไม่เชื่อเลยว่าเป็นเขา มีมุมแบบนี้ด้วยนะคุยกันต่ออีกสองสามคำพี่เลขาก็เรียกพี่ติณไปดูงานเลยต้องรีบวางสาย ไม่รู้ว่าป่านนี้กินข้าวหรือยังนะ ลืมถามไปเลย...ไม่เป็นไร ทำข้าวต้มหมูเห็ดหอมไว้ให้กินรอบดึกเบาเบาท้องดีกว่า ก็เขาหน่ะ ทำทั้งงานบริษัทไหนจะต้องไปดูร้านต่อจนลืมกินข้าวเย็นตลอด ฉันเลยต้องเป็นนาฬิกาปลุกเตือนให้เขากินข้าวทุกวัน หรือแกล้งให้ฉันโทรไปหาก็ไม่รู้"หืม อร่อยสุดสุด""หึ ทำเองชม
Last Updated : 2025-03-17โฟกัสเพียงเธอ บทที่20
"พี่อยากเป็นผัว พี่ไม่ได้อยากเป็นพี่ชาย หรือเป็นอย่างอื่น" เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างเอาแต่ใจหลังจากพยายามเงียบระงับอารมณ์ตัวเองไม่ให้ขึ้นเสียงใส่เธอ"พี่ได้ยินนะ โฟบอกมันว่าอะไร""แล้วพี่ติณได้ยินมั้ยว่าสุดท้ายโฟพูดกับเพื่อนว่าอะไร" "พี่โมโห พี่เลยวางสาย""พี่ติณนิสัยไม่ดี""..." จากคนงอน กลายเป็นโดนเมียงอนกลับ อย่างนี้สินะที่เขาเรียกว่า เมียถูกเสมอ...เฮ้อ มึงพลาดอีกแล้วหวะไอ้ติณ"ไปส่งโฟที่บ้านนะ""แล้วฟินิกซ์จะนอนกับใคร" หมายถึงตัวผมนี่แหละ"เดี๋ยวโฟให้พี่ฟิล์มมารับฟินิกซ์""ไอ้ฟิล์มไม่ว่าง""จิ๊"เรื่องอะไรผมจะไปส่งเธอที่บ้านปิดโอกาสให้ตัวเองไม่มีเวลาง้อเมียละ กลับมาคอนโดนี่แหละดีที่สุดจะได้ง้อกันได้ข้ามวันข้ามคืนพอรถจอดสนิทคนตัวเล็กก็เดินนำลิ่วเข้าลิฟต์ไม่รอกันเลยสักนิด จนผมต้องวิ่งตามเอามือยื่นเข้าไปกันเซนเซอร์ลิฟต์ไม่ให้ปิด ก่อนจะพาตัวเองเข้าตามไปยืนใกล้ๆ มองหน้างอนๆ ผ่านกระจก ขยับนิ้วก้อยเข้าไปเกี่ยวก้อยของคนข้างๆ ไว้แน่นไม่ยอมให้เธอชักมือออกง่ายๆติ๊ง! จนประตูลิฟต์เปิดออก ร่างสูงก็ย่อลงไปช้อนตัวร่างบางในท่าเจ้าสาวกันเธอเดินหนี ทำคนตัวเล็กตกใจกอดคอแกร่งไว้แน่นจุ๊บพอปร
Last Updated : 2025-03-18
Latest chapter
โฟกัสเพียงเธอ บทที่33
หลังจากถ่ายรูปกันเสร็จ ครอบครัวของเราสองคนก็พากันไปทานมื้อเย็นฉลองให้กับคนเก่งที่โรงแรมสุดหรูของอากาย ซึ่งทางผู้ใหญ่ก็ได้คุยกันถึงฤกษ์แต่งงานที่ผมขอให้มามี๊หาฤกษ์ที่เร็วที่สุดให้...