MasukShare
บทที่ 275
Bab terkait
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 276
แอร์นิ่งอึ้ง “... คุณฟอร์ด คุณพูดว่าอะไรนะคะ?”เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เซบาสเตียนขอให้เธอเป็นเด็กนั่งดริงก์เหรอ เธอไม่เคยเจอกับความอัปยศแบบนี้มาก่อนเลย“เป็นเด็กนั่งดริงก์ไง!” เซบาสเตียนพูดอีกครั้งอย่างใจเย็นแอร์ตอบอย่างเย็นชาและจองหองทันที “คุณฟอร์ด! คุณไม่ได้มีเด็กนั่งดริงก์อยู่ข้าง ๆ คุณอยู่แล้วเหรอคะ? ฉันไม่ใช่เด็กนั่งดริงก์นะคะ! ฉันจะไม่ทำตัวเป็นพวกเดียวกับมันหรอกค่ะ!”น้ำเสียงของเซบาสเตียนยังคงสงบ “แล้ววันนี้เธอมาที่นี่ทำไมล่ะ?”แอร์เริ่มพูด “ฉันมาที่นี่กับคุณสมิธ-”“ภรรยาของคุณสมิธเป็นลูกพี่ลูกน้องของอเล็กซ์ใช่ไหม?” เซบาสเตียนถามอย่างเย็นชา “ถ้าอย่างนั้น บอกฉันมาทีสิว่าเธอมาที่นี่ด้วยสถานะอะไร?”แอร์พูดไม่ออก“เด็กนั่งดริงก์ก็คือเด็กนั่งดริงก์! เธอมาที่นี่ในฐานะคนที่มาเป็นเพื่อนเท่านั้น แต่เธอกำลังพยายามจะโอ้อวดตัวเองอย่างนั้นเหรอ?” เซบาสเตียนถามกลับอย่างไร้ความปรานีแอร์รู้สึกได้ถึงน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตา เธอพูดตะกุกตะกัก “คุณฟอร์ดคะ… ”ขณะที่เธอพูด ซาบริน่าใช้นิ้วบีบจมูกอีกครั้ง ซาบริน่าไม่ชินกับกลิ่นนั้นจริง ๆเธอทำงานใช้แรงงานมาบ้างเมื่อตอนอยู่ที่เคียร์รายและ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 277
“ถ้าฉันทำอะไรผิด ฉันจะแก้ไขให้ถูกต้องอย่างแน่นอนค่ะ”เซบาสเตียนมองไปที่แอร์ จากนั้นก็มองไปที่ซาบริน่า เขาถามอีกครั้งว่า “ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงขอให้เธอถือรองเท้าให้?”ซาบริน่าก้มศีรษะลงแล้วสั่นไปมา “ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร มือของฉันเหนียว ฉันก็เลยไปล้างมือ แล้วผู้หญิงคนนี้ก็เข้ามาและขอให้ฉันถือรองเท้าให้”ซาบริน่าเงยหน้าขึ้นมองเซบาสเตียน “คุณฟอร์ดคะ ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณกำลังเล่นเกมอะไรกันอยู่ที่นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้เช่นกัน บอกฉันมาว่าคุณต้องการให้ฉันทำอะไร ฉันจะทำค่ะ”จากนั้นเซบาสเตียนก็มองไปที่แอร์ “แล้วถ้าทำแบบนี้ล่ะ เธอคุกเข่าและถือรองเท้าของซาบริน่า แล้วขอให้เธอยกโทษให้ ถ้าซาบริน่าให้อภัยเธอ เธอก็ไม่ต้องดื่ม เป็นไงล่ะ?”แอร์พูดไม่ออก เขาต้องการให้เธอถือรองเท้าของเด็กนั่งดริงก์คนนี้เหรอ? เธอต้องคุกเข่าด้วยงั้นเหรอ? มันเป็นความอัปยศที่มากเกินไป แต่ดูท่าเซบาสเตียนจะไม่มีวันปล่อยเธอไป แอร์เชื่อฟังทันที เธอมองไปที่ซาบริน่าและเดินตรงเข้าไปหาซาบริน่ารีบวิ่งไปที่มุมหนึ่ง “คุณ… อย่าเข้ามาใกล้อีกฉันนะคะ! ฉันเกลียดกลิ่นตัวคุณ! ไปไกล ๆ เลยค่ะ คุณตัวเหม็นอะ!”อเล็กซ์เ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 278
