MasukShare
บทที่ 200
Bab terkait
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 201
หลังจากรับประทานอาหารเย็น ซาบริน่าตัดสินใจใช้เวลาตลอดทั้งคืนไปกับการทบทวนแบบงานก่อสร้าง ขณะที่เซย์นอุ้มไอโนะและอ่านหนังสือนิทานให้เธอฟัง ทั้งสองคนรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมากที่ได้อยู่ด้วยกัน ซาบริน่าจะแอบดูพวกเขาเป็นครั้งคราว รู้สึกราวกับว่าทุกอย่างในโลกนั้นเข้าที่เข้าทางไปเสียหมดวันรุ่งขึ้นหลังจากรับประทานอาหารเช้า ซาบริน่าเข้าไปพูดคุยกับเซย์น“ฉันจะไปที่โรงเรียนอนุบาลของไอโนะ เพื่อดำเนินการตามขั้นตอนในการย้ายโรงเรียนและหาโรงเรียนอนุบาลที่อื่นให้เธอนะ บางทีมันอาจจะเป็นการดีที่สุดที่จะรักษาระยะห่างกับคนอย่างซัลลิแวน เขามีอำนาจเกินไปที่จะเสี่ยงไปขัดแข้งขัดขากับคนพรรค์นั้น เราอาจหลีกเลี่ยงพวกเขาทุกคนได้”“แน่นอน” เซย์นพยักหน้าเห็นด้วยเมื่อตกลงกันได้แล้ว ตอนที่ซาบริน่ากำลังจะออกไป เธอเห็นชายสองคนยืนอยู่นอกรั้วและกำลังจะเคาะประตู ชายทั้งสองสวมชุดเครื่องแบบ พร้อมกระเป๋าเอกสารอยู่ในมือ“สวัสดี ให้ฉันช่วยอะไรไหมคะ?” ซาบริน่าถามขณะเปิดประตู“เรากำลังคุยกับคุณสก๊อตต์อยู่รึเปล่าครับ?” ชายคนหนึ่งถาม ซาบริน่าพยักหน้าตอบและเขาพูดต่อว่า "เรามาจากบริษัทนิวเวิลด์ เรามาที่นี่วันนี้เพื่อหารือเรื
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 202
เสียงของซาบริน่าเบามากจนแทบเป็นเสียงกระซิบที่แม้แต่คนที่อยู่ข้างๆ เธอก็ไม่ได้ยิน และเป็นเสียงแผ่วเบาที่เล็ดลอดออกมาจากส่วนลึกของลำคอ กล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายของเธอเกร็งอย่างควบคุมไม่ได้ เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าชายคนนั้น เป็นเวลาหกปีแล้วและรัศมีที่น่าเกรงขามของเขาดูเหมือนจะมากขึ้นจากที่เธอเห็นเขาครั้งสุดท้าย โดยไม่ต้องพูดอะไรเลย เขาสามารถทำให้คนที่เข้มแข็งที่สุดคุกเข่าลงได้ ครอบครัวซัลลิแวนหมดความยโสโอหังก่อนหน้านี้ตั้งแต่ที่ชายคนนี้ก้าวเข้ามา และพวกเขารีบประจบประแจงเขาผู้นั้นทันที“คุณ...คุณฟอร์ด ลมอะไรหอบคุณมาที่นี่? คือ...อาการบาดเจ็บที่หลังของผมนี่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น” คุณซัลลิแวนยิ้มอย่างนอบน้อมให้เซบาสเตียน เขาพูดติดอ่างราวกับว่าพูดอะไรไม่ออก ภรรยาของเขาพยักหน้าถี่รัวอยู่ข้างเขาโดยไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียวน่าแปลกที่ลีโอลูกชายของพวกเขาดูคุ้นเคยกับเซบาสเตียนและเรียกเขาว่า "คุณอา!"“ฮืม” เซบาสเตียนตอบเสียงต่ำ“นางตัวดี!” ลีโอหันกลับมามองทางซาบริน่าและโอ้อวด "ตอนนี้เธอเห็นด้วยตัวเองแล้ว นี่คือเพื่อนใหม่ของพ่อฉัน นายใหญ่จากเมืองเซ้าท์ ซิตี้ เขามีอำนาจมาก! ถ้าไม่ให้ไอโนะ สก๊อตต์มาคุ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 203