อีกสองสัปดาห์ข้างหน้าทำตัวเล็กของผมบ่นอุบทันทีที่ถึงห้องเพราะกลัวจะเตรียมตัวไม่ทัน ไหนจะคอร์สเจ้าสาวไหนจะชุดที่ยังไม่ได้เลือก แถมยังยื่นคำขาดสั่งห้ามชวนและพาเธอไปหาของกินอร่อยๆ เด็ดขาด ทำผมถึงกับแอบขำเพราะคงไม่พ้นมีคนเอ่ยปากบ่นหิวก่อนแน่นอน"พี่ติณ" เพราะเธออยากดูซีรีย์ตอนจบ ทำให้เราสองคนย้ายที่เช็ดผมมานั่งกันอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่น ผมนั่งที่พื้นให้ตัวเล็กใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมให้อยู่บนโซฟา มีเจ้าขนฟูนอนเล่นตุ๊กตาปลาอยู่ข้างๆ"หืม" ผมเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าใสๆ ตากลมโตที่ก้มมองอยู่ก่อน"โฟขอถามอะไรหน่อยสิ" "ครับ" "ทำไมพี่ติณถึงรักโฟ" "..." เป็นคำถามที่ตอบยากมากสำหรับผม เพราะผมเองไม่เคยคิดหาคำตอบเลยสักครั้ง"ตอบมาเร็ว""เป็นความลับของพี่ไม่ได้?" ผมเฉไฉหันไปอุ้มฟินิกซ์มาเล่นบนตัก"ไม่ได้สิ" "ทำไม""ก็โฟอยากรู้""..."...ย้อนกลับไปวันนั้นวันที่เธอเกิดป๊ากับมามี๊พาผมไปหาคุณน้ามายกับอานายที่โรงพยาบาล ส่วนมินินอย
โฟกัสเพียงเธอ บทที่32
จากที่ตั้งใจจะจูบลงโทษแค่นิดนิดหน่อยหน่อยกลายเป็นเครื่องติดปลุกเสือหลับอย่างเขาให้ลุกขึ้นมาล่าเหยื่อ สองมือหนาดันไหล่บางให้ล้มตัวนอน เปลี่ยนมาค่อยๆ ลูบไล้ต้นขาขาวแผ่วเบาจนใกล้จุดอ่อนไหวที่มีเพียงแพนตี้ตัวจิ๋วปกปิด จุ๊บ"ตกลงจะสารภาพมั้ย" ริมฝีปากร้อนถอนออกจากริมฝีปากบวมเจ่อแต่ยังคงวางทาบไว้แนบชิด"อ๊ะ มะ ไม่..." นิ้วซุกซนที่เขาใช้แทนไม้เรียว ค่อยๆ เลื่อนเข้าไปสัมผัสผิวบอบบางใต้แพนตี้ลูกไม้ลูบไล้เบาเบาให้พอรู้สึกวาบหวาม ทำคนน้องหายใจติดขัด"ไม่ตอบ?" ระหว่างรอคำตอบ ไม้เรียวของเขาก็เริ่มปัดไป่เฉียดตรงนั้นนิดผ่านตรงนี้หน่อยจนน้ำหวานเริ่มเปรอะเปื้อน ทำเขาแทบจะรอไม่ไหว"ย ยอม โฟยอมแล้ว" คนตัวเล็กรีบผละตัวลุกขึ้นท่าทางเหมือนกระต่ายน้อยเพราะกลัวจะโดนเขาลงโทษจนไม่มีเรี่ยวแรงลงไปแดนซ์ต่อ ทำเขาต้องยอมลุกตามอย่างขัดใจ ก่อนจะรวบตัวนุ่มนิ่มมานั่งตักรอฟังคำรับสารภาพจากจำเลยและเป็นไปตามที่ผมคิด ทุกอย่างเป็นแผนของเด็กดื้อทั้งหมด เธอแอบโทรไปสั่งชุดสั้นๆ นี้จากร้านเดียวกันโดยไม่ให้ผมรู้ เพราะให้ไปส่งที่คอนโดมินินแทน แถมโทรไปสั่งให้ที่ร้านมาส่งด่วนเพิ่มอีกหนึ่งชุดสำหรับเพื่อนใหม่อย่างวาดฝัน ใจดีมั้ยละ
โฟกัสเพียงเธอ บทที่31