ซาบริน่าตกใจกับการกระทำของเซบาสเตียน เธอกำลังจะซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเซบาสเตียน แต่แอร์ก็ร้องไห้ออกมาและคุกเข่าลงต่อหน้าซาบริน่าทั้งน้ำตา “คุณซาบริน่าคะ ได้โปรดเมตตาปล่อยฉันไปสักครั้งเถอะนะคะ?”ซาบริน่าพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง“คุณคะ คุณเปลี่ยนท่าทางเร็วจัง” ซาบริน่าพูด “ในห้องน้ำ คุณเป็นคนสั่งให้ฉันถือรองเท้าของคุณไว้ คุณเป็นคนที่ด่าว่าฉันเพราะฉันไม่รู้ว่าคุณคือใคร และคุณก็ดูหมิ่นฉันต่อหน้าทุกคนที่นี่ด้วย ตอนนี้ คนที่คุกเข่าลงต่อหน้าฉันและร้องไห้สะอื้นก็คือคุณอีกเหมือนกัน ตัวจริงของคุณคือคนไหนกันแน่คะ? ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ดิ้นรนใช้ชีวิตให้ผ่านไปได้ในแต่ละวัน เป็นผู้หญิงที่ต่อสู้ทุกวันเพื่อชีวิตของตัวเอง ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าคุณเป็นใคร? ผิดมากไหมคะที่ฉันไม่รู้จักคุณ? พวกคนจากสังคมชั้นสูงรังแกคนอื่นแบบนี้เหรอคะ?”แอร์ไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนั้นเอง แอร์ตระหนักว่าซาบริน่าไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอเป็นดาราในวงการบันเทิงแอร์วางมือทั้งสองข้างบนขาของซาบริน่าและอ้อนวอน “คุณซาบริน่าคะ ฉันสมควรตาย มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรรังแกใครแบบนั้น ได้โปรดไว้ชีวิตฉันสักครั้งเถอะนะคะ ฉันขอร้องคุณค่ะคุณซ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 279
เซบาสเตียนพูดซ้ำ “ดาราภาพยนตร์เหรอ? ราชินีคนใหม่แห่งวงการบันเทิงงั้นเหรอ? เธอคิดว่าทุกคนควรรู้จักเธอใช่ไหม? ให้ฉันบอกเธอตอนนี้นะ เธอควรลาออกจากวงการภาพยนตร์ไปสักสามปี เธอสมควรได้รับอนุญาตให้รับงานโฆษณาด้วยซ้ำ!”นั่นเป็นการลงโทษที่เบาที่สุดที่เซบาสเตียนสามารถให้แอร์ได้ หลังจากได้รับรางวัลแสนภาคภูมิใจ บุคคลที่มีแต่แสงไฟส่องสว่างตามตัวไปทุกที่คนนี้สั่งให้ผู้หญิงอีกคนถือรองเท้าของเธออย่างนั้นเหรอ! ด้วยคุณธรรมแบบนั้น การปลดเกษียณถือเป็นการกระทำที่ใจกว้างมากแล้ว“ผู้อำนวยการฟอร์ด… ” แอร์รู้สึกสิ้นหวัง “ฉัน… ฉันเต็มใจจะดื่มค่ะ ฉันจะดื่มเก้าสิบแก้ว นะคะ? โปรดอย่าส่งฉันไปที่ไหนเลย อย่าให้ฉันต้องหยุดแสดงเลยนะคะ”การให้เธอต้องหยุดงานเป็นเวลาสามปีและไม่ยอมให้มีแม้แต่งานโฆษณา จะทำให้อาชีพการงานของเธอสิ้นสุดลง เธอจะไม่สามารถเติบโตในวงการบันเทิงได้อีก ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากทำร้ายเซบาสเตียนแล้ว เธอก็จะไม่สามารถรวมตัวกับสังคมชั้นสูงได้อีกต่อไป แอร์กัดฟันขอร้องเซบาสเตียนให้เขายอมให้เธอดื่มเก้าสิบแก้วเป็นการลงโทษไวน์เก้าสิบแก้ว อาจไม่แรงเท่าสุราทั่วไป แต่มันตั้งเก้าสิบแก้ว ขวดหนึ่งสามารถเติมได้เจ็ดถ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 280
