Share
บทที่ 200
Related chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 201
หลังจากรับประทานอาหารเย็น ซาบริน่าตัดสินใจใช้เวลาตลอดทั้งคืนไปกับการทบทวนแบบงานก่อสร้าง ขณะที่เซย์นอุ้มไอโนะและอ่านหนังสือนิทานให้เธอฟัง ทั้งสองคนรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมากที่ได้อยู่ด้วยกัน ซาบริน่าจะแอบดูพวกเขาเป็นครั้งคราว รู้สึกราวกับว่าทุกอย่างในโลกนั้นเข้าที่เข้าทางไปเสียหมดวันรุ่งขึ้นหลังจากรับประทานอาหารเช้า ซาบริน่าเข้าไปพูดคุยกับเซย์น“ฉันจะไปที่โรงเรียนอนุบาลของไอโนะ เพื่อดำเนินการตามขั้นตอนในการย้ายโรงเรียนและหาโรงเรียนอนุบาลที่อื่นให้เธอนะ บางทีมันอาจจะเป็นการดีที่สุดที่จะรักษาระยะห่างกับคนอย่างซัลลิแวน เขามีอำนาจเกินไปที่จะเสี่ยงไปขัดแข้งขัดขากับคนพรรค์นั้น เราอาจหลีกเลี่ยงพวกเขาทุกคนได้”“แน่นอน” เซย์นพยักหน้าเห็นด้วยเมื่อตกลงกันได้แล้ว ตอนที่ซาบริน่ากำลังจะออกไป เธอเห็นชายสองคนยืนอยู่นอกรั้วและกำลังจะเคาะประตู ชายทั้งสองสวมชุดเครื่องแบบ พร้อมกระเป๋าเอกสารอยู่ในมือ“สวัสดี ให้ฉันช่วยอะไรไหมคะ?” ซาบริน่าถามขณะเปิดประตู“เรากำลังคุยกับคุณสก๊อตต์อยู่รึเปล่าครับ?” ชายคนหนึ่งถาม ซาบริน่าพยักหน้าตอบและเขาพูดต่อว่า "เรามาจากบริษัทนิวเวิลด์ เรามาที่นี่วันนี้เพื่อหารือเรื
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 202
เสียงของซาบริน่าเบามากจนแทบเป็นเสียงกระซิบที่แม้แต่คนที่อยู่ข้างๆ เธอก็ไม่ได้ยิน และเป็นเสียงแผ่วเบาที่เล็ดลอดออกมาจากส่วนลึกของลำคอ กล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายของเธอเกร็งอย่างควบคุมไม่ได้ เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าชายคนนั้น เป็นเวลาหกปีแล้วและรัศมีที่น่าเกรงขามของเขาดูเหมือนจะมากขึ้นจากที่เธอเห็นเขาครั้งสุดท้าย โดยไม่ต้องพูดอะไรเลย เขาสามารถทำให้คนที่เข้มแข็งที่สุดคุกเข่าลงได้ ครอบครัวซัลลิแวนหมดความยโสโอหังก่อนหน้านี้ตั้งแต่ที่ชายคนนี้ก้าวเข้ามา และพวกเขารีบประจบประแจงเขาผู้นั้นทันที“คุณ...คุณฟอร์ด ลมอะไรหอบคุณมาที่นี่? คือ...อาการบาดเจ็บที่หลังของผมนี่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น” คุณซัลลิแวนยิ้มอย่างนอบน้อมให้เซบาสเตียน เขาพูดติดอ่างราวกับว่าพูดอะไรไม่ออก ภรรยาของเขาพยักหน้าถี่รัวอยู่ข้างเขาโดยไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียวน่าแปลกที่ลีโอลูกชายของพวกเขาดูคุ้นเคยกับเซบาสเตียนและเรียกเขาว่า "คุณอา!"“ฮืม” เซบาสเตียนตอบเสียงต่ำ“นางตัวดี!” ลีโอหันกลับมามองทางซาบริน่าและโอ้อวด "ตอนนี้เธอเห็นด้วยตัวเองแล้ว นี่คือเพื่อนใหม่ของพ่อฉัน นายใหญ่จากเมืองเซ้าท์ ซิตี้ เขามีอำนาจมาก! ถ้าไม่ให้ไอโนะ สก๊อตต์มาคุ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 203