วันนี้ฉันได้ไปงานเปิดร้านเหล้าของพี่ติณกับพี่แฝดด้วยแหละ ตอนที่รู้ว่างานจัดในธีมอวกาศทำฉันตื่นเต้นมาก เพราะยังไม่เคยใส่ธีมแนวนี้มาก่อน จริงๆ ภาพในหัวไม่ใช่ชุดมนุษย์อวกาศอย่างที่ใส่อยู่ในตอนนี้หรอกนะ แต่เพื่อไม่ให้พี่ติณดุจนหน้าตึงแล้วตึงอีก ฉันก็เลยเลือกชุดนี้แล้วก็บังคับให้เขาใส่คู่กัน ตรงคอนเซ็ปต์พี่ติณเป๊ะ 'มิดชิด ไม่โป๊'"พี่ติณ เสร็จยัง โฟเสร็จแล้วนะ""เรียบร้อยครับ" "ไหน เรียบร้อยจริงรึป่าว" ฉันหมุนตัวไปดูความเรียบร้อยของชุดให้เขาพร้อมกับดูว่ารูดซิปครบมั้ยจัดทรงให้อีกนิดหน่อย พึ่งเคยเห็นพี่ติณใส่ชุดแบบนี้ครั้งแรกถึงสีหน้าจะดูไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่แต่ดูหล่อและเท่มาก จนฉันต้องขอถ่ายรูปเก็บไว้ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีโอกาสเห็นเขาแต่งตัวแบบนี้อีก"สนุกมั้ย แกล้งพี่""ใครแกล้ง โฟเปล่าแกล้งนะ" ถึงปากจะบอกปฏิเสธอย่างนั้นแต่ก็อดแอบหัวเราะไม่ได้อยู่ดี จนเขาหาทางเอาคืนโดยการรวบร่างบางที่อยู่ในชุดมนุษย์อวกาศไปกดจมูกฟัดแก้มนุ่มอยู่หลายนาทีพอให้หายมันเขี้ยวฟอด ฟอด ฟอด"พะ พอแล้วๆ ไปกันเดี๋ยวเลยเวลานะ" "ไม่อยากไปแล้ว ให้ไอ้แฝดจัดการแทน" เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูคนน้องบ่งบอกถึงอารมณ์
โฟกัสเพียงเธอ บทที่30
"ธีมงานอะไรดีวะ" วันนี้ผมกับหุ้นส่วนอย่างไอ้แฝดนัดประชุมกันเรื่องงานเปิดร้าน พวกผมสามคนอยากได้งานแบบปิดเพื่อความเป็นส่วนตัวของลูกค้าวีไอพีซึ่งก็เป็นเพื่อนสนิทและนักธุรกิจที่จริงใจของพวกเรา แน่นอนว่าเรื่องหลักสำคัญที่ผมจะไม่ปล่อยให้ไอ้แฝดคิดก็คือธีมงาน"ไม่เอาชุดว่ายน้ำ""กูก็ไม่เอา" ไอ้ฟิล์มเปลี่ยนไปจนไอ้เลนส์สงสัย"ไอ้ติณกูเข้าใจ แต่กูไม่เข้าใจมึงไอ้แฝด" "ดะ เดี๋ยวคอนเทนต์ซ้ำกับวันเกิด" เพื่อนผมไม่เนียนแล้วหนึ่งอัตรา"หึ""ชุดนอน" "ไม่ / ไม่" ชุดนอนผมก็ยิ่งไม่ไว้ใจว่าเมียผมจะใส่มาแบบไหน ถ้าเกิดชวนกันกับมินินใส่แบบสายเดี่ยวผ้าลื่นสั้นๆ ผมได้ปวดหัวมากแน่ยิ่งชอบแอบชวนกันซนอยู่ด้วย เพราะงั้นตัดไฟตั้งแต่ต้นลมดีที่สุดแค่เรื่องธีมงานก็ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมงจนโดนไอ้เลนส์ด่าชุดใหญ่ในความเรื่องมากของผมกับไอ้ฟิล์ม จนสรุปกันที่ธีมอวกาศ ซึ่งผมก็เห็นด้วยดูแปลกใหม่ดี คนมาร่วมงานจะได้รู้สึกสนุกไปกับงาน"แล้วเครื่องดื่มมึงจะเอายังไง" หัวใจสำคัญของร้านเหล้าก็คือเครื่องดื่ม"กูหาวิสกี้มาครบ เสิร์ฟตามบิลที่เปิด" แน่นอนว่าหน้าที่หาเครื่องดื่มมาให้ลูกค้าได้ดื่มสนุกๆ คือผมเพราะมีดีกรีเจ้าของร้านเหล้าก