แอร์ถูกพาตัวออกไปหลังจากขึ้นแท็กซี่แล้ว แอร์ที่มึนเมาก็โทรหาออทัมน์ พูล ภรรยาของแซคอีกด้านหนึ่ง ออทัมน์ถามอย่างกระวนกระวายไปว่า “แอร์ สวัสดีค่ะ เป็นยังไงบ้าง? สามีของฉันได้พูดคุยกับเซบาสเตียนไหม?”แอร์ส่งเสียงเล็ดลอดออกไปที่ปลายสายอีกด้าน “ซาบริน่าที่น่ารังเกียจนั่น! มันเป็นแม่มด นางแม่มดตัวร้าย!”หลังจากนั้น เธอก็วางสายและผล็อยหลับไปในรถแท็กซี่ออทัมน์พูดไม่ออกและโทรหาอเล็กซ์ ลูกพี่ลูกน้องของเธอ อเล็กซ์กำลังดื่มอวยพรให้เซบาสเตียนขณะที่โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาหยิบออกมาดูหมายเลขโทรศัพท์แล้วมองที่แซคซึ่งนั่งอยู่คนเดียวอย่างไม่สบายใจ อเล็กซ์ยื่นโทรศัพท์ให้ “เมียคุณโทรมา”แซครับโทรศัพท์แล้วเดินออกไป “ออทัมน์ โทรมามีอะไร?!”ออทัมน์กระแทกเสียงใส่ “แซค สมิธ! คนไร้ประโยชน์! ฉันหาโอกาสดี ๆ ที่คุณจะได้สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับลูกพี่ลูกน้องของฉันและแวดวงของเซบาสเตียน แต่คุณไม่สามารถยับยั้งชั่งใจตัวเองไว้ได้จริง ๆ! คุณถูกซาบริน่ายั่วยวนใช่ไหม! ลูกพี่ลูกน้องของคุณถูกเธอทำให้แปดเปื้อนยังไม่เพียงพออีกเหรอ?!”แซคโกรธจัด “นางผู้หญิงหน้าโง่! ฉันมันตาบอดจริง ๆ ที่เลือกแต่งงานกับผู้หญิงอย่างเธ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 281
ต่อให้คนคนนั้นจะต้องเจอกับความเลวร้ายที่สุดในชีวิตก็ตาม!เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน “ตอนนี้ ฉันยังมีโอกาสจะได้ทำงานด้านสถาปัตยกรรมจริง ๆ เหรอคะ?”"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? เธอไม่เคยคิดจะหางานทำในภาคสนามเลยเหรอ?” อเล็กซ์แซวเธอยังสามารถหางานทำได้อีกจริง ๆ เหรอ? ซาบริน่าส่ายศีรษะอย่างเศร้าหมอง“ถ้าไม่ลอง แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าทำงานได้หรือไม่” อเล็กซ์กล่าว ซาบริน่ากัดริมฝีปากเพราะความลังเลในจิตใจเซบาสเตียนกลับมาอยู่เคียงข้างซาบริน่าแล้ว เมื่อมองดูเวลา เขาก็พูดว่า “มันดึกแล้ว”มันดึกแล้วเหรอ? หัวใจของซาบริน่าจมลง เซบาสเตียนจะมอบเธอให้ใคร? คุณพูล?คุณพูลพูดคุยกับเธอมากที่สุด หรือจะเป็นคุณเฮิร์บที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า? ซาบริน่าไม่รู้ แต่เธอก้มหน้าลง กลายเป็นหุ่นยนต์เย็นชาไร้หัวใจเซบาสเตียนยืนขึ้นโดยเอาแขนโอบไหล่ของเธอ “ไปกันเถอะ ลูกรอเราอยู่ที่บ้านนะ เราต้องกลับก่อน”“บ๊ายบายค่ะพี่สาว ถ้ามีเวลา ก็มีสังสรรค์กันสักหน่อยนะ เราน่าจะไปนวดหน้าด้วยกันก็ได้นะคะ” เจนยิ้มให้ซาบริน่าสาว ๆ คนอื่น ๆ ก็พูดขึ้น “ถ้ามีโอกาสในอนาคต สาว ๆ อย่างเราทั้งสี่คนเนี้ยน่าจะตั้งกลุ่มเพื่อเล่นไพ่ด้วยกันได้นะ”เจนยิ้ม “รู้ไ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 282
ซาบริน่าพูดไม่ออก "ขึ้นรถ!" เซบาสเตียนตะโกนขึ้นซาบริน่าขึ้นรถอย่างว่าง่าย เนื่องจากเป็นเวลากลางคืน ดังนั้น คิงส์ตันจึงเปิดเครื่องทำความร้อนเอาไว้ ในพื้นที่แคบ ๆ ของรถ ใบหน้าเล็ก ๆ ของซาบริน่าเป็นสีแดง เธอไม่ได้พูดอะไรออกสักคำ และเซบาสเตียนก็ไม่พูดด้วย คิงส์ตันเริ่มกังวลเรื่องของเจ้านายมากขึ้น เขาแอบมองเซบาสเตียนจากกระจกมองหลัง นายน้อยกำลังงีบหลับคิงส์ตันกระแอม “อืม… นายหญิงครับ”ซาบริน่ามองไปที่คิงส์ตัน“วันนี้… คนที่อยู่กับนายน้อยไม่กี่ท่านนี้เป็นพี่น้องที่ดีของเขาทั้งหมดครับ ความสัมพันธ์ของพวกเขาที่มีต่อกันนั้นใกล้ชิดกว่าความสัมพันธ์ของนายน้อยกับนายท่านผู้อาวุโสฟอร์ดเสียอีกนะครับ” คิงส์ตันกล่าว“โอ้…” ซาบริน่าไม่เข้าใจสิ่งที่คิงส์ตันพยายามจะสื่อเธอฉลาดมากเมื่อหกปีที่แล้ว แม้ว่าจะไม่พูดมากในขณะนั้น แต่เธอก็สามารถมองทะลุผ่านทุกสิ่งได้ แต่ตอนนี้ซาบริน่าไม่อยากจะคาดเดาอะไรอีก เมื่อหกปีก่อน หลังจากผ่านชีวิตและความตาย ขาของเซย์นก็กลายเป็นอัมพาต และตอนนี้เขาถูกส่งไปต่างประเทศแล้ว เธอยังถูกเซบาสเตียนจับตัวมา และลูกสาวของเธออยู่ในเงื้อมมือของเซบาสเตียนเธอไม่สามารถคาดเดาอะไรได้อีก?
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 283
ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็พึมพำกับตัวเองว่า “เราไม่รู้จริง ๆ ว่านายหญิงกำลังอยู่ในเงื้อมมือของนายน้อยหรือนายน้อยกำลังถูกนายหญิงบงการอยู่กันแน่ ทั้งสองคนรักกันจริง ๆ แต่ก็ยังทรมานความรู้สึกของกันและกันอยู่อีก… ”เขาควรจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดีเล่า?ซาบริน่าเอามือคล้องคอเซบาสเตียนขณะที่ชายหนุ่มอุ้มเธอไปที่ลิฟต์ เธอพึมพำ “ดีจริง ๆ เลยนะคะ”เซบาสเตียนจ้องมองเธอ "อะไร?"ใบหน้าของเธอแดงเพราะอากาศที่ไม่ค่อยไหลเวียนภายในรถ เธอรู้สึกอบอุ่นเล็กน้อยกับคอที่เย็นยะเยือกของเขา มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นการเติมเต็มซึ่งกันและกัน เธอรู้สึกสบายมากและเขายังรู้สึกอบอุ่นอีกด้วย“คุณไม่ได้ปฏิบัติต่อฉันแย่ขนาดนั้น คุณไม่ได้พาฉันไปกับผู้ชายคนไหนเลย และคุณก็ดีกับไอโนะด้วย คุณยอมให้เธอไปโรงเรียนอนุบาลด้วย” เธอพึมพำ “ฉันรู้สึกขอบคุณมากเลยนะคะ”เซบาสเตียนพูดไม่ออก เขาต้องการจะวางเธอลงและจับเธอเขย่าตัวแรง ๆ และตะโกนใส่เธอ “เธอรู้จักฉันมาหกปีแล้วนะ! เธอเคยเห็นฉันดีกับผู้หญิงไหนไหม?! หรือว่าพอท้องแล้ว สติเลยเลอะเลือนไปด้วยเลย!”แต่ก่อนที่เซบาสเตียนจะพูดอะไร ลิฟต์ก็หยุดและประตูก็เปิดออก เด็กน้อยยืนอยู่หน้าลิฟต์"
Bab terbaru
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 330
คิงส์ตัน มาร์คัส และ ซาบริน่าต่างตกตะลึงมาร์คัสพยายามปกป้องซาบริน่าที่อยู่ข้างหลังของเขา ขณะที่มองเซบาสเตียนอย่างสยองขวัญ “เซบาสเตียน...ถ้านายมีปัญหาอะไร เข้ามาหาฉัน อย่าแตะต้องซาบริน่า เพราะยังไง เธอก็เป็นแม่ของลูกนายนะ“ถ้า...นายอยากจะฆ่าใครสักคน ให้มันเป็นฉันเถอะนะ”เซบาสเตียนไม่ตอบ เขาเพียงแค่ถอดเนกไทและปลดกระดุมเสื้อของเขาออก ในชั่วขณะนั้น ร่างที่กำยำของเขาก็สัมผัสกับมาร์คัสจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า “นายกำลังคิดอะไรอยู่? รถค่อนข้างอับชื้น ฉันก็เลยรู้สึกร้อนเฉย ๆ ดังนั้น ฉันจึงแกะกระดุมเพื่อให้เย็นลงเล็กน้อย”มาร์คัสรู้สึกโล่งใจ “อ๋อ...เซบาสเตียน นาย...คอของนาย ได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?“อ๋อ ฉันได้รับบาดเจ็บจากแมวป่า” เซบาสเตียนตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งคิงส์ตันและซาบริน่ายังคงถูกแช่แข็งอยู่กับที่ใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงจนเธอละสายตาจากทุกคนที่นั่น และมุ่งความสนใจไปที่การลูบผมของไอโนะลิ้นของคิงส์ตันผูกเป็นปมในขณะคิดกับตัวเอง'นายน้อย คุณไม่ใช่คนโกหกเก่งเลย แมวป่าพันธุ์ไหนที่ทิ้งร่องรอยของฟันไว้ได้''แม้ว่าจะเป็นแมวป่า แต่คุณไม่รู้หรือว่าแมวและมนุษย์ม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 329
“ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก“ถ้าในอนาคตเธอต้องการเงิน ไม่ว่าจะมากขนาดไหน เธอก็มาหาฉันได้เสมอ“อย่าปล่อยให้ตัวเองต้องทนทุกข์เพียงลำพังซาบริน่ารับนามบัตรโดยกล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ นายน้อยชอว์”ความจริงแล้ว เธอไม่อยากรับนามบัตร แล้วเธอจะรับไปเพื่ออะไร? ซาบริน่าและลูกสาวของเธออยู่กับเซบาสเตียนแล้ว ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกในอนาคต นอกจากนี้ เธอยังได้งานทำแล้ว ซึ่งเธอตัดสินใจที่จะอุทิศเวลาของเธอและสร้างเนื้อสร้างตัวเธอไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครอีกต่อไปแต่เมื่อเห็นว่ามาร์คัสเคยช่วยเธอมาก่อน เธอไม่ต้องการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของมาร์คัสด้วยการปฏิเสธนามบัตรไปขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือไปหยิบการ์ดนั้น ก็มีรถจอดอยู่ข้างหลังทั้งคู่ มาร์คัสและซาบริน่าต่างหันความสนใจไปที่รถท่าทีของซาบริน่าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเหตุใดจึงเป็นเรื่องบังเอิญที่เซบาสเตียนกลับมาถึงบ้านในขณะนั้น?ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซาบริน่ากลัวว่าภาพก่อนหน้านี้จะทำให้เซบาสเตียนหึง แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอก็ตระหนักว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เซบาสเตียนจะรู้สึกแบบนั้นซาบริน่าคิดมากไปคนแรกที่ลงจากรถคือคิงส์ตัน เมื่อเห็นมาร
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 328
มาร์คัสถึงกับพูดไม่ออกเขาไม่รู้จะปลอบเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไร เขาได้แต่แบ่งปันความเจ็บปวดของเธอในใจ ในขณะนั้นเอง ฝนก็เริ่มตกราวกับว่ามีใครให้สัญญาณฝนเริ่มตกหนักขึ้นภายในไม่กี่วินาทีซาบริน่ายกแขนขึ้นเพื่อกันศีรษะจากฝน แต่มาร์คัสดึงเธอเข้าไปในล็อบบี้ของอาคารชั้นหนึ่งทันทีขณะที่ทั้งสองตั้งสติ มาร์คัสหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลข “ซินดี้ ช่วยฉันเอาเอกสารไปที”ซาบริน่าไม่พูดอะไรมาร์คัสไม่ได้ตั้งใจที่จะขึ้นไปข้างบนเหรอ? ทำไมเขาถึงเรียกใครบางคนมาที่นี่เพื่อรับเอกสารไปแทน?ไม่นานหลังจากนั้น หญิงสาวสวยในชุดอย่างมืออาชีพและรองเท้าส้นสูงก็มาถึงล็อบบี้ มาร์คัสจึงส่งเอกสารบางส่วนให้กับผู้หญิงคนนั้นและสั่งว่า “บอกผู้อำนวยการของเธอว่าฉันจะไม่ขึ้นไปชั้นบน มีบางอย่างที่ฉันต้องจัดการที่นี่”“ค่ะ ผู้อำนวยการชอว์” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับขึ้นไปชั้นบนมาร์คัสหันมาสนใจซาบริน่าอีกครั้ง “เธอจะไปไหน? เดี๋ยวฉันจะไปส่ง”ซาบริน่าไม่รู้จะตอบอย่างไร เธออยากกลับบ้านหลังจากชะงักเล็กน้อยเธอก็เริ่มพูดอีกครั้ง “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ นายน้อยชอว์ ฉันไปเองได้”มาร์คัสยิ้ม “เธอกำลังจ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 327