พวกเธอจะหนีไปที่ไหนได้? น้ำตาของซาบริน่าไหลออกมาขณะที่เธอกัดริมฝีปากล่างเพื่อยึดเหนี่ยวตัวเองไว้จากความสิ้นหวังที่ท่วมท้นและไม่ยอมจะมองเซบาสเตียน“เพื่อนของฉันคนนี้มีรายได้มากกว่าหนึ่งล้านในแต่ละวันเชียวนะ! เขาจะต้องติดแหง็กอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ และเธอกำลังพูดว่าห้าล้านเป็นจำนวนเงินที่มากเกินไปที่จะชดเชยการเสียรายได้และค่าใช้จ่ายในการรักษาตัวของเขาเหรอ?” เซบาสเตียนพูดต่อ“…” ซาบริน่ายังคงเงียบ“ถ้าเป็นฉัน ฉันคงจะบอกว่าสิบล้านเป็นจำนวนที่เหมาะสมกว่าอีก!” เซบาสเตียนเรียกร้องอย่างเฉยเมย“โอ้ คุณฟอร์ด ขอบคุณมาก ขอบคุณมากครับ! คุณพูดถูก พวกเธอควรชดใช้ค่าเสียหายให้เราสิบล้าน!” ด้วยการสนับสนุนจากเซบาสเตียน ซัลลิแวนก็ยิ่งได้เพิ่มความชอบธรรมมากขึ้นแม้จะยังเป็นเด็ก แต่ลีโอก็เป็นคนช่างสังเกตและหันไปยิ้มหวานให้เซบาสเตียนทันที “ขอบคุณครับ คุณอาฟอร์ด”“นี่! นายหาลุงให้ตัวเองได้เป็นร้อยคน แต่ฉันก็ยังไม่กลัวนายเลย สิ่งนี้ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่านายก็แค่คนขี้แพ้หรอกนะ! ลีโอ กล้า ๆ หน่อยสิแล้วมาสู้กับฉันแบบตัวต่อตัว ถ้าฉันเอาชนะนายได้ นายจะไม่ได้รับอนุญาตให้แบล็กเมล์แม่ของฉันอีก!
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 204
เมื่อเผชิญหน้ากับชายผู้สง่างาม ไอโนะที่ไม่เคยหวาดกลัวต่อสิ่งใดก็รู้สึกกังวลเป็นครั้งแรก เธอเคยเห็นผู้ชายคนนี้มาก่อนบนคอมพิวเตอร์ของแม่ และแม่ของเธอมักจะร้องไห้อยู่เงียบ ๆ ในตอนดึกตอนที่นั่งดูรูปถ่ายของผู้ชายคนนี้เพียงลำพัง สำหรับเด็กอายุห้าขวบ ไอโนะตีความน้ำตาของแม่ได้ว่าเป็นความกลัวที่มีต่อชายผู้นี้ และเป็นเรื่องธรรมดาที่เด็กจะกลัวสิ่งที่แม่ก็กลัว ด้วยความกลัวไอโนะจึงไม่กล้าตอบและถอยหลังไปสองสามก้าวลีโอผู้อยู่ด้านหลังของเซบาสเตียนเริ่มหงุดหงิดใจและกรีดร้องขึ้น "คุณอาฟอร์ด ฆ่าเธอเลย! ฆ่าไอโนะ สก๊อตต์เลย!"ขณะที่ทั้งเซย์นและซาบริน่าตกตะลึงราวกับว่าเป็นกวางที่ถูกส่องด้วยไฟหน้ารถ ดูเหมือนว่าไอโนะจะรวบรวมความกล้าที่จะพูดได้ในที่สุดว่า“คุณปล่อยแม่หนูไปได้ไหมคะ?” เธอถาม"อะไรนะ?" เซบาสเตียนขมวดคิ้วด้วยความสับสน“แม่ของหนูกลัวคุณ แม่ชอบร้องไห้ทุกครั้งที่เห็นหน้าคุณ ถ้าคุณปล่อยแม่และลุง หนูจะให้คุณเอาชีวิตหนูไปก็ได้” ไอโนะสบตาเซบาสเตียนอย่างประหม่าเด็กหญิงอายุห้าขวบคนนี้มีดวงตาสีดำที่เห็นได้ชัดว่าเหมือนของเซบาสเตียน และหากใครก็ตามที่สาขาของฟอร์ด กรุ๊ปเห็นเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้เดินเข้ามา
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 205