พวกเธอจะหนีไปที่ไหนได้? น้ำตาของซาบริน่าไหลออกมาขณะที่เธอกัดริมฝีปากล่างเพื่อยึดเหนี่ยวตัวเองไว้จากความสิ้นหวังที่ท่วมท้นและไม่ยอมจะมองเซบาสเตียน“เพื่อนของฉันคนนี้มีรายได้มากกว่าหนึ่งล้านในแต่ละวันเชียวนะ! เขาจะต้องติดแหง็กอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ และเธอกำลังพูดว่าห้าล้านเป็นจำนวนเงินที่มากเกินไปที่จะชดเชยการเสียรายได้และค่าใช้จ่ายในการรักษาตัวของเขาเหรอ?” เซบาสเตียนพูดต่อ“…” ซาบริน่ายังคงเงียบ“ถ้าเป็นฉัน ฉันคงจะบอกว่าสิบล้านเป็นจำนวนที่เหมาะสมกว่าอีก!” เซบาสเตียนเรียกร้องอย่างเฉยเมย“โอ้ คุณฟอร์ด ขอบคุณมาก ขอบคุณมากครับ! คุณพูดถูก พวกเธอควรชดใช้ค่าเสียหายให้เราสิบล้าน!” ด้วยการสนับสนุนจากเซบาสเตียน ซัลลิแวนก็ยิ่งได้เพิ่มความชอบธรรมมากขึ้นแม้จะยังเป็นเด็ก แต่ลีโอก็เป็นคนช่างสังเกตและหันไปยิ้มหวานให้เซบาสเตียนทันที “ขอบคุณครับ คุณอาฟอร์ด”“นี่! นายหาลุงให้ตัวเองได้เป็นร้อยคน แต่ฉันก็ยังไม่กลัวนายเลย สิ่งนี้ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่านายก็แค่คนขี้แพ้หรอกนะ! ลีโอ กล้า ๆ หน่อยสิแล้วมาสู้กับฉันแบบตัวต่อตัว ถ้าฉันเอาชนะนายได้ นายจะไม่ได้รับอนุญาตให้แบล็กเมล์แม่ของฉันอีก!
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 204
เมื่อเผชิญหน้ากับชายผู้สง่างาม ไอโนะที่ไม่เคยหวาดกลัวต่อสิ่งใดก็รู้สึกกังวลเป็นครั้งแรก เธอเคยเห็นผู้ชายคนนี้มาก่อนบนคอมพิวเตอร์ของแม่ และแม่ของเธอมักจะร้องไห้อยู่เงียบ ๆ ในตอนดึกตอนที่นั่งดูรูปถ่ายของผู้ชายคนนี้เพียงลำพัง สำหรับเด็กอายุห้าขวบ ไอโนะตีความน้ำตาของแม่ได้ว่าเป็นความกลัวที่มีต่อชายผู้นี้ และเป็นเรื่องธรรมดาที่เด็กจะกลัวสิ่งที่แม่ก็กลัว ด้วยความกลัวไอโนะจึงไม่กล้าตอบและถอยหลังไปสองสามก้าวลีโอผู้อยู่ด้านหลังของเซบาสเตียนเริ่มหงุดหงิดใจและกรีดร้องขึ้น "คุณอาฟอร์ด ฆ่าเธอเลย! ฆ่าไอโนะ สก๊อตต์เลย!"ขณะที่ทั้งเซย์นและซาบริน่าตกตะลึงราวกับว่าเป็นกวางที่ถูกส่องด้วยไฟหน้ารถ ดูเหมือนว่าไอโนะจะรวบรวมความกล้าที่จะพูดได้ในที่สุดว่า“คุณปล่อยแม่หนูไปได้ไหมคะ?” เธอถาม"อะไรนะ?" เซบาสเตียนขมวดคิ้วด้วยความสับสน“แม่ของหนูกลัวคุณ แม่ชอบร้องไห้ทุกครั้งที่เห็นหน้าคุณ ถ้าคุณปล่อยแม่และลุง หนูจะให้คุณเอาชีวิตหนูไปก็ได้” ไอโนะสบตาเซบาสเตียนอย่างประหม่าเด็กหญิงอายุห้าขวบคนนี้มีดวงตาสีดำที่เห็นได้ชัดว่าเหมือนของเซบาสเตียน และหากใครก็ตามที่สาขาของฟอร์ด กรุ๊ปเห็นเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้เดินเข้ามา
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 205
“แม่คะ หนูไม่อยากให้แม่ตาย...” คำพูดของซาบริน่าทำให้ไอโนะน้ำตาไหลโดยทันที"ผู้อำนวยการฟอร์ด! ชีวิตของเธอไม่มีประโยชน์แล้ว ชีวิตผู้หญิงไร้ค่านี่จะมีค่าแค่ไหนกันเชียว? ผมต้องการเงินสิบล้านของผม! โดยไม่ขาดไปสักแดงเดียว! เธอจะไปขายไตหรือขายอะไรที่เธอเสนอขายได้ตามข้างถนนและจ่ายเงินชดใช้ในสิ่งที่เธอเป็นหนี้ผมไว้พร้อมดอกเบี้ย! นี่คือสิ่งที่ผมสนใจ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน แม้ว่าจะใช้เวลาทั้งชีวิตของเธอก็ตาม!” คุณซัลลิแวนตะโกนอย่างไร้ความปรานีเมื่อเห็นว่าทั้งซาบริน่าและไอโนะน้ำตาไหลทันทีที่แพทย์ผู้รับผิดชอบการรักษาคุณซัลลิแวนเข้ามาพบห้องที่เต็มไปด้วยผู้คน แพทย์ก็ทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจกับเสียงรบกวนนั้น“ที่นี่ไม่เหมาะสมที่จะพูดคุยกันเรื่องเงินสิบล้านเพราะมันจะส่งผลต่อการฟื้นตัวของผู้ป่วยและรบกวนสมาธิของแพทย์จากงานของเขาด้วย เธออยู่ที่ไหน? ไปพูดคุยกันที่นั่น!” เซบาสเตียนสั่งคิงส์ตันแทบจะกลั้นเสียงหัวเราะไว้โดยเอามือปิดปากไม่ได้ ใครจะคิดว่าเจ้านายของเขาจะต้องหันไปใช้กลอุบายที่น่าเบื่อเช่นนี้? คิงส์ตันเหลือบมองเจ้านายของเขา ดวงตาของเขาหรี่ลงอย่างสนุกสนาน ขณะที่เซบาสเตียนจ้องไปที่ซาบริน่าอย่างเคร่งขร
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 206
“ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติตั้งแต่ตอนที่เซบาสเตียน ฟอร์ด มาหาหัวหน้าฝ่ายโดยเฉพาะอย่างฉัน แทนที่จะไปหาพวกคนรวยในตอนแรกที่เขามาที่เมืองเคียร์ราย ฉันคิดว่าบางทีเขาอาจจะใช้เส้นสายของพี่ชายของฉันกับพวกมาเฟียมาพิจารณาด้วย แต่ตอนนี้ฉันเดาว่าคงไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้” คุณซัลลิแวนพึมพำขณะพยายามสงบสติอารมณ์ “ฟอร์ดจะต้องรู้ว่าลูกชายของเราอยู่โรงเรียนอนุบาลเดียวกับไอโนะ สก๊อตต์อย่างแน่นอน”“แล้วทำไมเขาถึงร่วมมือกับเราเพื่อรังแกลูกสาวของตัวเองล่ะ?” คุณนายซัลลิแวนยังคงงงงวย“เธอไม่รู้อะไรเลยรึยังไง?” คุณซัลลิแวนคำรามและภรรยาของเขาเงียบทันทีโดยไม่ซักถามอะไรอีก จากนั้นคุณซัลลิแวนก็จับมือของลูกชายและเขาเริ่มออกเดิน พร้อมกับตะโกนว่า "เราต้องรีบกลับบ้านไปเก็บของและรีบหนีเอาชีวิตรอดทันที เร็วเข้า!"“ผมไม่เอา!” ลีโอกรีดร้องและร้องไห้ไปตลอดทาง "ไอโนะ สก๊อตต์ยังไม่คุกเข่าให้ผมเลย! ผมอยากเอาชนะเธอ! ผมอยากให้เธอยอมรับความพ่ายแพ้!"“ฉันจะสอนแกให้ยอมรับความพ่ายแพ้ เจ้าเด็กอวดดี! แกกล้าดียังไงที่หาเรื่องแบบนี้มาให้เรา!” ด้วยความผิดหวัง คุณนายซัลลิแวนเริ่มทุบลีโออย่างฉุนเฉียว ลีโอร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บป
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 207
กลุ่มคนก้าวลงจากรถอย่างต่อเนื่อง แต่ละคนแต่งกายด้วยชุดที่หรูหรากว่าคนก่อนหน้า แม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่าคนเหล่านี้คือผู้มีอำนาจ แต่พวกเขาก็กระวนกระวายใจเมื่ออยู่ต่อหน้าเซบาสเตียน เซย์นเหลือบมองและเห็นใบหน้าใหม่จำนวนหนึ่ง เช่นเดียวกับที่เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย คนเหล่านี้เป็นบุคคลที่มีอิทธิพลจากเขตต่าง ๆ ในเมืองเคียร์ราย เมื่อคิดว่าพวกเขาทุกคนมารวมตัวกันที่ลานบ้านของเขาเพียงเพื่อจะได้ประจบสอพลอเซบาสเตียน นั่นก็เป็นข้อพิสูจน์แล้วว่าอำนาจของเซบาสเตียนนั้นยิ่งใหญ่เพียงใดเซบาสเตียนมองดูฝูงชนอย่างไร้อารมณ์ ราวกับราชาจ้องมองลงมาที่ราษฎรของตน ขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "น่าเสียดายนะ ฉันมาที่นี่เพื่อจัดการเรื่องส่วนตัวเท่านั้น ฉันไม่มีเวลามาสังสรรค์หรอก"ฝูงชนเงียบทันที ขณะที่คิงส์ตันก้าวออกมา “พวกคุณทุกคนควรจะออกไปภายในห้านาที!” เขาตะคอก“แต่…” ชายผู้กล้าหาญคนหนึ่งเอ่ยอย่างลังเล “เมื่อไหร่เราจะมีโอกาสได้เลี้ยงอาหารนายท่านเซบาสเตียนล่ะครับ?”"