Share
บทที่ 75
Related chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 76
ชีวิตเธอในตอนนี้ต้องหาบางสิ่งค้ำจุนเอาไว้ การได้ให้กำเนิดลูกน้อยถือว่าเป็นความสำคัญสูงสุดของเธอผู้อำนวยการออกไปทันทีหลังจากที่เธอพูดจบซาบริน่านั่งเงียบ ๆ ที่ที่นั่งของเธอ“ซาบริน่า!” คนเก่าแก่ของฝ่ายออกแบบ อแมนด้า คลาวด์ ตะคอกออกมาอย่างดุร้าย“คุณคลาวด์ ถ้าคุณมีงานอะไรให้ฉันทำ โปรดบอกให้ฉันทราบ และฉันจะทำให้เสร็จค่ะ”ซาบริน่าพูดตามความเป็นจริง ทำให้อแมนด้างงงวงยคำพูดของซาบริน่าทำให้อแมนด้าตกใจ "เธอ…"ซาบริน่ารอคำสั่งของอแมนด้าโดยไม่พูดอะไรอีกรอยยิ้มที่เย็นชาและโหดร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอแมนดา "รีบไปสิ! รับข้อมูลที่เรารวบรวมจากซัพพลายเออร์ นำตัวอย่างทุกชิ้นไปที่ไซต์ก่อสร้างและให้วิศวกรตรวจดู เนื่องจากผู้อำนวยการไม่อยู่ เราจึงไม่สามารถใช้รถของบริษัทได้ ขึ้นรถสาธารณะพร้อมกับของพวกนี้ไปเองแล้วกันนะ!”ซาบริน่าพูดไม่ออกตัวอย่างวัสดุก่อสร้าง อิฐ ถังดินซิลิกอน หรือแม้แต่ไดอะแกรม ของพวกนี้ทั้งหมดถูกมัดรวมกันเป็นก้อน ซาบริน่าจ้องมองพวกเขาโดยรู้ว่าเธอต้องใช้กระสอบใบใหญ่เพื่อขนของทั้งหมดนี้แต่จะขนของทั้งหมดนี้ขึ้นรถขนส่งสาธารณะจริง ๆ เหรอ?อแมนด้ามองไปยัวซาบริน่าด้วยใบหน้าซึ่งเป
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 77
แขนอันแข็งแรงของไนเจลพยุงเธอเอาไว้ ในขณะที่เขาปล่อยเธอนั่งลงบนพื้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขายังคงอยู่บนใบหน้า จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น “เพียงเพราะฉันบอกว่าเธออยากจะหลอกล่อชอว์บนเรือสำราญและไม่ได้ไปช่วยเธอแค่นั้น เธอก็เริ่มจะเกลียดฉันแล้วเหรอ?”“ฉันเปล่าค่ะ” ซาบริน่าพูดอย่างตรงไปตรงมาเธอไม่ได้โกรธจริง ๆไนเจลกับเธอมีความสัมพันธ์แบบไหนกันล่ะ?เธอจะเกลียดเขาไปทำไม? ซาบริน่าเป็นคนที่วิเคราะห์ทุกอย่างอยู่ฝ่ายเดียว“นี่แม่สาวบ้านนอก! ฉันจะบอกอะไรให้ฟังนะ วันนั้นสายตาของเธอมีแต่เงิน เธอเป็นคนที่ยอมให้ตัวเองถูกคนอื่นเอาไปเป็นของเล่นเอง ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้ ถ้าฉันเผลอทำแบบนั้นลงไป แน่นอนแหละว่าฉันลนหาทีไปเป็นศัตรูกับพวกลูกรวยในเมืองเซ้าท์ ซิตี้เอง”ไนเจลพูดตรง ๆ กับซาบริน่าโดยไร้ซึ่งความสงสารแม้แต่น้อย“นอกจากเซบาสเตียน ลูกพี่ลูกน้องของฉันแล้ว ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้ แถมมันยังเป็นแค่เกมตามข้อตกลงระหว่างเธอกับมินดี้ว่าพอเสร็จงานแล้ว มินดี้จะจ่ายเงินให้ เธอไม่สิทธิจะเรียกร้องอะไรเหมือนว่าเธอเป็นฝ่ายที่โดนกระทำหรอกนะ”ซาบริน่ารักษาท่าทางสงบไว้ “ไนเจล ฉันไม่ได้เกลียดคุณจริง ๆ นะคะ”“อย่างนั้น