ความสัมพันธ์ที่ซาบริน่ามีกับครอบครัวลินน์เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดสำหรับเธอเสมอมา มันเป็นรอยแผลเป็นที่เธอไม่อยากเปิดเผย อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่อย่างใดแม้ว่ามาร์คัสจะเชื้อเชิญ แต่ซาบริน่าก็ไม่ได้ไปร้านกาแฟกับเขา ตอนนี้ ทั้งสองคนยืนอยู่บนถนนสายหลักนอกทางเข้าบริษัท ซาบริน่าตั้งใจที่จะเล่าเรื่องราวอย่างง่าย ๆ ที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับครอบครัวลินน์ เพราะเธอต้องการกลับบ้านโดยเร็วเพื่อจะได้รู้ว่าไอโนะทำอะไรลงไปที่บ้านตระกูลฟอร์ด“ตอนอายุน้อยกว่าสิบสองปี ฉันอาศัยอยู่ในบ้านเกิดของฉัน ซึ่งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองเล็ก ๆ พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ที่นั่นโดยปลูกผักครัวเรือน ในช่วงที่ซบเซา พ่อของฉันก็จะไปเป็นคนส่งสินค้าให้โกดังด้วย“ตอนที่ฉันอายุได้สิบขวบ ตอนที่พ่อของฉันทำงานอยู่ที่โกดัง เขาถูกของบางอย่างตกใส่เขา ของทับจนเสียชีวิต ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น แม่ของฉันป่วยและไม่อาจรักษาหายได้ตลอดทั้งปี“หลังจากนั้น เธอก็ไม่ดีขึ้นเลย และร่างกายของเธอก็อยู่ในสภาพที่เปราะบางอยู่เสมอ“แต่เพราะฉันเรียนเก่ง แม่ของฉันอยากให้ฉันเรียนต่อ สองปีต่อมา เธอพาฉันมาที่เมืองเซ้าท์ ซิตี้“นั่นเป็นค
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 326
มาร์คัส ชอว์เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเมื่อหกปีก่อนมาก และมีลักษณะเป็นนักวิชาการ ซาบริน่านึกถึงความช่วยเหลือทุกอย่างที่เขาให้ไว้กับเธอในตอนที่เธอหนีไปจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้ แม้แต่ตอนเธอออกมาจากบ้านเช่าเพื่อไปห้ามไม่ให้เซบาสเตียนแต่งงาน มาร์คัสก็ยังอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเธอเมื่อซาบริน่ามองเข้าไปในดวงตาของมาร์คัส เธอรู้ได้เลยว่าดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนและใจดีเพียงใดเขาเริ่มถามว่า “ซาบริน่า สบายดีไหม? ฉันรู้ว่าเซบาสเตียนเป็นคนจับตัวและพาเธอกลับมาที่นี่ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ ครอบครัวของฉันเริ่มจับตาดูฉันอย่างเข้มงวดมากขึ้น ดังนั้น หากว่าฉันไปหาเธออย่างไม่ระมัดระวัง ก็รังแต่จะยั่วโมโหเซบาสเตียนมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันจึงไม่พยายามติดต่อเธอมาโดยตลอด บอกฉันทีว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง?“เซบาสเตียนปฏิบัติต่อเธอยังไงบ้าง...”"ดีมาก" ซาบริน่าตอบเพียงสองคำเธอเพียงยิ้มให้มาร์คัสโดยไม่ได้อธิบายอะไรแม้ว่าเธอจะรู้สึกอยากขอบคุณใครสักคน แต่ซาบริน่าก็ยังเป็นคนที่เก็บความรู้สึกของเธอไว้ข้างในเสมอ แทนที่จะใช้คำพูดเพียงผิวเผินเพื่อแสดงความรู้สึกเหล่านั้น มันเหมือนกับความสำนึกบุญคุณที่เธอรู้สึกต่อไนเจลในตอนนั้นที่เธอไ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 325