เราจะดูกันอีกทีในวันพรุ่งนี้!" คิงส์ตันตอบอย่างไม่สบอารมณ์“ก็ได้ ก็ได้ เราจะให้นายท่านเซบาสเตียนได้จัดการเรื่องของตนเอง เราจะไปจากที่นี่ตอนนี้เลย แต่พวกเ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 208
“แน่นอนค่ะ หนูรู้ว่าควรเรียกคุณว่าอะไร!” ดวงตาของไอโนะทรยศต่อน้ำเสียงที่ไม่เกรงกลัวของเธอ ดวงตาแสดงให้เห็นว่าเธอกลัวผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเพียงใด"?" ซาบริน่าสะบัดหัวไปมองลูกสาวด้วยความตกใจ แม้แต่คิงส์ตันที่ยืนอยู่ข้างประตูก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ“เจ้าหญิงน้อยรู้ด้วยสัญชาตญาณว่านี่คือพ่อของเธอเหรอ?” เขาคิด“หนูจะเรียกคุณว่าเจ้าตูดหมึกไง! เจ้าตูดหมึก เอาลุงของหนูไปไว้ไหน?? เอาลุงคืนมานะ พาหนูไปหาเขาเดี๋ยวนี้ เจ้าตูดหมึก!” ไอโนะพุ่งเข้าใส่เซบาสเตียนโดยไม่มีคำเตือนและทำการโจมตีทุกรูปแบบที่เด็กอายุห้าขวบพอจะทำได้ เธอเตะและต่อย กัดและฉีกอย่างดุร้ายเหมือนที่เธอทำ แม้จะยังเป็นเด็กแต่เด็กหญิงก็มีไฟในตัวเธอที่เริ่มจะร้อนขึ้นเมื่ออารมณ์โกรธพลุ่งพล่าน ด้วยพลังงานแห่งความหงุดหงิด เธอเตะและต่อยเข้าที่ขาของเซบาสเตียนด้วยพละกำลังอันเหลือเชื่อ ภายในชั่วพริบตารองเท้าที่เซบาสเตียนสวมซึ่งเป็นแบรนด์เนมมีมูลค่าหลายแสนก็ได้ถูกกระทืบจนบิดเบี้ยวอย่างโหดร้ายและไร้ความปรานีอีกด้านหนึ่ง ซาบริน่ายอมแพ้อย่างราบคาบ ขณะที่เธอหลั่งน้ำตาแห่งความหมดหวัง ไอโนะได้รับการสืบทอดสิ่งที่มากกว่าแค่ความฉลาดของเซบาส
Bab terbaru
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 330
คิงส์ตัน มาร์คัส และ ซาบริน่าต่างตกตะลึงมาร์คัสพยายามปกป้องซาบริน่าที่อยู่ข้างหลังของเขา ขณะที่มองเซบาสเตียนอย่างสยองขวัญ “เซบาสเตียน...ถ้านายมีปัญหาอะไร เข้ามาหาฉัน อย่าแตะต้องซาบริน่า เพราะยังไง เธอก็เป็นแม่ของลูกนายนะ“ถ้า...นายอยากจะฆ่าใครสักคน ให้มันเป็นฉันเถอะนะ”เซบาสเตียนไม่ตอบ เขาเพียงแค่ถอดเนกไทและปลดกระดุมเสื้อของเขาออก ในชั่วขณะนั้น ร่างที่กำยำของเขาก็สัมผัสกับมาร์คัสจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า “นายกำลังคิดอะไรอยู่? รถค่อนข้างอับชื้น ฉันก็เลยรู้สึกร้อนเฉย ๆ ดังนั้น ฉันจึงแกะกระดุมเพื่อให้เย็นลงเล็กน้อย”มาร์คัสรู้สึกโล่งใจ “อ๋อ...เซบาสเตียน นาย...คอของนาย ได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?“อ๋อ ฉันได้รับบาดเจ็บจากแมวป่า” เซบาสเตียนตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งคิงส์ตันและซาบริน่ายังคงถูกแช่แข็งอยู่กับที่ใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงจนเธอละสายตาจากทุกคนที่นั่น และมุ่งความสนใจไปที่การลูบผมของไอโนะลิ้นของคิงส์ตันผูกเป็นปมในขณะคิดกับตัวเอง'นายน้อย คุณไม่ใช่คนโกหกเก่งเลย แมวป่าพันธุ์ไหนที่ทิ้งร่องรอยของฟันไว้ได้''แม้ว่าจะเป็นแมวป่า แต่คุณไม่รู้หรือว่าแมวและมนุษย์ม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 329
“ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก“ถ้าในอนาคตเธอต้องการเงิน ไม่ว่าจะมากขนาดไหน เธอก็มาหาฉันได้เสมอ“อย่าปล่อยให้ตัวเองต้องทนทุกข์เพียงลำพังซาบริน่ารับนามบัตรโดยกล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ นายน้อยชอว์”ความจริงแล้ว เธอไม่อยากรับนามบัตร แล้วเธอจะรับไปเพื่ออะไร? ซาบริน่าและลูกสาวของเธออยู่กับเซบาสเตียนแล้ว ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกในอนาคต นอกจากนี้ เธอยังได้งานทำแล้ว ซึ่งเธอตัดสินใจที่จะอุทิศเวลาของเธอและสร้างเนื้อสร้างตัวเธอไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครอีกต่อไปแต่เมื่อเห็นว่ามาร์คัสเคยช่วยเธอมาก่อน เธอไม่ต้องการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของมาร์คัสด้วยการปฏิเสธนามบัตรไปขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือไปหยิบการ์ดนั้น ก็มีรถจอดอยู่ข้างหลังทั้งคู่ มาร์คัสและซาบริน่าต่างหันความสนใจไปที่รถท่าทีของซาบริน่าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเหตุใดจึงเป็นเรื่องบังเอิญที่เซบาสเตียนกลับมาถึงบ้านในขณะนั้น?ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซาบริน่ากลัวว่าภาพก่อนหน้านี้จะทำให้เซบาสเตียนหึง แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอก็ตระหนักว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เซบาสเตียนจะรู้สึกแบบนั้นซาบริน่าคิดมากไปคนแรกที่ลงจากรถคือคิงส์ตัน เมื่อเห็นมาร
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 328
มาร์คัสถึงกับพูดไม่ออกเขาไม่รู้จะปลอบเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไร เขาได้แต่แบ่งปันความเจ็บปวดของเธอในใจ ในขณะนั้นเอง ฝนก็เริ่มตกราวกับว่ามีใครให้สัญญาณฝนเริ่มตกหนักขึ้นภายในไม่กี่วินาทีซาบริน่ายกแขนขึ้นเพื่อกันศีรษะจากฝน แต่มาร์คัสดึงเธอเข้าไปในล็อบบี้ของอาคารชั้นหนึ่งทันทีขณะที่ทั้งสองตั้งสติ มาร์คัสหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลข “ซินดี้ ช่วยฉันเอาเอกสารไปที”ซาบริน่าไม่พูดอะไรมาร์คัสไม่ได้ตั้งใจที่จะขึ้นไปข้างบนเหรอ? ทำไมเขาถึงเรียกใครบางคนมาที่นี่เพื่อรับเอกสารไปแทน?ไม่นานหลังจากนั้น หญิงสาวสวยในชุดอย่างมืออาชีพและรองเท้าส้นสูงก็มาถึงล็อบบี้ มาร์คัสจึงส่งเอกสารบางส่วนให้กับผู้หญิงคนนั้นและสั่งว่า “บอกผู้อำนวยการของเธอว่าฉันจะไม่ขึ้นไปชั้นบน มีบางอย่างที่ฉันต้องจัดการที่นี่”“ค่ะ ผู้อำนวยการชอว์” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับขึ้นไปชั้นบนมาร์คัสหันมาสนใจซาบริน่าอีกครั้ง “เธอจะไปไหน? เดี๋ยวฉันจะไปส่ง”ซาบริน่าไม่รู้จะตอบอย่างไร เธออยากกลับบ้านหลังจากชะงักเล็กน้อยเธอก็เริ่มพูดอีกครั้ง “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ นายน้อยชอว์ ฉันไปเองได้”มาร์คัสยิ้ม “เธอกำลังจ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 327