“แม่คะ หนูไม่อยากให้แม่ตาย...” คำพูดของซาบริน่าทำให้ไอโนะน้ำตาไหลโดยทันที"ผู้อำนวยการฟอร์ด! ชีวิตของเธอไม่มีประโยชน์แล้ว ชีวิตผู้หญิงไร้ค่านี่จะมีค่าแค่ไหนกันเชียว? ผมต้องการเงินสิบล้านของผม! โดยไม่ขาดไปสักแดงเดียว! เธอจะไปขายไตหรือขายอะไรที่เธอเสนอขายได้ตามข้างถนนและจ่ายเงินชดใช้ในสิ่งที่เธอเป็นหนี้ผมไว้พร้อมดอกเบี้ย! นี่คือสิ่งที่ผมสนใจ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน แม้ว่าจะใช้เวลาทั้งชีวิตของเธอก็ตาม!” คุณซัลลิแวนตะโกนอย่างไร้ความปรานีเมื่อเห็นว่าทั้งซาบริน่าและไอโนะน้ำตาไหลทันทีที่แพทย์ผู้รับผิดชอบการรักษาคุณซัลลิแวนเข้ามาพบห้องที่เต็มไปด้วยผู้คน แพทย์ก็ทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจกับเสียงรบกวนนั้น“ที่นี่ไม่เหมาะสมที่จะพูดคุยกันเรื่องเงินสิบล้านเพราะมันจะส่งผลต่อการฟื้นตัวของผู้ป่วยและรบกวนสมาธิของแพทย์จากงานของเขาด้วย เธออยู่ที่ไหน? ไปพูดคุยกันที่นั่น!” เซบาสเตียนสั่งคิงส์ตันแทบจะกลั้นเสียงหัวเราะไว้โดยเอามือปิดปากไม่ได้ ใครจะคิดว่าเจ้านายของเขาจะต้องหันไปใช้กลอุบายที่น่าเบื่อเช่นนี้? คิงส์ตันเหลือบมองเจ้านายของเขา ดวงตาของเขาหรี่ลงอย่างสนุกสนาน ขณะที่เซบาสเตียนจ้องไปที่ซาบริน่าอย่างเคร่งขร
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 206
“ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติตั้งแต่ตอนที่เซบาสเตียน ฟอร์ด มาหาหัวหน้าฝ่ายโดยเฉพาะอย่างฉัน แทนที่จะไปหาพวกคนรวยในตอนแรกที่เขามาที่เมืองเคียร์ราย ฉันคิดว่าบางทีเขาอาจจะใช้เส้นสายของพี่ชายของฉันกับพวกมาเฟียมาพิจารณาด้วย แต่ตอนนี้ฉันเดาว่าคงไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้” คุณซัลลิแวนพึมพำขณะพยายามสงบสติอารมณ์ “ฟอร์ดจะต้องรู้ว่าลูกชายของเราอยู่โรงเรียนอนุบาลเดียวกับไอโนะ สก๊อตต์อย่างแน่นอน”“แล้วทำไมเขาถึงร่วมมือกับเราเพื่อรังแกลูกสาวของตัวเองล่ะ?” คุณนายซัลลิแวนยังคงงงงวย“เธอไม่รู้อะไรเลยรึยังไง?” คุณซัลลิแวนคำรามและภรรยาของเขาเงียบทันทีโดยไม่ซักถามอะไรอีก จากนั้นคุณซัลลิแวนก็จับมือของลูกชายและเขาเริ่มออกเดิน พร้อมกับตะโกนว่า "เราต้องรีบกลับบ้านไปเก็บของและรีบหนีเอาชีวิตรอดทันที เร็วเข้า!"“ผมไม่เอา!” ลีโอกรีดร้องและร้องไห้ไปตลอดทาง "ไอโนะ สก๊อตต์ยังไม่คุกเข่าให้ผมเลย! ผมอยากเอาชนะเธอ! ผมอยากให้เธอยอมรับความพ่ายแพ้!"“ฉันจะสอนแกให้ยอมรับความพ่ายแพ้ เจ้าเด็กอวดดี! แกกล้าดียังไงที่หาเรื่องแบบนี้มาให้เรา!” ด้วยความผิดหวัง คุณนายซัลลิแวนเริ่มทุบลีโออย่างฉุนเฉียว ลีโอร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บป