เด็กน้อยคนนี้ไม่เคยกลัวเลยจริง ๆ ในช่วงสองปีที่เธอใช้เวลาอยู่ในโรงเรียนอนุบาลที่เขตเมืองเคียร์ราย เธอตีกับเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนแน่นอน ไอโนะเคยทะเลาะกับเด็กคนอื่น ๆ เท่านั้น เมื่อพวกเขาล้อเลียนเธอว่าไม่มีพ่อหรือดูถูกแม่ของเธอไอโนะจะเอาชนะเด็กคนอื่นอย่างกล้าหาญทุกครั้งหลังจากทะเลาะกับเด็กในโรงเรียนอนุบาล ตอนนี้ เธอไปยั่วยุพวกผู้ใหญ่แล้วเหรอ?ซาบริน่าโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเยียบโลกของผู้ใหญ่นั้นซับซ้อนขนาดไหน? มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กห้าขวบอย่างไอโนะจะเข้าใจได้อย่างแน่นอน ลูกของเธอยังเล็กอยู่ ดังนั้น ไม่ว่าเธอจะดุร้ายหรือกล้าหาญแค่ไหน เธอก็ยังไม่สามารถเอาชนะผู้ใหญ่ด้วยสติปัญญาหรือพละกำลังได้ซาบริน่ากังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกสาวเป็นหลักเธอดุไปทางโทรศัพท์ “ไอโนะ! บอกเลยถ้าหนูทำร้ายผู้ใหญ่อีก แม่จะตีก้นหนูจนบวมเลย! แม่ไม่อยากเจอหนูอีกแล้ว!”ไอโนะตกใจกับคำพูดรุนแรงของแม่ของเธอจนถึงกับร้องไห้ออกมา เธอเช็ดจมูกขณะสะอื้นไห้ “แม่จ๋า หนูแค่อยากช่วยแม่...”“แม่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากหนู แม่ไม่อยากให้หนูออกสร้างปัญหาข้างนอกนั่น!” ซาบริน่าดุเธออย่างเคร่งครัด เธอมักจะเข้มงวดกั
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 324
ซาบริน่าไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไรประโยคนั้นไม่มีเหตุผลเลย!เธอถามว่า “กำไลอะไรคะ? ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ คุณซื้อเสื้อผ้าให้ฉันแต่ไม่ได้ซื้อเครื่องประดับเลยนะ”เขาพยายามที่จะขู่กรรโชกเธอเหรอ?เธอไม่ได้ขโมยกำไลของเขามา!น้ำเสียงเยือกเย็นของเซบาสเตียนไม่เปลี่ยนไป “ฉันถามถึงกำไลเมื่อหกปีที่แล้ว!”สิ่งนี้ทำให้ซาบริน่าพูดไม่ออกก่อนจะออกมาจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้เมื่อหกปีที่แล้ว เธอได้ทิ้งกำไลนั้นไว้พร้อมกับร่างของป้าเกรซ ซาบริน่าอยากให้กำไลเป็นสัญลักษณ์แทนตัวเธอ ดังนั้น เธอจึงทิ้งมันไว้ที่นั่นเพื่อให้อยู่เป็นเพื่อนป้าเกรซ ในตอนนั้น มันคือสิ่งเดียวที่ซาบริน่าสามารถทำได้เพื่อเกรซหลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ซาบริน่ากล่าวว่า “ฉันคงจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วถ้าคุณไม่ได้พูดขึ้นมา ฉันพยายามคืนให้คุณเมื่อหกปีที่แล้ว แต่ในตอนนั้นคุณไม่ยอมรับมันไว้ คุณบอกว่าฉันควรเป็นคนเก็บมันไว้เพราะแม่ของคุณให้ฉัน แล้วทำไมคุณถึงต้องการมันคืนในตอนนี้ล่ะ?”ในขณะนั้น เซบาสเตียนรู้สึกเหมือนเพิ่งถูกซาบริน่าตำหนิและไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรแต่มันยังทำให้เขาโกรธอีกด้วย!ความเข้าใจผิดต่อเซบาสเตียนดูเหมือนจะเป็นงานอดิเรกของเธ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 323