โฟกัสเพียงเธอ บทที่29
ฟอด"ยังไม่หมดนะ" พอฉันเล่าเรื่องมากมายของห้องนี้ให้เขาฟังจนเริ่มรู้สึกคอแห้ง เขาก็กดจมูกหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ ฉันเลยต้องรีบพูดต่อเพราะกลัวว่าเขาจะพลาดไฮไลท์ของห้องนี้"หึ มีอีก?""แน่นอนสิ" ฉันแกะแขนแกร่งที่โอบกอดเอวบางไว้ออกเปลี่ยนเป็นจับมือใหญ่พาเดินไปตรงตู้แช่เครื่องดื่มที่ดูเนียนไปกับผนังห้อง ก่อนจะกดปุ่มเล็กๆ ให้ค่อยๆ เลื่อนเปิดออกเห็นห้องด้านในฉันไม่แน่ใจว่าตอนนี้เป็นเขาหรือฉันที่รู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องเซอร์ไพร์สนี้มากกว่ากัน ดอกกุหลาบโอลิเวียออสตินสีชมพูอ่อนมากมายเต็มไปทุกพื้นที่ของห้องทั้งพื้นทางเดินและบนเพดานสูง มันสวยมากๆ และเป็นดอกไม้ที่ฉันชอบมากที่สุดชอบมากกว่าตุ๊กตาตัวโปรดซะอีก ลองแอบนับๆ ดูแล้วมันมากกว่าหนึ่งร้อยดอกแน่ๆ แต่ก่อนจะถ่ายรูปสวยๆ นี้ไว้ ขอถามให้หายสงสัยก่อนแล้วกัน"ชอบมั้ย" เป็นเขาที่แย่งถามคำถามก่อนเผยให้รู้ว่าทั้งหมดที่ฉันคิดเป็นเรื่องจริง"ของพี่ติณหรอ""อือฮึ" เขาพยักหน้าตอบรับในลำคอ"พี่ติณรู้ทั้งหมดเลยหรอ""ไม่ทั้งหมด""แต่ชอบทั้งหมด" เพียงเท่านี้ใจดวงน้อยของฉันก็เต้นแรงอีกครั้ง โดยเฉพาะแววตาวิบวับคู่นี้ที่มีไว้มองแค่ฉัน ขยันทำให้ฉันหวั่นไหวจนไม่เป็นตัวเอง
โฟกัสเพียงเธอ บทที่28
เสียงสัญญาณแจ้งเตือนของแอพลิเคชั่นกล้องวงจรส่งเสียงดังว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ในห้องทำงาน ทำผมสงสัยจนคิ้วขมวดยุ่งพันกันไปหมด จนต้องหยิบมือถือกดเข้าไปดูความผิดปกติและสิ่งที่ทุกคนไม่รู้คือ ผมแอบซ่อนกล้องวงจรปิดตัวเล็กๆ ไว้ตรงมุมห้องทำงานที่ยังตกแต่งไม่เสร็จเชื่อมเข้ากับมือถือส่วนตัว ไม่รู้ว่าวันนั้นตัวเองคิดยังไงถึงได้ทำแบบนี้เหมือนกัน "หึ" มาวันนี้ภาพที่ผมเห็นในกล้องทำลายความเหนื่อยล้าจากงานที่มีจนหมด