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 78
ซาบริน่าไม่ตอบ เธอทำเพียงก้มหน้ารับประทานอาหารต่อไป เปลือกของมันหวานยังปลอกออกไม่หมด เธอจึงรับประทานพลางปลอกเปลือกไปพร้อมกัน“ชอบมันหวานขนาดนั้นเลยเหรอ?” ไนเจลถาม“ใช่ รสชาติมันหวานดีน่ะค่ะ” ซาบริน่าตอบ“ก็ไม่ได้หวานขนาดนั้นเสียหน่อย ถ้าเป็นช็อคโกแลตก็ว่าไปอย่าง! ส่งมานี่สิ ฉันอยากลองชิมบ้าง ถ้ารู้ว่าเธอหลอกฉัน ฉันจะจัดการเธอตรงนี้เลย!”ไนเจลแย่งจานจากมือซาบริน่าไปพร้อมกับดึงมันหวานออกจากมือเธอไปด้วย ดูเหมือนว่าไนเจลจะไม่สนใจว่าพวกเขาทั้งสองอยู่ในที่สาธารณะ และเขาก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องฝุ่นที่กระจายไปทั่วอีกด้วย เขาใช้ส้อมจิ้มมันหวานเข้าปากซาบริน่าตกตะลึงเธอจ้องไปที่ไนเจลอย่างงงงวยไนเจลกลืนลงไปทีละน้อย หลังจากรับประทานเสร็จ เขาชะงักก่อนจะพูดว่า “ให้ตายสิ ฉันไม่คิดเลยว่าอาหารที่ไซต์ก่อสร้างจะถูกปากขนาดนี้ มันหวานนั่นอร่อยมาก…ไม่หวานอย่างเดียวมันหอมด้วย ธรรมดา ๆ แต่เหนียวนุ่ม”เขาแสดงท่าทีที่เกินจริงและเก้งก้างอย่างเห็นได้ชัดเจนแต่ซาบรินาก็หัวเราะออกมาได้เสียงหัวเราะนั้นน่ารักและมากจากใจจริงไนเจลตกตะลึง คิ้วของเขาขมวดเป็นปมเขาไม่เคยเห็นเธอหัวเราะ โดยส่วนใหญ่เขาจะเห็นเธออ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 79
ชายคนนั้นไม่ตอบกลับใด ๆ ก่อนจะลุกออกไปเกรซยิ้ม “เจ้าเด็กตัวแสบนั่นเป็นคนพูดน้อยเสมอแหละ แซบบี้ เพราะพวกลูกทั้งสองคนแต่งงานกันอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ความรู้สึกที่ลูกมีต่อกันอาจจะมั่นคงไม่มากพอ แต่แม่คิดว่าลูกจะค่อย ๆ รู้ถึงข้อดีของเขาได้นะ”“หนูรู้ค่ะแม่ เดี๋ยวหนูจะไปซื้อเสื้อผ้ากับเซบาสเตียนนะคะ” ซาบริน่าพูดพร้อมส่งกลับรอยยิ้มหวาน“ไปเถอะจ่ะ”ซาบริน่าเดินตามออกไปข้างนอก ขณะที่เดินออกจากประตู เธอก็ได้ยินเกรซตะโกนจากด้านหลัง “เซบาสเตียน แม่รู้ว่าลูกยืนอยู่ข้างนอก เข้ามาสิ แม่มีอะไรจะคุยกับลูกสักหน่อย”เซบาสเตียนยืนอยู่ข้างนอกจริง ๆ เมื่อได้ยินแม่เรียกเขา เขาสั่งคิงส์ตันว่า “พาเธอไปที่รถก่อน ฉันจะตามไปทีหลัง”“ได้ครับ นายน้อยเซบาสเตียน”เซบาสเตียนหันหลังเดินกลับเข้าไปในวอร์ด"แม่…"“เด็กโง่!” เกรซเอื้อมมือไปตีลูกชายพร้อมกับคำดุด่า “ลูกแต่งงานกับแซบบี้มาเป็นเดือนแล้วนะ แม่บอกได้เลยว่าลูกเย็นชากับเธอเกินไป แม่รู้ว่าความรู้สึกของพวกลูกทั้งสองยังต่อกันไม่ติด แม่ก็เลยไม่โทษลูกไง“เป็นโชคดีของลูกแล้วนะ ที่ได้แซบบี้ที่ดีแสนดีมาเป็นลูกสะใภ้ให้กับแม่ เธอไม่เคยบ่นเรื่องที่ลูกทำตัวแบบนั้
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 80