ความสัมพันธ์ที่ซาบริน่ามีกับครอบครัวลินน์เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดสำหรับเธอเสมอมา มันเป็นรอยแผลเป็นที่เธอไม่อยากเปิดเผย อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่อย่างใดแม้ว่ามาร์คัสจะเชื้อเชิญ แต่ซาบริน่าก็ไม่ได้ไปร้านกาแฟกับเขา ตอนนี้ ทั้งสองคนยืนอยู่บนถนนสายหลักนอกทางเข้าบริษัท ซาบริน่าตั้งใจที่จะเล่าเรื่องราวอย่างง่าย ๆ ที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับครอบครัวลินน์ เพราะเธอต้องการกลับบ้านโดยเร็วเพื่อจะได้รู้ว่าไอโนะทำอะไรลงไปที่บ้านตระกูลฟอร์ด“ตอนอายุน้อยกว่าสิบสองปี ฉันอาศัยอยู่ในบ้านเกิดของฉัน ซึ่งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองเล็ก ๆ พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ที่นั่นโดยปลูกผักครัวเรือน ในช่วงที่ซบเซา พ่อของฉันก็จะไปเป็นคนส่งสินค้าให้โกดังด้วย“ตอนที่ฉันอายุได้สิบขวบ ตอนที่พ่อของฉันทำงานอยู่ที่โกดัง เขาถูกของบางอย่างตกใส่เขา ของทับจนเสียชีวิต ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น แม่ของฉันป่วยและไม่อาจรักษาหายได้ตลอดทั้งปี“หลังจากนั้น เธอก็ไม่ดีขึ้นเลย และร่างกายของเธอก็อยู่ในสภาพที่เปราะบางอยู่เสมอ“แต่เพราะฉันเรียนเก่ง แม่ของฉันอยากให้ฉันเรียนต่อ สองปีต่อมา เธอพาฉันมาที่เมืองเซ้าท์ ซิตี้“นั่นเป็นค
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 326
มาร์คัส ชอว์เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเมื่อหกปีก่อนมาก และมีลักษณะเป็นนักวิชาการ ซาบริน่านึกถึงความช่วยเหลือทุกอย่างที่เขาให้ไว้กับเธอในตอนที่เธอหนีไปจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้ แม้แต่ตอนเธอออกมาจากบ้านเช่าเพื่อไปห้ามไม่ให้เซบาสเตียนแต่งงาน มาร์คัสก็ยังอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเธอเมื่อซาบริน่ามองเข้าไปในดวงตาของมาร์คัส เธอรู้ได้เลยว่าดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนและใจดีเพียงใดเขาเริ่มถามว่า “ซาบริน่า สบายดีไหม? ฉันรู้ว่าเซบาสเตียนเป็นคนจับตัวและพาเธอกลับมาที่นี่ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ ครอบครัวของฉันเริ่มจับตาดูฉันอย่างเข้มงวดมากขึ้น ดังนั้น หากว่าฉันไปหาเธออย่างไม่ระมัดระวัง ก็รังแต่จะยั่วโมโหเซบาสเตียนมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันจึงไม่พยายามติดต่อเธอมาโดยตลอด บอกฉันทีว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง?“เซบาสเตียนปฏิบัติต่อเธอยังไงบ้าง...”"ดีมาก" ซาบริน่าตอบเพียงสองคำเธอเพียงยิ้มให้มาร์คัสโดยไม่ได้อธิบายอะไรแม้ว่าเธอจะรู้สึกอยากขอบคุณใครสักคน แต่ซาบริน่าก็ยังเป็นคนที่เก็บความรู้สึกของเธอไว้ข้างในเสมอ แทนที่จะใช้คำพูดเพียงผิวเผินเพื่อแสดงความรู้สึกเหล่านั้น มันเหมือนกับความสำนึกบุญคุณที่เธอรู้สึกต่อไนเจลในตอนนั้นที่เธอไ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 325