ไอโนะถามว่า “... ลุงคิงส์ตันคะ ยิงปืนนัดเดียวได้นักสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?” อย่างไรคำศัพท์ของเด็กหญิงตัวน้อยก็ยังพัฒนาไม่เต็มที่คิงส์ตันตอบว่า “มันหมายความว่า…” ขณะกำลังจะอธิบายเรื่องนี้กับเจ้าหญิงตัวน้อย เขาสังเกตเห็นการแสดงออกที่เย็นชาบนใบหน้าของนายน้อยจากกระจกมองหลัง เขาหุบปากทันทีคิงส์ตันเรียนรู้วิธีอ่านท่าทางของนายท่านเป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหญิงจะไม่ได้มีทักษะนั้น เมื่อเธอเห็นว่าคิงส์ตันไม่ตอบคำถามของเธอ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็หันไปหาพ่อตูดหมึกของเธอ กลอกตาและถามว่า “ถ้าอย่างนั้นหนูขอถามคุณหน่อยเถอะ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?”ในตอนนี้ ไอโนะไม่ต้องพึ่งพาอ้อมกอดของพ่อเหมือนที่เธอเคยได้รับที่บ้านเก่าแก่หลังนั้นอีกต่อไป อันที่จริงเธอไม่อยากเรียกเขาว่าพ่อด้วยซ้ำเพราะว่ามีแค่พวกเขาสองคน เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าพ่อของเธอจะเป็นคนใจร้าย แต่ก็มีผู้หญิงมากมายที่พยายามจะจับเขาไอโนะเกลียดเรื่องนี้!เมื่อเซบาสเตียนเห็นสีหน้าไม่พอใจของเด็กหญิงตัวน้อย เขาไม่รู้ว่าเธออยากหัวเราะหรือร้องไห้แทนที่จะตอบไอโนะ เขากลับสวนกลับด้วยคำถามอื่น “ทำไมหนูถึ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 322
ถ้านายท่านอาวุโสชอว์ไม่เอ่ยถึงกำไลนั้น เซบาสเตียนคงลืมมันไปแล้ว ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่แม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ เธอได้มอบกำไลให้ซาบริน่า ซึ่งเป็นมรดกตกทอดของตระกูลอันประเมินค่ามิได้นายท่านอาวุโสชอว์กล่าวต่อ “เซบาสเตียน ผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นกำลังวางแผนต่อต้านนายอยู่แน่ ๆ ลองคิดดู เธอทำร้ายไนเจล เซย์นนายน้อยแห่งตระกูลสมิธ หรือแม้แต่มาร์คัสมากแค่ไหน“เธอไม่สามารถเทียบได้กับแม่ของนายได้“ผู้หญิงแบบนั้นจะสามารถสอนลูกของนายให้ถูกต้องได้อย่างไร?”เซบาสเตียนฝืนยิ้ม “ตอนนี้ลูกสาวของผมอยู่กับผม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่ของเธอ?!“นายท่านอาวุโสชอว์ด่วนสรุปเกินไปแล้วนะครับ!“สำหรับการอบรมลูกสาวของผม ผมไม่ต้องการให้บุคคลภายนอกมาแนะนำเกี่ยวกับวิธีการทำเช่นนั้น นายท่านอาวุโสชอว์ คุณควรให้ความสำคัญกับการอบรมหลานสาวของคุณเองอย่างเหมาะสม คุณจะได้หยุดดูหมิ่นตัวเองต่อหน้าตระกูลฟอร์ดสักที!”หลังจากพูดอย่างนั้น เซบาสเตียนก็อุ้มไอโนะไว้ในอ้อมแขนและพยายามจะออกจากห้องโถงไป“เซบาสเตียน!” เฮนรี่ตะโกน “จะไปไหน นายบอกว่าเราจะทานข้าวกับไอโนะไม่ใช่เหรอ? ย่าของนายเตรียมของขวัญมากมายไว้ให้เธอแล้วนะ เซบาสเตียน…”เ