ซาบริน่าพูดไม่ออกเธอเหลือบมองเซบาสเตียน สีหน้าของเธอยังคงสงบนิ่งลินคอล์นยังคงพูดอยู่อีกด้านหนึ่งของสาย “เธอควรมาที่นี่ตอนนี้เลยจะดีกว่า! ถ้าเธอไม่มา ฉันมั่นใจว่าเธอจะเสียใจอย่างแน่นอน!”“โอเค” เธอพูดอย่างใจเย็นคิงส์ตันและเซบาสเตียนจ้องมองขณะเธอที่วางสาย“คือ…” ซาบริน่าขยับนิ้วของเธอ “ช่วงบ่ายที่ผ่านมา พอฉันนำของบางอย่างไปส่งที่ไซต์ก่อสร้างเสร็จ ฉันก็ตรงดิ่งมาเยี่ยมป้าเกรซเลยโดยที่ไม่ได้เข้าไปในสำนักงานเลย หัวหน้างานก็เลยอยากให้ฉันกลับไปตอนนี้เลย...สำหรับฉัน มันไม่ง่ายที่จะหางานนี้ได้”“เราไปซื้อเสื้อกันพรุ่งนี้ก็ได้” เซบาสเตียนบอกซาบริน่าถอนหายใจอย่างโล่งอก “ขอบคุณค่ะ ฉันขอตัว”“ให้คิงส์ตันไปส่งเถอะ”“ไม่… ไม่จำเป็นค่ะ” ซาบริน่าพูดขณะหันกลับไปมอง “ที่ทำงานของฉันอยู่ใกล้แค่นี้เอง”ด้วยเหตุนี้เธอจึงรีบออกมาหลังจากขึ้นรถประจำทางและออกจากโรงพยาบาลแล้ว ซาบริน่าก็โทรกลับหาลินคอล์น “ฉันไม่ได้ติดหนี้คุณเลยสักอย่าง!”“เธอขโมยสามีของลูกสาวฉัน!” ลินคอล์นคำรามอย่างชั่วร้ายคำตอบของซาบริน่านั้นสงบและเย็นชา “คุณไม่ควรหาเรื่องฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ คุณควรพาลูกสาวของคุณไปหาคุณฟอร์ดด
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 81
ซาบริน่าไม่รู้ว่าต้องจะพูดอะไรเซบาสเตียนชอบอยู่คนเดียว ดังนั้นซาบริน่าจึงมักจะรับประทานอาหารจากข้างนอก นี่เป็นสาเหตุที่ป้าเทียนน่าไม่ค่อยมาเช่นกันซาบริน่าไม่คิดว่าจะเจอเธอรออยู่ที่ห้องอาหารป้าเทียนน่ายิ้มขณะที่เธอนำหม้อใบเล็ก ๆ ออกมาจากห้องครัว เธอเดินไปพร้อมกับพูดว่า “ดิฉันนำไก่สดตัวนี้มาจากหมู่บ้านของดิฉันเองค่ะ และดิฉันเคี่ยวตลอดทั้งช่วงบ่าย ลองชิมดูสิคะ เพิ่งเอาออกมาเตา น่าจะยังอุ่น ๆ อยู่นะคะ”ซาบริน่ายิ้ม “ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ป้าเทียนน่า”เธอไม่ได้กินอาหารปรุงเองที่บ้านมาเป็นนานแล้ว และไก่ตุ๋นคงจะดีเป็นอย่างมากสำหรับเด็กในท้องเธอเองก็หิวมากเช่นกันเธอมัวแต่ทะเลาะกับลินคอล์นทำให้เธอไม่ได้เอาใจใส่กับอาหารเลยแม้แต่น้อยอาหารค่ำที่ตรงกับความต้องการทำให้เธอพึงพอใจเป็นอย่างมาก ในตอนแรกเธอรู้สึกท้อแท้ แต่ต้องขอบคุณอาหารและวิธีที่เซบาสเตียนปฏิบัติต่อดูแลเธอตลอดทั้งวันด้วย เธอจึงนอนหลับสนิทเป็นครั้งแรกในระยะนี้เมื่อตื่นขึ้นในวันถัดมา ซาบริน่าลังเลที่จะออกไปข้างนอกเพราะกังวลว่าจะเจอเซบาสเตียน ข้อดีอย่างหนึ่งของการเฉยเมยต่อกันคือเขามักจะไม่สนใจเธอ และด้วยเหตุนี้ เธอจึงไม่ต้องท
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 82