เด็กน้อยคนนี้ไม่เคยกลัวเลยจริง ๆ ในช่วงสองปีที่เธอใช้เวลาอยู่ในโรงเรียนอนุบาลที่เขตเมืองเคียร์ราย เธอตีกับเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนแน่นอน ไอโนะเคยทะเลาะกับเด็กคนอื่น ๆ เท่านั้น เมื่อพวกเขาล้อเลียนเธอว่าไม่มีพ่อหรือดูถูกแม่ของเธอไอโนะจะเอาชนะเด็กคนอื่นอย่างกล้าหาญทุกครั้งหลังจากทะเลาะกับเด็กในโรงเรียนอนุบาล ตอนนี้ เธอไปยั่วยุพวกผู้ใหญ่แล้วเหรอ?ซาบริน่าโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเยียบโลกของผู้ใหญ่นั้นซับซ้อนขนาดไหน? มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กห้าขวบอย่างไอโนะจะเข้าใจได้อย่างแน่นอน ลูกของเธอยังเล็กอยู่ ดังนั้น ไม่ว่าเธอจะดุร้ายหรือกล้าหาญแค่ไหน เธอก็ยังไม่สามารถเอาชนะผู้ใหญ่ด้วยสติปัญญาหรือพละกำลังได้ซาบริน่ากังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกสาวเป็นหลักเธอดุไปทางโทรศัพท์ “ไอโนะ! บอกเลยถ้าหนูทำร้ายผู้ใหญ่อีก แม่จะตีก้นหนูจนบวมเลย! แม่ไม่อยากเจอหนูอีกแล้ว!”ไอโนะตกใจกับคำพูดรุนแรงของแม่ของเธอจนถึงกับร้องไห้ออกมา เธอเช็ดจมูกขณะสะอื้นไห้ “แม่จ๋า หนูแค่อยากช่วยแม่...”“แม่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากหนู แม่ไม่อยากให้หนูออกสร้างปัญหาข้างนอกนั่น!” ซาบริน่าดุเธออย่างเคร่งครัด เธอมักจะเข้มงวดกั
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 324
ซาบริน่าไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไรประโยคนั้นไม่มีเหตุผลเลย!เธอถามว่า “กำไลอะไรคะ? ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ คุณซื้อเสื้อผ้าให้ฉันแต่ไม่ได้ซื้อเครื่องประดับเลยนะ”เขาพยายามที่จะขู่กรรโชกเธอเหรอ?เธอไม่ได้ขโมยกำไลของเขามา!น้ำเสียงเยือกเย็นของเซบาสเตียนไม่เปลี่ยนไป “ฉันถามถึงกำไลเมื่อหกปีที่แล้ว!”สิ่งนี้ทำให้ซาบริน่าพูดไม่ออกก่อนจะออกมาจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้เมื่อหกปีที่แล้ว เธอได้ทิ้งกำไลนั้นไว้พร้อมกับร่างของป้าเกรซ ซาบริน่าอยากให้กำไลเป็นสัญลักษณ์แทนตัวเธอ ดังนั้น เธอจึงทิ้งมันไว้ที่นั่นเพื่อให้อยู่เป็นเพื่อนป้าเกรซ ในตอนนั้น มันคือสิ่งเดียวที่ซาบริน่าสามารถทำได้เพื่อเกรซหลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ซาบริน่ากล่าวว่า “ฉันคงจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วถ้าคุณไม่ได้พูดขึ้นมา ฉันพยายามคืนให้คุณเมื่อหกปีที่แล้ว แต่ในตอนนั้นคุณไม่ยอมรับมันไว้ คุณบอกว่าฉันควรเป็นคนเก็บมันไว้เพราะแม่ของคุณให้ฉัน แล้วทำไมคุณถึงต้องการมันคืนในตอนนี้ล่ะ?”ในขณะนั้น เซบาสเตียนรู้สึกเหมือนเพิ่งถูกซาบริน่าตำหนิและไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรแต่มันยังทำให้เขาโกรธอีกด้วย!ความเข้าใจผิดต่อเซบาสเตียนดูเหมือนจะเป็นงานอดิเรกของเธ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 323