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 207
กลุ่มคนก้าวลงจากรถอย่างต่อเนื่อง แต่ละคนแต่งกายด้วยชุดที่หรูหรากว่าคนก่อนหน้า แม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่าคนเหล่านี้คือผู้มีอำนาจ แต่พวกเขาก็กระวนกระวายใจเมื่ออยู่ต่อหน้าเซบาสเตียน เซย์นเหลือบมองและเห็นใบหน้าใหม่จำนวนหนึ่ง เช่นเดียวกับที่เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย คนเหล่านี้เป็นบุคคลที่มีอิทธิพลจากเขตต่าง ๆ ในเมืองเคียร์ราย เมื่อคิดว่าพวกเขาทุกคนมารวมตัวกันที่ลานบ้านของเขาเพียงเพื่อจะได้ประจบสอพลอเซบาสเตียน นั่นก็เป็นข้อพิสูจน์แล้วว่าอำนาจของเซบาสเตียนนั้นยิ่งใหญ่เพียงใดเซบาสเตียนมองดูฝูงชนอย่างไร้อารมณ์ ราวกับราชาจ้องมองลงมาที่ราษฎรของตน ขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "น่าเสียดายนะ ฉันมาที่นี่เพื่อจัดการเรื่องส่วนตัวเท่านั้น ฉันไม่มีเวลามาสังสรรค์หรอก"ฝูงชนเงียบทันที ขณะที่คิงส์ตันก้าวออกมา “พวกคุณทุกคนควรจะออกไปภายในห้านาที!” เขาตะคอก“แต่…” ชายผู้กล้าหาญคนหนึ่งเอ่ยอย่างลังเล “เมื่อไหร่เราจะมีโอกาสได้เลี้ยงอาหารนายท่านเซบาสเตียนล่ะครับ?”"เราจะดูกันอีกทีในวันพรุ่งนี้!" คิงส์ตันตอบอย่างไม่สบอารมณ์“ก็ได้ ก็ได้ เราจะให้นายท่านเซบาสเตียนได้จัดการเรื่องของตนเอง เราจะไปจากที่นี่ตอนนี้เลย แต่พวกเ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 208
“แน่นอนค่ะ หนูรู้ว่าควรเรียกคุณว่าอะไร!” ดวงตาของไอโนะทรยศต่อน้ำเสียงที่ไม่เกรงกลัวของเธอ ดวงตาแสดงให้เห็นว่าเธอกลัวผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเพียงใด"?" ซาบริน่าสะบัดหัวไปมองลูกสาวด้วยความตกใจ แม้แต่คิงส์ตันที่ยืนอยู่ข้างประตูก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ“เจ้าหญิงน้อยรู้ด้วยสัญชาตญาณว่านี่คือพ่อของเธอเหรอ?” เขาคิด“หนูจะเรียกคุณว่าเจ้าตูดหมึกไง! เจ้าตูดหมึก เอาลุงของหนูไปไว้ไหน?? เอาลุงคืนมานะ พาหนูไปหาเขาเดี๋ยวนี้ เจ้าตูดหมึก!” ไอโนะพุ่งเข้าใส่เซบาสเตียนโดยไม่มีคำเตือนและทำการโจมตีทุกรูปแบบที่เด็กอายุห้าขวบพอจะทำได้ เธอเตะและต่อย กัดและฉีกอย่างดุร้ายเหมือนที่เธอทำ แม้จะยังเป็นเด็กแต่เด็กหญิงก็มีไฟในตัวเธอที่เริ่มจะร้อนขึ้นเมื่ออารมณ์โกรธพลุ่งพล่าน ด้วยพลังงานแห่งความหงุดหงิด เธอเตะและต่อยเข้าที่ขาของเซบาสเตียนด้วยพละกำลังอันเหลือเชื่อ ภายในชั่วพริบตารองเท้าที่เซบาสเตียนสวมซึ่งเป็นแบรนด์เนมมีมูลค่าหลายแสนก็ได้ถูกกระทืบจนบิดเบี้ยวอย่างโหดร้ายและไร้ความปรานีอีกด้านหนึ่ง ซาบริน่ายอมแพ้อย่างราบคาบ ขณะที่เธอหลั่งน้ำตาแห่งความหมดหวัง ไอโนะได้รับการสืบทอดสิ่งที่มากกว่าแค่ความฉลาดของเซบาส
Latest chapter