จากคิ้วที่ผูกเป็นปมเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มจนเห็นลักยิ้มสองข้าง อยากจะบินกลับไปหาคนตัวเล็กที่กำลังนั่งทาสีผนังอยู่ที่พื้น อยากรู้ว่าเธอจะใช้วิธีไหนพาผมไปดูของขวัญที่เธอทำให้ ที่สำคัญอยากให้รางวัลคนเก่งด้วยแน่นอนว่าความลับไม่มีในโลก กล้องที่ผมซ่อนไว้มีคนรู้เพิ่มหนึ่งคนคือ แนนนี่ ที่ปีนบันไดขึ้นมาทาสีผนังด้านบนส่งยิ้มเบาเบาผ่านกล้องมาให้โดยที่ไม่เผยความลับนี้ให้คนตัวเล็กรู้ ถือว่าทำได้ดีเพราะผมก็เก็บความลับไว้ให้เหมือนกันและตลอดสองสามวันมานี้ที่ผมอยู่ต่างประเทศ ทุกวันหลังจากกลับมาถึงห้องพักสิ่งแรกที่ผมเลือกทำคือการเปิดกล้องดูว่าวันนี้เธอทำอะไรให้บ้าง เหมือนตอนนี้ที่เธอกำลังสั่งให้ช่างยกโซ
โฟกัสเพียงเธอ บทที่27
"พวกแก" ฉันต่อสายหาเพื่อนทันทีหลังจากที่ไปส่งพี่ติณขึ้นเครื่อง"ว่าไงยัยโฟ" เป็นลูกแพรที่กดรับสายและเปิดกล้อง ส่วนแนนนี่ก็เปิดกล้องนะ แต่เปิดให้ฉันมองเพดานแทน"วันนี้ติดอะไรกันมั้ย ฉันมีเรื่องอยากขอความช่วยเหลือหน่ะ" "ไม่ติด" แนนนี่โผล่หน้ามาจากจอมือถือของลูกแพร หืม...อยู่ด้วยกันหรอกเหรอ แต่ก็ไม่แปลกเพราะสองคนนี้ตัวติดกันมากยิ่งกว่าฝาแฝดซะอีก และถ้าฉันอยู่ด้วยก็จะกลายเป็นแฝดสาม เพราะงั้นขับรถไปหาเลยแล้วกันฉันเล่ารายละเอียดของโปรเจ็คใหญ่ที่ฉันจะทำเซอร์ไพร์สพี่ติณให้เพื่อนทั้งสองคนฟังอย่างละเอียด ซึ่งทั้งสองคนก็ตอบตกลงทันทีที่ฉันเอ่ยปากขอความช่วยเหลือให้มาช่วยกันทาสีและจัดห้องให้เสร็จภายในสามวันก่อนพี่ติณจะเดินทางกลับ ซึ่งฉันเผื่อเวลาไว้หนึ่งวันเพราะหวั่นใจกลัวว่าเขาจะกลับมาเซอร์ไพร์สเหมือนคราวที่แล้วอีก"ต้องซื้ออะไรเพิ่มมั้ย" ลูกแพรหันมาถามฉันที่นั่งอยู่เบาะหลัง สลับตำแหน่งให้แนนนี่ทำหน้าที่ขับรถ"ฉันให้ลูกน้องคุณป๊าเตรียมไว้ให้หมดแล้วหน่ะ""แต่ถ้าขาดอะไรค่อยออกมาดูเพิ่มก็ได้" "โอเค" เกือบสี่ชั่วโมงที่ฉันกับเพื่อนๆ ช่วยกันลงรองพื้นทั้งเพดานและผนังห้องทั้งโซนห้องทำงานและห้องน
โฟกัสเพียงเธอ บทที่26