เซบาสเตียนแตกต่างออกไปเธอเย็นชา แต่เขาเย็นชาได้มากกว่าเธออีกราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนแต่เป็นแค่อากาศที่บางเบา ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะเหลียวมองมาที่เธอเลยซาบริน่าเริ่มดึงชายเสื้อของเธอโดยไม่รู้ตัว เธอจมอยู่กับความคิด ในตอนนั้นเองที่เซบาสเตียนหันกลับมาอย่างกะทันหันก่อนจะถามว่า “ขอสูบบุหรี่หน่อยจะว่าอะไรไหม?”ซาบริน่าขยำชายเสื้อ เธอที่ได้ยังไม่ทันรู้ตัวก็ได้พยักหน้าเห็นด้วยอย่างรวดเร็วไปเสียแล้ว “เชิญค่ะ”ชายหนุ่มเปิดหน้าต่างรถก่อนที่จะหยิบบุหรี่ออกมาจุดเขาทำทุกอย่างด้วยการเคลื่อนไหวที่ราบรื่นเพียงครั้งเดียว เขาสูดควันบุหรี่เข้าปากอย่างสบาย ๆ ซาบริน่านึกขึ้นมาได้ว่าเขาไม่ได้พ่นควันบุหรี่ออกมาขณะที่เฝ้าดูอยู่อย่างตะลึงงัน เธอสังเกตเห็นจากหางตาว่าไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้หายใจออก แต่จะเป่าควันออกไปแทน เขาได้ค่อย ๆ เป่าให้ควันออกจากจมูกโดยตั้งใจให้ทิศทางของควันออกไปทางหน้าต่างแทนสำหรับตัวเขาเอง เขาก็รักษาท่าทางที่สงบเงียบและไม่เคลื่อนไหวนี่เป็นครั้งแรกที่ซาบริน่าได้เห็นชายคนหนึ่งที่แม้แต่ขณะที่เขาแค่สูบบุหรี่ แต่ก็ทำเรื่องเช่นนั้นได้ร้ายกาจอย่างสุดซึ้ง เขาแผ่รัศมีที่ให้ความรู้สึกของชายที่เ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 83
เสียงร้องแหลมของซาบริน่าจบลงเพียงครึ่งเดียว ก่อนที่เธอจะถูกโอบกอดด้วยอ้อมแขนของเซบาสเตียน ชายหนุ่มโอบเธอไว้แน่น หน้าอกของเขาปิดตาเธอไว้เพื่อที่เธอจะได้มองไม่เห็นอะไรอีกมันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อนหลังจากนั้น เธอรู้สึกว่ามือใหญ่ของเขาปิดหูของเธออยู่เสียงอู้อี้ดังขึ้นอีกสี่ถึงห้าครั้ง ทำให้เธอนึกถึงดอกไม้ไฟมือของเธอจับชายคนนั้นแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัวเธอรู้สึกว่ามือที่หูของเธอขยับออก ขณะที่เธอได้ยินเสียงที่สั่งคิงส์ตันว่า "ขับออกไป"เครื่องยนต์คำรามเมื่อรถสตาร์ทซาบริน่าค่อย ๆ โผล่ออกมาจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม ใบหน้าของเธอแดงก่ำ และเธอไม่กล้าที่จะมองหน้าเซบาสเตียนแม้แต่น้อย เมื่อเหลือบมองกระจกมองหลัง เธอสังเกตเห็นร่างของชายคนหนึ่งล้มอยู่บนพื้นบริเวณที่รถของพวกเขาเคยอยู่ก่อนหน้านี้เธอรู้ว่าเสียงที่อู้อี้คล้ายพลุเมื่อสักครู่นั้น คือเสียงปืนจริง ๆเธอหันไปมองชายคนนั้นโดยไม่รู้ตัวท่าทีของเขายังคงนิ่งและสงบ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นซาบริน่าไม่ได้พูดอะไรตลอดทาง จิตใจของเธอวนซ้ำภาพที่เขาจัดการกับคนแปลกหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน วิธีที่เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขน ปิดตา
Latest chapter