ไอโนะถามว่า “... ลุงคิงส์ตันคะ ยิงปืนนัดเดียวได้นักสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?” อย่างไรคำศัพท์ของเด็กหญิงตัวน้อยก็ยังพัฒนาไม่เต็มที่คิงส์ตันตอบว่า “มันหมายความว่า…” ขณะกำลังจะอธิบายเรื่องนี้กับเจ้าหญิงตัวน้อย เขาสังเกตเห็นการแสดงออกที่เย็นชาบนใบหน้าของนายน้อยจากกระจกมองหลัง เขาหุบปากทันทีคิงส์ตันเรียนรู้วิธีอ่านท่าทางของนายท่านเป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหญิงจะไม่ได้มีทักษะนั้น เมื่อเธอเห็นว่าคิงส์ตันไม่ตอบคำถามของเธอ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็หันไปหาพ่อตูดหมึกของเธอ กลอกตาและถามว่า “ถ้าอย่างนั้นหนูขอถามคุณหน่อยเถอะ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?”ในตอนนี้ ไอโนะไม่ต้องพึ่งพาอ้อมกอดของพ่อเหมือนที่เธอเคยได้รับที่บ้านเก่าแก่หลังนั้นอีกต่อไป อันที่จริงเธอไม่อยากเรียกเขาว่าพ่อด้วยซ้ำเพราะว่ามีแค่พวกเขาสองคน เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าพ่อของเธอจะเป็นคนใจร้าย แต่ก็มีผู้หญิงมากมายที่พยายามจะจับเขาไอโนะเกลียดเรื่องนี้!เมื่อเซบาสเตียนเห็นสีหน้าไม่พอใจของเด็กหญิงตัวน้อย เขาไม่รู้ว่าเธออยากหัวเราะหรือร้องไห้แทนที่จะตอบไอโนะ เขากลับสวนกลับด้วยคำถามอื่น “ทำไมหนูถึ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 322
ถ้านายท่านอาวุโสชอว์ไม่เอ่ยถึงกำไลนั้น เซบาสเตียนคงลืมมันไปแล้ว ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่แม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ เธอได้มอบกำไลให้ซาบริน่า ซึ่งเป็นมรดกตกทอดของตระกูลอันประเมินค่ามิได้นายท่านอาวุโสชอว์กล่าวต่อ “เซบาสเตียน ผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นกำลังวางแผนต่อต้านนายอยู่แน่ ๆ ลองคิดดู เธอทำร้ายไนเจล เซย์นนายน้อยแห่งตระกูลสมิธ หรือแม้แต่มาร์คัสมากแค่ไหน“เธอไม่สามารถเทียบได้กับแม่ของนายได้“ผู้หญิงแบบนั้นจะสามารถสอนลูกของนายให้ถูกต้องได้อย่างไร?”เซบาสเตียนฝืนยิ้ม “ตอนนี้ลูกสาวของผมอยู่กับผม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่ของเธอ?!“นายท่านอาวุโสชอว์ด่วนสรุปเกินไปแล้วนะครับ!“สำหรับการอบรมลูกสาวของผม ผมไม่ต้องการให้บุคคลภายนอกมาแนะนำเกี่ยวกับวิธีการทำเช่นนั้น นายท่านอาวุโสชอว์ คุณควรให้ความสำคัญกับการอบรมหลานสาวของคุณเองอย่างเหมาะสม คุณจะได้หยุดดูหมิ่นตัวเองต่อหน้าตระกูลฟอร์ดสักที!”หลังจากพูดอย่างนั้น เซบาสเตียนก็อุ้มไอโนะไว้ในอ้อมแขนและพยายามจะออกจากห้องโถงไป“เซบาสเตียน!” เฮนรี่ตะโกน “จะไปไหน นายบอกว่าเราจะทานข้าวกับไอโนะไม่ใช่เหรอ? ย่าของนายเตรียมของขวัญมากมายไว้ให้เธอแล้วนะ เซบาสเตียน…”เ