ยี่สิบปีที่รู้จักเขามา มีปีนี้แหละที่ฉันเริ่มรู้สึกว่าพี่ติณนิสัยไม่ดีที่สุด เอาแต่ใจตัวเองมากที่สุด ขี้หวงมากที่สุด รวมทุกเรื่องที่สุดไว้ที่เขาคนเดียวเลย ดูสิ...ทำร่างอันบอบบางของฉันปวดเมื่อยไปหมด "กลับคอนโดกัน""..." ฉันถึงกับต้องมองค้อนคนที่นอนกอดอยู่ด้านหลัง ถึงเขาจะพาฉันมานอนพักที่โซฟาเบดอยู่เกือบชั่วโมง แต่ฉันก็ยังเหนื่อยอยู่ดี"ทำไมมองพี่แบบนั้นครับ""พี่ใจไม่ดีนะ" ยังจะไม่หยุดแกล้งกันอีกนะ ร้ายเกินไปแล้วเขากดจูบลงหัวไหล่เปล่าเปลือยของฉันพร้อมกับสายตาหยอกล้อที่ไม่มีความกลัวกันเลยสักนิด กลับไปฉันจะให้ฟินิกซ์เมินใส่เขาให้เข็ด"แวะกินอะไรก่อนมั้ย" "แวะๆ โฟหิวมาก หิวจนกินพี่ติณได้แล้ว""หึ ไม่เห็นจะกิน" ฉันได้แต่กลอกตาอย่างเหนื่อยใจ รู้หรอกนะว่าหมายถึงอะไรหน่ะคนตัวเล็กหันมากดหาร้านอาหารที่อร่อยและใกล้ที่สุดในเวลานี้ ก่อนจะบอกทางคุณคนขับให้รีบพาเธอไปร้านกระเพาะปลาเจ้าดัง หิวจนท้องร้อนไม่ไหวแล้วหละ"พี่ติณ""หืม""ขอไข่นกกะทาได้มั้ย""หึ เอาอะไรมาแลก" คนโตกว่าเลิกคิ้วถามน้องอย่างเจ้าเล่ห์"..." ไข่นกกะทาสองฟองเอง ต้องมีอะไรแลกด้วยหรอ ฉันมองกระเพาะปลาในชามอย่างลังเล ตักเนื้อปูก
โฟกัสเพียงเธอ บทที่25
หนึ่งเดือนที่ผ่านมาฉันใช้เวลาช่วงวันหยุดช่วยพี่ติณออกแบบและตกแต่งภายในร้านเหล้าสาขาใหม่ที่เขาร่วมหุ้นกับพี่แฝดของฉัน ทำฉันตื่นเต้นสุดสุด เพราะเป็นการลองลงสนามจริงครั้งแรกเลยก็ว่าได้ จะว่าสนุกก็สนุก จะว่าปวดหัวก็ที่สุดโหมดพี่ติณจริงจังกับงานโหดและดุมาก มากที่สุด เกือบทำให้เราสองคนทะเลาะกันตั้งหลายครั้ง จนพี่เลนส์ต้องส่งพี่ฟิล์มมาเป็นตัวกลางประสานงาน หรือจะเรียกว่าคนคอยห้ามศึกก็ว่าได้ แน่นอนว่าพี่ชายของฉันทำหน้าที่นี้ได้ดีมากๆเหมือนอย่างตอนนี้... ฉันเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าทำไมคู่รักถึงไม่ควรทำงานด้วยกัน"หมูอ้วน ช่วยแก้ตรงนี้ให้พี่อีกนิดได้มั้ยคะ" พี่ฟิล์มถือแบบของฉันเดินมาหา เป็นห้องวีวีไอพีที่มีขนาดค่อนข้างใหญ่ ฉันแก้แบบห้องนี้ไปถึงสองรอบ"ตรงไหนหรอ" ฉันขยับเก้าอี้เข้าไปหาพี่ฟิล์มที่มายืนพิงขอบโต๊ะทำงานชั่วคราวของฉัน โดยมีเจ้าของห้องทำงานนั่งหน้ายักษ์มองอยู่ไม่ไกล"คือ พวกพี่อยากได้โทนสีน้ำเงิน" ใช่สีน้ำเงิน ฉันเปลี่ยนให้แล้วนี่นา"โฟให้พี่ติณเลือกเฉดแล้วนะคะ""อ่าว ไอ้ติณ มึง" พี่ฟิล์มทำทีเป็นเอี้ยวหลังไปหาเขาอย่างเอาเรื่อง รู้หรอกว่าเตรียมกันมาหน่ะ"กูเลือก indigo แต่ได้ berry"
